Χαιρετω το forum,
Ξέρω πως πέρα από την εξωτερικευση όσων αισθάνομαι η παρούσα δημοσίευση δεν πρόκειται να μου προσφέρει κάτι αν δεν προσπαθήσω από μόνος μου.Πολλές φορές φορές καταρέω..Πέφτω...Δεν κρατάει πολύ γιατι ξέρω πως δεν οφελεί σε τίποτα η θλίψη και κανείς δεν θα νιαστεί.Ειναι στιγμές που δεν μπορώ άλλο.Η φωνή της λογικής μου λέει «Πως κάνεις έτσι;Τοσο εγωιστής εισαι να θεωρείς το πρόβλημα σου τόσο μεγάλο και να θλίβεσε έτσι;Υπάρχουν και άλλοι που έχουν περισσότερα ή παρόμοια προβληματα με λιγότερες ελπίδες».Ομως ουτε αυτο μπορεί να με συνεφέρει.Ούτε τα πακέτα τσιγάρα που κάνω το ενα μετα το αλλο μονο όταν ειμαι χάλια.Γινομαι τόσο θλιμένος που πολλές φορες οι περαστικοί μου λένε «Κουράγιο».Δεν κρατάει όμως πάνω απο μια μέρα αυτό.Ξέρω πως δεν έχω πολλές επιλογές παρά να προσπαθήσω ακόμα πιο σκληρά και σοβαρά.Και συνέρχομαι.Με πονάει πολύ που δεν μπορώ να συνυπάρξω με άλλους ανθρωπους.Το εννοω το οτι δεν μπορώ.Με την έννοια πως ένιωθα στο παρελθον τρομερά άβολα,κρίσεις πανικού χωρις ουσιαστικά να έχω κάποιον να μιλήσω για 3 χρόνια.Το γιατί ,δεν μπόρεσα να το προσδιόρισω ακριβώς.Δεν έχω κάποιο πρόβλημα στην εμφάνιση απλά δεν ήξερα ούτε πως να μιλήσω ,ούτε πως να φερθώ είχα μηδενική αυτοεκτίμηση ,μονομερή ενδιαφέροντα και πολλά ψυχολογικά –ψυχοσωματικά προβλήματα.Αυτο που με κάνει να λυγίζω τόσο πολύ ειναι ότι οι προσπαθειες μου ,μου προσκομίζουν ελάχιστα κέρδη.Καταφερα να γνωριστώ με πάνω απο 100 άτομα σε ένα χρόνο όχι απο τη σχολή μου μονο ως πρωτοετής, ένα σχετικά μικρό μερίδιο ήταν απο εκεί (το γιατι ειναι σχετικά μικρό ειναι άλλη ιστορία) και σπατάλησα πάρα πολλά χρήματα με το να στερηθώ κάποια άλλα πραγματα ,ξεκίνησα κάποιες δραστηριότητες κτλ κτλ και παρότι κάποιος με τόσες ευκαιρίες θα είχε φτιάξει έναν πολύ καλό κύκλο εγώ καταφερα να διατηρήσω επαφες με ελάχιστα άτομα απο αυτά μέχρι σήμερα. 2-3 αλλά τουλάχιστον αξίζουν το κόπο.Βέβαια ακόμα και οι επαφές που έχω είναι άτομα με λίγα χρόνια παραπάνω απο μένα ,δύσκολα ταιριάζω με συνομίληκους.Αλλά και παλι αυτά τα άτομα έχουν φτιάξει τη ζωη τους κατα κάποιο τρόπο. Και όμως το εμπόδιο είναι κάτι εσωτερικό.Κάτι που με δεσμευει που παγώνει τη σκέψη και το σώμα.Κατι που πολεμώ και δεν μπορώ να νικήσω ,απλά το αποδυναμώνω σιγα σιγα. Και το κουραστικό είναι,όταν ύστερα απο τόσο κόπο δεν έχεις εναν ανθρωπο να αγκαλιάσεις να μιλήσεις πολύ ανοιχτα που να εναδιαφέρεται για σένα ανεξάρτητα το πόσο επιτυχημενος η αποτυχημένος είσαι.Είναι όταν προσπαθείς για κάτι και δεν καταφέρνεις τίποτα.Οταν προσπαθείς για κάτι να σου δώσει κάποια ηρεμία,κάποια βάση για να συνεχίσεις την εξελιξή σου σε όλους τους τομείς.Δεν ξέρω αν γινομαι φαιδρός αλλά νιώθω πολύ μόνος μέσα μου.Και θέλω να τονίσω πως όταν δεν έχεις απολύτως κανέναν να μιλήσεις είναι απείρως χειρότερο απο το να έχεις έστω 1 επιφανιακή τελείως φιλία,απο προσωπική εμπειρία.Ειμαι μοναχοπαίδι και οι γονεις μου όσο ζω δεν είχαν κάποια φιλία ποτέ έστω και τα τυπικά.Μια φορά τα δυο χρόνια έρχεται κάποιος άνθρωπος στο σπίτι και αν.Μια ψυχολόγος που είχα πάει όταν ψαχνόμουν μια φορά αλλά και γνώμες άλλων ανθρώπων και ειδικών μου είχε πει οπως και άλλοι πως σε ότι έχω φταίνει οι προβληματικές σχέσεις στην οικογένεια.Πλέον αφού περάσαν τα χρόνια ευτυχώς δεν υπάρχει βία στο σπίτι και πολλές φασαρίες.Απλά από ότι βλέπω η μάνα μου που ουσιαστικά δεν έχει κάποιον άνθρωπο να μιλήσει ούτε οι γονείς της ζούνε δεν αντέχει αυτη τη κατασταση,ούτε τα πηγαίνει καλά με τον πατέρα μου.Δεν ταιριάζουν σε τίποτα απολύτως.Τωρα ταιλευταία που είμαι εδω και διαβάζω λόγο εξεταστικής βλέπω πόσο χάλια ειναι και δεν μπορώ ουσιαστικά να κάνω τίποτα.Νομίζει πως θα πεθάνει ,κυκλοφορεί με εικόνες αγίων και νομίζει πως έχει κάποια αρρώστια και θα πεθάνει.Νόμιζε πως είχε εμφραγμα.Βέβαια ο καρδιολόγος δεν βρήκε τίποτα.Ο πατέρας μου δεν ασχολείται ιδιαίτερα ασχολείται με άλλα πράγματα.Eυτυχώς που είχε κάποια λεξοτανίλ που έπαιρνε οταν έδινα πανελληνιες και της έδωσε και ηρέμησε.
Οσες ενοχές και να μου ρίχνει η μάνα μου που θα πεθάνει οπως λέει κτλ δεν με αγγίζουν πλέον.Κατανοώ πως θα έχει πολά προβληματα αλλά έχω και εγώ πολά επίσης.
Για να μην πολυλογώ ο υπογραφων θα προσπαθεί με όλο και περισσότερο ζήλο να καταπνίξει ότι τον κυριεύει.Αν και δεν έγραψα πολλά κουράστηκα και θα πάω λίγο έξω να πάρω αέρα.
