Μια παράξενη κατάσταση...
Γνωριστήκαμε πριν 6 χρόνια (Ιούνιος 2008), σε μια εποχή παράξενη και για τους δυο μας, εκείνη είχε τελειώσει μόλις το σχολείο, εγώ μόλις είχα πιάσει ως φοιτητής μια δουλειά και έβγαζα τα πρώτα μου λεφτά. Κεραυνοβόλος έρωτας...ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να τρελαθούμε και οι δύο. Στα 5 αυτά χρόνια δε χωρίσαμε ποτέ, είχαμε διάφορα καβγαδάκια της καθημερινότητας, αλλά την αγαπούσα όσο τίποτα άλλο. Δεν ήμουν ο πιο εύκολος χαρακτήρας, ισχυρογνώμων, επίμονος με αυστηρή προτεραιότητα στη λογική κι όχι στο συναίσθημα.Εκείνη εκρηκτική, συναισθηματική, περήφανη και εξωστρεφής. Της θύμωνα όταν έβγαινε χωρίς εμένα τα βράδια, το ξεχνούσα την επόμενη μέρα όταν μου μιλούσε γλυκά. Μου θύμωνε που δεν την ακολουθούσα σε χορούς και διασκεδάσεις, μου το συγχωρούσε την άλλη μέρα που πήγαινα να την πάρω για βόλτα. Την αγαπούσαν οι δικοί μου, ήταν αρκετά χαλαροί και οι δικοί της, οι πόρτες στα σπίτια και των δύο ήταν ορθάνοιχτες πάντα. Περάσαμε μια κρίση πριν 3 χρόνια, καλοκαίρι σε διακοπές με τους γονείς μου στο χωριό μου, της πήγαινα λίγο κόντρα, ένιωσε αμήχανα ανάμεσα σε μένα και την οικογένεια μου, ίσως έφταιξα, ίσως ήταν και φορτισμένη. Το ξεπεράσαμε και προχωρήσαμε πιο ήρεμα και πιο αγαπημένα.
Πριν ένα χρόνο ξεκίνησα μια συνεργασία με τους γονείς της μέσω μιας εταιρείας που είχαν, παίρνοντας μάλιστα μερίδιο της εταιρείας,μέγιστο λάθος μου!! Λίγο η πλεονάζουσα ευγένεια, λίγο η διαφορετική νοοτροπία επί των επαγγελματικών θεμάτων, καταλήξαμε πέρσι το Πάσχα σε μια ελαφριά παρεξήγηση. Η προσπάθεια να λυθεί το θέμα ναυαγούσε συνεχώς λόγω αδικαιολόγητων αναβολών από την πλευρά των δικών της, ενώ η ίδια αρνιόταν να πάρει θέση και να λύσει την παρεξήγηση. Παράλληλα το διάστημα που ακολούθησε ένιωθα πως της βάζανε λόγια εναντίον μου, σε βαθμό που την έκαναν να "πνίγεται" όπως έλεγε σε ένα δίλημμα ανάμεσα σε μένα και την οικογένεια της. (Συγγνώμη αν σας κούρασα ήδη). Μέσα στο καλοκαίρι πήγαμε διακοπές ενώ το θέμα της εταιρείας είχε προσωρινά "ξεχαστεί" από τους δυο μας, αλλά παρέμενε άλυτο,καθ'ότι οι δικοί της είχαν παρατήσει την εταιρεία στα χέρια μου...
Στις διακοπές ήταν πολύ θερμή μαζί μου, κάναμε σχέδια να μείνουμε μόνοι μας, να συγκατοικήσουμε μετά από 5+ χρόνια σχέσης. Γυρνώντας από τις διακοπές, ξεκίνησε η εξεταστική της, 5ο προς 6ο έτος στη σχολή με κάμποσα μαθήματα στις υποχρεώσεις της. Όπως και τα προηγούμενα χρόνια στις εξεταστικές χαλάρωναν λίγο οι επαφές μας και έπεφτε και κάνα καβγαδάκι.
Όμως φέτος τα πράγματα άλλαξαν...οι αποστάσεις μεγάλωσαν πολύ, η παρεξήγηση με τη δουλειά δεν είχε λυθεί και ένιωθα ότι συνέχιζαν να της βάζουν λόγια ακόμα πιο έντονα με αποτέλεσμα να έχουμε καυγάδες και πλέον να εκτοξεύει κατηγορίες εναντίον μου κατά καιρούς χωρίς ποτέ να επιζητεί λύση στο θέμα, ενώ θα μπορούσε σχετικά εύκολα. Μετά από μια συζήτηση στο σπίτι των δικών της ένα βράδυ που κατέληξε σε αδιέξοδο με λίγα νεύρα από την πλευρά της οικογένειας της (ο ξένος συνήθως την πληρώνει) μου ζήτησε για πρώτη φορά να μείνουμε χωριστά, με αστεία επιχειρήματα που δεν αφορούσαν τη σχέση μας αλλά το γενικότερο περιβάλλον μας. Σημειωτέον πως δούλευε ήδη δύο χρόνια και δεν εξαρτιόταν οικονομικά από τους δικούς της. Πέρασαν λίγες μέρες και της ζήτησα να μιλήσουμε για να δούμε τι θα γίνει, είχε ήδη μαλακώσει το κλίμα ανάμεσα μας και τη ρώτησα αν εξακολουθεί να με αγαπάει κι αν μπορεί να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα της οικογένειας της. Μου ζήτησε να λύσω με τον καλύτερο τρόπο τη διαφωνία με τους γονείς και μετά το μεταξύ μας θα το λύναμε αφού αγαπιόμασταν πολύ. Επίσης την ίδια περίοδο της έτυχαν διάφορα προβληματάκια υγείας, προσωπικά και οικογενειακά, πήγε χάλια η εξεταστική της, ξεκίνησαν κάτι προβλήματα στη δουλειά της και γενικά όλα έμοιαζαν να της πηγαίνουν στραβά. Βλέποντας την όλη κατάσταση και θεωρώντας ότι εκείνη δε φταίει να βασανίζεται από την παρεξήγηση μου με τους γονείς της, δίνω τέλος θυσιάζοντας εντελώς τα προσωπικά μου συμφέροντα προκειμένου να είμαι μαζί της, τη λάτρευα κι ακόμα το κάνω. Τα ξαναβρίσκουμε αλλά σε 10 μέρες μου λέει πάλι οτι δεν αισθάνεται καλά, πως είναι πιεσμένη, μπερδεμένη πνιγμένη και άλλα τέτοια ψυχολογικά.
Μεσολάβησε ένα διάστημα από τον Οκτώβρη ως τα Χριστούγεννα με επαναλαμβανόμενους "μίνι" χωρισμούς. Στις αρχές Δεκέμβρη έπειτα από μια σχετική αναθέρμανση της σχέσης μας σε ένα ταξιδάκι, μου ζητάει πάλι να χωρίσουμε, όμως ένιωθα οτι με αγαπάει και οτι κάτι άλλο εξωτερικό την πιέζει. Χωρίζουμε για 15 μέρες και ιδιαιτέρως στεναχωρημένος κι εγώ της ζητάω να βρεθούμε, 2 μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ήξερα οτι λόγω κλίματος εορτών θα ήταν πιο συναισθηματική και θα ήθελε να τα ξαναβρούμε αλλά αυτή τη φορά έθεσα και τους όρους μου, που φαινομενικά αποδέχτηκε και δεσμεύτηκε οτι αυτή τη φορά είναι οριστικό και οτι μαζί θα το ξεπεράσουμε όλο αυτό, αφού φυσικά είχε λυθεί και οριστικά το θέμα με την επιχείρηση (είχε λυθεί η εταιρεία και είχαμε χωρίσει τις δουλειές μας εντελώς). Από τα Χριστούγεννα και μετά πέρασαν 20 μέρες που ήμαστε όπως τον παλιό καλό καιρό...μέχρι που άρχισε για άλλη μια φορά η εξεταστική της. Αποδιοργανωμένη εντελώς, άρχισε να κλείνεται στον εαυτό της, δεν κατάφερνε να διαβάσει και γενικά δεν ήθελε να βγαίνει από το σπίτι. Ένιωθα για άλλη μια φορά οτι την πιέζουν οι δικοί της και δε θέλει να δίνει αφορμές για να της την πουν που δε διαβάζει. Στην εξεταστική δεν την ενοχλούσα καθόλου, της έδινα χρόνο να διαβάσει, την έβλεπα όποτε εκείνη μπορούσε και γενικά της έδειχνα οτι είμαι εκεί και τη στηρίζω καθημερινά.
Την περασμένη Τετάρτη βγαίνουμε βραδινή βόλτα για κρασάκι και ποτό, την είδα αλλαγμένη, βαριά και με μια ελαφριά τάση "ειρωνείας". Την επόμενη βραδιά δημοσίευσε μια φωτογραφία που έλεγε πως είναι πιο άσχημο να είσαι με ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις μόνη παρά να είσαι εντελώς μόνη. Παρασκευή πρωί, του Αγ. Βαλεντίνου μιλώντας στο FB μου είπε ακόμα μια φορά ότι δε νιώθει όπως ένιωθε, οτι δε νιώθει ερωτευμένη, οτι νιώθει πνιγμένη, ότι η ζωή της περνάει χωρίς εκείνη να μπορεί να την ελέγξει, και άλλα τέτοια πολλά. Έπεσα από τα σύννεφα πάλι, έκανε τα ίδια που είχε πει πως έχουν ξεπεραστεί...το ίδιο βράδυ ενώ της έδινα το δωράκι για τη γιορτή του έρωτα (πανάθεμα τον) μου ζήτησε να χωρίσουμε λέγοντας μου να προχωρήσω τη ζωή μου και πως θέλει όταν και αν γυρίσει σε μένα να έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει και να είμαστε μαζί με πιο υγιείς βάσεις...επίσης είπε πως όλες τις άλλες φορές που τα ξαναβρίσκαμε ήταν λάθος και δεν είχε προλάβει να ξεπεράσει όσα την ενοχλούσαν. Δέχτηκα όσα μου είπε και έφυγα χωρίς να ξαναμιλήσουμε από τότε...
Επίσης ούτε σε αυτή την εξεταστική κατάφερε να περάσει μάθημα, πιθανόν να την εμποδίζει το περιβάλλον στη δουλειά που τη στρεσάρουν πολύ και της βγαίνει σε κούραση αλλά και εσωστρέφεια σε βαθμό κατάθλιψης. Είναι θλιβερό να βλέπεις έναν άνθρωπο που δεν ήθελε να μείνει ούτε λεπτό στο σπίτι να γυρνάει από τη δουλειά και να πέφτει για ύπνο από τις 9 το βράδυ ως την άλλη μέρα το πρωί, λέγοντας οτι θέλει να μείνει μόνη της και να μη δει κανέναν.
Κι αναρωτιέμαι τώρα εγώ αφού σας κούρασα τόσο...μπορεί αυτή η κοπέλα να μη με αγαπάει πια; Είναι δυνατόν ένας τόσο υγιής και δυνατός έρωτας να έσβησε επειδή χαλαστήκαμε λίγο με τους γονείς της; (με τους δικούς μου τα πήγαινε πολύ καλά) Είναι δυνατόν να ξέχασε όλα όσα ζήσαμε μαζί, όσα όνειρα κάναμε αυτά τα χρόνια και να θέλει να μείνει μακριά μου; Μπορώ να αλλάξω εγώ αυτή την κατάσταση; Να της μιλήσω; Να προσπαθήσω να τη βοηθήσω; Ή να την αφήσω μόνη της μέχρι να συνειδητοποιήσει τι θέλει; Εγώ τη βλέπω οτι με αγαπάει, δεν το αρνήθηκε άλλωστε, όμως δε μπορώ να ερμηνεύσω με κάποιο τρόπο τις κινήσεις της. Νιώθω σαν να έχω χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου και κάθε μέρα που περνάει με πονάει γιατί δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να παλέψω γι'αυτό που είχαμε...το έφερε τόσο ξαφνικά και με άφησε άναυδο. Θέλω να τη βοηθήσω να το ξεπεράσει όλο αυτό όμως δε ξέρω αν μπορεί...και ναι θα μπορούσα να το γράψω βιβλίο όλο αυτό με πρωταγωνιστή τον Παπακαλιάτη αλλά είναι αλήθεια!
