Παλεύω με τις κρίσεις πανικού 9 χρόνια.Δεν αντέχω άλλο...

Γεια σας,
Είμαι καινούργιος στο forum και αποφάσισα να γράψω για την δική μου εμπειρία...Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή.Πριν ακριβώς 9 χρόνια πήγα να δώσω πανελλήνιες.Ήμουνα ψύχραιμος και το άγχος που είχα ήταν στα φυσιολογικά πλαίσια.Εκείνο τον καιρό όμως αντιμετώπιζα πάρα πολλά προσωπικά προβλήματα...Ήρθαν τα θέματα με μία σχετική καθυστέρηση και ξεκίνησα να γράφω...Περίπου στην μιάμισυ ώρα ένιωσα μία δυσφορία.Σταμάτησα για λίγο να γράφω και πέρασε και συνέχισα να γράφω την έκθεση.Κάτι λιγότερο από τρεις ώρες αφού ξεκίνησα κι ενώ είχαν απομείνει μόλις λίγες λέξεις για να τελειώσω την έκθεση.......ήρθε!Ενιωσα μία έντονη τάση λιποθυμίας,η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελλή,ίδρωσα,με έπιασε ένα μικρό τρέμουλο,κρύωσαν τα χέρια μου και δεν μπορούσα να σηκώσω το στυλό για να γράψω!Ήταν η πρώτη κρίση πανικού που έπαθα.Προσπάθησα να ηρεμήσω και μετά από λίγο ζορίστηκα,συντόμευσα την έκθεση και την παρέδωσα άρων-άρων κι έφυγα.Όταν πήγα σπίτι αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που συναίβει...

Στο επόμενο μάθημα διαισθανόμουν ότι θα πάθαινα το ίδιο.Έτσι κι έγινε,από την αρχή του μαθήματος αυτή τη φορά...Πλέον ήξερα ότι είχα κάποιο πρόβλημα.Στο τρίτο μάθημα δεν πήγα καν να δώσω ενώ στο τέταρτο πήγα και πάλι τα ίδια...

Μετά από λίγες μέρες έπαθα την πρώτη μου κρίση πανικού εκτός εξετάσεων,μέσα σε τρένο.Έπειτα άρχισα να παθαίνω και σε άλλους χώρους (λεωφορεία,καφετέριες,μέρη με πολύ κόσμο κλπ).Τότε η μητέρα μου με προέτρεψε να πάω σε ψυχίατρο.Δεν ήθελα και ήταν δύσκολη απόφαση αλλά τελικά πήγα.Μου είπε τι έχω και μου έδωσε φαρμακευτική αγωγή.

Μετά από περίπου ένα μήνα και κάτι ένιωσα αρκετά καλύτερα.Η μητέρα μου με πίεσε να πάω να δουλέψω στο μαγαζί που είχαμε και να μην ξαναπάω σε αυτόν τον ψυχίατρο!Το αποτέλεσμα ήταν λίγες μέρες μετά να επανέλθουν πολλά από τα συμπτώματα και να γυρισω στην αρχική φάση.Έπειτα ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος με άλλους ψυχιάτρους,νέες φαρμακευτικές αγωγές και ψυχοθεραπείες που δεν οδηγούν πουθενά...


Ερχόμαστε τώρα στο 98.Ο τότε ψυχίατρός μου και η μητέρα μου με πιέζουν να αρχίσω σπουδές.Αν και δεν είχα ξεπεράσει τις κρίσεις πανικού ξεκίνησα μία σχολή αφού ο γιατρός είχε πει ότι θα μου έκανε καλό.Καθημερινά σε όλα σχεδόν τα μαθήματα πάθαινα κρίσεις πανικού.Το αποτέλεσμα?Όταν ήρθε η ώρα της πρώτης εξεταστικής πιέστικα τόσο πολύ που δεν άντεξα άλλο και σταμάτησα τη σχολή και λίγες εβδομάδες αργότερα έπαθα κατάθλιψη!...

Η κατάθλιψη ήταν μία τραγική εμπειρία.Δεν μπορούσα καν να βγω από το σπίτι και δεν είχα όρεξη για τίποτα.Κράτησε περίπου δύο χρόνια.

Το 2002 αποφάσισα να γυρίσω στον πρώτο γιατρό που είχα πάει.Μου έδωσε μιά φαρμακευτική αγωγή που με βοήθησε αρκετά,πάθαινα πλέον λίγες φορές κρίσεις πανικού αλλά και πάλι το πρόβλημα δεν έφυγε τελείως...

Μερικούς μήνες αργότερα,το Γενάρη του 2004 ήρθε το πρόβλημα που με \"τελείωσε\".ʼρχισα να έχω ημικρανίες,που μου προκαλούν αφόρητο πόνο.Από όταν πρωτοαρώστησα είχα πονοκεφάλους,αλλά οι ημικρανίες είναι κάτι που δεν μπορώ να το αντέξω.Μέχρι σήμερα οι ημικρανίες έχουν μειωθεί αλλά δεν έχουν αποχωρήσει παρά την φαρμακευτική αγωγή που παίρνω.

Σε όλα αυτά να προσθέσω ότι πάσχω και από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή,αλλά αυτό είναι κάτι πιο εύκολα αντιμετωπίσιμο και θα μπορούσα να ζήσω φυσιολογικά αν είχα μόνο αυτήν.

Αυτή είναι η ιστορία μου συνοπτικά.9 χρόνια παλεύω με όλες αυτές τις ασθένειες και μου έχουν καταστρέψει τη ζωή.Κάποτε ήμουν ένας φυσιολογικός υγιής άνθρωπος που γυμναζόμουνα,αθλόμουνα,διά βαζα,είχα τις παρέες μου,πήγαινα όπου ήθελα...Τώρα έχω καταντήσει ένα ερείπιο που παίρνει όλο φάρμακα.Έχω χάσει τους πολλούς φίλους μου και τη σχέση που είχα.Δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα ούτε να σπουδάσω ούτε να δουλέψω.Το κυριότερο όμως απ \'όλα είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια υποφέρω...Και αυτό που με έκανε να μην αντέχω άλλο είναι οι ημικρανίες...Με έφεραν πέρα από τα όριά μου.Νιώθω πλέον ότι δεν έχω την δύναμη να προχωρήσω.Παλιά έλεγα δεν σκύβω το κεφάλι,δεν το βάζω κάτω.Τώρα πια όμως δεν έχω αυτή τη δύναμη...Οι ημικρανίες με έχουν εξουθενώσει...

Σε όλα αυτά να τονίσω τον αρνητικό ρόλο της μητέρας μου,και πριν αρρωστήσω αλλά κυρίως αφού αρρώστησα.Ποτέ δεν με κατάλαβε πραγματικά-έφτασε σε σημείο να πει ότι κάνω και θέατρο!-και το κυριότερο ήταν συνέχεια σε κόντρα μαζί μου με αποτέλεσμα να χάνω την ψυχική μου ηρεμία.Δυστυχώς κανένας από τους γιατρούς μου που της μίλησαν δεν μπόρεσε να την πείσει να αλλάξει συμπεριφορά.Το καλό είναι ότι πλέον
ζω μόνος εδώ και μερικούς μήνες και έχω λιγότερη επαφή μαζί της.

Μπήκα σε αυτό το forum για να βρω συμπάσχοντες και να ανταλλάξω απόψεις,εμπειρίες,ιδέες και συναισθήματα.Πιστεύω αυτό θα με βοηθούσε.Όποιος θέλει μπορεί να συζητήσει μαζί μου από εδώ ή με prive μηνύματα ή απ\' ευθείας στο e-mail μου.

Θα περιμένω τις απόψεις σας.

Alen

Η πορεία σου ειναι η \"φυσική\' εξέλιξη της αρχικής πάθησης που ποτε δεν θεραπετηκε ριζικά και αυτο ειναι το δύσκολο σε αυτές τις παθήσεις. Ολοι μας περάσαμε από τα ιδια μονοπάτια Αλεν , περισσότερο ή λιγότερο δύσβατα..

Ξέρεις τι θυμάμαι πάντα με φρίκη? Τους πονοκεφάλους! Το κεφάλι μου πήγαινε να εκραγεί. Με ανακούφιζε να το κρεμάω από το κρεβάτι και να πηγαίνει το αίμα , να κοκκινίζουν τα μάτια... Ομως με την ομοιπαθητική μέσα σε μερικές μέρες έφυγαν εντελώς οι πονοκέφαλοι... Αυτό που με πέθανε κυριολεκτικά ήταν οι αυπνίες. Αυτό ήταν το τελικό κτύπημα! Βρυκολάκιαζα για νυχτες ολόκληρες, μέρες...

Τωρα Αλεν ολα πέρασαν όπως θ διαβάσεις και σε άλλα σημειώματά μου.. Μια δεκαετία κράτησε η μάχη! Νίκησα κατά κράτος!

Και αφού μπόρεσα εγω μπορείς και εσύ. Σίγουρα μπορείς! Ενας καλός ομοιπαθητικός θα σε βοηθήσει πολύ να ξεπεράσεις τους πονοκεφάλους και όλα τα σωματικά συμπτώματα , θα σε βοηθήσει δυναμώνοντας την ιδιοσυγκρασία σου!

Δίνεις τη μάχη σου και εσύ. ΑΠό αυτήν θα βγεις πολύ πιο δυνατός και κυρίως πολύ πιο καλός άνθρωπος!

Κουράγιο καλέ μου! Υπομονή και Πίστη στον εαυτό σου! Ολα , όλα τα μπορεί ο ανθρωπος αν αναζητήσει μεσα του τον θείο, τον ανώτερο εαυτό του!

Καιρός να σκεφτείς!

Γεια σου ʼλεν.

Κατ\' αρχάς, δεν είσαι μόνος σου... Πάρα πολλοί άνθρωποι, είτε το παραδέχονται έιτε όχι, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, έχουν βιώσει τόσο καταθλιπτικά επεισόδια όσο και κρίσεις πανικού. Εγώ προσωπικά έχω βιώσει και από τα δύο (διότι η ζωή χρειάζεται και μια ποικιλία.;)

Από την άλλη, δεν έχω βιώσει τις ημικρανίες που αναφέρεις, είχε όμως η μητέρα μου ημικρανίες και ξέρω πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι αυτό.

Επιστρέφοντας στα ψυχολογικά συμπτώματα, όλα αυτά, για μένα, δεν είναι παρά \"καμπανάκια\" που μας βαράει ο εαυτός μας για να μας δείξει ότι κάτι δεν πάει καλά.

Σίγουρα η θέληση που επικαλείται ο/η Black Rose είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για να ξεπεράσουμε κάτι. Όμως δεν είναι ντροπή, όταν αισθανόμαστε ότι δε μπορούμε να το χειριστούμε ολοκληρωτικά μόνοι μας να ζητήσουμε βοήθεια.

Εμένα λοιπόν προσωπικά μου κάνει καλό η ψυχοθεραπεία, το να συζητώ με κάποιον. Και μόνο το ότι μιλάς σε κάποιον ουδέτερο για σένα, αλλάζει σχεδόν αυτόματα την αυτοαντίληψή σου (χρειάζεται βέβαια και η κατάλληλη χημεία στη σχέση που θα προκύψει μεταξύ σας).

Μηπως μέχρι τώρα επισκεπτόσουν μόνο ψυχιάτρους, οι οποίοι, καλώς ή κακώς, έχουν την τάση στην πλειοψηφία τους να δίνουν μόνο φάρμακα, ώστε να αντιμετωπίσουν τις βιοχημικές διαστάσεις των συμπτωμάτων, και ασκούν μερικώς μόνο ή καθόλου ψυχοθεραπεία; Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να επισκεφτείς κάποιον αμιγώς ψυχόθεραπευτή; (Δε σου προτείνω να παρατήσεις τη φαρμακοθεραπεία, προς Θεού, αλλά ίσως συμπληρωματικά να βλέπεις και κάποιον ψυχοθεραπευτή)

Όσο για τις ημικρανίες, η Black Rose θα ξέρει καλύτερα, ίσως επίσκεψη σε ομοιοπαθητικό να είναι πολυ καλή λύση... Εγώ απλώς ξέρω το site ενός φυσιοθεραπευτή που ασχολείται ειδικά με πονοκεφάλους/ ημικρανίες. Δεν κάνω διαφήμιση, δεν έχω πάει η ίδια, αλλά τον έχω δει στην τηλεόραση και φάνηκε καταρτισμένος. Δεν το συνιστώ, απλώς το παραθέτω. Το σιτε είναι: www.physio.gr.

Καλή επιτυχία με ό,τι αποφασίσεις να κάνεις και καλή δύναμη.

Υ.Γ. Α! Και όσο για το ότι μένεις μόνος σου, είναι ένα ήδη πολύ θετικό βήμα!

Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον που δείχνετε και για τις συμβουλές που μου δώσατε.Έχεις δίκιο Black Rose,η πορεία μου είναι η φυσική πορεία της αρχικής μου πάθησης που δεν θεραπεύτηκε ποτέ και κατέληξε έτσι.Έχω διαβάσει ότι αν οι κρίσεις πανικού δεν θεραπευτούν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ο ασθενής μπορεί να πάθει κατάθλιψη και έπειτα να υποφέρει από ημικρανίες.Μακάρι να τα καταφέρω να γίνω καλά όπως εσύ.

Ψυχοθεραπεία perimpanoy είχα κάνει τα 4 πρώτα χρόνια αλλά δεν ένιωσα ότι με βοήθησαν.Προφανώς δεν υπήρχε η κατάλληλη χημεία με την ψυχοθεραπεύτρια.Από το Γενάρη που μας πέρασε με παρακολουθεί καινούριος ψυχίατρος-ψυχολόγος με τον οποίο κάνω γνωσιακή ψυχοθεραπεία και νιώθω ότι με έχει βοηθήσει.Σ\' ευχαριστώ για το site του φυσιοθεραπευτή που μου πρότεινες,θα το λάβω υπ\' όψην μου.Εσύ τώρα έχεις αποθεραπευτεί από αυτές τις ασθένειες?

Όσο για τους ομοιοπαθητικούς που μου είπες Black Rose,πέρσι το Μάιο είχα πάρει ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο για τις ημικρανίες αλλά απλά με βοήθησε δεν με θεράπευσε από αυτές και το σταμάτησα.Ίσως να φταίει που δεν το πήρα με συνταγή ομοιοπαθητικού γιατρού.Αν έχεις να μου συστήσεις κάποιον καλό ομοιοπαθητικό,αυτόν που πήγες εσύ ίσως,θα το ήθελα πολύ.

Ελπίζω να τα ξαναπούμε.

Alen

Γεια σου και πάλι ʼλεν.

Κρίσεις πανικού έχω βιώσει λίγες φορές, τελευταία όχι ευτυχώς...
Όσο για τα καταθλιτπικά επεισόδια, τα παλεύω και ναι, έχουν περιοριστεί σημαντικά. Φυσικά, δε λείπει το άγχος... Κατά τον Yalom, και όχι μόνο, όλοι είμαστε \"ασθενείς\" κατά μία έννοια, αφού όλοι έχουμε \"υπαρξιακό άγχος\" και την ασυνείδητη απειλητική γνώση ότι μια μέρα θα πεθάνουμε.

Γνωρίζω θεωρητικά τη γνωσιακή θεραπεία και πολλοί λένε ότι είναι αποτελεσματική, ιδιαίτερα με καταθλιπτικούς ασθενείς. Ωστόσο, δεν έχω κάνει γνωσιακή. Θεωρώ, πάντως, σημαντικές τις προσφορές της κάθε θεραπευτικής σχολής και σίγουρα θεωρώ σημαντικό το να υπάρχει χημεία με τον ψυχοθεραπευτή, περισσότερο σημαντικό ίσως από το τι τεχνική θα χρησιμοποιήσει ή ποιας θεωρίας οπαδός είναι.

Προσωπικά με έχει βοηθήσει πολύ η γενικότερη διαδικασία αυτογνωσίας στην οποία έχω μπει εδώ και κάποιο καιρό, είτε με ατομική θεραπεία, είτε μέσω συμμετοχής σε ομάδες αυτογνωσίας.

Προσωπικά μου αρέσει πολύ η υπαρξιστική θεραπεία και γενικότερα οι ανθρωπιστικού τύπου ψυχοθεραπείες -προσωποκεντρική, Gestalt- και με έχει αγγίξει πολύ ένα βίβλίο που πρόσφατα άρχισα να διαβάζω του Irvin Yalom, \"Ο δήμιος του έρωτα\", εκδόσεις ʼγρα.

Αυτά από μένα...

Καλή συνέχεια!

Φίλε mcxlvii,
Την ομοιοπαθητική μου την είχε προτείνει και η Black Rose και πριν λίγες μέρες επισκέφτηκα έναν ομοιοπαθητικό γιατρό που μου έγραψε μία συνταγή και χτες ξεκίνησα να παίρνω τα πρώτα μου ομοιοπαθητικά χάπια.Ελπίζω να με βοηθήσουν όπως κι εσένα.Φαίνεται ότι η κλασική ιατρική δεν είναι και τόσο αποτελεσματική αλλιώς δεν θα ταλαιπωριόμουν τώρα 9 χρόνια.Προσπαθεί να καταπολεμήσει τα συμπτώματα μίας ασθένειας όχι όμως την ίδια την ασθένεια από την ρίζα της.Έχεις περάσει κι εσύ απ\' ότι διάβασα πολλά χρόνια ταλαιπωρίας με αυτές τις ασθένειες οπότε καταλαβαίνεις πώς είναι.Ελπίζω όλα να πάνε καλά στη συνέχεια και τα ομοιοπαθητικά να είναι η λύση που έψαχνα.

Καλε μου Alen, χαίρομαι για την προοδό σου!

η ομοιπαθητική θα σε βοηθήσει να δυναμώσεις σαν ιδιοσυγκρασία, να απαλλαγείς από τις σωματικές ενοχλήσεις ώστε να κερδίσεις χρόνο να ασχοληθείς με σένα, με τη ψυχή σου, τα όνειρα και τις προσδοκίες σου.

Μαζί με την ομοιπαθητική θα δουλέψεις σκληρά με τον εαυτό του, σκληρά και σε βάθος. Με σταθερά μικρά βηματα. Συνδίασε τη θεραπεία με θετικό οραματισμό, με θετικούς στόχους. Να σκέφτεσαι μόνο την επόμενη μέρα. Ουτε μια μέρα παραπάνω, τώρα στην αρχή.

Στις μερες του πανικού κατάλαβα οτι πρέπει να \"δουλευω\" μόνο για την επομενη μέρα. Ετσι αποβραδίς έκανα ένα απλό οραματισμό, να απλά φανταζόμουν την επομενη μέρα έτσι όπως θα ήθελα να είναι. Για την ακρίβεια έβλεπα τον εαυτό μου και ΒΙΩΝΑ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ να ειμαι ευτυχης, να νιώθω ασφαλής.

Μόνος σου θα βρεις την τεχνική. Θα διαπίστωσες και από την εμπειρία του Μιχάλη ότι αυτό που μετράει σε αυτη την ασθένεια ειναι η ΘΕΛΗΣΗ μας.

Συνέχισε! Σε καμαρώνουμε όλοι για το καθε βήμα που κάνεις.
:)

Alen, μη μασάς!!
Μια απ τα ίδια ίσχυαν και για μένα(και ισχύουν δηλαδή αλλά τώρα λιγότερο συχνά):πανικός, ταλαιπωρία, στο φουλ, κατόπιν κατάθλιψη, σκέψεις αυτοκτονίας..
Σα να αλλάξαν κάπως τα πράγματα με την ομοιοπαθητική. Κάνω εδώ και 3 μήνες θεραπεία και απλά μου χει ανεβάσει την αυτοπεποίθησή μου πολύ ψηλά. Έχω \"χτίσει\" βέβαια ένα σωρό φοβίες χρόνο με το χρόνο, και θα χρειαστεί προφανώς αρκετό καιρό για να απαλλαγώ, απο τις βασικές τουλάχιστον, δε ζητώ να γίνω ο iron man!!
Έχει γίνει όμως μια αρχή, και αυτό το νοιώθω.
Όπως είπε και η Black Rose, μικρά μικρά βήματα στην αρχή. Και προς Θεού, όχι καταπίεση στον εαυτό σου, δωστου χρόνο. Είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε ΟΚ.
Ταυτόχρονα βέβαια, να σε ευχαριστήσω γιατί έδωσες αυτόματα απάντηση στο ερώτημα που με βασάνιζε όσον αφορά τη θεραπεία και μένα και είχα γράψει σε άλλο topic: ομοιοπαθητική ή ψυχοφάρμακα. Τώρα είμαι σίγουρος πως τα ψυχοφάρμακα δε σου προσφέρουν τίποτα άλλο παρά προσωρινή ανακούφιση..
mcxlvii εύχομαι τα καλύτερα. Είσαι νομίζω ο πρώτος που σε σύντομο χρονικό διάστημα είδες τόσο εντυπωσιακά αποτελέσματα, μπράβο και καλή συνέχεια. Δίνεις κουράγιο και σε μας για αισιόδοξη πορεία των πραγμάτων..
Όπως φυσικά και η Black Rose, αν μητιάλλο απο τα post της και μόνο, παίρνεις δύναμη..να σαι καλά..

Σας ευχαριστώ και τους δύο για την ενθάρρυνση,γι\' αυτό το λόγο άλλωστε μπήκα εδώ μέσα,για να συζητήσω με άτομα που έχουν το ίδιο πρόβλημα με μένα και να με συμβουλέψουν όσοι μπορούν.Σήμερα βρίσκομαι στην πέμπτη μέρα της θεραπείας μου με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα και από την τρίτη μέρα άρχισαν οι πρώτες παρενέργειες και συγκεκριμένα έντονη υπνηλία αλλά όπως μου εξήγησε ο γιατρός μου και η Black Rose αυτό είναι καλό γιατί δείχνει ότι το φάρμακο ενεργεί.Μου είπε πάντως ο γιατρός μου ότι τις επόμενες ημέρες αυτή η παρενέργεια θα φύγει.Σημασία έχει για μένα να έχει αποτέλεσμα η θεραπεία.
Πολύ θα το ήθελα να συναντηθούμε μία μέρα φίλε μου όταν γίνω καλά,χαίρομαι που εσύ τα κατάφερες κι έγινες καλά και απολαμβάνεις τη ζωή σου με την κορούλα σου και τώρα δίνεις κουράγιο σε μας.Ξέρετε τί σκέφτομαι?Πόσο άτυχος ήμουν και πόσο άδικη είναι η ζωή πολλές φορές.Γιατί το λέω αυτό?Εάν είχα δοκιμάσει ναρκωτικά και είχα γίνει ναρκομανής θα πληρωνα αυτή μου την επιλογή.Αν το είχα ρίξει στο ποτό και είχα γίνει αλκοολικός πάλι θα πλήρωνα μία δική μου επιλογή.Αν οδηγούσα απρόσεκτα ή μεθυσμένος και τραυματιζόμουν από τρακάρισμα θα ήμουν υπεύθυνος των πράξεών μου.Εάν πάλι έκανα έρωτα χωρίς προφυλακτικό και κόλαγα κάποια ασθένεια θα έφταιγα εγώ για την απερισκεψία μου.Στην περίπτωση αυτής της ασθένειας όμως αρρώστησα δίχως να φταίω σε κάτι,χωρίς να έχω κάνει καμία κατάχρηση ή απερισκεψία.Μόνο λάθος-αν μπορεί να θεωρηθεί έτσι- είναι η κληρονομικότητα σε αυτή την ασθένεια,η ευαισθησία μου και τα πολλά προσωπικά προβλήματα που αντιμετώπισα εκείνο το συγκεκριμένο διάστημα.Είναι μία καταραμένη αρρώστια η οποία έρχεται χωρίς να σε προειδοποιήσει και δυστυχώς λόγω της αποτυχίας της κλασικής ιατρικής να την αντιμετωπίσει μένει για πολλά χρόνια...Αυτό είχε σαν συνέπεια για μένα να χάσω τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου κάνοντας ουσιαστικά τίποτα χάνοντας τους φίλους μου τη σχέση μου τις σπουδές μου και το κυριότερο να υποφέρω απ\' όλα αυτά τα συμπώματα.Χώρια τις προκαταλήψεις που υπάρχουν γύρω από αυτές τις ασθένειες πράγμα που μου έκανε δύσκολο να εκμυστηρευτώ την ιστορία μου ακόμα και σε κάποιον φίλο μου.Θα ήθελα να μου πείτε τις απόψεις σας πάνω σε αυτά που είπα.ʼλλωστε απ\' ότι πρόσεξα όλοι εδώ μέσα τραβιόμαστε χρόνια με αυτές τις ασθένειες.
Όσο για την απορία που σου έλυσα katharmataki,θα μπορούσα να σου πω κι άλλα πολλά περισσότερα πράγματα γιατί πάει μακριά η βαλίτσα με αυτό το θέμα.Το μόνο που θα σου πω είναι ότι οι ψυχίατροι είναι οι πιο πλούσιοι γιατροί που υπάρχουν στον κλάδο της ιατρικής αν αυτό σου λέει κάτι...Τελοσπάντων αυτό που έχει σημασία για μένα τώρα είναι να με βοηθήσουν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα να ξεφύγω από αυτό το μαρτύριο και να τα καταφέρω να γίνω καλά όπως κάποιοι από εσάς!
Χαίρομαι που έχει ανοίξει αυτή η κουβέντα μεταξύ μας.Πιστεύω μας βοηθάει όλους και ελπίζω να συνεχιστεί!

Alen

Alen, δεν θελω να σε παρηγορήσω με αυτά που θα σου πω. Τα γεγονοτα σου αναφέρω.
Μάτωσα, έκλαψα, εξοργήστηκα, κτυπησα το κεφάλι μου κυριολεκτικά στον τοίχο. ΟΛη μου η ζωή για πάνω από 10 χρονια ήταν ενα τεράστιο ΓΙΑΤΙ? Γιατί σε μένα όλα αυτά. Γιατί τώρα ? Χιλιάδες αναπάντητα \"Γιατί\".. Σε μια φάση της ζωής μου που ολα φαίνονταν τέλεια : τέλεια δουλειά, τέλεια σχέση.. (καλά η σχέση έκοψε πέρα ).

Παράπονο, απελπισία. Ακριβώς τα ίδια έλεγα και εγώ. Δεν έκανα τίποτε, δεν έσφαλα , σε κακοποίησα ποτέ το σώμα μου ... Γιατί?

Τώρα που μιλάω μαζί σας, ή όταν σκέφτομαι αυτά που πέρασα προσπαθωντας να βρω τις αιτίες του κακού αρχίζω να ξεκαθαρίζω στο μυαλό μου ότι τελικά η ερήμωση της ψυχής μου ήταν που επηρέασε την υγεία μου.

Και όσο και αν σου φαίνεται άδικο ή παράλογο Alen, αυτή η εμπειρία με έκανε δυνατή, ώριμη, με οδήγησε σε βαθειά μονοπάτια αυτογνωσίας. Δεν λεω ότι ειναι απαραίτητο να περάσουμε από αυτά για να ωριμάσουμε, αλλά όσοι περνάμε από αυτά γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Τώρα ευλογώ αυτή τη διαδρομή που έκανα.. έχω ξεχάσει τον πόνο και εχω κρατήσει την ουσία. ΑΥτό που ειμαι σημερα και αυτό που θα είμαι αυριο και στο μελλον. Η Ομορφιά που αναζητάω, η Αλήθεια που θέλω να ζήσω, η Καλοσύνη και η Αγάπη για ολους και για όλα.

Κάνε ότι μπορεις για να γίνεις καλά, ουρλιαξε όταν το νιώθεις, θύμωσε, εξοργίσου αλλά προχώρα. ΠΙάσου απο τη κουπαστή του καραβιού σου και συνεχισε το ταξίδι μέχρι το τέλος, μέχρι το δικό σου λιμάνι.

Εξ άλλου, ο καλός ο καπετάνιος στις φουρτούνες φαίνεται!Ετσι δεν ειναι καλέ μου?;)

;)

Τσάκισες τον φόβο και μας διδάσκεις τον τρόπο! Πέτυχες έναν σημαντικό στόχο Μιχάλη μου, γιατί ΕΣΥ το ήθελες, ΕΣΥ αγωνίστηκες.

Σου στελνω την αγάπη μου .

Black Rose, σου έστειλα u2u, αν θέλεις διάβασέ το ,

Thnx!!

Σε ευχαριστω!

:)

Σου \"απάντησα\".

Καλό Σ-Κ

Ελένη και Μιχάλη,
Διάβασα τα τελεταία μηνύματά σας και θα σας πω ποια είναι η άποψή μου πάνω σε αυτά που είπατε.

Έχεις δίκιο Μιχάλη ότι αυτές οι ασθένειες πλήτουν δυνατούν ανθρώπους.Να φανταστείς εγώ πριν αρρωστήσω δεν υπήρχε μέρα που να μην βγω από το σπίτι,ακόμα και καθημερινή που να είχα και διάβασμα.Μία φορά μόνο το διάστημα που προετοιμαζόμουν για τις πανελλήνιες δεν είχα βγει και είχα μείνει μέσα να διαβάσω και ένιωθα ότι κόντευα να σκάσω!Επίσης ήμουν πολύ αθλητικός τύπος με φοβερές αντοχές ενώ τώρα έχω να γυμναστώ ή να αθληθώ λόγω της εξάντλησης που έχω κάτι χρόνια.Επίσης έχει παρατηρηθεί ότι τέτοιου είδους ασθένειες πλήττουν κυρίως τους έξυπνους ανθρώπους.Για παράδειγμα ο Αινστάιν και ο Λίνκολν έπασχαν από μανιοκατάθλιψη.Έχω ρωτήσει το λόγο και μου έχει πει ένας παλιός μου ψυχίατρος ότι αυτό συμβαίνει ότι επειδή οι πιο ευφυείς άνθρωποι έχουν μεγαλύτερο εγκέφαλο άρα περισσότερα νευρικά κύτταρα και συνεπώς μεγαλύτερς πιθανότητες να προσβληθούν από τέτοιου είδους ασθένειες αφού τα νευρικά κύτταρα είναι αυτά που τις προκαλούν.

Όσον αφορά αυτό που είπες Ελένη ότι οι ασθένειες αυτές μας κάνουν πιο δυνατούς και μπορούμε να τις βλέπουμε και με θετικό μάτι εν μέρει έχεις δίκιο από την άλλη όμως μην όμως μην ξεχνάς ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι που έχουν περάσει από αυτή την δοκιμασία και όχι μόνο δεν γίναν πιο δυνατοί και καλύτεροι άνθρωποι αλλά έφτασαν στην αυτοκτονία κυρίως αυτοί που έπασχαν από κατάθλιψη.Υπάρχουν ένα σωρό άλλοι τρόποι για να ολοκληρωθείς σαν άτομο και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.Μπορείς να διαβάσεις βιβλία,να επικοινωνήσεις με άλλους ανθρώπους,να αποκτήσεις εμπειρίες και ένα σωρό άλλα πράγματα.Όχι όμως να περάσεις αυτό το μαρτυρικό μονοπάτι.Ακόμα και όταν θα τις ξεπεράσεις θα έχεις χάσει ένα τεράστιο χρονικό κομμάτι από την ζωή σου το οποίο δεν θα θες να θυμάσαι.

Όσο γι\' αυτό που μου πρότεινες Μιχάλη να σκεφτώ ότι θα ζήσω 1000 χρόνια για να εκπληρώσω τους στόχους μου,μπορεί ακόμα να είμαι νέος-27 χρονών-όμως δεν πρόκειται να ζήσω 1000 χρόνια.Ξέρω το νόημα με το οποίο μου το λες αλλά χρειάζεται να είμαστε ρεαλιστές και να σκεφτόμαστε ρεαλιστικά αν θέλουμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας.Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι ενώ άλλοι τώρα τελειώνουν τις σπουδές τους και αρχίζουν να χτίζουν την ζωή τους εγώ στα 27 μου παλεύω τώρα 9 χρόνια με αυτές τις ασθένειες έχοντας γίνει ένας υπερκαταναλωτής ψυχοφαρμάκων και παυσιπόνων και έχοντας κάνει δεκάδες επισκέψεις σε ψυχίατρους και ψυχολόγους διχως μέχρι τώρα οριστικό αποτέλεσμα.Μόνη μου ελπίδα πλέον είναι τα ομοιοπαθητικά που μου προτείνατε και εσείς και ελπίζω να με αποθεραπεύσουν πλήρως αυτή τη φορά.

Αυτά είχα να σας πω σαν ανταλλαγή απόψεων και συναισθημάτων.Ελπίζω να συνεχίσετε να μας δίνετε κουράγιο εσείς που τα καταφέρατε έτσι ώστε να βρούμε κι εμείς το σωστό μονοπάτι.

Καλημέρα Alen,


το ίδιο αισθάνομαι και εγω όταν ο πόνος με καταβάλει, οταν απελπίζομαι. Ανθρωποι είμαστε. Μας τσακίζει ο πόνος.

\"Τοτε\" στην κρίση και μένα η ζωή μου ηταν ενα πελώριο \"ΓΙΑΤΙ?\" ΄. Γιατί να πρέπει να τα περάσω όλα αυτά? Γιατί σε μένα? Οργή, θυμό, αγανάκτηση, βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκα.

Ειναι θεμα τύχης καλέ μου. Αλλοι είναι πιο τυχεροί αλλά είμαστε λιγότερο \'τυχεροί\'. Δεν είναι τίποτε προγεγγραμένο. Η μαγκιά είναι να κάμουμε την ατυχία τύχη.

Εχεις δίκιο και έτσι είναι, συνάθρωποί μας αυτοκαστράφηκαν, δεν άντεξαν.. Ειναι σαν τον καρκινο. Αλλοι επιβιώνουν και άλλοι όχι. Τα πάντα ειναι θέμα αντοχής.

Φόρτσα τα πανιά λοιπον! Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται!


Δεν λεω να σκύψουμε το κεφάλι και να υποταχτούμε στο κισμέτ. λεω να το παλέψουμε με νυχια και με δόντια μωρέ παιδιά και σίγουρα θα βγουμε κερδισμένοι!