Απο μικρη μεγαλωνα μεσα σε μια ανωμαλη οικογενεια.Ουσιαστικα η γιαγια μου και ο παππους μου με μεγαλωσαν,καθως ο πατερας μου δεν νοιαστηκε στιγμη για 'μενα και η μητερα μου παρ'ολο που με αγαπουσε πολυ δεν μπορουσε να με μεγαλωσει μονη της απο τοτε που ημουν μωρο λογω της δουλειας του πατερα μου που επρεπε να γυρναει στο σπιτι μετα τα μεσανυχτα(σερβιτορος) και δεν μπορουσε να μενει μονη στο σπιτι.Ετσι ειχαμε τυπικες σχεσεις.Την εχασα οταν ημουν 13 ετων(τωρα ειμαι 18 μισο) και ετσι ζουσα -και ζω ως τωρα με την γιαγια μου και τον παππου μου- χωρις αδερφια,χωρις ξαδερφια που να μενουμε κοντα,χωρις θειους..κανεναν.Μεγαλωσα με ζηλια προς τις αλλες οικογενειες γυρω μου και δικαιολογημενα.Ασε που σπανια παταει ενας ανθρωπος μεσα στο σπιτι μας(που να βρεθει?) και ολες τις γιορτες τις περναμε ολομοναχοι. Πως να μη ζηλευω τις αλλες οικογενειες? Ως και οταν εβλεπα οικογενειακες ιστοριες που ειναι προιον μυθοπλασιας καμια φορα με επηρεαζε και βουρκωναν τα ματια μου(υπερβολη το ξερω)
Απο τις 1ες κιολας ταξεις του δημοτικου αρχισαν να με κοροιδευουν και να με πειραζουν χωρις ιδιαιτερο λογο. Δυστυχως το κακο συνεχιστηκε μεχρι και το Λυκειο που τελειωσα φετος.Δεν ειχα κανει ποτε το παραμικρο κακο σε κανεναν,και αντιμετωπιζομουν απο τους περισσοτερους σαν να ειχα ερθει απο αλλο πλανητη. Μονο καποιες παρεες ειχα,με τις οποιες παλι ειχα τυπικες σχεσεις και μαζι βγαιναμε σπανια.Κολλητη δεν ειχα ποτε στη ζωη μου.Αγορι δεν με πλησιαζε,και εκεινοι που ενδιαφεροταν,μου ελεγαν να εχουμε -ακουτε εκει-σχεση στα κρυφα για να μην το μαθουν οι γυρω τους και τους κοροιδευουν επειδη θα ηταν μαζι μου! Ο πρωην μου(που ηταν η μοναδικη "σχεση" αν αξιζει να ονομαζεται ετσι που ειχα μου ελεγε τι περνουσε με την κοροιδια των φιλων του.Με λιγα λογια,σχολικα χρονια δυσαρεστα γεματα απο κακες αναμνησεις.Μονο οι καθηγητες ηταν διπλα μου οι οποιοι με εκτιμουσαν παρα πολυ απ'οτι ελεγαν και εδειχναν.(αυτο μου προκαλεσε αλλο προβλημα παλι που ισως το ανοιξω σε αλλο topic,παντως με την προσκολληση εχει να κανει.) Περπατουσα στο διαδρομο του σχολειου περιτριγυρισμενη απο φοβο μην με δει καποιος/καποια και γελασει μαζι μου οπως συνηθιζε να γινεται ορισμενες φορες.Μη με ρωτατε γιατι,δεν ξερω...απλα ειχα δυσφημιστει οπως ειπε και μια φιλη μου απο την Αθηνα που ξερει απο τετοια καθως στο σχολειο της πολλα παιδια τραβανε οτι τραβουσα εγω(Τηνο μενω). Ακομα και στο δρομο απεφευγω ακομα να περασω απο μεγαλη παρεα για να μην συγχιστω(δεν ειναι η ιδεα μου,δυστυχως και εκτος σχολειου ειχα πολυ ασχημα περιστατικα,κυριως με αγορια που με κοροιδευαν).Απλα δεν μπορω να τα πω ολα για να μην σας κουραζω. Εκτος απο τις ευτυχισμενες οικογενειες ζηλευα με τα ευτυχισμενα ζευγαρια και με τις ευτυχισμενες κολλητες,καθως σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ χρειαζομαι διπλα μου ανθρωπους,και στον εναν τομεα και στον αλλον.Η ζηλια εφερνε τη στενοχωρια,και η στενοχωρια το κλαμα καθε φορα που αντικρυζα ενα ζευγαρι η μια παρεα απο κολλητες. Στενοχωριομουν σε σημειο που γινομουν κακια και ευχομουν να χωρισουν αν και αυτο καταβαθως το ξερω πως ειναι λαθος και ντρεπομαι,με αποτελεσμα να μην τα εχω καλα ουτε με τον ιδιο μου τον εαυτο.Οι μοναδικοι μου φιλοι δυστυχως ειναι online. Ολοι μου ελεγαν και στο συγκεκριμενο φορουμ να κανω υπομονη μεχρι να περασω σε καποια σχολη και να φυγω απο δω.Και ποιο το αποτελεσμα??? Πανελληνιες σκετη αποτυχια,κι εγω να βρισκομαι αυτη τη στιγμη μεσα στο σπιτι,να ετοιμαζομαι να διαβασω αρχαια ελληνικα για να ξαναδωσω το Μαη με το μυαλο μου να μη μπορει να ξεφυγει απο τις δυσαρεστες αναμνησεις που μου εχουν προκαλεσει πολυ βαθια τραυματα και τα παιδια απο την παρεα που σπανια εβγαινα αλλα ειχα την ευκαιρια να ξεσκασω μαζι τους να ετοιμαζονται να φυγουν απο το νησι για να πανε για σπουδες στις πολεις που περασαν. Και τωρα μενω εντελως μονη με τις ασχημες αναμνησεις.Ποιος την αντεχει τετοια ζωη?? Καθε τρεις και λιγο τα θυμαμαι ολα αυτα και μου χαλαει ολη η διαθεση μη εχοντας ορεξη για τιποτα.Απορω πως θα τα βγαλω περα με το διαβασμα.Σε ψυχολογους που δοκιμασα να παω,δεν με βοηθουσε κανεις γιατι ολοι κοιταζαν την τσεπη τους.Πως να ζησω αλλο ετσι??
