γεια σας κ απο μενα. Ειμαι καινουργια στο φορουμ κ σκεφτηκα οτι ισως με βοηθησει το να γραψω καπου τις σκεψεις μου.
Λοιπον απο πολυ μικρη θυμαμαι να με θεωρω παντα περιεργη. Μιλαγα πολυ δυσκολα στους ανθρωπους, γενικοτερα ημουν πολυ ησυχο παιδι. Παντα ειχα προβληματα στο να δημιουργω παρεες, να γνωριζω ατομα. Μονο καποια στιγμη στην 1η γυμνασιου με θυμαμαι καπως πιο κοινωνικη, αλλα μετα παλι ξανα τον κατηφορο. Απο τα 14 κ επειτα δεν θυμαμαι μια φορα να ενοιωσα πραγματικα ευτυχισμενη, η αν ενοιωσα να κρατησε για καιρο. Ανεκαθεν κατηγορουσα ενδομυχα τον πατερα μου για αυτο, γιατι παντα ειχαμε απαισια σχεση. Συνεχεια με εκανε να αμφισβητω την αγαπη του,αν κ πιστευω οτι τελικα ποτε δεν ενοιωσα οτι πραγματικα με αγαπαει. Ακομα κ σε στιγμες που μπορει να μου εδειχνε οτι νοιαζεται για μενα, 2 λεπτα αργοτερα θα το αναιρουσε με τις πραξεις του. Απο τη μια εκανε αυτα που κανει ενας πατερας για την κορη του, με πηγαινε στο ωδειο, μου εδινε λεφτα για να βγω εξω κλπ,παντα ομως με εκανε να νοιωθω λες κ το εκανε με το ζορι, παντα μου τονιζε ποσο πολυ τον κουραζω κ συνεχεια με εβγαζε αχρηστη. Κ παντα 2,3 φορες τον χρονο τον επιαναν κατι ασχημες κρισεις κ γινοταν χαμος στο σπιτι(οχι οτι χαμος γινοταν μονο αυτες τις φορες), απειλουσε την μητερα μου οτι θα την χωρισει, εσπαγε πραγματα, μπορει ακομα κ να με χτυπαγε πανω στα νευρα του(κατι που εκανε κ αλλες φορες μεσα στον χρονο). Ποτε βεβαια δεν με χτυπησε υπερβολικα δυνατα, το θεμα ομως ειναι οτι ακομα κ που σηκωνε χερι πανω μου εγω εννοειται οτι πληγωνομουν. Ανεπτυξα μια συμπεριφορα αμυνας απεναντι του, ημουν συνεχεια ειρωνικη κ ψυχρη μονο κ μονο επειδη ηθελα να προστατεψω τον εαυτο μου απο την επικειμενη εκρηξη του. Τωρα πια εχει συνταξιοδοτηθει κ πρεπει να εχει πεσει σε καταθλιψη, κ λυπαμαι που το λεω αλλα οχι ακριβως χαιρομαι, ομως εχω ηρεμησει κατα πολυ επειδη ολες αυτες οι εκρηξεις εχουν μειωθει, απλως συμβιωνει μαζι μας στο σπιτι, δεν μας δινει κ πολυ σημασια.
Το θεμα ομως τωρα ειναι οτι ενω απο παντα εκανα ασχημες σκεψεις για τον εαυτο μου, περσι επιδεινωθηκε η κατασταση. Καποια στιγμη εφτασα τα βραδια να με πιανει ενας κομπος στο στομαχι, να μην αντεχω, να νοιωθω τρομερα δυστυχισμενη, μια απελπισια, δεν ξερω πως αλλιως να το περιγραψω. Κ οποτε ξυπναγα ενοιωθα οτι ολα ειναι ανουσια, ειδικα τον τελευταιο καιρο οι μονες σκεψεις που εκανα ειναι ετσι οπως περπαταω στον δρομο να με πατησει κανενα αυτοκινητο να ηρεμησω, να μην υπαρχω πια, ετσι κ αλλιως ολα θα ηταν πολυ καλυτερα χωρις εμενα. Αλλες φορες ενοιωθα μια αναγκη να χαρακωθω,λες κ θα εφευγε ο πονος ετσι. Ευτυχως δεν βρηκα ποτε το κουραγιο να το κανω στα αληθεια. Απο το καλοκαιρι εχω ηρεμησει αρκετα μπορω να πω, ειπα θα αφησω καποια πραγματα πισω μου κ προσπαθησα να γινω εστω κ λιγο πιο κοινωνικη κ εκανα καποιες καινουργιες φιλες. Ομως νοιωθω οτι ενω φροντιζω να μην μενω κλεισμενη οπως εκανα παλια, νοιωθω οτι δεν λυνω ουσιαστικα οποιο προβλημα εχω. Απλως το αγνοω. Κ τις τελευταιες μερες, εχω ξεκινησει παλι να νοιωθω χαλια, καμια σχεση με περσι, απλως δεν θελω να ξαναγυρισω σε αυτη την ασχημη κατασταση που ημουν πριν. Κ διαπιστωσα οτι οταν νοιωθω καλα, μου αρεσω,καπως με αγαπαω, δε θελω αλλο να νοιωθω οτι δεν ειμαι φυσιολογικη κ κατι εχω κατι στραβο.
Οσο για τον πατερα μου ενω οπως ειπα τα πραγματα εχουν καλυτερεψει κ δεν γινονται αυτοι οι χαμοι στο σπιτι, νοιωθω λες κ τον μισω ακομα. Μου βγαζει μια αηδια,κ σκεφτομαι οτι ενω δεν πρεπει να το βλεπω ετσι γιατι ξερω οτι ειδικα τωρα πια που εχει κ προβληματα με την υγεια του θα επρεπε να ημουν πιο υποστηρικτικη, δεν μπορω να κανω αλλιως, ειναι λες κ μου βγαινει ασυνειδητα. Προσπαθω καμια φορα να του μιλησω πιο γλυκα, αλλα τις πιο πολλες φορες, κλεινομαι στο δωμματιο μου κ τον αγννοω, ακομα κ να μπει μεσα να με ρωτησει κατι συνηθως τον αγνοω. Κ η πλακα ειναι οτι ξερω οτι εχω αδικο εγω, δεν ξερω πως να το σταματησω... ισως να μπαινει κ ο εγωισμος στη μεση...
Τεσπα, ξερω οτι υπαρχουν κ πολυ χειροτερα προβληματα, ετσι σκεφτομουν ομως συνεχεια με αποτελεσμα να μην διορθωνω τιποτα απο αυτα που με ενοχλουσαν στην ζωη μου, να μην κυνηγαω ουτε τα ονειρα μου, να εχω πειστει οτι ειμαι απλως μια αχρηστη κ δεν εχει νοημα καν να προσπαθησω. Δεν αντεχω ομως αλλο να συμβιβαζομαι, θελω πολυ να λυσω οτι κ αν δεν παει καλα με μενα. Οποια αποψη δεκτη!
