Θανατοφοβία!!!!!!!!

Καλησπέρα ,είμαι 28 χρονών .. Είχα λιποθυμήσει τον Αύγουστο 2013 και από τότε φοβάμαι συνέχεια. Στην αρχή ήμουν χάλια, φοβόμουν να κάνω μπάνιο, να βγω, να φάω, να καπνίσω, να σηκωθώ γενικώς από το κρεβάτι. Όμως από τον Οκτώβριο μέχρι τον Ιανουάριο ήμουν αρκετά καλύτερα. Έβγαινα, και άρχισα να καπνίζω και πάλι ( όχι όμως τον καφέ ). Ώσπου στα μέσα Ιανουαρίου είχα ένα τρομερό πονόδοντο και πήρα ένα Lonarid συν την αντιβίωση που έπαιρνα. Μετά από κάνα 10λεπτο πήρα ένα ακόμη Lonarid, ώσπου άρχισα να μην αισθάνομαι καλά ( ίσως ήταν φόβος ίσως όχι ) και από τότε μέχρι τώρα δεν μπορώ να συνέλθω. Μέχρι και από ένα μήνα πριν μια ήμουν καλά, μια όχι. Μια μέρα που με έπιασε κρίση πανικού, η γιατρός λέει πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθώ έναν ψυχίατρο. Πήγα στο νοσοκομείο γιατί δεν έχω την οικονομική άνεση να πάω σε κάποιον έξω. Μου είπε να ξεκινήσω θεραπεία με Ladose και να τον ξανά επισκεφθώ σε 25μέρες. Όμως δεν πήγα, γιατί στην 15μέρα περίπου της θεραπείας, και ενώ είχα βγει έξω με την μητέρα μου με έπιασε ταχυπαλμία και τρόμος, σε σημείο να λιποθυμήσω από τον φόβο. Από τότε δεν ξανά βγήκα έξω ( έχει 4 εβδομάδες ακριβώς ), φοβάμαι να μείνω μόνη μου και έχω δύο παιδιά ( 8χρονών και 6χρονών ) και είμαι μόνη στο σπίτι. Ο μικρός έχει χάσει πολλές μέρες στο σχολείο και αυτό εξαιτίας μου. Έχει 1εβδομάδα που ήρθε να με βοηθήσει λίγο η μητέρα μου αλλά δεν μπορεί να μείνει για πολύ. Μου είπε να πάμε στον ψυχίατρο και πάλι και να προσπαθήσω όσο μπορώ να το ξεπεράσω γιατί έχω τα παιδιά. Δεν ξέρει όμως ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να ξεπεραστεί. Ακόμη δεν έχω βγει, μα πρέπει. Έχω κουραστεί μένοντας σπίτι, μα φοβάμαι να βγω. Θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω? Νιώθω να αρχίζω να τρελαίνομαι, αφού κάθομαι και λέω ή σε τρελοκομείο θα καταλήξω ή σε τάφο. Δεν αντέχω. Άλλες φορές λέω θα τα καταφέρω, ότι θέλω να ξανά ζήσω όπως πριν ( βγαίνοντας έξω χωρίς φόβο, να ξεκινήσω πάλι το κάπνισμα, να πιω μία στο τόσο κάνα ποτήρι κρασί, να ..να .. να ) και άλλες φορές νιώθω τόσο αδύναμη και φοβισμένη και χωρίς ελπίδα. Τι πρέπει να κάνω????? Ειλικρινά δεν αντέχετε άλλο αυτή η κατάσταση. :(

Ξέχασα να πω, πως ακόμη και μένοντας στο σπίτι φοβάμαι. Φοβάμαι μερικές φορές να πάω στην τουαλέτα ( γιατί είχα ζαλιστεί άσχημα και εκεί ) , να κάνω μπάνιο, να μαγειρέψω και πολλά άλλα...

Να βγαινεις . Σκεψου το εξης , αν σου συμβει κατι , π.χ μια λιποθυμια , και εισαι μονη στο σπιτι κανεις δεν θα μπορεσει να σου προσφερει βοηθεια ενω αν εισαι εξω παντα καποιος θα βοηθησει. Ξεκινα με μικρες βολτες , και καθε εβδομαδα να αυξανεις λιγο την αποσταση και τον χρονο που περνας εξω απο το σπιτι μεχρι να συνηθισεις.

Μια απορια , εργαζεσαι ? Oταν λες οτι δεν εχεις βγει απο το σπιτι 4 εβδομαδες κυριολεκτεις?

Όχι δεν εργάζομαι, δυστυχώς... Ναι, δεν έχω κάνει βήμα έξω εδώ και 4 εβδομάδες ακριβώς !!! Φοβάμαι, με αγχώνει μα ξέρω πως πρέπει. Μα είναι δύσκολο. Σήμερα είχαμε κανονίσει να πάμε στον ψυχίατρο με την μητέρα μου μα φοβήθηκα τόσο πολύ με την ιδέα που ζαλίστηκα και τελικά δεν βγήκα..... Έτσι είχα κάνει στην αρχή, και εκεί που νόμιζα ότι όλα είναι οκ μετά από 6μήνες λιποθύμησα έξω από τον φόβο μου ( δηλ αυτό που ανέφερα πιο πριν ,το οποίο έγινε πριν 4 εβδομάδες ) Και αυτό το περιστατικό με τρόμαξε πιο πολύ.

απο ολα αυτα που περιγραφεις ειμαι βεβαιος οτι αυτο που σου λειπει πανω απ ολα ειναι οι φιλοι

2 ςνδοχομενα υπαρχουν η θα εισαι εντελως μονη η οι αλλοι δε θα γνωριζουν ποια εισαι

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...BA%CE%BF%CF%85

Η αλήθεια Αλέξανδρε είναι ότι πριν το πάθω όλο αυτό είχα κλειστή αρκετά στον εαυτό μου, δεν έβγαινα και πολύ και είχα κόψει τα πολλά πολλά με φίλες κτλ. Όμως πριν πάθω αυτό το τελευταίο, είχα ξεκινήσει να βλέπω και πάλι τις φίλες μου. Συγκεκριμένα τις 3 τελευταίες μέρες πριν το συμβάν είχα συναντηθεί με 3 διαφορετικές φίλες μου. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι φοβάμαι πολύ τον θάνατο. Από την ημέρα που πρώτο λυποθύμισα έχω συνειδητοποιήσει ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να πάθουμε κάτι και αυτό με έχει κατά τρομάξει.

Διάβασα και την δικιά σου ιστορία Αλέξανδρε. Πρώτον συγχαρητήρια που κατάφερες και ξεπέρασες το πρόβλημα σου :D Δεύτερον, βλέπω μια μικρή διαφορά ανάμεσά μας. Εσύ είχες μονάχα ψυχολογικά προβλήματα, ενώ εγώ εκτός από τα ψυχολογικά ( κατάθλιψη ) έχω και φοβίες ( θανατοφοβία και φόβος μην λιποθυμήσω )

ξεκινησες να βλεπεις παλι τις φιλες σου αλλα δε τους ελεγες τιποτα για σενα κ δε τους ελεγες τι σκεφτοσουν κ ετσι ηταν σα να μην υπηρχαν

Quote:

---

Originally Posted by debbykalp

Διάβασα και την δικιά σου ιστορία Αλέξανδρε. Πρώτον συγχαρητήρια που κατάφερες και ξεπέρασες το πρόβλημα σου :D Δεύτερον, βλέπω μια μικρή διαφορά ανάμεσά μας. Εσύ είχες μονάχα ψυχολογικά προβλήματα, ενώ εγώ εκτός από τα ψυχολογικά ( κατάθλιψη ) έχω και φοβίες ( θανατοφοβία και φόβος μην λιποθυμήσω )

---

οχι ειχα απ ολα αυτο που διαβασες σου θυμισε τιποτα απο τον εαυτο σου?

Τούς είχα πει για τις φοβίες μου κτλ. Ξέρουν καλά το πρόβλημα που περνάω και γι'αυτό θέλησαν και να με στηρίξουν με όποιον τρόπο μπορούνε. Και φυσικά μιλούσαμε και για άλλα διάφορα θέματα

Απ'ότι διάβασα και κατάλαβα είχες κρίσεις πανικού λόγω κάποιον ψυχολογικών προβλημάτων τα οποία αργότερα εκδηλώθηκαν ως σωματικά. Μα δεν διάβασα κάτι για φοβίες. Αυτό που μου θύμισε τον εαυτό μου είναι ότι και οι δύο μας είχαμε κλειστοί πολύ στον εαυτό μας.

το ειχα πει σε αλλο επεισοδιοhttp://www.e-psychology.gr/forum/sho...BA%CE%BB%CF%80

Η συμβουλή σου ποια είναι ?? Εφόσον αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή φοβάμαι τρομερά να κάνω βήμα έξω ( μην ξεχνάς δεν έχω βγει έξω εδώ και 4 εβδομάδες ) Νιώθω πως άμα βγω θα λιποθυμήσω.

θα πρεπει να επεκταθω σε πολα πραγματα που εχουν σχεση με το παρελθον αλλα ετσι οπως το λες φαινετε να μεγαλωσες μαζι με το φοβο κ μαλον φοβοσουν καπιον πολυ κ αυτο σου εμινε κ μετα (δε μπορω να στηλω κ πμ μεχρι να συμπληρωσεις 40μυν)

Aλεξανδρε , στο εχω ξαναπει αλλα μαλλον δεν το εχεις πιασει .
Το οτι εσυ βιωσες την α κατασταση , η οποια οφειλοταν στο β γεγονος και την ξεπερασες με τον ψ τροπο , δεν σημαινει ο ψ τροπος ειναι για ολους ο καταλληλος , ουτε οτι εχει την ιδια αιτια.
Εννοειται πως μπορεις να μοιραζεσαι την εμπειρια σου με εμας αλλα μην βγαζεις συμπερασματα για ολα τα μελη με βαση τα δικα σου βιωματα.


Debby , προσπαθησε να πας κοντρα στον φοβο σου και κλεισε παλι ραντεβου με τον ψυχιατρο.