Οριακή μου αγάπη

Νοιώθω καλά, ή μάλλον νοιώθω λιγότερο χάλια διαβάζοντας στο forum τις ιστορίες των ανθρώπων που βίωσαν σχέσεις με οριακές προσωπικότητες. Ανακουφίζομαι ίσως γιατί αισθάνομαι ότι δεν είμαι ο μόνος, ίσως πάλι γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι δεν είμαι τρελός, αν και κόντεψα να γίνω.

Δεν είναι στις προθέσεις μου να προσβάλω κάποιον/α που πάσχει απο την διαταραχή αυτή. Αντιθέτως σέβομαι απόλυτα τον ανθρώπινο πόνο και την απόγνωση, εξάλλου τα έχω νοιώσει αυτά στο πετσί μου και εάν υπάρχει κάτι που με λυτρώνει από τον πόνο είναι ακριβώς αυτή η κατανόηση και η αγάπη που ένοιωσα και εξακολουθώ να νοιώθω.

Επίσης θεωρώ ότι στην παρούσα φάση δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναφαρθώ σε λεπτομέρεις – θα το κάνω ευχαρίστως εάν μου ζητηθεί – αυτές οι ιστορίες έχουν περίπου κοινά χαρ/κά και είναι γνώριμα: εξιδανίκευση, ζήλεια, γκρίνια, υποτίμηση, θυματοποίηση, χειραγωγιση, ενοχοποίηση, θυμός, εκδικητικότητα, εγκατάλειψη, και μετά ξανά από την αρχή μέχρι να στερέψει η ψυχή, να μην έχει να δώσει άλλο. Και τότε είναι που έρχεται ο μεγάλος πόνος. Η στιγμή που πρέπει να αποδεχτείς ότι ποτέ σου δεν αγαπήθηκες, ή να συνεχίσεις να ταϊζεις με τις ίδιες σου τις σάρκες τις αποθυμένες ανάγκες της αγαπημένης σου που ωστόσο χορταίνουν δύσκολα.

Δεν γνωριζα πολλά για όλα αυτά αναγκάστηκα όμως να μάθω, να αναζητήσω την αλήθεια, μια αλήθεια ζωτικής σημασίας που απο την μια εξηγεί πολλά και με ανακουφίζει και από την άλλη με γεμίζει με θλίψη για την οριακή μου αγάπη που δεν γνωρίζει ότι είναι οριακή.

Όμως αυτό που με προβληματίζει και θα ήθελα να δώ με όσο θάρρος διαθέτω είναι τελικά το τι μπορεί να μαρτυρά για εμένα αυτή η έντονη συναισθηματική προσκόλληση που ένοιωθα και νοιώθω, αυτή η έντονη έλξη, καθώς επίσης και η αδυναμία μου να απαγκιστρωθώ από όλλα αυτά.

Θα μπορούσε όλλο αυτό να αφορά έναν υγιή άνθρωπο ή όχι?

Στο φόρουμ και γενικά στον έξω κόσμο δεν ασχολούνται πολύ με τις διαταραχές προσωπικότητας . Αυτοί που έχουν διαταραχή πιστεύουν ότι οι άλλοι έχουν πρόβλημα και αυτοί που δεν την έχουν πατήσει δεν κατανοούν.
Επειδή προσωπικά την πάτησα στην πρώτη μου ερωτική εμπειρία με κάποιον που είχε διαταραχή προσωπικότητας παρόμοια με την οριακή έχω ψάξει πολύ στο θέμα. Βασικά επειδή χωρίς να μου προσφέρει τίποτα το συγκεκριμένο άτομο είχα γίνει εμμονική για αυτόν και το σκεφτόμουν συνέχεια (τέλειο θύμα τέλεια χειραγώγηση) ψάχτηκα πολύ σε μένα.
Δε θα αναφερθώ άλλο σε μένα αλλά θα σου κάνω κάποιες ερωτήσεις για να σου τονίσω τι πρόβλημα έχεις εσύ και σε τι στην τελική φταις εσύ όπως λένε όλες οι διαταραχές προσωπικότητας κλασης Β (για όλα φταίνε οι άλλοι).
Γενικά είσαι ενοχικός? Δηλαδή φοβάσαι ότι φέρεσαι άσχημα και στην ιδέα αυτή βασανίζεσαι ή αν έχει γίνει κάτι στραβό φοβάσαι ότι το έκανες εσύ? έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση? Στην οικογένεια σου πως είναι τα πράγματα? Είναι κάποιος σου γονέας σου υπερβολικά επικριτικός, ένιωθες ότι για να επιβεβαιωθείς ότι αξίζεις και να λάβεις την γονεϊκή αγάπη έπρεπε να προσφέρεις ανταλλάγματα και ίσχυαν κάποιες προϋποθέσεις? Σε βασανίζει συχνά ότι ποτέ δε θα γίνει αρκετά καλός, ότι πάντα θα είσαι ελλειμματικός ότι και να έχεις πετύχει στη ζωή σου?
Μπορεί και να μην ισχύουν όλα αυτά αλλά είναι τα πιο συχνά χαρακτηριστικά ανάμεσα στα θύματα των διαταραχών προσωπικότητας. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Εσύ δε φταις σε τίποτα, είναι ασθένεια αυτό, αυτή/-ος φταίει και μπορεί και να το ξέρει απλά έχει τόσο σαθρό υπόβαθρο η αγάπη τους και για τον εαυτό τους και για τους άλλους και δεν τον καταλαβαίνουν. Δεν μπορούν να έχουν συναισθηματική κατανόηση του άλλου, εσύ όμως μπορείς οπότε λυπήσου τον εαυτό σου όπως συμπονείς τους άλλους και απαγκιστρώσου και φύγε όσο πιο μακρυά μπορείς. Δεν είναι ανάγκη να τα τραβάς εσύ αυτά, ας βρουν κάποιο σύντροφο με διαταραγμένη προσωπικότητα σαν τη δική τους.

Σε ευχαριστώ για την απάντηση και για τον χρόνο που διέθεσες.

Έχεις δίκιο σε πολλά. Δύσκολα το κατανοεί κάποιος, ακόμα και αυτός που το ζει αν δεν ψαχτεί.

Όσον αφορά τις ερωτήσεις σου τις οποίες βρίσκω πολύ εύστοχες, θα μπορούσα να πω ότι υπάρχουν πάνω μου αυτά τα στοιχεία που περιγράφεις, άλλα σε μεγαλύτερο βαθμό και άλλα σε μικρότερο. Παλαιότερα ήταν αρκετά πιο έντονα. Με τα χρόνια - δεν είμαι και μικρός - μάλλον επειδή έμαθα να ζω με αυτά και όχι επειδή δουλεύτηκαν ιδιαιτέρα, ένοιωθα ότι δεν επηρεάζουν πλέον την ζωή μου αρνητικά. Φένεται όμως ότι η σχέση αυτή άνοιξε παλιές πληγές που δεν γιατρεύτηκαν ποτέ σωστά όταν έπρεπε. Τώρα νοιώθω ότι είναι ευκαιρία για να γίνει αυτό και ήδη - και χαίρομαι γι'αυτό- έχω ξεκινήσει αυτή την δύσκολη διαδικασία με μεγάλη σοβαρότητα και με την βοήθεια ψυχοθεραπευτή.

"Είναι κάποιος σου γονέας σου υπερβολικά επικριτικός, ένιωθες ότι για να επιβεβαιωθείς ότι αξίζεις και να λάβεις την γονεϊκή αγάπη έπρεπε να προσφέρεις ανταλλάγματα και ίσχυαν κάποιες προϋποθέσεις? "

Αυτή η φράση περιγράφει όλη μου την παιδική ηλικία.

Τα ίδια προβλήματα έχω και εγώ. Πιστεύω είμαι σε καλό στάδιο γιατί αυτή η σχέση με έκανε να ψαχτώ και να καταλάβω τι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω ανεπαρκής αν και έχω πετύχει τόσα πολλά. Σκεφτόμουν γιατί επέλεξα ένα τέτοιο άτομο και κόλλησα και κατάλαβα ότι για μένα μία τέτοια συμπεριφορά ήταν αρκετά οικεία από το οικογενειακό μου περιβάλλον οπότε αυτό το πρότυπο έψαχνα.
Τα άτομα με διαταραχές προσωπικότητας ψάχνουν άτομα σαν και μας. Ξέρεις καλά αγγλικά? Είχα κάνει κάποιο θέμα κάποτε για την ερμηνεία αυτής της κατάστασης http://www.psychologytoday.com/blog/...amily-portrait. Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενη που σχετικά σε πολύ μικρή ηλικία γύρω στα 26-27 συνειδητοποίησα από που πηγάζουν τα προβληματά μου. Λύσεις δε βρήκα ακόμα αλλά νομίζω είμαι σε καλό δρόμο.
Το προβλημά μου πηγάζει στη δυσκολία να αποφασίσω τι πραγματικά θέλω και να αισθανθώ αυτάρκης μόνη μου. Νομίζω από τις διαταραχές προσωπικότητας τύπου οριακή έχω απομακρυνθεί γιατί πλέον τις αναγνωρίζω κατευθείαν. Οι άλλοι με κοροϊδεύουν που ασχολούμαι τόσο έντονα με την ψυχανάλυση των άλλων αλλά έχω βρει άτομα σαν και μας που μου έχουν πει ότι είναι πολύ διαφορετική η ζωή τους όταν τελικά κατάλαβαν ότι το πρόβλημα δεν είμαστε εμείς, εμείς είμαστε οι νορμάλ. Ο τρόπος που μας μεγάλωσαν μας έκαναν να αισθανόμαστε ελλειματικοί και ήταν τέτοιο βαθύ βίωμα που για να καταλάβουμε ότι αυτό φταίει έπρεπε να την πάθουμε και να την ξαναπάθουμε από τέτοιους ανθρώπους γιατί μάθαμε να ανεχόμαστε καταστάσεις και μάθαμε σε τέτοιου είδους "αγάπη".
Η ζωή είναι πιο εύκολη σε σχέση με το πως την αντιλαμβανόμαστε εμείς να ξέρεις. Έξω υπάρχουν φυσιολογικοί άνθρωποι και μπορούν να μας κάνουν να αισθανθούμε καλύτερα και να ζήσουμε μία φυσιολογική ζωή. Πριν λίγο καιρό μου είπε κάποιο άτομο με κοινά βιώματα να κάνω σωστή επιλογή συντρόφου και να επιλέξω αυτόν που θα με προσφέρει μία ήσυχη και χωρίς προβλήματα καθημερινότητα και όχι με βάση πάθη και έρωτες. Δεν ξέρω γιατί αλλά τα πάθη και οι έρωτες για μας συνήθως κρύβουν από πίσω οριακούς, νάρκισσους και ιστριονικούς. Ίσως για αυτό μου το πε από προσωπική εμπειρία.

Φιλικά και καλή επιτυχία στο δύσκολο ταξίδι της ανάρρωσης. Θα προσπαθήσω και γω να βρω ένα καλό ψυχαναλυτή που να γνωρίζει τα πράγματα όσο τα γνωρίζω τουλάχιστον εγώ για να πάω.
Ανώνυμη

Χαίρομαι για την πορεία σου και σε ευχαριστώ!

το link είναι πολύ ενδιαφέρον. Επίσης πολλά στοιχεία για τα παιδικά τραύματα βρήκα στα βιβλία της Alice Miller η οποία κατα κόρον ασχολείται με αυτό το θέμα. Βέβαια υπάρχουν πολλά βιβλία, αλλά η συγκεκριμένη αποδίδει με απλό και κατανοητό τρόπο τον μηχανισμό που κρύβεται απο πίσω και κινεί τα νήματα.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Όμως αυτό που με προβληματίζει και θα ήθελα να δώ με όσο θάρρος διαθέτω είναι τελικά το τι μπορεί να μαρτυρά για εμένα αυτή η έντονη συναισθηματική προσκόλληση που ένοιωθα και νοιώθω, αυτή η έντονη έλξη, καθώς επίσης και η αδυναμία μου να απαγκιστρωθώ από όλλα αυτά.

Θα μπορούσε όλλο αυτό να αφορά έναν υγιή άνθρωπο ή όχι?

---

Ναι, θα μπορούσε. Ξέρεις, έχουμε την τάση να κατηγοριοποιούμε με βάση το δίπολο υγεία-διαταραχή, όμως εκτός από το ότι υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις, μπορεί κάποιος να είναι 'για πάντα και στα πάντα' υγιής? Για μένα όχι. Οπότε ο χαρακτηρισμός 'υγιής', αναφέρεται είτε στο πώς γενικά λειτουργούμε διαχρονικά, είτε σε ένα κατά βάση υγιές σύνολο στο εδώ και τώρα. Μπορεί όμως σε μια φάση της ζωής σου να μην είσαι υγιής.... όπως επίσης μπορεί να έχεις κάποια στοιχεία παθολογίας ή διαταραχής, παρότι στο σύνολο του εαυτού σου υπερισχύουν τα υγιή κομμάτια.

Και... τσα! Έρχεται ένας άνθρωπος που αγγίζει ένα μη υγιές, απωθημένο, ανεπεξέργαστο, όπως θέλεις πες το, κομμάτι του εαυτού μας. Ή μας πετυχαίνει σε μια δύσκολη περίοδο, προβληματισμού, αμφισβήτησης, κρίσης κλπ. Ιδανικό λοιπόν το έδαφος για ισχυρή έλξη και προσκόλληση...

Με βοηθούν πολύ αυτά που γράφεις.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Και... τσα! Έρχεται ένας άνθρωπος που αγγίζει ένα μη υγιές, απωθημένο, ανεπεξέργαστο, όπως θέλεις πες το, κομμάτι του εαυτού μας. Ή μας πετυχαίνει σε μια δύσκολη περίοδο, προβληματισμού, αμφισβήτησης, κρίσης κλπ. Ιδανικό λοιπόν το έδαφος για ισχυρή έλξη και προσκόλληση...

---

Θυμήθηκα τώρα την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν όταν γνώρισα την Β. Πόσο δίκιο έχεις! Ήμουν σχεδον απογοητευμένος. Με είχε κουράσει η καθημερινότητα, η δουλειά, το να είμαι μόνος... Ένοιωθα μια κενότητα και ... η άλήθεια είναι - τώρα που το σκέφτομαι - ότι το να νοιώσω έντονα συναισθήματα, το να αγαπήσω και να αγαπηθώ είχε γίνει αυτοσκοπός, ήταν περισσότερο για μένα μια αναγκαιότητα, μια πανάκεια, παρά μια υγιή επιθυμια. Και...τσα!

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Νοιώθω καλά, ή μάλλον νοιώθω λιγότερο χάλια διαβάζοντας στο forum τις ιστορίες των ανθρώπων που βίωσαν σχέσεις με οριακές προσωπικότητες. Ανακουφίζομαι ίσως γιατί αισθάνομαι ότι δεν είμαι ο μόνος, ίσως πάλι γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι δεν είμαι τρελός, αν και κόντεψα να γίνω.

Δεν είναι στις προθέσεις μου να προσβάλω κάποιον/α που πάσχει απο την διαταραχή αυτή. Αντιθέτως σέβομαι απόλυτα τον ανθρώπινο πόνο και την απόγνωση, εξάλλου τα έχω νοιώσει αυτά στο πετσί μου και εάν υπάρχει κάτι που με λυτρώνει από τον πόνο είναι ακριβώς αυτή η κατανόηση και η αγάπη που ένοιωσα και εξακολουθώ να νοιώθω.

Επίσης θεωρώ ότι στην παρούσα φάση δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναφαρθώ σε λεπτομέρεις – θα το κάνω ευχαρίστως εάν μου ζητηθεί – αυτές οι ιστορίες έχουν περίπου κοινά χαρ/κά και είναι γνώριμα: εξιδανίκευση, ζήλεια, γκρίνια, υποτίμηση, θυματοποίηση, χειραγωγιση, ενοχοποίηση, θυμός, εκδικητικότητα, εγκατάλειψη, και μετά ξανά από την αρχή μέχρι να στερέψει η ψυχή, να μην έχει να δώσει άλλο. Και τότε είναι που έρχεται ο μεγάλος πόνος. Η στιγμή που πρέπει να αποδεχτείς ότι ποτέ σου δεν αγαπήθηκες, ή να συνεχίσεις να ταϊζεις με τις ίδιες σου τις σάρκες τις αποθυμένες ανάγκες της αγαπημένης σου που ωστόσο χορταίνουν δύσκολα.

Δεν γνωριζα πολλά για όλα αυτά αναγκάστηκα όμως να μάθω, να αναζητήσω την αλήθεια, μια αλήθεια ζωτικής σημασίας που απο την μια εξηγεί πολλά και με ανακουφίζει και από την άλλη με γεμίζει με θλίψη για την οριακή μου αγάπη που δεν γνωρίζει ότι είναι οριακή.

Όμως αυτό που με προβληματίζει και θα ήθελα να δώ με όσο θάρρος διαθέτω είναι τελικά το τι μπορεί να μαρτυρά για εμένα αυτή η έντονη συναισθηματική προσκόλληση που ένοιωθα και νοιώθω, αυτή η έντονη έλξη, καθώς επίσης και η αδυναμία μου να απαγκιστρωθώ από όλλα αυτά.

Θα μπορούσε όλλο αυτό να αφορά έναν υγιή άνθρωπο ή όχι?

---

Λες και διαβαζω τη δικη μου ιστορια! Εγω εχω σταματησει καθε επαφη πια, και εχω ακριβως την ιδια απορροια! Τι στο καλο ειναι αυτη η εντονη, περιεργη ελξη, σχεδον εμμονη που επαθα με αυτο το ατομο, πως και γιατι καταφερνε να με χειραγωγει, και για ποιο λογο στην τελικη τον ευχαριστουσε ολο αυτο??? Συνολικα παντως θα ηθελα να μη το ειχα ζησει, νομιζω οτι κοντεψε να με τρελανει! Πολυ ασχημη εμπειρια πραγματικα! Παντως θα συμφωνησω απολυτα με τη marina 38 διοτι κ εμενα με πετυχε σε μια δυσκολη φαση στη ζωη μου, που ειχα γενικα απογοητευτει, ειχα αρκετα προβληματα και ημουνα στα χειροτερα μου! Αλλα αυτο που δε μπορω να καταλαβω ειναι γιατι σε τετοιες φασεις αντι να βρεις καποιον που θα σε διευκολυνει, αντιθετα σε τραβαει μια τετοια κατασταση! Αυτο ειναι για μενα το ανεξηγητο!

Τα άτομα αυτά ποτέ δεν θα ξεκινήσουν μια σχέση εάν πρώτα δεν βεβαιωθούν ότι η "άλλη πλευρά" θα τους ερωτευτεί. Δεν ρισκάρουν με τέτοια διότι ο φόβος της εγκατάλειψης είναι τεράστιος. Στην αρχή εξιδανικεύουν τον άλλο σε απίστευτο βαθμό. Πχ "έναν άνθρωπο σαν εσένα περίμενα σε όλη μου την ζωή", "σε θαυμάζω, σε καμαρώνω", " κανείς δεν με έχει πηδήξει καλύτερα ποτέ πριν", "είσαι ο πιο σημαντικός που πέρασε από την ζωή μου", "σε κανέναν άλλο δεν έχω ανοιχτεί όσο μαζί σου" και άλλα παρόμοια. Τότε είναι και η στιγμή που σου "πασάρουν" γλυκά -γλυκά το προσωπικό τους δράμα φορτώνοντας έτσι ανεπαίσθητα το βάρος της ύπαρξής τους στους ώμους σου. Αυτό το "πασάρισμα" καλύπτει κυρίως δύο ανάγκες 1. την ολοκλήρωση της εξιδανίκευσης 2. την μεταβίβαση της ευθύνης και την μείωση της ενοχικότητας όταν θα συμβεί η εγκατάλειψη που είναι δεδομένη (το ήξερες ή σου είχα πει από την αρχή ποια είμαι) τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα γίνονται ασυνείδητα. Η ευθύνη τώρα είναι επάνω σου χωρίς να το ξέρεις. Αλλά εσύ νοιώθει ήδη Θεός, εκεί θα κωλώσεις? Εξάλλου το κορίτσι σε αγαπάει τι έχεις να φοβηθείς? Η δύναμη της αγάπης είναι τεράστια. Θα είσαι εκεί γι'αυτήν και το εννοείς.
Μόλις αισθανθούν κάποια αλλαγή συμπεριφοράς "ύποπτη" προτιμούν να φύγουν πρώτοι. Το κάθε τι που δεν τους αρέσει ή μάλλον που τους ξυπνάει τον τεράστιο φόβο που κρύβουν μέσα τους, είναι λόγος εγκατάλειψης. Πως όμως να παρατήσεις χωρίς ουσιαστικό λόγο, έναν άνθρωπο που τον έχεις θεοποιήσει πριν χωρίς ενοχές;- Διότι συνήθως είναι και τρομερά ενοχικοί.- Είναι απλό. Ενοχοποιείς τον άλλον. Όλο και κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κανείς δεν είναι τέλειος εξάλλου. Το κάθε τι χρησιμοποιείται, ούτε καρφίτσα πέφτει κάτω, η κάθε φράση, η κάθε χειρονομία, όλα περνούν από επεξεργασία. Αρχίζεις και νοιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δυσκολεύεσαι να αντιδράσεις. Την μία νοιώθεις βασιλιάς, την άλλη ζητιάνος. Αυτή η εναλλαγή σε σκοτώνει. Προσπαθείς να καταλάβεις, να βάλεις την λογική σου σε λειτουργία, να κατανοήσεις. Μάταιο. Αρχίζεις και αντιδράς. Έχεις θυμό μέσα σου που δεν εκφράζεται γιατί φοβάσαι την αντίδραση της και τον καταπνίγεις. Το νοιώθεις ότι θα σε παρατήσει για λιγότερο σημαντικούς λόγους, που να θυμώσεις κιόλας. Εάν δεν έχεις τα κότσια να φύγεις θα αρχίσεις να αντιδράς μέσο του παράπονου και της γκρίνιας, διότι είναι η μόνη ισχύς που σου έχει απομείνει μέσο της αδυναμίας σου. Θέλεις να νοιώσεις πάλι βασιλιάς. Θα έδινες τα πάντα γι'αυτό. Οι ρόλοι πλέον έχουν αντιστραφεί. Έχεις αρχίσει να κάνεις λάθη πάνω στην συναισθηματική σου σύγχυση και αυτό είναι κάτι που θα πληρώσεις ακριβά! Το τέλος θα σε βρει να κλαις μπροστά σε μια ταφόπλακα η οποία πάνω της θα γράφει το όνομα του ενόχου, του φονιά αυτής της σχέσης. Το δικό σου όνομα. Θα είσαι απαρηγόρητος για το έγκλημα που διέπραξες. Ωστόσο επρόκειτο για αυτοκτονία

τι ωραία που τα περιγράφεις aelous74. Έτσι ακριβώς είναι. Ήμουν και γω σε μία φάση που πίστευα ότι δε θα ερωτευτώ ποτέ, ότι δε θα βρεθεί ποτέ κάποιος να με αγαπήσει και ήρθε αυτός και με θεοποίησε. Στην αρχή ότι και να έκανα ήταν μοναδικό, ήταν υπέροχο, νόμιζα ότι ζει για να περιμένει την επόμενη στιγμή που θα με μιλήσει, δει.
Μετά...άρχισαν να εμφανίζονται ρωγμές. Ευθύνες για το ότι χαλάω τη σχέση μας, ότι ζητάω περισσότερα, ότι τελικά για όλα φταίω και για να κρατήσω αυτή την αρρωστημένη κατάσταση έπρεπε να τα δέχομαι όλα.
Πέρασε αυτό όμως.. Από εδώ και πέρα τι κάνουμε? Εγώ προσωπικά φοβάμαι να εμπιστευτώ, φοβάμαι να δεθώ και όμως πάλι προσκολλώμαι σε κάποιον που πιθανώς να μου πει κάτι καλό και να με κάνει να αισθανθώ ξεχωριστή. Έχουν τελικά αυτοί το πρόβλημα ή και μεις έχουμε τα δικά μας θέματα? γιατί δε μπορούμε να κρατήσουμε ισορροπίες και δεν κρατάμε αποστάσεις και τα δίνουμε όλα σε κάποιον χωρίς επιφυλάξεις?
Τελευταία φοβάμαι με κάποιον που συναναστρέφομαι μην είναι αρχή και είναι στη φάση που φαίνεται καλός και είναι οριακός ή με τη στάση μου αυτήν την επιφυλακτική, τη μία κρύο μία ζέστη φέρομαι εγώ σαν οριακή. Θέματα άλυτα θα μείνουν πολλά.

Έχουμε κι εμείς τα δικά μας θέματα και ίσως αυτό που πρέπει να κάνουμε απο εδώ και πέρα είναι να τα δούμε. Αυτό βέβαια είναι δύσκολο και κάποιες φορές επικίνδυνο. Γενικώς... ο έρωτας γεννά ανασφάλεια - μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο - αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι έρωτας και συναισθηματική ανασφάλεια πάνε μαζί. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να κατακρίνουμε τους εαυτούς μας επειδή είδαμε κάποιες "προβληματικές" συμπεριφορές μας ή οριακά μας κομμάτια που βγήκαν στην επιφάνεια στην φάση του έρωτα. Αυτό όμως δεν σημαίνει κάτι διότι αυτό που είμαστε πρέπει να το δούμε στην συνολικά στην ζωή μας. Έναν καπετάνιο που αντιμετώπισε μια μεγάλη τρικυμία, δεν θα τον κρίνεις επειδή άργησε στον προορισμό του αλλά επειδή κράτησε το πλήρωμα του ζωντανό.
Ο έρωτας μας αποδιοργανώνει, μας κάνει να χάσουμε τα οικία σημεία αναφοράς, μας καθιστά ευάλωτους απέναντι στον άλλον, μας κάνει να στεκόμαστε γυμνοί απέναντι σε κάτι που μπορεί να μας κοστίσει. Η αγάπη πάντα βρίσκεται πέρα από τα όρια. Αγαπώ αληθινά σημαίνει ρισκάρω με τον πόνο.
Οι οριακές προσωπικότητες δεν ρισκάρουν ούτε μπορούν να ερωτευτούν ούτε να αγαπήσουν κανέναν. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να βολεύονται. Εάν νοιώθουν ότι σε ερωτεύονται θα προσπαθήσουν να σε υποτιμήσουν και εάν δεν το καταφέρουν αυτό θα αρνηθούν τα συναισθήματά τους και θα κρυφτούν στο γνώριμο γι'αυτούς καταφύγιο της κατάθλιψης (κατεβάζω διακόπτες).
Είναι διαφορετικό το να παθαίνεις κατάθλιψη επειδή δεν αντέχεις τα συναισθήματά σου και είναι διαφορετικό παθαίνεις κατάθλιψη επειδή βίωσες μια απώλεια.
Όλοι φοβόμαστε τα συναισθήματά μας ειδικά αυτά που προκαλεί ο έρωτας, όπως και τις τρικυμίες. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι θα τολμήσουν να κάνουν το ταξίδι και κάποιοι όχι.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Τα άτομα αυτά ποτέ δεν θα ξεκινήσουν μια σχέση εάν πρώτα δεν βεβαιωθούν ότι η "άλλη πλευρά" θα τους ερωτευτεί. Δεν ρισκάρουν με τέτοια διότι ο φόβος της εγκατάλειψης είναι τεράστιος. Στην αρχή εξιδανικεύουν τον άλλο σε απίστευτο βαθμό. Πχ "έναν άνθρωπο σαν εσένα περίμενα σε όλη μου την ζωή", "σε θαυμάζω, σε καμαρώνω", " κανείς δεν με έχει πηδήξει καλύτερα ποτέ πριν", "είσαι ο πιο σημαντικός που πέρασε από την ζωή μου", "σε κανέναν άλλο δεν έχω ανοιχτεί όσο μαζί σου" και άλλα παρόμοια. Τότε είναι και η στιγμή που σου "πασάρουν" γλυκά -γλυκά το προσωπικό τους δράμα φορτώνοντας έτσι ανεπαίσθητα το βάρος της ύπαρξής τους στους ώμους σου. Αυτό το "πασάρισμα" καλύπτει κυρίως δύο ανάγκες 1. την ολοκλήρωση της εξιδανίκευσης 2. την μεταβίβαση της ευθύνης και την μείωση της ενοχικότητας όταν θα συμβεί η εγκατάλειψη που είναι δεδομένη (το ήξερες ή σου είχα πει από την αρχή ποια είμαι) τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα γίνονται ασυνείδητα. Η ευθύνη τώρα είναι επάνω σου χωρίς να το ξέρεις. Αλλά εσύ νοιώθει ήδη Θεός, εκεί θα κωλώσεις? Εξάλλου το κορίτσι σε αγαπάει τι έχεις να φοβηθείς? Η δύναμη της αγάπης είναι τεράστια. Θα είσαι εκεί γι'αυτήν και το εννοείς.
Μόλις αισθανθούν κάποια αλλαγή συμπεριφοράς "ύποπτη" προτιμούν να φύγουν πρώτοι. Το κάθε τι που δεν τους αρέσει ή μάλλον που τους ξυπνάει τον τεράστιο φόβο που κρύβουν μέσα τους, είναι λόγος εγκατάλειψης. Πως όμως να παρατήσεις χωρίς ουσιαστικό λόγο, έναν άνθρωπο που τον έχεις θεοποιήσει πριν χωρίς ενοχές;- Διότι συνήθως είναι και τρομερά ενοχικοί.- Είναι απλό. Ενοχοποιείς τον άλλον. Όλο και κάποιος λόγος θα υπάρχει. Κανείς δεν είναι τέλειος εξάλλου. Το κάθε τι χρησιμοποιείται, ούτε καρφίτσα πέφτει κάτω, η κάθε φράση, η κάθε χειρονομία, όλα περνούν από επεξεργασία. Αρχίζεις και νοιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δυσκολεύεσαι να αντιδράσεις. Την μία νοιώθεις βασιλιάς, την άλλη ζητιάνος. Αυτή η εναλλαγή σε σκοτώνει. Προσπαθείς να καταλάβεις, να βάλεις την λογική σου σε λειτουργία, να κατανοήσεις. Μάταιο. Αρχίζεις και αντιδράς. Έχεις θυμό μέσα σου που δεν εκφράζεται γιατί φοβάσαι την αντίδραση της και τον καταπνίγεις. Το νοιώθεις ότι θα σε παρατήσει για λιγότερο σημαντικούς λόγους, που να θυμώσεις κιόλας. Εάν δεν έχεις τα κότσια να φύγεις θα αρχίσεις να αντιδράς μέσο του παράπονου και της γκρίνιας, διότι είναι η μόνη ισχύς που σου έχει απομείνει μέσο της αδυναμίας σου. Θέλεις να νοιώσεις πάλι βασιλιάς. Θα έδινες τα πάντα γι'αυτό. Οι ρόλοι πλέον έχουν αντιστραφεί. Έχεις αρχίσει να κάνεις λάθη πάνω στην συναισθηματική σου σύγχυση και αυτό είναι κάτι που θα πληρώσεις ακριβά! Το τέλος θα σε βρει να κλαις μπροστά σε μια ταφόπλακα η οποία πάνω της θα γράφει το όνομα του ενόχου, του φονιά αυτής της σχέσης. Το δικό σου όνομα. Θα είσαι απαρηγόρητος για το έγκλημα που διέπραξες. Ωστόσο επρόκειτο για αυτοκτονία

---

Ακριβως ετσι.... Αυτος ο φοβος τους κανει ομως σαδιστες... Για να καλυψουν την ανασφαλεια τους σε δοκιμαζουν συνεχως και επιβεβαιωνονται μεσα απο τον πονο που σου προκαλουν... Και οταν δεν αντεχεις αλλο και φευγεις παλι εσυ φταις κατα τη γνωμη τους... Αστα να πανε! Δε ξερω, για μενα ηταν εφιαλτης η ολη εμπειρια...

Έχουν περάσει 3 χρόνια πλέον από τότε και ακόμα εγώ φοβάμαι να ερωτευτώ.Τι εμπειρία και αυτή.
Ήταν και ο άνθρωπος που είχε όλο το πακέτο. Ήταν απλά λογικό να τον ερωτευτώ γιατί ταιριάζαμε σε όλα και με ήθελε τρελά αλλά...
Και πάντα κοιτούσα λογικά με κανόνες και πρέπει και όμως την πάτησα με το χειρότερο τρόπο. Ερωτεύτηκα μία διαταραχή προσωπικότητας. Πέρασε ο καιρός πάγωσε η καρδιά μου, πέθαναν τα συναισθήματά μου, σταμάτησα να ερωτεύομαι.
Και τώρα που κάποιος άλλος μπήκε στη ζωή μου και προσπάθησε να τον ερωτευτώ. Μου βγηκαν παλι οι κανονες και τα πρεπει και το κόβω αν και δε θέλω. Ίσως τελικά εκείνη η σχέση να ήταν η τιμωρία μου για τους κανόνες και τα πρέπει που βάζω :(

Quote:

---

Originally Posted by eutuxia

Ακριβως ετσι.... Αυτος ο φοβος τους κανει ομως σαδιστες... Για να καλυψουν την ανασφαλεια τους σε δοκιμαζουν συνεχως και επιβεβαιωνονται μεσα απο τον πονο που σου προκαλουν... Και οταν δεν αντεχεις αλλο και φευγεις παλι εσυ φταις κατα τη γνωμη τους... Αστα να πανε! Δε ξερω, για μενα ηταν εφιαλτης η ολη εμπειρια...

---

Τι μου θυμίζεις τώρα!
Μετά από τον δεύτερο χωρισμό μας (υπήρξε δυστυχώς και τρίτος) μεσολάβησε ένα διάστημα περίπου τριών μηνών κατά το οποίο δεν είχαμε καθόλου επαφή. Κάποια στιγμή βγήκα για ποτό με μία φίλη και ... τσούπ! ακριβώς δίπλα μου έρχεται η Β. φορώντας το άνετο στυλάκι της. Χαιρετηθήκαμε και συνέχισα την κουβέντα μου με την φίλη. Ένας τύπος - που αργότερα έμαθα ότι ήταν απλά φίλος της - έρχεται και την αγκαλιάζει καθώς με κοιτάει από τον καθρέφτη που υπήρχε πίσω από το μπαρ. Αυτή ξεχειλίζει από ευτυχία. Αργότερα απομακρύνεται και συνομιλεί με έναν άλλο τύπο με έντονη διαχυτικότητα και ενθουσιασμό, γελώντας και φωνάζοντας δυνατά το κάθε τι φροντίζοντας όλα αυτά να φτάσουν στα αυτιά μου. Δεν της είχα κάνει κάτι κακό και απόρησα με αυτήν την στάση. Γιατί ήθελε να με πληγώσει κι άλλο? Γιατί τόσος φθόνος? Γιατί τόση ζήλια? Στο κάτω - κάτω το να χωρίσουμε ήταν δική της επιλογή.

Πιθανολογώ ότι αυτό που δεν της άρεσε ήταν ο τρόπος που χωρίσαμε. Το ότι δηλαδή δεν έτρεξα από πίσω της, δεν παρακάλεσα αλλά έφυγα με αξιοπρέπεια παρόλο που πονούσα πολύ. Επειδή δεν άφησα τις εξελίξεις να με παρασύρουν αλλά μπήκα μπροστά σε αυτές, επειδή τις προκάλεσα ο ίδιος. Ένοιωθε περισσότερο ότι εγώ ήμουν αυτός που έδωσε το τέλος παρά αυτή. Ένα τέλος που δεν βόλευε καθόλου και θα έπρεπε να ξαναγραφτεί. Και ξαναγράφτηκε

Έχεις δίκιο! ο φόβος προκαλεί θυμό, οργή, επιθετικότητα, φθόνο, μίσος. Στις περιπτώσεις αυτές δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι ιδιέταιρο για να προκαλέσεις τον φθόνο. Αρκεί και μόνο αυτό που είσαι, αυτό που όχι μόνο δεν μπορούν να φτάσουν αλλά ούτε καν να κατανοήσουν

Quote:

---

Originally Posted by anonymous_1

Έχουν περάσει 3 χρόνια πλέον από τότε και ακόμα εγώ φοβάμαι να ερωτευτώ.Τι εμπειρία και αυτή.
Ήταν και ο άνθρωπος που είχε όλο το πακέτο. Ήταν απλά λογικό να τον ερωτευτώ γιατί ταιριάζαμε σε όλα και με ήθελε τρελά αλλά...
Και πάντα κοιτούσα λογικά με κανόνες και πρέπει και όμως την πάτησα με το χειρότερο τρόπο. Ερωτεύτηκα μία διαταραχή προσωπικότητας. Πέρασε ο καιρός πάγωσε η καρδιά μου, πέθαναν τα συναισθήματά μου, σταμάτησα να ερωτεύομαι.
Και τώρα που κάποιος άλλος μπήκε στη ζωή μου και προσπάθησε να τον ερωτευτώ. Μου βγηκαν παλι οι κανονες και τα πρεπει και το κόβω αν και δε θέλω. Ίσως τελικά εκείνη η σχέση να ήταν η τιμωρία μου για τους κανόνες και τα πρέπει που βάζω :(

---

Νομίζω - ελπίζω να συμφωνήσεις σε αυτό - ότι είναι ώρα να επιστρέψεις το μαστίγιο πίσω από εκεί που το πήρες. Δεν το έχεις ανάγκη πια. Είσαι δουλεμένο άτομο και θα εξελιχθείς ακόμα περισσότερο ίσως τόσο όσο δεν φαντάζεσαι. Όσο για την αγάπη, αυτή αργά ή γρήγορα θα μας χτυπήσει την πόρτα. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προετοιμάσουμε το οικοδόμημα του εαυτού μας για να την φιλοξενήσουμε, γιατί, η αγάπη αποφεύγει τα ετοιμόρροπα κτίσματα, θέλει βλέπεις γερά θεμέλια για να στεριώσει. Φτάνει λοιπόν το αυτομαστίγωμα. Ας στρωθούμε στην δουλειά