Διαφορά Ηλικίας

Καλησπέρα σε όλους!
Έχω ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και καιρό, είχα γράψει και παλιότερα γι' αυτό στο forum.
Έχω σχέση με ένα παιδί 13 χρόνια μεγαλύτερό μου, εγώ είμαι 27 και αυτός 40.
Η διαφορά μας αν μας δει κάποιος φαίνεται να είναι 6-7 χρόνια και σε γενικές γραμμές τα πάμε πολύ καλά σε όλους τους τομείς, αγαπιόμαστε και με προσέχει πολύ.
Το μόνο μου πρόβλημα είναι οι γονείς μου που αντιδρούν και εναντιώνονται συνεχώς στη σχέση μου, ειδικά η μητέρα μου, λέγοντάς μου πώς με έναν τόσο
μεγαλύτερο άνθρωπο θα καταστρέψω τη ζωή μου.
Προσωπικά τον αγαπάω και κάνουμε όνειρα για το μέλλον, τα οποία οι δικοί μου ούτε να τα ακούσουν δε θέλουν. Λέμε να φύγουμε ένα σ/κ και γίνεται ολόκληρο θέμα.
Πιστεύετε ότι η διαφορά ηλικίας, όταν 2 άνθρωποι αγαπιούνται, είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα; Θα με ενδιέφεραν ειδικά ιστορίες ανθρώπων που είχαν/έχουν και αυτοί παρόμοια διαφορά,
αλλά και όποιος άλλος θέλει να μου πει τη γνώμη του είναι ευπρόσδεκτος!
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά.

Τι αλλο σου λενε οι γονεις σου? Ο φαδερ τι γνωμη εχει?

Ο φάδερ μου λέει να κάνω τη πλάκα μου αν είναι και να κοιτάω γύρω γύρω να γνωρίσω κανέναν άλλον, γιατί δεν αξίζει να κάνω παιδί και οικογένεια με κάποιον στην ηλικία του.
Η μάνα λέει να χωρίσω από τώρα, γιατί δεν έχει νόημα να κάνεις σχέση αν ο άλλος δεν έχει "προοπτικές".
(Προοπτικές = μεταπτυχιακό, δουλειά όπως γιατρος/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και ίδια ηλικία με μένα)
Ο έρωτας και τα συναισθήματα δεν τους λένε κάτι γιατί μετά άλλα είναι αυτά που μετράνε.

Εδώ να αναφέρω ότι και μόνιμη δουλειά έχει (όσο μπορούμε να λέμε μόνιμη μια δουλειά στις μέρες μας, είναι δημόσιος υπάλληλος) και κάποια περιουσιακά στοιχεία.

Quote:

---

Originally Posted by Thania

Καλησπέρα σε όλους!
Έχω ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και καιρό, είχα γράψει και παλιότερα γι' αυτό στο forum.
Έχω σχέση με ένα παιδί 13 χρόνια μεγαλύτερό μου, εγώ είμαι 27 και αυτός 40.
Η διαφορά μας αν μας δει κάποιος φαίνεται να είναι 6-7 χρόνια και σε γενικές γραμμές τα πάμε πολύ καλά σε όλους τους τομείς, αγαπιόμαστε και με προσέχει πολύ.
Το μόνο μου πρόβλημα είναι οι γονείς μου που αντιδρούν και εναντιώνονται συνεχώς στη σχέση μου, ειδικά η μητέρα μου, λέγοντάς μου πώς με έναν τόσο
μεγαλύτερο άνθρωπο θα καταστρέψω τη ζωή μου.
Προσωπικά τον αγαπάω και κάνουμε όνειρα για το μέλλον, τα οποία οι δικοί μου ούτε να τα ακούσουν δε θέλουν. Λέμε να φύγουμε ένα σ/κ και γίνεται ολόκληρο θέμα.
Πιστεύετε ότι η διαφορά ηλικίας, όταν 2 άνθρωποι αγαπιούνται, είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα; Θα με ενδιέφεραν ειδικά ιστορίες ανθρώπων που είχαν/έχουν και αυτοί παρόμοια διαφορά,
αλλά και όποιος άλλος θέλει να μου πει τη γνώμη του είναι ευπρόσδεκτος!
Σας ευχαριστώ προκαταβολικά.

---

Η μανα και ο πατερας σε φερανε στον κοσμο και εσυ ησουν μικρο και απροστατευτο κοματι κρεας. Σε μαθανε να περπατας, να μιλας να εχεις τροπους και μπλα μπλα μπλα, δηλαδη ο ρολος τους ειναι να σε καθοδηγουν. Απο εκεί και περα εσυ παιρνεις αποφασεις για το μελλον σου.Συγνωμη που θα στο πω ετσι αλλα εσυ εχεις περισσοτερα χρονια ζωης μπροστα σου. Αν λοιπον ο αντρας σου ειναι τοσο μεγαλυτερος, σεβαστο και αποδεκτο απο εμενα, αλλα βαση των μαθηματικων θα φυγει πρωτος, η αν το δουμε λιγακι πιο τρυφερα, θα παραδωσει πρωτος απο κουραγιο αργοτερα στις ευθηνες του. Και τοτε οι γονεις ισως να μην υπαρχιυν να σου κρατησουν πχ τα παιδια... Καταλαβες ποια ειναι η ανασφαλεια τους? Ειδικα αν η μανα σου εμεινε απο πατερα απο μικρη ηλικια η δεν ειχε την παρουσια του αισθητη. Φιλικα παντα, μην με παρεξηγεις για τον τροπο που σου μιλαω, ειμαι λιγακι λαικος ανθρωπος..:rolleyes::rolleyes:

Εσυ μηπως εισαι γιατρος, δικηγορος ή μηχανικος?
Στο θεμα ηλικια τι προβληματα θα υπαρχουν λεει η μαμα? ή δε το αναλυει?
Και να σε ρωτησω πως διαχειριζεστε τον κοινωνικο κυκλο? συναδελφους, φιλους, σογια πλην γονιων?

Εγώ τελείωσα τη Φιλοσοφική και στη συνέχεια σπούδασα Διακοσμητική που το ήθελα από μικρή, αλλά με επηρέασαν να μη το δηλώσω όταν τελείωσα το σχολείο.
Προς το παρόν (έχω τελειώσει από το καλοκαίρι) δεν έχω μόνιμη δουλειά, έχω κάνει κάτι λίγες δουλειές μόνο οπότε οικονομικά εξαρτώμαι από την οικογένεια ακόμα.
Καταλαβαίνω την ανησυχία τους, αλλά η ζωή είναι πολύ αβέβαιη ούτως ή άλλως, μπορεί να πάθω και εγώ κάτι, τουλάχιστον όσο ζήσω (μακάρι πολύ) να είμαι με έναν άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένη,
τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ.
Στο θέμα ηλικία λέει αυτό που λέει η Άννα πάνω κάτω, ότι σύντομα θα αρχίσει να έχει προβλήματα υγείας και να μην έχει κουράγιο για τίποτα και εγώ θα το μετανιώσω και θα είναι αργά. Ξέρω ότι βάσει λογικής αυτό είναι μια πιθανότητα, αλλά όταν έχω ζήσει 3 χρόνια τώρα έναν άνθρωπο δυνατό και κεφάτο δίπλα μου δεν μπορώ να το αντιληφθώ πλήρως.
Ο κοινωνικός κύκλος μας (απ' όσο ξέρω τουλαχιστον) λέει ότι ταιριάζουμε πάρα πολύ, ότι δε φαίνεται η διαφορά ηλικίας, και οι φίλοι και των δύο έχουν πει ανεξάρτητα ότι είναι πολύ όμορφο που βρήκαμε
κάποιον να ταιριάζουμε τόσο γιατί είχαμε ταλαιπωρηθεί σε παλαιότερες σχέσεις.

Quote:

---

Originally Posted by Thania

Καταλαβαίνω την ανησυχία τους, αλλά η ζωή είναι πολύ αβέβαιη ούτως ή άλλως, μπορεί να πάθω και εγώ κάτι, τουλάχιστον όσο ζήσω (μακάρι πολύ) να είμαι με έναν άνθρωπο που με κάνει ευτυχισμένη,
τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ.

---

Ακριβως και αυτο κανεις αγαπητη, εισαι με εναν ανθρωπο που σε κανει ευτυχισμενη. Αν πιασουμε τις πιθανοτητες οπως λες και παθεις χτυπα ξυλο κατι,με βασει τα μυαλα τους, δεν του εχουν εμπιστοσυνη οτι θα ειναι εκει για αυτους. Με πιανεις? Δεν κανει για εκεινους αρα κατεπεκταση ουτε για εσενα, οπως πχ η διακοσμηση... Δουλεια ειναι αυτη...?

Τhania το μονο που μετραει ειναι το πως νιωθεις εσυ μεσα στην σχεση σου.
Οι γονεις κρινουν πολλες φορες με επιφανειακα κριτηρια , χωρις να κοιτουν την ουσια . Αν εσυ νιωθεις καλα απλα ξεκαθαρισε με τους γονεις σου και βαλε τους ορια στο κατα ποσο μπορουν να επεμβαινουν στην ζωη σου.
Oι γονεις σου εχουν γνωρισει τον φιλο σου ? Αν οχι νομιζω πως θα ηταν καλη ιδεα το να γνωριστουν , ισως τοτε να αλλαζαν γνωμη.

Εγω ειμαι περιπου στην ηλικια σου 26 και με τον φιλο μου εχουμε 15+ χρονια διαφορα ( εχει και παιδια) και μενουμε μαζι εδω και δυο χρονια. Η σχεση μας μεχρι στιγμης ειναι σχεδον ονειρικη , και πραγματικα χαιρομαι που πηραμε την αποφαση να μεινουμε μαζι. Στην αρχη ημουν καπως επιφυλακτικη και φοβομουν οτι ισως το μετανιωσω , αλλα ευτυχως δεν εμπιστευτηκα την λογικη.
Οι γονεις μου απο την αλλη δεν αντεδρασαν τοσο ασχημα λογω της ηλικιας του αλλα κυριως επειδη πριν μεινουμε μαζι ειχαμε μονο 5 μηνες σχεση και απο αποσταση , κατι που οκ δεν ειναι τοσο παραλογο .Νομιζω πως και εγω αν μου ελεγε μια φιλη μου πως θα συγκατοικησει με καποιον που γνωριζει 5 μηνες σε ξενη χωρα τα ιδια θα ελεγα. .
Παντως οταν τον γνωρισαν οι οποιες αμφιβολιες ειχαν απλα εξαφανιστηκαν .
Βεβαια τον δικο μου τον σωζει και η δουλεια του ( ανηκει στην κατηγορια γιατρος/δικηγορος/αρχιτεκτονας ):o

Καλό είναι στην ηλικία που βρίκεσαι να παίρνεις μόνη τις αποφάσεις που αφορούν το μέλλον σου και τη ζωή σου. Η ευθύνη για το πώς θα ζήσεις ανήκει σε σένα και σε κανέναν άλλο. Αυτό εμπεριέχει το ρίσκο της αποτυχίας, αλλά καλύτερα να αποτύχεις από δική σου απόφαση παρά επειδή κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για σένα.
Ήδη έχεις ένα παράδειγμα κακής παρέμβασης των γονιών σου στην επαγγελματική σου σταδιοδρομία. Θέλεις να γίνει το ίδιο και στην συναισθηματική σου ζωή; Να παντρευτείς δηλαδή πρώτα αυτόν που θέλουν αυτοί, σύμφωνα με τις δικές τους προδιαγραφές και μετά να ερωτευτείς αυτόν που θέλεις εσύ;
Και είναι μακριά νυχτωμένοι αν πιστεύουν ότι στην εποχή μας ένας δικηγόρος, μηχανικός ή γιατρός είναι εξασφαλισμένοι. Έχουν μείνει πολύ πίσω πες τους!

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Εσυ μηπως εισαι γιατρος, δικηγορος ή μηχανικος?
Στο θεμα ηλικια τι προβληματα θα υπαρχουν λεει η μαμα? ή δε το αναλυει?
Και να σε ρωτησω πως διαχειριζεστε τον κοινωνικο κυκλο? συναδελφους, φιλους, σογια πλην γονιων?

---

Έλα Kerasi ρώτα την.. "Στο sex πώς τα πάτε"; χα χα χα χα .!.!.!

Το ξέχασες...

Quote:

---

Originally Posted by Thania

Ο φάδερ μου λέει να κάνω τη πλάκα μου αν είναι και να κοιτάω γύρω γύρω να γνωρίσω κανέναν άλλον, γιατί δεν αξίζει να κάνω παιδί και οικογένεια με κάποιον στην ηλικία του.
Η μάνα λέει να χωρίσω από τώρα, γιατί δεν έχει νόημα να κάνεις σχέση αν ο άλλος δεν έχει "προοπτικές".
(Προοπτικές = μεταπτυχιακό, δουλειά όπως γιατρος/δικηγόρος/αρχιτέκτονας και ίδια ηλικία με μένα)
Ο έρωτας και τα συναισθήματα δεν τους λένε κάτι γιατί μετά άλλα είναι αυτά που μετράνε.

Εδώ να αναφέρω ότι και μόνιμη δουλειά έχει (όσο μπορούμε να λέμε μόνιμη μια δουλειά στις μέρες μας, είναι δημόσιος υπάλληλος) και κάποια περιουσιακά στοιχεία.

---

ο φαδερ και η μαδερ σου αγαπητη μου Θανια, μπορει να θελουν το καλο σου, μαλλον ομως ζουν στην δεκαετια του ΄80 ... :)
μπορει ο τιτλος του γιατρου η του αρχιτεκτονα να τους γοητευει σαν prestige, αλλα στις μερες μας δεν αποτελουν καμια εγγυηση πλεον για μια οικονομικη ασφαλεια, η για "προοπτικες", και ενας ψιλικατζης μπορει να βρεθει σε πολυ καλυτερη μοιρα απο το πιο δυνατο πτυχιο...
και βεβαια ο δημοσιος υπαλληλος συντροφος σου, μπορει να ειναι πολυ καλυτερα τακτοποιημενος (οσο μπορει κανεις να ειναι τακτοποιημενος στις μερες μας) απο ολους τους παραπανω.

στην ουσια του θεματος, συμφωνω με την μπετ. εχω κι εγω μια σχεση με διαφορα περιπου 15 χρονια κι ειμαστε τρισευτυχισμενοι. εχω συμβιωσει μαλιστα 2 φορες στην ζωη μου. στην προηγουμενη σχεση μου που το αποφασισαμε οταν η σχεση μας βρισκοταν ηδη σε καμψη, η συμβιωση επιταχυνε τον χωρισμο. στην τωρινη μου σχεση που το αποφασισαμε στην καλυτερη στιγμη μας, η σχεση μας ειναι καλυτερα απο ποτε και δεν χορταινουμε ο ενας τον αλλο, τις εκδρομες μας και τις διασκεδασεις μας. :)
ισως θα ηταν μια καλη ιδεα αν αγαπιεστε οσο λες, να συμβιωσετε και να δειτε πως θα τα πατε εσεις, χωρις παρεμβασεις γονεων και κηδεμονων και αποφασιζετε για το μελλον της σχεσης σας μετα.
εννοειται πως η μεγαλη διαφορα ηλικιας δεν ειναι καμια εγγυηση για μακροημερευση, ουτε και το αντιθετο ομως. ξερω και σχεσεις με μεγαλυτερες διαφορες, με 20 χρονια π.χ., που ακομα κι οταν διαλυθηκαν, το προβλημα δεν ηταν η ηλικια, αλλα η ασυμφωνια.
σημασια εχει το ποσο ταιριαζετε, ποσο αγαπιεστε και ποσο καλα περνατε.
η μικροτερη διαφορα ηλικιας δεν αποτελει καμια εγγυηση ουτε για ευτυχισμενες σχεσεις, ουτε για μακροημερευση κι αν θες αποδειξεις, κοιτα ποσες σχεσεις γνωστων σου η και δικες σου εχουν διαλυθει σε πολυ συντομο διαστημα. αν καποια σχεση λοιπον διαλυθει σε μερικους μηνες η σε 1-2 χρονια, εχει καμια σημασια η ηλικια?

Thania θα σου δώσω ένα παράδειγμα δεν είναι ότι αναφέρομε σε σένα για να δεις πως σκέφτονται οι γονείς ώρες ώρες και ότι δεν έχουν πάντα δίκιο απλά εμείς πρέπει να τους ξεκαθαρίσουμε τι αισθανόμαστε, είχα μία φίλη που ήταν εκατό κιλά στην κυριολεξία βέβαια ψηλή, ήταν με ένα παιδί και τα περνούσε καλά άλλα δεν το έβλεπε μάλλον σοβαρά, η μητέρα της ήθελε να βρει το πλούσιο γαμπρό το όνειρο τους ήταν να πάει στο χωριό της με μία porsche τα συμπεράσματα δικά σου.
Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να ξεκαθαρίσεις στους γονείς σου ότι τον βλέπεις σοβαρά και ότι τον αγαπάς, γιατί μπορεί να νομίζουν ότι δεν το βλέπεις σοβαρά δώσε τους χρόνο να το καταλάβουν. Εσύ έχεις κατασταλάξει μέσα σου; Η ηλικία που βρίσκετε δεν είναι πια και το μεγάλη έτσι ώστε να σου δημιουργηθούν προβλήματα στο μέλλον εκτός αν είναι καπνιστής ή πίνει, εμένα ο παππούς μου με την γιαγιά μου είχαν είκοσι χρόνια διαφορά και δεν τους φαινόταν, το να έχεις πιο νέα γυναίκα μάλλον σε αναζωογονεί.

Δε με λες θανια, αν προχωρησεις με το φιλο σου, τι σε απειλουν οι γονεις οτι θα σου κανουν? Θα σου κοψουν τα λεφτα? Δε θα σου μιλανε? Κατι αλλο?
Η γνωμη μου παντως ειναι οτι πρεπει να σκεφτεις και το μη αμεσο μελλον. Σε λιγα χρονια δε θα ειναι σε θεση να σε ικανοποιησει ερωτικα. Ο ανδρας μετα τα 40 κατι παθαινει διαφορα. Μαλακο πεος, στυτικη δυσλειτουργια, μειωση επιθυμιας και συχνοτητας. Και καλοδιατηρημενος να ειναι, μπορει να το παθει λιγο αργοτερα. Εδω εχουν προβλημα οι 20ρηδες και οι 30ηδες. Εσυ αντιθετα θα περνας δευτερη εφηβεια. Τωρα μπορει να εισαι ερωτευμενη αλλα θελω να το λαβεις υποψη. Επισης μπορει να σπασει εμφανισιακα και να αρχισει να βγαινει μια ασυμφωνια στα θελω. Αν ομως τα σκεφτεις αυτα κ δε σε πειραζει, τοτε σου λεω προχωρα. Αλλωστε τι ειναι το χειροτερο που μπορουν να σου κανουν οι γονεις? Εχουν κι αυτοι δικαιωμα να πιστευουν οτι θελουν, με βαση τη δικη τους εμπειρια και κουλτουρα. Ομοιως και συ. Παντως σε ρωτησα αν εισαι γιατρος γτ δεν καταλαβαινω εφοσον ουτε κ συ εχεις σπουδασει κατι τοσο φοβερο γτ ο γιατρος να σε παρει? Θα κοιταξει να παρει μια γιατρινα. Τεσπα, με τα επιχειρηματα δε βγαζουμε ακρη, η γνωμη μου ειναι προχωρα. Και οταν τους κανεις το εγγονακι, θα ναι ολα μελι-γαλα....!!!!!! Αρκει να πιασεις το ονομα, βεβαιως βεβαιως...

Έχω σκεφτεί ότι πολλά μπορούν να προύψουν στο μέλλον, γι' αυτό άλλωστε δεν προδικάζω από τώρα το γεγονός ότι θα παντρευτούμε. Αν είμαστε ακόμα μαζί και το ίδιο καλά και σε 2-3 χρόνια τότε ναι, να προχωρήσουμε. Για να συγκατοικήσουμε αυτή τη στιγμή δεν είναι τόσο εύκολο, από τη στιγμή που εγώ δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, δε θεωρώ σωστό ούτε να πληρώνει εκείνος όλα τα έξοδα του σπιτιού και τα όποια άλλα έξοδα, αλλά και δε θα ήθελα να βασιστώ 100% στον σύντροφό μου, ούτε τώρα ούτε και στο μέλλον, θέλω να μπορώ να πατήσω στα πόδια μου πρώτα και μετά να κάνω την όποια κίνηση.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι γονείς μου δεν έχουν καταλάβει ότι έχουμε μια σοβαρή σχέση, το θέμα είναι ότι δεν θέλουν να έχουμε σοβαρή σχέση, και αυτό είναι και το γεγονός που δεν θέλουν να τον γνωρίσουν, μου λένε 'δε παντρεύεστε κιόλας, γιατί να τον γνωρίσουμε;'.
Γενικά πάντως έχουν ειπωθεί πολλές κουβέντες βαριές, του στυλ 'αν είναι να προχωρήσετε ποτέ μακάρι να έχω πεθάνει να μην το δω, αλλά σίγουρα θα μ' έχεις πεθάνει εσύ πρώτα με την απογοήτευση που μου δίνεις', από την πλευρά της μητέρας μου αυτά. Κατανοώ το γεγονός ότι έχει στεναχωρηθεί, και με στεναχωρεί και μένα αυτό, αλλά πάντα ήμουν το καλό και το ήσυχο παιδί και έκανα συνέχεια υποχωρήσεις στα θέλω μου για να μην τους στεναχωρήσω, απλά τώρα νιώθω ότι έχω κάτι καλό και δε θέλω να το χάσω...

Εφοσον το παλικαρι ειναι καλο και εχει σοβαρο σκοπο μη το λιβανιζεις και πολυ. Στη βραση κολαει το σιδερο. Ουτε και συ εισαι καμια παιδουλα. Ξεκινα να βρεις καμμια δουλεια, κανε κανενα μαθηματακι, ψαξε το οτιδηποτε, ειτε με την αλλη σχολη. Μην περιμενεις να πλουτισεις. Αφου ο συζυγος παιρνει ενα καλο μισθο ενταξει. Τις παλιες εποχες δηλαδη που η γυναικα δε δουλευε καθολου πως τα βγαζαν περα? Κανε το βημα της συγκατοικησης (να το δοκιμασεις κι αυτο το σταδιο) και μην εισαι τοσο περηφανη. Ψαξε για δουλεια ταυτοχρονα και ας βαζει ο συζυγος περισσοτερα στην αρχη. Και οταν κανεις το πρωτο εγγονακι.....θα σταζει μελι απο το στομα της μαμας σου...πιαστε της κ το ονομα κ θα σας δωσει γη και υδωρ!!!!! Θα γκρινιαξουν λιγο στην αρχη αλλα μετα θα τους ''λιωσεις'' με το παιδακι σου!!!! Προχωρα λοιπον γτ τα χρονια περνανε. Εγω σε βλεπω συνειδητοποιημενη. Δρασε λοιπον γτ τα πολλα λογια ειναι φτωχεια.