Πού ειναι αυτη η ζωη, που λενε ότι ειναι τόσο ωραια;
Αγαπητα μου μελη καλησπερα. Σημερα το απογευμα, ειχα λιγο χρονο να φιλοσοφησω καποια πραγματα και να σκεφθω λιγο ακομη παραπανω. Δεν ξερω εαν ετυχε αυτες τις μερες ή εαν ειναι οντως τα πραγματα ετσι, αλλα μερα με τη μερα, συνειδητοποιω ποσο δυσλειτουργικες και δυσκολες ειναι οι ανθρωπινες σχεσεις. Την τελευταια εβδομαδα μονο, γνωρισα εκτος δουλειας παντα, παρα πολυ ακραιες καταστασεις. Γαμους αποτυχημενους, παιδια να κακοποιουνται, τσακωμοι, βρισιες, αγωγες, ασφαλιστικα μετρα, καταθλιψη, αγχος, φαρμακα. Και οχι ενα ή δυο περιστατικα, αλλα πολλα. Ακομη και αυτοι που ξεκινανε με πολυ ερωτα, κατανοηση, σεβασμο, καταληγουν ή να πλακωνονται, ή να χωριζουν, ή να απατα ο ενας τον άλλον, ή να ξεσπανε στο παιδι. Πού ειναι οι ευτυχισμενες οικογενειες; Εγω δηλαδη γιατι να μην κοιταξω μονο την παρτη μου και να φαω τα μουτρα μου τουλαχιστον μονη μου, απο το να σερνω απο πισω τα ερειπια μιας σχεσης ή ακομη χειροτερα ενα παιδι που να κουβαλαει χιλια ψυχικα τραυματα; Και εν τελει, λενε η ζωη ειναι ωραια. Πώς, που; Ειδικα τωρα με την κριση, που υποφερουν χιλιαδες οικογενειες και οι σχεσεις πανε κατα διαολου. Πώς να πειστω οτι η ζωη λοιπον ειναι ομορφη;
