Είμαι 21 κ έχω σχέση εδώ κ 1,5 χρόνο με ένα παιδί 22 χρονών.
Ήμασταν φίλοι χρόνια πριν τα φτιάξουμε κ τον τελευταίο καιρό μιλάγαμε κάθε μέρα με τις ώρες..λέγαμε τα πάντα.
Ταιριάζαμε σε πολλά, ακόμα κ στα πιο κουλά θέματα, είναι ο μόνος άνθρωπος που ταυτίζομαι τόσο πολύ μαζί του.
Βγαίναμε, είτε μόνοι μας είτε με παρέα κ πάντα περνούσα πολύ καλά μαζί του, συζητούσαμε, πειραζόμασταν, είχα βρει τον τέλειο κολλητό!
Έλα όμως που εκείνος άρχισε να τη βλέπει αλλιώς την όλη φάση.
Κάτι στον τρόπο που με κοιτούσε, κάτι τα υπονοούμενα, κάτι τα ''τυχαία'' αγγίγματα..λέω όπα κάτι παίζει εδώ.
Εγώ ανέκαθεν του μίλαγα για διάφορους που παιζόταν κάτι αλλά χαμπάρι αυτός.
Μέχρι που μια μέρα μου εξομολογήθηκε ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου.
Έπαθα ένα σοκ, γιατί οκ, το'ξερα ότι με γούσταρε, αλλά η λέξη ''ερωτευμένος'' μου ήρθε εντελώς ουρανοκατέβατη.
Του ζήτησα χρόνο να σκεφτώ.
2 μέρες μετά βγήκαμε, του εξήγησα πως εγώ δεν τον βλέπω όπως με βλέπει εκείνος, αλλά εν τέλη του έδωσα μια ευκαιρία γιατί πίστευα πως την αξίζει κ φυσικά ελπίζοντας να νιώσω κάτι στην πορεία.
Κ φυσικά δεν το μετάνιωσα.
Είναι η καλύτερη σχέση που έχω κάνει ποτέ..ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ..
Μου έχει σταθεί όσο κανένας, με έχει βοηθήσει σε πολλά πράγματα σημαντικά για τη ζωή μου, κάθε μέρα μου δείχνει με πράξεις πόσο με αγαπάει..
Τον εμπιστεύομαι απόλυτα, κόβω το κεφάλι μου ότι δεν θα με απατούσε ποτέ..κ εκείνος με εμπιστεύεται, δεν ζηλεύει σαν λυσσασμένος όπως άλλοι, του αρέσει να ντύνομαι σέξυ (εντάξει όχι σαν *****, καταλάβατε :p )
Κ επίσης λέμε τα πάντα..τα πάντα όμως, ακόμα κ ποιοί/ες μας την έπεσαν χωρίς ζήλιες κλπ, έχουμε απίστευτη οικειότητα.
Τώρα θα μου πείτε είσαι πολύ τυχερή κ που είναι το πρόβλημα?
Το πρόβλημα είναι ότι δεν κατάφερα να τον ερωτευτώ, κ του το έχω πει δεν τον κοροϊδεύω..όμως δεν ήθελα να χωρίσουμε γιατί νιώθω δεμένη μαζί του κ τον αγαπάω.
Είχαμε κ τις άσχημες στιγμές στη σχέση μας, κυρίως από δικές μου βλακείες κ μερικές φορές δεν καταλαβαίνω ότι τον πληγώνω..ενώ εγώ αναίσθητη :(
Τον τελευταίο καιρό όμως νιώθω ότι απομακρύνομαι, δεν ξέρω βαριέμαι όταν μιλάμε στο τηλ, δεν ''πεθαίνω'' να τον δω (για να είμαι ειλικρινής αυτό γινόταν πάντα) κ το σεξ μου φαίνεται σαν αγγαρεία πλέον..άσε που κατά τη διάρκεια της σχέσης έχει τύχει να μ'αρέσουν κανα 2-3.
Όχι, το κέρατο δεν έχει περάσει καν απ'το μυαλό μου, άμα είναι να κάνω κάτι θα χωρίσω πρώτα..
Απ'την άλλη αν χωρίσω νιώθω πως δεν θα βρω ποτέ κάποιον σαν αυτόν, να με αγαπάει πραγματικά κ με καταλαβαίνει..
Οι περισσότεροι κερατώνουν, ζηλεύουν υπερβολικά κ είναι πιεστικοί.
Το ένα ερώτημα είναι, να χωρίσω τελικά? ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω..
Το 2ο είναι αν πάρω την απόφαση κ χωρίσω, πως να το κάνω?
Εννοείται ότι θα γίνει από κοντά, αλλά τι να κάνω?
Να του πω να βγούμε να μιλήσουμε ακούγεται άσχημο κ θα του δημιουργήσει άγχος κ δεν θέλω.
Αλλά κ να τον προετοιμάζω σιγά σιγά μου φαίνεται πολύ ψυχοφθόρο.. :(
Πραγματικά είμαι σε απόγνωση, θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν μπορούσατε να με βοηθήσετε να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου, ιδιαίτερα όσοι έχετε περάσει κάτι παρόμοιο
κ συγνώμη αν σας κούρασα με το κατεβατό...
