Καλησπέρα σας! Αποφάσισα να γράψω σε σας αυτό που με απασχολεί διότι βρίσκομαι σε μια αρκετά περίεργη φάση και θα ήθελα μια παραπάνω γνώμη ενός ατόμου που να μπορεί να δει τα πραγματα πιο αντικειμενικά και ρεαλιστικά! Καταρχάς πρέπει να σας ενημερώσω ότι είμαι 21 χρονών και σπουδάζω στο πανεπιστήμιο Πατρών αν και έιμαι απο Αθήνα. Έχω μια σχέση 3μιση χρόνων με έναν άνθρωπο 7 χρόνια μεγαλύτερό μου,τον οποίο βεβαια δεν τον ενέκρινε η οικογένεια μου ποτέ διότι εκτός ότι έχει τελειώσει ιέκ και όχι πανεπιστήμιο όπως εγώ,βρίσκεται και σε μια τελείως
διαφορετική φάση απο εμένα,δουλεύει και έχει ζήσει πράγματα τα οποία εγώ θα έπρεπε να τα ζω τώρα με μεγαλύτερη ένταση-κατα την άποψη των γονέων μου. Ο άνθρωπος αυτός είναι πάρα πολύ καλός μαζί μου,μου συμπεριφέρεται άψογα μπορώ να πω. Ακόμη και τον τελευταίο 1μιση χρόνο που σπουδαζω επαρχία και έχουμε κάποια απόσταση με στήριξε και έδειξε αμέριστη κατανόηση.Υπάρχει μεγάλη αγάπη, αμοιβαία και επικοινωνία. Τον σέβομαι ώς άνθρωπο,έχει αρχές και εξαιρετικό χαρακτήρα,είναι καλόψυχος και ξέρει να δίνει ευκαιρίες.Με την παρέα του βέβαια δεν
παιρνάω πολύ καλά γιατί ειναι όλοι μεγάλοι και με κάνουν να νιώθω και μένα 30αρα. Είναι πολύ ερωτευμένος μαζί μου. Και το θέμα,το οποίο κιόλας πήρα την πρωτοβουλία να μοιραστώ μαζί σας είναι πως εγώ δεν ξέρω πλέον αν είμαι ερωτευμένη μαζί του. Και έκανα κάτι,το οποίο δεν το μετάνιωσα αλλα αισθάνθηκα άσχημα για τον εαυτό μου,γιατί δεν του αξίζει και δεν είναι και του χαρακτήρα μου. Εδώ και 2-3 μήνες λοιπόν,μιλάω αρκετά συχνα με έναν συμφοιτητή μου. Σε αυτόν άρεσα. Αρχικά ήξερε ότι είχα σχέση αλλα μετα του είπα ψέματα ότι χώρισα,γιατί ένιωσα πως
άρχιζε να μου αρέσει και μένα. (ειχε ασχεση κι αυτος 3 χρονια και χωρισε λογω αποστασης και επειδη τον καταπιεζε και τον ζηλευε). Μου ζήτησε να βγούμε την πρώτη φορα,ήταν ένα αρκετά αποτυχημένο ραντεβού,στην αρχή ήταν όλα καλά αλλα στη συνέχεια αυτός άρχισε να μιλάει συνέχεια για τον εαυτό του,ήθελε βέβαια να μάθει πράγματα κα για μένα αλλα απο την ταραχή μου δεν μπορούσα να του πω τίποτα με αποτέλεσμα να είμαι εξαιρετικά αμίλητη και νόμισα πως δεν θα ξαναείχαμε καμία επικοινωνία. Το αγόρι μου έμαθε για την συνάντηση,του το είπα. Με το παιδί
όμως συνεχίσαμε να μιλάμε για ένα μήνα μέχρι που μου ζήτησε να πάω σπίτι του να διαβάσουμε μαζί. Και απο τότε στην ουσία άρχισα να διχάζομαι. Ήμασταν 6 ώρες μαζί διαβάζαμε και μιλούσαμε,γελούσαμε,η ώρα περνούσε αρκετά ευχάριστα. Η κατάληξη όμως ήταν να γίνει κάτι παραπάνω μεταξύ μας. Δεν ολοκληρώσαμε βεβαια και δεν υπήρχε περίπτωση΄. Αυτός ήταν εξαιρετικά τρυφερός μαζί μου και εκδηλωτικός αλλα παραλληλα και ντροπαλος(με χαιδευε στα μαλλια,με αγγαλιαζε κτλ). Και γω ημουν εκδηλωτική αλλα και μπερδεμένη και το κατάλαβε,μου το είπε δηλαδή πως
τον έχω μπερδέψει αρκετα και πως μια θέλω να φύγω και την άλλη όχι. Μένουμε και κάπως μακριά και του φανηκε αρνητικό. Την επόμενη μέρα έχοντας ήδη αρκετές τύψεις χώρισα το αγόρι μου για να μείνω μόνη. Τα ξαναβρήκαμε όμως μετα απο 5 μέρες. Με τον άλλο μιλήσαμε όταν ήμουν μόνη,του είπα πως μου άρεσε αυτό που έγινε και πως ηθελα να το επαναλαβουμε και τον άφησα 'εκπληκτο γιατί νόμισε το αντίθετο.Μετά απο λίγες μέρες καθώς μιλούσαμε μέσω μηνυμάτων και όντας εγώ μπερδεμένη του έστειλα πως θα ήταν καλό να συζητούσαμε κάποια στιγμη αυτό που έγινε
μεταξύ μας. Δεν καταλάβαινε και μου είπε πως δεν εγινε τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή πως δεν ολοκληρώσαμε κιόλας . Φοβήθηκα πως θα νόμιζε πως ήθελα σχέση και του εξήγησα πως είναι σεβαστό και δεν τον παρεξηγω,πως ήθελα απλά να δω το σκεπτικό του. Απο τότε έχουμε μιλήσει ελάχιστα με δική μου πρωτοβουλία,έχω καιρό να τον δω επειδή ανέβηκα Αθήνα και λόγω εξεταστικής και γενικότερα τον σκεφτομαι πολύ. Με ενδιαφέρει αν του αρέσω ακόμη αλλα έχω απογοητευτεί κιόλας γιατι δεν έχω την ανταπόκριση που θέλω,ίσως να τον ξενέρωσα ή να τον μπέρδεψα ή ακόμη να
έστρεψε αλλού το ενδιαφέρον του. Απο τότε 'εχει αλλάξει η συμπεριφορά μου στο αγόρι μου,είμαι πιο απότομη και διαφορετικη καπως μεσα μου,νιώθω πως θέλω να ζήσω περισσότερο τη φοιτητική μου ζωή και απο την άλλη όχι. Αυτό που έκανα δεν του το είπα κι ούτε πρόκειται δεν θέλω να τον στενοχωρήσω και επίσης δεν θέλω να χωρίσουμε για αυτόν τον λόγο. Γιατί αν του το πω θα χωρίσουμε. Είμαι αρκετά μπερδεμένη και προβληματισμένη. Στο αγόρι μου δεν του άξιζε αυτό που του έκανα και πέρα απο αυτό δεν περίμενα ποτέ να φερθώ έτσι. Έχω ξενερώσει με τον ίδιο μου
τον εαυτό.Με ταρακούνησε όλο αυτό που έγινε. Με τον άλλο θα καταλάβω περισσότερα όταν θα τον βλεπω στη σχολή αλλα και πάλι δεν πρεπει να έχω ελπίδες. Με το αγόρι μου απο την άλλη είμαι πολύ δεμένη και φοβάμαι μην χάσω ένα άτομο απο δίπλα μου το οποίο αξίζει και μαγαπάει αληθινά για κάτι επιπόλαιο-αν ε΄ίναι επιπόλαιο γιατί ακόμη και αυτό με προβληματίζει. Νιώθω σα να ζω 2 ζωές,μια στην Αθήνα με το αγόρι μου και μία στην Πάτρα. Το χειρότερο είναι πως νιώθω πολύ έντονα πως το άλλο παιδί μου αρέσει. Σκέφτομαι μήπως πρέπει να κάνω κάποια επιπλέον κίνησ,μήπως απλά αυτός έχει μπλοκάρει..Θα ήθελα απλά να μου πέιτε πιο είναι το συμπέρασμα
σας απο όλα αυτά και πιο κατα τη γνώμη σας θα ήταν το καλύτερο που έχω να κάνω. Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων για τον χρόνο σας και την απάντησή σας
