Διαζύγιο - επιμέλεια τέκνων - ψυχολογική αστάθεια - νέα αρχή - μοναξιά - αγάπη...

Καλημέρα σας,
Μπαίνω στην διαδικασία να ξεκινήσω ένα καινούριο νήμα στο φόρουμ αυτό και θα παρακαλούσα όποιον έχει την διάθεση να βοηθήσει να το κάνει.
Ας συστηθώ
Γιώργος, ετών 41, πατέρας κόρης ετών 14 και κόρης μηνών 9, σύζηγος (για πολύ λίγο ακόμα), αποξενωμένος τόσο από πατρική οικογένεια όσο και από φίλους, με σχετικά μέτριο οικονομικό παρών αλλά προδιαγεγραμμένο πολύ άσχημο οικονομικό μέλλον.
Βασικά στοιχεία χαρακτήρα (όσο αντικειμενικά μπορεί να γράφει κάποιος για τον εαυτό του) : έντονη δοτικότητα, κλειστός τύπος όσον αφορά τον ευατό μου, ανοιχτός τύπος όσον αφορά άλλους,

Καλούμε να διαχειριστώ σωστά το επερχόμενο διαζύγιό μου.
Σαν πρώτο βήμα αυτής της διαδικασίας και σαν πρώτο πρόβλημα (πέρα από τις δυσκολίες προσαρμογής του εαυτού μου στις νέες συνθήκες) έχω την αναζήτηση της καλίτερης δυνατής λύσης όσον αφορά την επιμέλεια των παιδιών μας και με αυτό θα ξεκινήσω ρωτόντας μερικά πράγματα στα οποία δεν μπορώ να δώσω απαντήσεις. Όλα τα παρακάτω ερωτηματικά προκύπτουν από την θέλησή μου να κατανοήσω πως δύο γονείς που νοιάζονται για τα παιδιά τους πρόκειται να προχωρήσουν σε μία διαδικασία συννενόησης για την εξέυρεση της καλίτερης λύσης όσον αφορά την επιμέλεια, τον τόπο διαμονής και τα "δικαιώματα επίσκεψης" (το έβαλα σε παρένθεση γιατί δεν μπορώ να δεχτώ καν ότι υπάρχει τέτοιος όρος) του γονέα που δεν διαμένει με τα παιδιά.

1) Κάθε παιδί αυτονόητα έχει δύο γονείς που το αγαπούν. Υπάρχει άραγε κάποιο "μέτρο" αυτής της αγάπης? Υπάρχει κάποιος τρόπος ποσοτικής ή ποιοτικής σύγκρισης της αγάπης αυτής και κάποιο προβάδισμα του ενός από τον άλλον γονέα? Υπάρχει δηλαδή κάποιος που ξέρει και είναι σίγουρος για αυτό ότι ένας από τους δύο γονείς αγαπάει περισσότερο τα παιδιά από τον άλλο γονέα και αυτό θα καθορίσει το τί είναι καλίτερο για δύο παιδιά οι γονείς των οποίων αποφασίζουν να χωρίσουν

2) Κάθε παιδί αυτονόητα έχει δύο γονείς που θέλουν να βρίσκονται πλάι του σε κάθε στιγμή της ζωής του. Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να γνωρίζουμε εάν ένα παιδί χρειάζεται περισσότερο τον έναν ή τον άλλον γονέα δίπλα του την ώρα που τρώει? την ώρα που παίζει? την ώρα που ξεκουράζεται? την ώρα που κοιμάται? την ώρα που γελάει? την ώρα που κλαίει? την ώρα που θέλει να μιλήσει? την ώρα που θέλει να σιωπήσει? την κάθε ώρα της ζωής του?

3) Ενα παιδί έχει ανάγκη από το να νιώθει την φυσική παρουσία των γονιών του ή έχει περισσότερο ανάγκη από ένα σπίτι, ένα δωμάτιο, ένα περιβάλλον σταθερό?

Δεν θα ήθελα εξαρχής να σας κουράσω με παραπάνω ερωτήματα, προβλήματα, σκέψεις, αισθήματα, καταστάσεις που βιώνω. Νιώθω την ανάγκη να γράψω πάρα πολλά πράγματα. Να βγάλω έξω από εμένα πολλά ακόμα και αν δεν τα διαβάσει κανένας πέρα από εμένα. Να βρώ ένα μέρος να ακουμπήσω μεγάλο φορτίο. Να νιώσω λίγη δροσιά μέσα σε μία μέρα καύσωνα. Συγχωρέστε με όμως για την μεγαλύτερη (μιας και είναι πιο άμεση χρονικά) ανάγκη που έχω να επικεντρωθώ στο να κατανοήσω πως είναι δυνατόν ένας πατέρας να δεχτεί ότι θα είναι επισκέπτης στην ζωή των παιδιών του.

Τι γινεται με το διαζυγιο? Πηρε τη νομικη οδο? Εχει συντομευθει παντως η διαδικασια απο τον περσινο απριλιο με ειδικα διαταξη. Για να ξερεις υπαρχουν 2 ειδη διαζυγιου, το συναινετικο και το αντιδικιας. Και τα 2 βγαινουν συντομα πλεον, το πρωτο πιο γρηγορα. Το αντιδικιας ειναι οταν η μια πλευρα επικαλειται κλονισμο. Τι γινεται λοιπον στην περιπτωση σου? Τι πηγε στραβα? Και δεν πιστευω οτι εσυ δε φταις πουθενα. Παντως το να χωρισεις απο κλινης με τη γυναικα δεν απαγορευει να εισαι συνεπης στο ρολο του πατερα. Aσε τις αμπελοφιλοσοφιες λοιπον, κανε την αυτοκριτικη σου, φυγε απο μεσοβεζικες λυσεις και ξεκινα δυναμικα για μια νεα αρχη εκ βαθρων.

τζαστ μι! ποσο καιρό έχω να σε "δω"!
Καθόλου ευχάριστος ο λόγος που μας ξαναθυμήθηκες, αλλά τι να κάνουμε, εχει και αυτά η ζωή.
Επι της ουσίας θα έλεγα αυτό που λέω πάντα: καλύτερα χωρισμένοι και ευτυχισμένοι γονείς, παρά στο ίδιο σπίτι πόλεμος πάνω στο κεφάλι και την ψυχολογία των παιδιών.
Είναι πρόσφατος ο χωρισμός σας?

@Kerasi,
θένξ για την προτροπή να "πάρω μπρος". Ουσιαστικά το καταλαβαίνω ότι έχεις δίκιο αλλά (και χωρίς να ξέρω αν είναι αμπελοφιλοσοφία) αυτό που ξέρω είναι ότι έχω πάθει φούιτ. Και ρεζέρβα δεν έχω. Δεν φρόντισα για αυτό. Αν και έβλεπα τα λάστιχα να φθείρονται δεν φρόντισα να έχω ρεζέρβα. Πίστευα ότι τα είχα αλλάξει και θα κρατούσαν, πίστευα ότι τα έκανα προσεκτική χρήση, πίστευα ότι δεν θα συνέβαινε σε εμένα αυτό αλλά έλα που έγινε.....
Πάντως έχεις δίκιο στο άλλο που λές όσον αφορά το φταίξιμο. Για να σου πώ την αλήθεια πως το νιώθω εγώ, εγώ δε βλέπω καν φταίξιμο. Δεν έχει νόημα να βλέπω λάθη και σωστά. Βλέπω μόνο τη κατάληξη. Και δεν είναι η κατάληξη που φανταζόμουν ή περίμενα ή ήλπιζα ότι θα είχε ο 20 ετών γάμος μας.
Αλλά στο άλλο, στο πως μπορώ να είμαι συνεπής (και άφησέ με να γράψω ότι και αν αυτό σημαίνει) και "καλός" και ευτυχισμένος πατέρας? πρέπει καταρχήν να έχω την δυνατότητα να είμαι παρών. Δεν είναι έτσι? Πως αλλιώς? Και αν πρόκειται να μου πείς για τον "με νόημα" χρόνο, τον "ποιοτικό" σε παρακαλώ εξήγησέ μου πως γίνεται αυτός ο χρόνος να αναπληρώσει τον έστω και "μη ποιοτικό" χρόνο που δεν θα είμαι παρών στην ζωή των παιδιών μου. Εξήγησέ μου σε παρακαλώ πως γίνεται να σε νιώθει το παιδί σου να του χαιδεύεις τα μαλλιά όταν αυτό κοιμάται αν δεν είσαι εκεί. Πως γίνεται να σου εξηγήσει και να το βοηθήσεις για κάτι που το στεναχώρησε χτές που δεν ήταν η "μέρα σου". Πώς γίνεται να γελάσει και να σου περιγράψει πόσο όμορφα ένιωσε προχτές που πάλι δεν ήταν η "μέρα σου"?
Ναι πρέπει και θέλω να πάρω μπρος και σίγουρα κάτι θα γίνει κάτι θα σκεφτώ και θα αλλάξω το λάστιχο αλλά προς το παρών είμαι στο πουθενά χωρίς σήμα και ελπίζω μόνο κάποιος άγνωστος να με βοηθήσει έστω και λίγο (οπότε ξανά θενξ ...)
Πάντως νομικά νομικά ακόμα τίποτα δεν έχει ξεκινήσει. Αναμένω από μέρα σε μέρα. ΠΡος το παρών έχουμε μία συμφωνία πως πρέπει να καταλήξουμε σε κάποια πράγματα και μετά να γίνει ότι είναι να γίνει.

@Θεοφανία
από ότι καταλαβαίνω έχεις κάπως πιο "ενεργό" ρόλο στο φόρουμ από τον τελευταίο καιρό που έγραφα.
Χαίρομαι που σε "βλέπω" γερή και δυνατή (αλλά πάντα είχα μία τέτοια εικόνα για σένα μέσα μου)
Πόλεμος ποτέ δεν υπήρξε. Το θέμα όμως είναι ότι η σύζηγος νιώθει πως υπήρξαν πολύ λίγες στιγμές πραγματικής ευτυχίας ενώ αντίθετα πολλές στιγμές δυστυχίας μέσα στο σπίτι μας και το αίτιο ήμουν εγώ. Τώρα για το πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε σαν χωρισμένοι γονείς δεν ξέρω να σου πώ. Προς το παρών το μόνο που ξέρω είναι πως όταν κάποιος (και συγκεκριμένα η σύζηγος) είναι απελπισμένη και δεν βλέπει καμια αιτία να συνεχίσει μία έγγαμη σχέση που δεν την ικανοποιεί τότε η μόνη λύση είναι η βάρκα στο άγνωστο του χωρισμού. Αν αυτή η βάρκα καταλήξει σε ευτυχία τότε κάτι καλό θα έχει βγει. Αν δεν καταλήξει σε καλό λιμάνι τότε τι?
Anyway,
θα ήθελα αν μπορεί πάντως κάποιος να μου γράψει τις σκέψεις του όσον αφορά αυτά που ρωτάω στην αρχή. Νιώθω πως θα με πνίξει το να σκέφτομαι και να ρωτάω πράγματα στον εαυτό μου και να μη μπορώ να βρώ απαντησεις.

Τα ερωτηματα σου ειναι υποθετικα αλλα θα προσπαθησω να απαντησω με διαφορες σκεψεις και εγω μην εχοντας και την απαιτουμενη ισως εμπειρια.

1) Μετρο της αγαπης δεν υπαρχει , αλλα υπαρχει η συμπεριφορα απεναντι προς το παιδι και τον τροπο ανατροφης. Τι να το κανεις να αγαπαει καποιος και να μην εχει σωστες αποψεις-σκεψεις για το πως πρεπει να εκδηλωνει την αγαπη του.

2) Χρειαζεται περισσοτερο αυτον που το καλυπτει συναισθηματικα φανταζομαι την εκαστοτε στιγμη.

3) Ενα περιβαλλον σταθερο ειναι πολυ καλο να υπαρχει και φυσικα οι γονεις. Δηλαδη χρειαζονται και τα δυο. Σε περιπτωση βεβαια που και οι γονεις ειναι ανταξιοι των προσδοκιων και απαιτησεων της ανατροφης των παιδιων.

Βασικα εισαι ενας αγνωστος justyou για μενα οποτε απαντησα λιγο γενικα και περιληπτικα.... αν και δεν καταλαβαινω το νοημα των ερωτησεων και τις απαντησεις που πρεπει να δωθουν , περαν ισως του παραπονου που εκφραζουν και την αναγκη να εκφρασεις τις σκεψεις σου , κατι απολυτα κατανοητο.

Το ιδανικο ισως να ειναι ενα τελειο περιβαλλον , με δυο γονεις που αγαπιουνται και ανατρεφουν με τελειο τροπο τα παιδια τους, αλλα πολλες φορες αυτο το "τελειο" περιβαλλον υπαρχει μονο στις ταινιες.

Απαντησα οσο πιο λογικα μπορουσα σε ενα συναισθηματικο ποστ:P
Ευχομαι τα καλυτερα.

Καλε μου justme ευχομαι να σου ζησουν τα παιδακια σου και με το καλο να μεγαλωσετε

και την καινουρια μπεμπουλα :)

αν μπορεις στασου λιγο πιο θαρραλεος σε αυτην την περιοδο της ζωης σας


υπαρχει ενα πολυ πιθανο ενδεχομενο η γυναικα σου να εχει βαλτωσει με ορμονες καταθλιψης εγγυμοσυνης και λοχειας


συμβαινει πολυ συχνα !

Αυτο που λεω ειναι να λαβεις υπ οψην σου αυτο το ενδεχομενο πολυ σοβαρα και να σταθεις αρωγος και κοντα σε ολο αυτο και να το ξεπερασετε μαζι.

Πιστευω αξιζει να μεγαλωσετε μαζι τα παιδακια σας!!!!

και παλι σε ευχαριστω που με διαβασες και συγχωρεσε με αν σε μπερδευω αθελα μου.

Ευχομαι υγεια δυναμη γαληνη αγαπη

(ασχετο) χαιρετιζω παλια μελη που γνωριζω απο εδω με την ευκαιρια. Στελνω τα φιλια μου και την αγαπη μου ! :)

Ενταξει, ισως να ναι προσφατο για σενα, εγω μιλαω εξω απ το χορο. Προσπαθησε να μην πανικοβληθεις και να κινηθεις εξυπνα. Και κοιτα να διοχετευσεις το χρονο και τη φαια ουσια αντι για ατερμωνες υπεραναλυσεις θεωρητικων ζητηματων, καπου πιο δημιουργικα και κυριως πρακτικα. Δε μας ειπες ομως για την ταμπακιερα, τι πηγε στραβα στο γαμο αυτο?

Καταρχάς Γιώργο είσαι ανορθόγραφος , στη συνέχει μπορώ να σου πω με βεβαιότητα πως είσαι από τους πιο ειλικρινείς ανθρώπους. Δεν μπορώ να σου πω εγώ τι θα κάνεις. Έχεις το ένστικτο . Ότι είναι να κάνεις θα το κάνεις μόνος σου. Εδώ ήρθες για να μοιραστείς την αγωνία σου , όχι για να βρεις λύση .Εύχομαι να πάνε όλα καλά.

@Συνήθεια,
Όντως αυτό το "σύζηγος" έβγαζε μάτι αλλά πολύ σπάνια κοιτάζω τι έχω γράψει για να το διορθώσω.
@kerasi,
δεν ξέρω πραγματικά αν έχει το όποιο νόημα να βρώ τι πήγε στραβά. Ισως και να έχει. Αλλά είναι πολύ νωρίς για να μπορέσω να είμαι αντικειμενικός. Προς το παρών αυτό που έχω μέσα μου είναι το αποτέλεσμα των λαθών. Δεν ξέρω αν το να βρώ τα δικά μου ή τα δικά της έχει λόγο να γίνει. Δεν σταθήκαμε ικανοί και οι δύο να κρατήσουμε την οικογένειά μας δεμένη ούτε για εμάς, ούτε για τα παιδιά μας. Αυτό θα το κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Οι κατηγόριες του ενός ή του ευατού μας για τα αίτια μόνο προσωρινή διέξοδο στην πίκρα μας μπορεί να είναι.
@researcher,
μακάρι να ήταν κάτι που αντιμετωπίζονταν. Μακάρι να υπήρχε μέλλον. Μακάρι να υπήρχε πιθανότητα να γίνουν αυτά που πιστεύεις. Αλλά δυστυχώς......
@κηπ,
θενξ για τις σκέψεις σου. Είσαι από τα άτομα που (αν και δεν το πιστεύουν) η λογική τους είναι πάντα εκεί βοηθός τους. (ξέρω ότι έχεις πολλούς λόγους να αμφισβητείς αυτό που σου έγραψα αλλά κάθε απάντησή που έχεις δώσει εδώ μέσα δείχνει πολλά για σένα)

Το ξέρω ότι οι λύσεις θα έρθουν από εμένα και την σύζυγο (είδες το διόρθωσα!! ) αλλά δεν βλέπω να είναι και οι καλίτερες. Δεν βλέπω πως μπορεί να γίνει ένα μωρό 9 μηνών να μπορέσει να έχει την δυνατότητα να γνωρίσει και τους δύο γονείς του όταν από την ηλικία αυτή θα έχει έναν πατέρα επισκέπτη στην ζωή του και μία μητέρα συνεχώς δίπλα του. Δεν μπορώ να καταλάβω πως θα γίνει αυτό το μωρό να αποκτήσει μία ισόρροπη συναισθηματική ζωή. Δεν μπορώ καν να σκεφτώ πως θα ζήσω εγώ και που θα βρώ την δύναμη να ζώ ευτυχισμένος όταν το αγγελάκι αυτό θα το επισκέπτομαι και δεν θα έχω την δυνατότητα να ζώ μαζί του.
Ναι ήμασταν καλοί γονείς για την 14χρονη κόρη μας. Οσο καλός μπορεί να είναι ο καθένας μας μιας και είμαστε άνθρωποι. Ανθρωποι με προβλήματα, με χαρακτήρες που έχουν αδυναμίες. Ναι προσπαθήσαμε για να την προστατεύσουμε από τους εαυτούς μας. Ναι είναι πανέξυπνη, συναισθηματική, γλυκιά (δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω το πόσο αυτή η κόρη μας είναι ζωντανή απόδειξη ότι υπάρχει ομορφιά σε αυτό τον κόσμο)
Και είχαμε τεράστια ανάγκη για ένα δεύτερο αγγελάκι. Και για εμάς αλλά και για να έχει την αδερφούλα της. Μας κράτησαν οι άσχημες καταστάσεις πίσω χρονικά. Τελικά όμως το αποφασίσαμε. Είπαμε ας ελπίσουμε για το καλίτερο και ας προσπαθήσουμε. Και έγινε το θαύμα. Εχουμε και την δεύτερη κορούλα μας. Υιέστατη, πανέμορφη, τρισχαριτωμένη, ζωηρή, ζωντανή με κάθε έννοια του όρου και προπάντων την αρχική έννοια. Απίστευτο ακόμα μου φαίνεται αλλά είναι εδώ.
Και τώρα που είναι εδώ, στην ζωή μας, μπήκε και αυτή στην καρδιά μας, τώρα πρέπει να βγώ εγώ από τις ζωές αυτών των δύο αγγέλων.
Και να γίνω ο "καλός" πατέρας αλλά από απόσταση.
Ναι θα προσπαθήσω, θα κάνω ότι μπορώ. Αλλά αυτό το ότι μπορώ θα είναι άραγε ποτέ αρκετό?
Ναι υπάρχουν παιδιά που μεγάλωσαν με τους γονείς τους να λείπουν μόνιμα στο εξωτερικό.
Υπάρχουν παιδιά που μεγάλωσαν μόνο με τον έναν γονέα.
Υπάρχουν οικογένειες που έχουν χίλια μύρια προβλήματα.
ΑΛΛΑ δεν το επέλεξαν. Δεν είχαν άλλα περιθώρια. Δεν αποφάσισαν κάτι ενώ μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο καλλίτερο.
Και ακριβώς για αυτό μεγάλωσαν και έζησαν με λύπη, με προβλήματα αλλά πάντα γνωρίζοντας πως έγινε ότι καλλίτερο μπορούσε να γίνει.

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να ζήσω ξέροντας ότι από λάθη στα οποία και εγώ είχα συμμετοχή τα παιδιά μου, οι άγγελοι αυτοί που ήρθαν στον κόσμο για να νιώσουν ευτυχία θα νιώσουν τον χωρισμό των γονιών τους. Των δύο ανθρώπων που έχουν μέσα τους σαν ένα.

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να γράψω σε ένα χαρτί ότι πιστεύω πως έχουν ανάγκη (να μη σκεφτώ καν την δική μου ανάγκη να είμαι μαζί τους) περισσότερο την μητέρα τους και γιαυτό θα πρέπει να μείνουν μαζί της και θα τους καλύπτει την ανάγκη της πατρότητας η δική μου παρουσία κάποιες ώρες και κάποιες μέρες την εβδομάδα????????

Ρώτησα πριν αν τα παιδιά χρειάζονται στην ζωή τους τους γονείς τους ή ένα σταθερό περιβάλλον. Ναι χρειάζονται και τα δύο. Οταν όμως δεν μπορούν να έχουν και τα δύο? Τότε τι?
Τότε χρειάζονται ένα σπίτι, ένα δωμάτιο, μία διεύθυνση (σταθερό περιβάλλον) με την μητέρα τους δίπλα τους συνεχώς και τον πατέρα "όποτε βολεύει" ή "οποτε χρειάζεται" δίπλα τους? 9 ΜΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ........ όπως ξεκινήσει την ζωή του έτσι θα μάθει ότι είναι το φυσιολογικό, το αναμενόμενο, το "δεν υπάρχει καλλίτερο" Και το άλλο αγγελάκι που είναι 14 χρονών και έχει ζήσει με δύο γονείς που το αγαπούν εξίσου μέσα σε ένα σπίτι τώρα θα πρέπει να δεχτεί ότι ο ένας θα είναι αυτός που θα το φροντίζει και ο άλλος θα είναι αυτός που θα το επισκέπτεται?

Κάθε παιδί χωρισμένων γονιών αφού δεν γίνεται να έχει δίπλα τους και τους δύο γονείς του στο ίδιο σπίτι, την ίδια στιγμή, την κάθε ώρα
Γιατί δεν γίνεται να έχει δύο σπίτια, δύο δωμάτια, δύο ντουλάπες, δύο γραφεία, δύο κούτες με παιχνίδια, δύο κουβέρτες, δύο από όλα?
Γιατί δεν γίνεται να έχει και πατέρα που θα μένει μαζί του στο σπίτι του και μάλιστα όσο χρόνο μένει με την μητέρα του?
Γιατί δεν γίνεται να έχει το δικαίωμα να έχει τον όσο χρόνο θέλει να είναι με τον πατέρα του?
Γιατί δεν γίνεται να μένει τον μισό χρόνο του με τον πατέρα του (και την μητέρα του να το επισκέπτεται) και τον άλλο μισό χρόνο με την μητέρα του (και τον πατέρα του να το επισκέπτεται)?
Αυτό που έχει ανάγκη είναι να βλέπει τους τοίχους και την διεύθυνση και τα αντικείμενα ενός σπιτιού και επίσης να ξέρει ότι έχει έναν γονιό που το φροντίζει συνεχώς και έναν άλλον που το επισκέπτεται και έχει μαζί του "ποιοτικό χρόνο" ή
είναι καλύτερα να έχει δύο σπίτια στα οποία νιώθει ότι παίρνει κάθε όμορφο συναίσθημα από τον έναν γονιό και επίσης έχει και τον άλλο γονιό που δεν του λείπει αλλά επίσης ξέρει ότι θα ζήσει και μαζί του.

Θες να μαθεις την αληθεια?
Βγες απ εξω απ τη συνηθεια...παρτο αλλιως γτ κολησε η βελονα τσιρο-γιαννη μπακογιαννη...

μέχρι τα 41 μου δεν το έχω ακούσει αυτό με τον τσίρο τον γιάννη και τον μπακογιάννη.
Αν θες εξήγα μου το λίγο....

Πάντως η συνήθεια είναι κάτι που θέλουμε δεν θέλουμε το έχουμε. (αν και νομίζω ότι οι συνήθειες καλό είναι που υπάρχουν αρκεί να είναι ευχάριστες)
Ανατολή - δύση
Καφές - Φαί
Δουλειά - ξεκούραση
Χειμώνας - καλοκαιρι

Οσο για την καθημερινότητα το εύχομαι και εγώ να βρώ τρόπους να σβήσω τα όσα έκανα γιατί ....έτσι... και να κάνω πράγματα γιατί θέλω
Πάντως νομίζω ότι προς το παρών κάνω μόνο πράγματα γιατί πρέπει, γιατί αυτά προλαβαίνω, γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι 2 Σαββατοκύριακα το μήνα και κάποιες ώρες τις καθημερινές αρκούν ένα μωρό 9 μηνών να νιώσει ότι έχει πατέρα?
ΠΩΣ?
Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι μία 14χρονή που οι γονείς της χωρίζουν θα καταλάβει τι πρέπει να κάνει στην ζωή της όταν έστω και χωρίς να της πείς ούτε μία κακή κουβέντα της έχεις δείξει ότι ο ίδιος της ο πατέρας δεν πρέπει να έχει επαφή μαζί της πέρα από 2 Σ/Κ και κάποιες ώρες τις καθημερινές?
ΠΩΣ?
Πώς γίνεται να λές χωρίζω αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι τα παιδιά μου είναι καλύτερα να έχουν μόνο την μητέρα σαν κάτι σταθερό στην ζωή τους και τον πατέρα σαν έναν επισκέπτη?
ΠΩΣ?
ΠΩΣ?????????????????????????????????????

Γιώργο, καταλαβαίνω την αγωνία σου, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Κατά κανόνα το δικαστήριο δίνει την επιμέλεια των παιδιών στη μητέρα, εκτός εαν συντρέχουν σοβαροί λόγοι για το αντίθετο. Η επικοινωνία σου με τα παιδιά όμως -ειδικά με τη 14χρονη κόρη σου- δεν περιορίζεται στα 2 Σ/Κ το μήνα. Υπάρχει το τηλέφωνο, το skype και διάφορα τεχνολογικά καλούδια. Εφ' όσον θα έχεις διατηρήσει καλές σχέσεις με τη μητέρα τους και μετά το διαζύγιο, δεν πιστεύω οτι θα σου αρνείται να τα βλέπεις συχνότερα. Σκέψου μόνο πόσο χρόνο αφιερώνει ο μέσος εργαζόμενος πατέρας στα παιδιά του. Υπάρχουν πατεράδες που τα βλέπουν λιγότερο από όσο θα τα βλέπεις εσύ, κι ας ζουν στο ίδιο σπίτι. Ηρέμησε λοιπόν και επικεντρώσου στις επίπονες διαδικασίες -νομικές και συναισθηματικές- που επίκεινται, με ψυχραιμία και σύνεση.

Kαλη σου μέρα Γιώργο κ από μένα.
Θα σου πω ότι καταλαβαίνω πως νιώθεις και χαίρομαι που υπάρχουν τόσο ευαισθητοποιημένοι πατέρες . Προσπάθησε αυτήν την ευαισθησία σου στο θέμα των παιδιών, που πηγάζει από την αγάπη σου να την κρατήσεις στο υπόλοιπο της ζωής σου, να την κάνεις οδηγό σου και να είσαι πάντα κοντά τους. Μην αφήσεις την απόγνωσηή τον εγωισμό σου να σε πάει σε λάθος μονοπάτια και απομακρυνθείς από τα παιδιά σου.
Σίγουρα δεν είναι το ίδιο να μένεις σ' ένα διαφορετικό σπίτι απ' αυτό των παιδιών και εκ των πραγμάτων δεν μπορείς να είσαι δίπλα τους στην κάθε στιγμή τους. Μπορείς όμως να τους αφιερώσεις ουσιαστικό χρόνο , να σε νιώθουν σαν μια σταθερή αναφορά.
Αυτο εχει δύο παραμέτρους.
Η πρώτη είναι να φροντισετε με την γυναίκα σου να μην αναλωθείτε σε ατέρμονες αψιμαχίες και διεκδικήσεις. Να μην σαν νιώθουν τα παιδιά σαν εχθρούς. Καθήστε ήρεμα και κάντε ένα πρόγραμμα για τις ώρες που θα βλέπεις τα παιδιά . Με το μικρό σου είναι πιο δύσκολα τα πράγματα αλλά και εκεί αν υπάρχει συνεννόηση μεταξύ σας, μπορείτε να τα καταφέρετε.
Είναι πολύ σημαντικό το πρόγραμμα αυτό να το κρατάτε με σταθερότητα με μικρές αλλαγές που θα προκύψουν ενίοτε. Τα δύο σκ είναι πολύ λίγα.
Η δεύτερη παράμετρος που έχει να κάνει περισσότερο με σένα είναι, να καταφέρεις σε πρώτη φάση να διαχειριστείς τον πόνο, την πίκρα , την αγωνία σου για τον επικείμενο χωρισμό με την μητέρα των παιδιών και να μην μεταφέρεις σ' αυτά τα αισθήματα που έχεις και που αυτήν τη συγκεκριμένη στιγμή και λογικά είναι σε πλήρη ένταση.
Μπορείς να φτιάξεις με ιδιαίτερη φροντίδα και με την βοήθεια της μεγάλης κόρης σου έναν χώρο όμορφο, θετικά φορτισμένο στο νέο σου σπίτι , τον οποίο θα τον αισθάνονται σαν δικό τους. Στο χέρι σου και στο χέρι της γυναίκας σου , να χαίρονται τις μέρες που είναι να βρεθούν μαζί σου.
Μιλάω από εμπειρία . Όταν χώρισα με τον πρώην μου ο γιος μου ήταν 5 χρονών (τώρα είναι 22). Τα καταφέραμε μια χαρά και αισθάνομαι περήφανη για αυτό. Ο μικρός μου ήξερε και ένιωθε ότι είμαστε δίπλα του κάθε στιγμή με αγάπη. Δεν είδε ποτέ ένταση ή καυγά ανάμεσα μας. Έβλεπε τον πατέρα του 2-3 φορές τη βδομάδα και αρκετές φορές πήγαινε αυτός και τον έπαιρνε από το σχολείο.
Ναι είναι δύσκολος ένας χωρισμός, μακάρι να μπορούσε ν' αποφευχθεί , όμως το πως θα διαχειριστείτε την όλη κατάσταση έγγυται στην δική σας θέληση και συνεχή προσπάθεια.

..η φρύνη με κάλυψε πλήρως, άλλωστε μόνο άνθρωποι που έχουν περάσει κάτι ανάλογο μπορούν να βοηθήσουν σε μια τέτοια περίπτωση :)