Στενοχωριέμαι πολύ που δεν θα παντρευτώ τελικά. Είμαι 37 χρονών και όλα δείχνουν ότι δεν έχω μέλλον σε αυτόν τον τομέα και ούτε και σε κανέναν άλλον για την ακρίβεια. Σαν να στατάτησε η ζωή μου και πέθανα από ένα διάστημα και μετά και υποζώ κατα κάποιον τρόπο τώρα στην ουσία είμαι νεκρή- ζωντανή. Η μαμά μου λέει ότι παντρεύονται οι άξιες και έξυπνες και αυτές που δεν παντρεύονται είναι χαζές και άχρηστες. Πριν τα 24 μου είχα πολλές προτάσεις γάμου και μερικές ήτανε και πολύ καλές μάλιστα μετά τι έγινε δεν ξέρω και δεν με ήθελε κανένας για γάμο έτσι ξαφνικά χάθηκε το όνειρο να γίνω και εγώ μητέρα να αγκαλιάσω το παιδί μου, το δικό μου το παιδί. Αισθάνομαι μελαγχολία και πικρία γιατί όλοι μα όλοι να μπορούνε να αποκτήσουνε αυτό που θέλουνε και εγώ όχι, γιατί σήμερα όλοι παντρεύονται εκτός από μένα μόνο εγώ θα μείνω στο ράφι, "γεροντοκόρη". Μακρυά από την χαρά της οικογένειας και πώς θα περάσουνε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου σύνολο 40+ μέσα στην μονοξιά;; Και αν πεθάνουνε οι γονείς μου, θα μείνω εντελώς ΄μόνη;;;; Αυτά στροβιλίζουν συνέχεια στο μυαλουδάκι μου και με κάνουνε δυστυχισμένη..... Αλήθεια τι θα κάνω αν δεν παντρευτώ;;; Από μικρή το είχα δεδομένο ότι κάποτε θα παντρευτώ και θα κάνω οικογένεια και τώρα γιατί να τύχει σε μένα κάτι τέτοιο;;; Γιατί εγώ να αποτελώ εξαίρεση του κανόνα;;; Μου φαίνεται σαν να με κυνηγάει μια κατάρα.