Η αληθεια ειναι οτι δεν ηθελα να μιλησω στο φορουμ για το συγκεκριμενο θεμα, αλλα τελικα δεν χανω και τιποτα. Λοιπον, κοιταζωντας λιγο καλυτερα τον εαυτο μου τελευταια, ανακαλυψα διαφορα ανησυχιτικα :) Αισθανομαι και λιγο ασχημα να σας πω την αληθεια γιατι δεν εχω συνηθισει ουτε να μιλαω ανοικτα, ουτε να ζηταω βοηθεια (δεν ξερω αν με καταλαβενετε αλλα και τη λεξη "βοηθεια" με τεραστια δυσκολια την πλητρολογησα). Λοιπον ναι, δεν ξερω αν εχω ακομα καταθλιψη, ξερω οτι σιγουρα εχω συμπτωματα, εγω πιστευω οτι ειναι ακομα ελαφρα, η οικογενεια μου πιστευει οτι ειναι πιο σοβαρα, τελος παντων η ουσια ειναι οτι βλεπω οτι μερα με τη μερα η κατασταση χειροτερευει. Ειχα σχεδιασει να παω τη Δευτερα που περασε να δω ενα ειδικο και τελικα δεν πηγα, και δεν νομιζω οτι εχει και νοημα τελικα, γιατι ξερω τι ευθυνεται, και απλα δεν μπορω να κανω κατι για να αλλαξει αυτη η κατασταση. Συγγνωμη που τα λεω λιγο μπερδεμενα, αλλα τι να κανω; Δεν γινεται να ειμαι καθε μερα και χειροτερα, να μην μπορω να λειτουργησω σαν ανθρωπος, αλλα τι προσπαθεια να κανω οταν το μοναδικο μου κινητρο δεν το εχω; Θα μου πειτε, βαλε αλλους στοχους, ε δεν θελω να βαλω αλλους στοχους. Ακομα και αν αποφασιζα να το κανω δεν ξερω αν θα μπορουσα κιολας, μονο με τη σκεψη και πονος ειναι απεριγραπτος, τουλαχιστον για μενα ειναι πρωτογνωρος σε αυτο το βαθμο.
Τι να κανω, δηλαδη τι μπορει να κανει καποιος οταν απλα το μονο πραγμα που θελει ειναι μακρια του, και μακρια του θα μενει; Για το παιδι μιλαω φυσικα, σε περιπτωση που καποιος δεν εχει διαβασει το αλλο θεμα. Αισθανομαι οτι ειναι μπρος γκρεμος και πισω ρεμα η κατασταση, βουλιαζω ολο και περισσοτερο γιατι δεν εχω το παιδι, και απο την αλλη ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να βρω αλλο κινητρο, και ακομα και να μπορουσα δεν ειμαι σιγουρος οτι θελω, δεν θελω το παιδι να παρει δευτερη θεση στο μυαλο μου ουτε δευτερολεπτο. Ελπιζω να καταλαβατε, γιατι τα εγραψα περιπου οπως τα σκεφτομαι, οποτε καταλαβαινω οτι δεν ειναι πολυ κατανοητη η γραφη μου. Τι να πω ρε παιδια, ενα μεγαλο συγγνωμη μονο που σας ζαλιζω.
