Γκρίνια...τι άλλο?

Τόσος καιρός μετά και δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Όλο αυτό το διάστημα νιώθω οτι βρίσκομαι καθημερινά σε έναν αγώνα και κάθε μέρα λέω "αυριο θα είναι καλύτερα"...το αυριο έρχεται αλλά οχι και το "καλύτερα".
Συμβουλές:
1)Πρέπει να παλέψεις.
Όταν κάποιος είναι πεσμένος του λες να ξανασηκωθεί με την προοπτική να ξαναπέσει? Γιατί δεν του λες καλύτερα το μυστικό που έχουν οι άλλο στο να μην πεφτουν?
Πρέπει να ξυπνήσει και την επόμενη μέρα με το ίδιο συναίσθημα πόνου με το ίδιο συναίσθημα απορριψης με το ίδιο συναίσθημα πως είναι άρρωστος ενώ δεν είναι. Και του λες να ξυπνήσει...για να το ζήσει όλο αυτό...γιατί?
Να ξέρεις οτι η επόμενη μέρα θα σε πονέσει τόσο πολύ και όλοι να σου λένε "ξύπνα"? Μάλλον κάτι δεν καταλαβαίνουν.
2)Δεν είσαι μόνος.
Αν δεν εισαι μόνος τότε γιατί τα σκέφτεσαι όλα αυτά? Γιατί δεν υπάρχει κανείς να ακούσει αυτό που έχεις να πεις και να μην τρέξει μακρυά για λιβάδια πιο πράσινα?
3)Πρεπει να το κάνεις για σένα.
Ποιος κάνει πράγματα πραγματικά για εκείνον μόνο? Και τι ειναι αυτά? Όταν φτιάχνεσαι στον καθρέφτη και παραμυθιάζεσαι οτι το κάνεις για σένα? αυτό το κάνεις για σένα? Όταν γράφεις μουσική για να πεις κάτι, το κανεις για να το ακούσεις εσύ? Ψέμματα που λέμε για να μας κάνουν να νιωθουμε καλύτερα...όσοι μπορούμε φηλαδή.
4)Δεν είσαι περιττός.
Ποιου η ύπαρξη είναι τόσο σημαντική απο μόνη της? Ποιος είναι αυτός που θα σταθεί μόνος του χωρις στήριγμα? Ποιον αν τον αφαιρέσουμε απο την γη, η απουσία του θα παίξει κάποιο ρόλο? Υπάρχεις μόνο γιατί υπάρχεις στην ζωή άλλων. Χάσε αυτό και χάθηκες. Το έχασες? .....χάθηκες.
5)Μην αφήνεις τον εαυτό σου.
Γιατί? και τι ακριβώς σημαίνει αυτό? Το να παριστάνεις τον χαρούμενο για να μην απωθείς τους άλλους? Πες οτι το κάνεις...είναι αρκετό? οχι. Πες οτι προσέχεις εσένα...ειναι αρκετό? οχι. Πες οτι τα κάνεις όλα αυτά και άλλα τόσα...πες οτι ζεις σε μια διαρκή προσπάθεια για τα πάντα...ειναι αρκετό? οχι. Και όταν έχεις περάσει όλο αυτό το διάστημα με την διαρκή προσπάθεια, με τον διαρκή πόνο, με το διαρκή άγχος, με την διαρκή αίσθηση του να πνίγεις όλα αυτά που εχεις μέσα γιατι "δεν πρέπει" και συνειδητοποιείς ότι απλά ζεις με αυτό...? Με την διαρκή πάλη...τι κάνεις? συνεχίζεις έτσι? Και πότε θα "ζήσεις" δηλαδή? Πότε θα κάνεις όλα αυτά που φαντάζεσαι πως θες και που βλέπεις στους άλλους και ζηλευεις?
Ναι ζηλευεις...κακή λέξη, μην την κοιτάς.
Οπότε να σταματήσεις την προσπάθεια γιατί σου κοστίζει? και τι θα κερδίσεις τότε? πάλι τίποτα.
Οπότε?

Θα ήθελα τόσο πολύ να πεθάνω έναν θάνατο πνευματικό και το σώμα μου ας παραμείνει. Να μην σκέφτομαι, να μην νιώθω, να μην περιμένω τίποτα απο κανέναν και κυρίως....να μην σκέφτομαι κανέναν...όπως ακριβώς δεν με σκέφτεται κανείς.

Χέστηκες...το ξέρω.

Συμφωνώ με αυτά που γράφεις, είναι σωστά!

1)Πρέπει να παλέψεις=ολοι παλεύουν,σηκώνονται και ξαναπέφτουν και φτου κ απο την αρχη.Ετσι για να ξερουμε που βρισκόμαστε να μην περνουν τα μυαλα μας αέρα.
2)Πράγματι ναι,μπορεί να είσαι μόνος
3)Πρεπει να κάνεις πράγματα για σενα=Οταν ακούς μουσική,για σένα την ακούς.Όταν γυμνάζεσαι,τον εαυτό σου φροντίζεις.Οταν χορεύεις,τον εαυτό σου διασκεδάζεις.οταν διαβάζεις,τον εαυτό σου επιμορφώνεις.Οταν κανεις σεξ( :) ) τον εαυτό σου ικανοποιεις.
4)Κανείς δεν είναι περιττός.
5) Μην αφήνεις τον εαυτόσου. Στο χέρι του ανθρώπου είναι το τι θα κάνει.

Φίλε μου,για πολλούς ανθρώπους η ζωή δεν είναι ουτε δίκαιη ούτε τυχερή.Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που ατό που κάνουν συνεχώς είναι να παλεύουν Να φτιάχνουν όλα και μετά όλα να ξαναχαλάνε και να πρέπει να τα ξαναφτιάξεις.Σαφώς όλα αυτα προυποθέτουν πολύ πόνο,αλλά έτσι ειναι η ζωή για όλους. Όποιος φοβάται να πονέσει φοβάται και να ζήσει. Προσπάθησε όσο μπορείς να μη σκέφτεσαι τα άσχημα. Και εγω εχω αισθανθεί πολλές φορές όπως νιωθεις εσυ τωρα.Προσπαθώ κι εγω να απασχολώ το μυαλό μου και να σκέφτομαι θετικα. "Η ελευθερία του ανθρωπου να σωθει να χαθεί θα παραμένει πάντα το μεγαλειώδες και τραγικό του χάρισμα."

καλησπερα tomhet διαβαζα ενα αρθρο και μπορει να σου ειναι χρησιμο http://psychografimata.com/10082/pos...un-ti-zoi-mas/
αυτο που πιστευω ειναι οτι ειμαστε οτι σκεφτομαστε αλλα γιατι δεν κανεις αυτα που θελεις κ ζηλευεις τους αλλους(?)απο σενα εξαρτατε να εχεις μια ζωη με αυτα που θελεις εσυ, το θεμα ειναι να ενεργοποιηθεις κ να το παρεις αποφαση!!!!

μη με βρισεις, αλλα οσο σε εχω παρακολουθησει, δεν εχω καταλαβει το προβλημα σου.
εχεις καταθλιψη? απλα ελλειψη συντροφου και μοναξια? ολα τα παραπανω? τπτ απ τα παραπανω?

Δεν έχω λόγο να σε βρίσω Remedy αλλά σίγουρα δεν μπορώ να πω "τι έχω" σε μια φράση.
Είμαι ένας πολύ χαρούμενος εκ φύσεως άνθρωπος, πολύ δραστήριος, πολύ ανήσυχος και "την παρούσα στιγμή" (το βάζω σε εισαγωγικά καθότι δεν μπορεί να οριστεί χρονικά κάτι τέτοιο πλέον) δεν έχω πουθενά να διοχετεύσω όλη αυτή την ενέργεια.
Το γιατί, μάλλον δεν μπορώ να το εξηγήσω γιατί ξέρω πως θα πέσω πάνω στα γνωστά τειχη όπως "στο χέρι σου είναι" κλπ. Μάλλον αφου μπήκες στον κοπο να διαβάσεις το παραπάνω και να απαντήσεις, θα σου ζητήσω να δεχτείς πως ότι έχω πει μέχρι τώρα ισχύει...και έχω προσπαθήσει, και έχω αποτύχει και εχω ξαναπροσπαθήσει και όλο αυτό τον κύκλο τον κάνω χρόνια τώρα. Όποιος και να είναι ο λόγος, όποια και να είναι η αιτία, η διαδικασία αυτή της καθημερινής προσπάθειας για τα πάντα με έχει κουράσει αφάνταστα και πλέον αποτελεί ένα δευτερο πρόβλημα απο μόνη της. Μικρό? σίγουρα όχι.
Ξεκίνησε απο μια δική μου λάθος απόφαση που με απομόνωσε απο τον περίγυρο μου, εις γνώση μου. Μάλλον είναι αδιανόητο να το καταλάβει κάποιος γιατί και εγώ τουλάχιστον δεν έχω υπόψη κάποιον άλλο που να έχει βρεθεί σε τέτοια κατάσταση. Το πρόβλημα ήταν όμως η επάνοδος που αποδεικνύεται αδύνατη. Μικροπράγματα όπως το να πεις μια χαζοκουβέντα ή μεγαλύτερα όπως το να έχεις μια ανάγκη (αλήθεια τόσο χαζή ανάγκη όσο η επικοινωνία) γίνονται χιονοστοιβάδα και παίρνουν δικές τους διαστάσεις απο μόνα τους. Καθημερινά προσπαθώ α)να το αντέξω β)να το διορθώσω και το ένα είναι πιο δύσκολο απο το άλλο...γιατί? ισως γιατί είναι τέτοιος ο χαρακτήρας μου σε συνδιασμό με το περιβάλλον μου σε συνδιασμό με την ηλικία μου.
Δοκιμάζοντας τα "παντα" έχω βιώσει τον αντίλογο κυριολεκτικά ....στα πάντα
Είσαι ανοιχτός και ανεκτικός σε όλους? η συμβουλή θα είναι να μην ανοίγεσαι και να μην κάνεις υποχωρήσεις γιατι θα σου κοστίσει.
Είσαι κλειστός και επιλεκτικός? η συμβουλή θα είναι να ανοιγεσαι περισσότερο και να δινεις ευκαιρίες.
Είσαι χαρούμενος για να εισαι πιο αποδεκτός και να μην προιδεάζεις αρνητικά τους άλλους? καταλήγεις να νιώθεις σαν να δίνεις παράσταση και σου λένε όλοι πως η ειλικρίνεια εκτιμάται.
Είσαι ειλικρινής αναγνωρίζοντας το οτι α)δεν εισαι μιζερος απο την φύση σου β)ολοι εχουν τα δικα τους γ)ανθρωποι ειμαστε ολοι? καταλήγεις μπροστά στην πικρή αλήθεια (και ας λένε όλοι το αντίθετο) πως η οποιαδήποτε αδυναμία εντοπίζουν οι άλλοι τους απωθεί.

Και κάθε φορά που κάτι απο όλα αυτά χτυπάει κατευθείαν στην αυτοπεποίθηση, κάθε φορά που πιστεύω οτι ο κόσμος με έχει κάνει στην άκρη γιατί κάτι στραβό συμβαίνει με εμένα, κάθε φορά προσπαθώ να ξανασηκωθώ και έχω κουραστεί όσο δε πάει άλλο.

Έχεις φανταστεί ποτέ τι θα έκανες αν βρισκόσουν ξαφνικά χωρίς κανέναν? Δεν ξέρω την ηλικία σου η δική μου είναι (πλέον απο σήμερα) 31 και θεωρώ πως παίζει πολύ σημαντικό ρόλο...όχι για εμένα αλλά για τους υπόλοιπους.

Για το αν έχω κατάθλιψη....
Τι είναι η κατάθλιψη? μια κατάσταση που σε επιρρεάζει συναισθηματικά σε ωθεί σε σκέψεις που μειώνουν την αξία της υπαρξης σου, κάνουν λοιπές δραστηριοτητες να φαίνονται ανούσιες καθως έχεις κάποιο κενό το οποίο αδυνατείς να καλύψεις?
ε...εγώ καθε μέρα τα ξεχνάω όλα αυτά αλλά...έχω το περιβάλλον μου να τα επιβάλει σε εμένα ξανά έπειτα.

Αlex5 και feggari η λογική μου (σαν σύνολο απο την εμπειρία μου, την παρατήρηση, την προσωπική μου αντίληψη κλπ) λέει το εξής...
Ό,τι και να κάνεις...κυριολεκτικά, ο,τι και να κάνεις σου γεννά σκέψεις. Θα διαβάσεις βιβλία? θα δείς ταινίες? θα ακούσεις μουσική? θα ασχοληθείς με κάποιο άθλημα? με όποια δραστηριότητα μπορεί να βάλει το μυαλό, η προσωπικότητα και η όρεξη σου? Θα σου δημιουργήσει σκέψεις, ιδέες, ερωτήματα κλπ. Και όσο περισσότερο ασχολείσαι, τόσο περισσότερο θα μαζεύεις όλα αυτά μέσα σου...φτάνουμε οπότε στο οτι κάπου πρέπει να τα εκτονώσεις όλα αυτά σαν κοινωνικό ον. Κάπως πρέπει να μοιραστείς όλα αυτά που έχεις στο μυαλό σου, όλες τις ιδέες, κάπου να εκφράσεις τα ερωτήματα σου και στην τελική όλα αυτά σε διαμορφώνουν και σαν άνθρωπο...
Εξακολουθείς να πιστεύεις πως όλα αυτά οπότε μπορείς να τα κάνεις και να λειτουργείς σαν αυτόνομο κρατίδιο? Το "για σένα" κρύβει εκπλήξεις. Τίποτα δεν το κάνεις "για σένα" γιατί τα πάντα έπειτα θα απαιτήσουν ανάδραση απο το περιβάλλον σου.

Πιστεύω ότι θέλει αρκετή προσπάθεια για να μείνει κάποιος τελείως μόνος.
Πρέπει να το επιδιώκει και να μην θέλει να το αλλάξει.
Όταν θέλεις ανθρώπους γύρω σου και σου αρέσει να επικοινωνείς και να μοιράζεσαι, είναι πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο να μην το καταφέρεις. Γιατί, οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό ζητάνε.
Εκτός αν έχεις μεγάλες προσδοκίες από τους άλλους, πολύ περισσότερες από όσες έχεις από τον εαυτό σου.
Είσαι πολύ απόλυτος Tomhet. Τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο, όπως πολύ συχνά τα περιγράφεις.

Ναι marian_m δεν ειναι ευκολο να γίνει γιατί γενικά νομίζω οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλούς παράλληλους δεσμούς στο περιβάλλον τους. Πρέπει απλά να κάνεις πολύ μεγάλη βλακεία για να τους κόψεις όλους και αυτό έκανα και εγώ στο παρελθόν.
Τώρα το να το επιδιώκω και να μην θέλω να το αλλάξω...ε...δεν στέκει αφού λέω οτι έχω κάνει προσπάθειες. Δεν ψάχνουν όλοι οι άνθρωποι επικοινωνια όμως.
Δηλαδή...ζητάνε αλλά είναι το ίδιο σαν να λες οτι όλοι άνθρωποι ψάχνουν σύντροφο. Ναι όλοι ψάχνουν σύντροφο, αλλά με συγκεκριμένες προυποθέσεις. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την επικοινωνία.
Έχεις δημιουργήσει πολλές φιλιες απο το πουθενά? Γιατί στην ηλικία μου το περιβάλλον μου είναι συγκεκριμένο, είτε μου αρέσει είτε όχι και έχω ξανααναφέρει πως έχω απλώσει το χέρι μου σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους που έχω πρόσβαση (ξέρω πως ακούγεται αυτό αλλά έτσι ειναι..) και το να εμφανίζεσαι απο το πουθενά για να πιάσεις μια φιλική συζήτηση με κάποιον πχ στον χώρο εργασίας σου, προυποθέτει και ο άλλος να θέλει το ίδιο...ακριβώς όπως και με κάποιο σύντροφο.
Όσο και να το θέλω εγώ, όσο και να το επιδιώκει κατ'επεκταση όπως λες το άτομο, δεν ειναι αρκετό απο μόνο του. Θεωρώ πως χρειάζεται το ανάλογο περιβάλλον.

Να κάνω κάτι που σίγουρα θα σου φανεί παράξενο? Γιατί όπως είπα είναι πολύ μεγάλο το διάστημα και είναι κάτι που με βασανίζει καθημερινά, οπότε ναι το μυαλό μου έχει κάνει και αυτές τις σκέψεις...
Έχω πχ μια πολύ πρόχειρη λίστα ατόμων που πλησίασα εγώ, με δική μου πρωτοβουλία, απο οποιοδήποτε περιβάλλον στο οποίο έχω πρόσβαση και ο αριθμός τους είναι πάνω απο 20. +20 άτομα λοιπόν σε λιγότερο απο ένα χρόνο που πλησίασα με δικό μου ρίσκο, με δική μου πρωτοβουλία, με δικό μου άγχος, με δική μου προσπάθεια ξεχωριστά στον κάθε ένα. Το απόγευμα πχ που θα πάω σπίτι μου δεν θα υπάρχει κανένας απο αυτούς στην ζωή μου ή εγώ στην δική τους.
Να πω την πίκρα μου για αυτό? Μπορείς να φανταστείς πόσο μου κοστίζει αυτή η διαρκής προσπάθεια που καταλήγει στο τίποτα? Μπορείς να φανταστείς το να εκθέτεις τον εαυτό σου τόσο συχνά, να τον παρουσιάζεις, να τον συστήνεις γιατί το θες και γιατί το έχεις ανάγκη και να δέχεσαι αντίστοιχα τον άλλο...τον κάθε ένα με την δική του παραξενιά. Και μπορείς να φανταστείς το να το κάνεις αυτό για δυο ειδών σχέσεις ταυτόχρονα? φιλικές και συντροφικές? Και μπορείς να σκεφτείς την απογοήτευση που νιώθεις πρώτα για εσένα όταν αυτό καταλήγει στο τίποτα?
Γιατί δεν έχεις κάποιο περιβάλλον στο οποίο απλά αιωρείσαι και οι πλανήτες πλέουν επίσης τριγύρω σου και τυχαίνει να συναντιέστε. Πρέπει να το επιδιώκεις, ξανά και ξανά. Αλλιως δεν υπάρχει ουτε καν ελπίδα.

Οπότε γιατί πιστεύεις οτι δεν το επιδιώκω όταν έχω τόσα πράγματα να πω πάνω στο θέμα? Όταν όλα αυτά τα λέω απο προσωπική πείρα και όχι απο αντίληψη που έχω την οποία συντηρώ απο φόβο να μην εκτεθώ.

Όσο για το γιατί καταλήγει στο τίποτα? Γιατί απλά δεν ταιριάζουμε μάλλον. Γιατί δεν είμαι στο σχολείο να κάνω φιλικές σχέσεις χωρίς να υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα και ο καθε ένας έχει την ζωή του.

Quote:

---

Originally Posted by Tomhet

Έχεις δημιουργήσει πολλές φιλιες απο το πουθενά? Γιατί στην ηλικία μου το περιβάλλον μου είναι συγκεκριμένο, είτε μου αρέσει είτε όχι και έχω ξανααναφέρει πως έχω απλώσει το χέρι μου σχεδόν σε όλους τους ανθρώπους που έχω πρόσβαση (ξέρω πως ακούγεται αυτό αλλά έτσι ειναι..) και το να εμφανίζεσαι απο το πουθενά για να πιάσεις μια φιλική συζήτηση με κάποιον πχ στον χώρο εργασίας σου, προυποθέτει και ο άλλος να θέλει το ίδιο...ακριβώς όπως και με κάποιο σύντροφο.

---

Έχω δημιουργήσει φιλίες από οπουδήποτε. Δεν ξέρω τι εννοείς από το πουθενά, αλλά πιστεύω ότι οπουδήποτε μπορείς να γνωρίσεις ανθρώπους και με κάποιους από αυτούς να ταιριάξεις. Προσωπικά έχω κάνει φίλους στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στον επαγγελματικό χώρο, σε διάφορα χόμπι, σεμινάρια, ομάδες, εκδηλώσεις που έχω συμμετάσχει, σε μέρη που συχνάζω, από άλλους φίλους, από συγγενείς. Και συνεχίζω ακάθεκτη αν και είμαι πολύ μεγαλύτερη από εσένα. Δεν πιστεύω ότι είναι θέμα ηλικίας, αλλά θέμα διάθεσης.
Πίστεψε με, πάαααρα πολλοί άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να δημιουργήσουν νέους φίλους, εκτός αν εγώ έχω το χάρισμα να τους εντοπίζω!
Αλλά μια φιλία θέλει και το χρόνο της για να αναπτυχθεί. Με κάποιους ανθρώπους, για ένα διάστημα, μπορεί να έχεις μια πιο τυπική σχέση που στην πορεία μπορεί να εξελιχθεί σε φιλία. Με άλλους πάλι, κολλάς αμέσως, είναι κάτι σαν χημεία, σα να γνωρίζεστε από πάντα.
Με όσο πιο πολλούς ανθρώπους συναναστρέφεσαι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να κάνεις φίλους.
Δεν ξέρω πόσο περιορισμένο είναι το περιβάλλον σου, αλλά πιστεύω ότι αν δεν μας βολεύουν οι συνθήκες, μπορούμε να τις δημιουργήσουμε.

Νομίζω πως ο δικός σου ορισμός για την φιλία αντίστοιχεί στον δικό μου για "γνωριμία". Γνωστούς έχω πολλούς και μάλιστα δεν έχω συναντήσει ποτέ άτομο στην ζωή μου που να μην είχε "φιλική" διάθεση απέναντι μου ακριβώς γιατί και εγώ είμαι ευδιάθετος και φιλικός. Παρόλαυτα είναι τελείως διαφορετική κατάσταση απο την "φιλία".
Το έχω ξαναγραψει εδω μέσα κάπου πως πχ στον χώρο εργασίας μου είμαι (θεωρώ) το μοναδικό άτομο που έχει πλέον γνωρίσει το 80% της εταιρείας (αναφέρομαι σε αρκετά μεγάλη εταιρεία) γιατί το επιδίωξα εγώ και με αρκετούς έχω ανταλλάξει πολυάριθμα email, πολύωρα τηλεφωνήματα και ατελείωτες χαζομάρες-αστεία. Γιατί εγώ το επιδίωξα γιατί εγώ το είχα ανάγκη. Κανένας όμως απο αυτούς δεν θα είναι διαθέσιμος όταν θα θέλω να πω μια κουβέντα σε ώρες εκτός δουλειάς.
Δεν το λεώ με κακία αυτό...απλά δεν ταιριάζουμε.

Quote:

---

Originally Posted by Tomhet

Να κάνω κάτι που σίγουρα θα σου φανεί παράξενο? Γιατί όπως είπα είναι πολύ μεγάλο το διάστημα και είναι κάτι που με βασανίζει καθημερινά, οπότε ναι το μυαλό μου έχει κάνει και αυτές τις σκέψεις...
Έχω πχ μια πολύ πρόχειρη λίστα ατόμων που πλησίασα εγώ, με δική μου πρωτοβουλία, απο οποιοδήποτε περιβάλλον στο οποίο έχω πρόσβαση και ο αριθμός τους είναι πάνω απο 20. +20 άτομα λοιπόν σε λιγότερο απο ένα χρόνο που πλησίασα με δικό μου ρίσκο, με δική μου πρωτοβουλία, με δικό μου άγχος, με δική μου προσπάθεια ξεχωριστά στον κάθε ένα. Το απόγευμα πχ που θα πάω σπίτι μου δεν θα υπάρχει κανένας απο αυτούς στην ζωή μου ή εγώ στην δική τους.
Να πω την πίκρα μου για αυτό? Μπορείς να φανταστείς πόσο μου κοστίζει αυτή η διαρκής προσπάθεια που καταλήγει στο τίποτα? Μπορείς να φανταστείς το να εκθέτεις τον εαυτό σου τόσο συχνά, να τον παρουσιάζεις, να τον συστήνεις γιατί το θες και γιατί το έχεις ανάγκη και να δέχεσαι αντίστοιχα τον άλλο...τον κάθε ένα με την δική του παραξενιά. Και μπορείς να φανταστείς το να το κάνεις αυτό για δυο ειδών σχέσεις ταυτόχρονα? φιλικές και συντροφικές? Και μπορείς να σκεφτείς την απογοήτευση που νιώθεις πρώτα για εσένα όταν αυτό καταλήγει στο τίποτα?
Γιατί δεν έχεις κάποιο περιβάλλον στο οποίο απλά αιωρείσαι και οι πλανήτες πλέουν επίσης τριγύρω σου και τυχαίνει να συναντιέστε. Πρέπει να το επιδιώκεις, ξανά και ξανά. Αλλιως δεν υπάρχει ουτε καν ελπίδα.

Οπότε γιατί πιστεύεις οτι δεν το επιδιώκω όταν έχω τόσα πράγματα να πω πάνω στο θέμα? Όταν όλα αυτά τα λέω απο προσωπική πείρα και όχι απο αντίληψη που έχω την οποία συντηρώ απο φόβο να μην εκτεθώ.

Όσο για το γιατί καταλήγει στο τίποτα? Γιατί απλά δεν ταιριάζουμε μάλλον. Γιατί δεν είμαι στο σχολείο να κάνω φιλικές σχέσεις χωρίς να υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα και ο καθε ένας έχει την ζωή του.

---

Όχι, δεν μπορώ να φανταστώ αυτά που λες, γιατί δεν τα βλέπω έτσι τα πράγματα. Ίσως και αυτή να είναι η διαφορά μας.
Όλο αυτό που εσύ βλέπεις σαν ρίσκο, σαν βάρος, σαν έκθεση, εγώ το βλέπω σαν μια ευχαρίστηση. Γιατί μου αρέσει να συναναστρέφομαι ανθρώπους, ακόμη και για τη συναναστροφή αυτή καθ' αυτή. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους πέρασα καταπληκτικές στιγμές και δεν τους ξαναείδα ποτέ. Για μένα η φιλία δεν είναι αυτοσκοπός, είναι κάτι που μπορεί να προκύψει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αβίαστα και αμοιβαία.
Επίσης, σίγουρα είναι προϋπόθεση το να υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα ή ακόμη πιο σημαντικό, να κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, να έχουμε μια παρεμφερή οπτική για τα πράγματα και τη ζωή, όμως πολύ συχνά είναι αυτές οι παραξενιές του άλλου που τον κάνουν πιο ενδιαφέρονται και γοητευτικό στα μάτια μας.

Quote:

---

Originally Posted by Tomhet

Νομίζω πως ο δικός σου ορισμός για την φιλία αντίστοιχεί στον δικό μου για "γνωριμία".

---

Δεν ξέρω ποιος είναι ο ορισμός ο δικός σου, πάντως σίγουρα ξεχωρίζω τους φίλους από τους γνωστούς.
Και όταν μιλάω για φίλους, εννοώ σίγουρα αυτούς που είναι διαθέσιμοι σχεδόν όποτε τους χρειαστώ και είναι πρόθυμοι να με βοηθήσουν οποιαδήποτε στιγμή, όπως το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Και που ξέρουν και τα καλά και τα στραβά μου και παρόλ' αυτά, είναι δίπλα μου. Αυτοί που θα γελάσουμε, αλλά και θα κλάψουμε παρέα.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Όχι, δεν μπορώ να φανταστώ αυτά που λες, γιατί δεν τα βλέπω έτσι τα πράγματα. Ίσως και αυτή να είναι η διαφορά μας.
Όλο αυτό που εσύ βλέπεις σαν ρίσκο, σαν βάρος, σαν έκθεση, εγώ το βλέπω σαν μια ευχαρίστηση. Γιατί μου αρέσει να συναναστρέφομαι ανθρώπους, ακόμη και για τη συναναστροφή αυτή καθ' αυτή. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους πέρασα καταπληκτικές στιγμές και δεν τους ξαναείδα ποτέ. Για μένα η φιλία δεν είναι αυτοσκοπός, είναι κάτι που μπορεί να προκύψει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αβίαστα και αμοιβαία.
Επίσης, σίγουρα είναι προϋπόθεση το να υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα ή ακόμη πιο σημαντικό, να κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, να έχουμε μια παρεμφερή οπτική για τα πράγματα και τη ζωή, όμως πολύ συχνά είναι αυτές οι παραξενιές του άλλου που τον κάνουν πιο ενδιαφέρονται και γοητευτικό στα μάτια μας.

---

Όχι δεν ειναι αυτή η διαφορά μας...η διαφορά μας είναι οτι εσύ δεν τα αποκόπηκες ποτέ απο όλα αυτά οπότε και να σου γίνει ανάγκη η επικοινωνία. Σου λεώ πως είμαι διψασμένος για νερό και μου λες οτι εσύ δεν διψάς, πίνεις πορτοκαλάδα απο ευχαρίστηση. Πως ακριβώς βάζεις αυτά τα δύο σε σύγκριση?
Όταν ενδεχομένως στην ζωή σου θα σου λείπει ερωτικός σύντροφος δεν θα δεις σαν ρίσκο το να πας να πλησιάσεις κάποιον? Too much αυτοπεποίθηση ίσως...εγώ δεν την έχω. Ίσως αυτή να είναι η διαφορά μας. Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι γιαυτό και η διαδικασία αυτή για μένα είναι επίπονη. Για σένα όχι. Αβίαστα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια όπως αναφέρεις....Γιαυτό δεν μπορείς να το φανταστείς. Αν παρόλαυτα πιστεύεις πως επειδή εσύ έχεις την δυνατότητα να συνάπτεις σχέσεις έτσι αβίαστα και χωρίς προσπάθεια είναι για όλους έτσι...τότε μάλλον κάτι σκέφτεσαι λάθος. Υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι εκεί έξω που προσπαθούν να κερδίσουν κάποιον/κάποια που ντρέπονται που αγχώνονται που νιώθουν κομπο στο στομάχι σε τέτοιες καταστάσεις. Ναι αναφέρομαι σε ερωτικές σχέσεις καθως δεν διαφοροποίησες και είναι και αυτο μια κατηγορία σχέσεων.
Ακριβώς λοιπόν όπως κάποιος θα νιώσει κόμπο στο στομάχι όταν θα θελει να πλησιάσει κάποιον/καποια και θα πρέπει για αυτό να καταβάλει προσπάθεια ενώ για εσένα πχ αυτό είναι κάτι αβίαστο...έτσι και για μένα είναι δύσκολο επίσης. Και είναι δύσκολο γιατί η απόρριψη δεν ειναι κάτι που καταβαίνει εύκολα στο λαιμό...είτε είναι για ερωτική είτε για φιλική σχέση.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Δεν ξέρω ποιος είναι ο ορισμός ο δικός σου, πάντως σίγουρα ξεχωρίζω τους φίλους από τους γνωστούς.
Και όταν μιλάω για φίλους, εννοώ σίγουρα αυτούς που είναι διαθέσιμοι σχεδόν όποτε τους χρειαστώ και είναι πρόθυμοι να με βοηθήσουν οποιαδήποτε στιγμή, όπως το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Και που ξέρουν και τα καλά και τα στραβά μου και παρόλ' αυτά, είναι δίπλα μου. Αυτοί που θα γελάσουμε, αλλά και θα κλάψουμε παρέα.

---

Δεν έχω πρόθεση να γίνω ειρωνικός και μην το πάρεις έτσι αλλά...
"Προσωπικά έχω κάνει φίλους στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στον επαγγελματικό χώρο, σε διάφορα χόμπι, σεμινάρια, ομάδες, εκδηλώσεις που έχω συμμετάσχει, σε μέρη που συχνάζω, από άλλους φίλους, από συγγενείς. "
Όλοι αυτοί (έστω και αν ειναι ένα και μονο άτομο απο κάθε "πηγή") είναι άτομα που ξερουν τα καλα και τα στραβά σου και που θα κλάψουν παρέα με εσένα?
Είμαι σίγουρος πως πολλοί (και σίγουρα εδω μέσα) θα συμφωνήσουν μαζί μου πως άτομα τέτοιας κατηγορίας δεν συναντάς συχνά στην ζωή σου...και εσύ κατεβάζεις 11άδα και έχεις και αναπληρωματικούς στον πάγκο?
Σίγουρα έχουμε διαφορετικά μέτρα και σταθμά.