Αρωστοβια, ΓΑΔ, ψυχοσωματικα και φοβος για το χειροτερο (ΣΚΠ, καρκινος)
Σας καλησπεριζω ολους.
Πρωτα απ ολα σας ευχαριστω ολους για τα θεματα σας, καθως δινεται δυναμη σε αλλους που αντιμετωπιζουν προβληματα. Εχω διαβασει παρα πολλα θεματα σας τα τελευταια χρονια. Ας μπω ομως στο ψητο.
Ειμαι ενας 23 χρονος αντρας, που ζω και εργαζομαι στο εξωτερικο. Ειμαι 1,89, 95 κιλα, μια ζωη αθλητικος και παντα με καλους φιλους γυρω μου Τα τελευταια 3 χρονια ομως ταλαιπωρουμε απο απιστευτα συμπτωματα. Αλλα ας τα παρουμε ολα απο την αρχη.
Απο τοτε που θυμαμαι τον ευτο μου ημουν αγχωδης. Στεναχωριουμουν για ολα (Κυριως για διαπροσωπικες σχεσεις) αλλα και αγχωνομουν σχεδον με ολα. Η μαλλον με ΟΛΑ.
Οπως ηταν φυσικο (για καθε ανθρωπο με τον δικο μας τροπο σκεψης) στο τελος του προπτυχιακου μου, και καθως προσπαθουσα να βγαλω τον απαιτουμενο βαθμο για το μεταπτυχιακο μου αγχωθηκα σε μεγαλυτερο βαθμο. Σε αυτο βοηθησε και ενας χωρισμος απο σχεση 2,5 χρονων. Την περιοδο εκεινη εβγαλα το πρωτο μου ψυχοσωματικο, το οποιο ηταν αρυθμιες. Πηγα σε καρδιολογο και παθολογο, μου ειπαν οτι ειμαι καλα και συνεχισα την ζωη χωρις να δινω σημασια.
Μολις ομως τελειωσα με το πτυχιο μου, ολα ειχαν παει καλα και ετοιμαζομουν για να φυγω εξωτερικο για το μεταπτυχιακο μου (κολοκαιρι 2012) αρχισα να νιωθω ενα σφιξημο στον λαιμο. Αρχισα να ψαχνομαι και βρηκα και πρησμενους αρκετους λεμφαδενες στην περιοχη του λαιμου. Ιντερνετ και ΜΠΟΥΜ! Πρωτο αρθρο συνδρομο Hodgkin. Ψαχνομαι απο παντου, αιματολογος ωριλας, τιποτα. Οι Λεμφαδενες ειχαν μεινει ετσι απο τις απειρες αμυγδαλιτιδες που με ειχαν ταλαιπωρησει μικρο. Ομως μου ειχε γινει εμμονη ιδεα και ετσι ξεκινησα το μεταπτυχιακο μου. Μεχρι το επομενο καλοκαιρι, ειχε μεινει μονο οι πτυχιακη για τιν ολοκληρωση του πτυχιου. Γυρναω Ελλαδα για καλοκαιρι και αρχιζουν παλι εντονες ταχυκαρδιες, σωματικη κουραση και δυσκολια στην αναπνοη. Καθε βραδυ μολις ημουν ετοιμος να με παρει ο υπνος ενιωθα την καρδια μου να σταματαει και πεταγομουν. Οσπου ενα βραδυ πεταχτηκα και ενιωθα οτι εσβηνα. Ξυπνημα γονεις, επιγωντα.. Διαγνωση... Αγχος...
Ηρεμω... Τροπος του λεγειν. Γυρναω Εξωτερικο, οι ταχυκαρδιες καλυτερα αλλα μου αρχιζει εντονη ζαλαδα, ασταθεια και σωματικη κουραση. Η ζαλαδες καλα κρατουν αλλα εγω αρνουμαι να παω σε γιατρο, πεπεισμενος οτι το σωμα μου κανει τα γνωστα του παιχνιδια. Τελειωνω και την πτυχιακη μου, και αρχιζω να ψαχνω για δουλεια.. Καψουρευομαι και μια κοπελιτσα (η οποια δεν εκατσε), με φιλοξενει και ενα φιλαρακι λογω οικονομικων δυσκολιων και ετσι ξεχνιεμαι για λιγο και ειμαι καλυτερα...
Αλλα η δουλεια δεν λεει να βρεθει, οι γονεις πιεζουν και αυτοι χωρις να το θελουν, μετακομιζω και παλι μονος (ενταξει σχεδον 2 μηνες του φορτωθηκα) και συνεχιζω την αναζητηση. Καθεται ενα πολυ καλο interview για διαδακτορικο. Μια δουλεια που ηθελα πολυ. Αλλα δεν καθεται. Και εχουμε φτασει αισιως τον περασμενο Δεκεμβριο. Νιωθω μια περιεργη αδυναμια στο δεξι μου ποδι αλλα δεν δινω σημασια. Κι αλλη συνεντευξη για δουλεια στο αντικειμενο μου. Περνω την θεση και καταρεω για καποιον λογο. Ξυπναω με μυρμηγγιασμα και στα δυο μου ποδια το οποιο ειχα συντροφο ολη μερα. Η ζαλαδα μονιμη φιλη του μυρμηγγιασματος. Ιντερνετ- Σκλυρηνση κατα πλακας. Πλεον οποτε βγαινω εξω νιωθω οτι ζω σε ενα ονειρο και οτι ανα πασα στιγμη θα καταρευσω... Φευγω για διακοπες Χριστουγεννων στο εξωτικο Greece. Πρωτη μερα διακοπων ετσι για να χαλαρωσουμε, νευρολογος. Δεν εχεις τιποτα μου λεει. Αλλα ηρθε η ωρα να παρεις Σεροτονινη. Παω σπιτι λιγο ποιο ηρεμος αλλα τα συμπτωματα καλα κρατουν. Πρωτο βραδυ εξω, κρυος ιδρωτας, ζαλαδα, μουδιασμα και τρεχω σπιτι... Και απο τοτε μεσα 5 μερες σερι... Ο πατερας μου κλεινει ραντεβου σε εναν απο τους καλυτερους νευρολουγους-ψυχιατρους στην Ελλαδα. Μυλωνας, με εδρα την ερωτικη Θεσσαλονικη. Μεχρι να ερθει εκεινη η μερα ομως (ηταν και γιορτες), εγω μεσα και τα συμπτωματα χειροτερευουν... Μουδιασμα και στο δεξι χερι και στην γλωσσα, σαν να μην βλεπω καλα ( ενω ειχα παει και σε οφαλμιατρο πριν κατι μερες) και αισθηση οτι δεν εχω καλη αρθρωση στον λογο μου. Πεπεισμενος πλεον για ΣΚΠ παω στον Μυλωνα για να ακουσω τα κακα μαντατα. Εχεις κατι παρα πολυ σοβαρο, μου λεει. Αλλα στην ψυχη σου... ΓΑΔ η διαγνωση. Βγες σημερα εξω, πιες χωρεψε, γυρνα 6 η ωρα σπιτι αλλα απο αυριο ξεκινα bespar. Οπως και εκανα. Το μουδιασμα καλυτερα. Αλλα οι ζαλαδες εκει. Αλλα προσπαθω να μην δινω σημασια. Φτανουν οι μερες να φυγω παλι εξωτερικο για να ξεκινησω δουλεια (μεσα γεναρη). Απο τοτε η ιδεα του οτι κατι εχω εχει γινει εμμονη. Πλεον νιωθω πως θα καταρευσω οταν στεκομαι ορθιος στην ιδια θεση, το δεξι μου ποδι αδυναμο και ενα μονιμο καψιμο στο δεξι μου πελμα (φευγει μονο οταν κοιμαμαι...) Τα bespar δεν κανουν και πολλα (ισως να εχουν επιδινωσει και τις ζαλαδες) αλλα τουλαχιστον δεν χανομαι πλεον οταν ειμαι εξω με κοσμο. Αλλα φοβαμαι να παιξω μπασκετ μηπως δεν με υπακουσουν τα ριμαδια τα ποδια και σωριαστω, οπως και να παιξω μουσικη (αρκετα χρονια dj για το χαρτζιλικη.) Εχω αρχισει και ψυχοθεραπεια τον τελευταιο καιρο (Humanistic-Person Centred Psychotherapy) με μια πολυ καλη κυρια. Και νιωθω σαν να ακουω αληθειες τις οποιες ομως δεν μπορω να εφαρμοσω. Παω και χαλαρο τρεξιμο τους τελευταιους 2 μηνες. Στην δουλεια τα παω καλα αλλα τα συπτωματα εκει να με γαμανε.
Παω σε γιατρο εδω πριν κανα δυο εβδομαδες. του τα λεω. Μου λεει ελα παλι την αλλη εβδομαδα γιατι αυτο το ραντεβου το φαγαμε με συμτωματα. Τελος παντων μου κανει 3 σελιδες αιματολογικες. Ολα φυσιολογικες. Του λεω αιμα ρε γιατρε για ΣΚΠ? Μου λεει αν δεν με εμπιστευεσαι παρε και το referal σου και τρεβα σε αλλον. Και ετσι καθε πρωι ξυπναω με την σκεψη οτι θα σηκωθω, δεν θα μπορω να σταθω ακινητος στην σταση και στο λεοφορειο γιατι θα νιωσω τα ποδια μου να κοβονται και το πελμα μου να καει. Οτι δεν θα μπορω να παω στο μπαρακι το βραδυ να πιω μια μπυρα ορθιος γιατι θα ειμαι ετοιμος να πεσω (ΣΤΑ 23 ΜΟΥ?!?!?!?!). Τα μουδιασματα στα ποδια μου ερχονται περισσοτερο οταν φοραω στενα παντελονια. Σαν να μην αντεχει το σωμα μου αλλη πιεση. Επισης πλεον φοβαμαι να τα κουναω κιολας (Βλακας) και μουδιαζω και απο την ακινησια. Τα αλλα στο χερι γλωσσα, κεφαλι εχουν φυγει, αλλα εχω ενα αλλο στην πλατη το οποια μια το χω μια δε το χω... Διαβαζω και το ιντερνετ αν και ξερω τι μπουρδελο ειναι, οτι η ΣΚΠ δεν βρισκεται ευκολα και οτι και οι γιατροι την χανουν πολλες φορες, και ειμαι μονιμος χεσμενος πανω μου. Νιωθω και τυψεις για τους γονεις μου και του φιλους μου που τους εχω τρελανει με αυτα. Νομιζω οτι βλεπω και θολα απο το ενα ματι, αλλα κατα αλλα ΣΚΑΤΑ. Σκατα? μαλλον οχι... Νεος, με δουλεια 2 πτυχια, φιλους, οταν αλλοι πεινανε και δεν εχουν βρακι να βαλουν. Αλλα ετσι ειναι ο ανθρωπος.. ΕΓΩκεντρικο ον....
Αυτα. Ολα αυτα τα εγραψα γιατι πιστευω πως με την συζητηση γινονται θαυματα. Και ποσο μαλλον απο ανθρωπους που ισως μοιραζονται και τα ιδια συμπτωματα. Οποτε εδω ειμαι να τα πουμε και να νιωσουμε καλυτερα..
Και τελος θα μοιραστω και αυτο μαζι σας. Ειναι μια δεσμευση με τον εαυτο μου. Και δεν ειναι σαν αυτη με το τσιγαρο καθε Πρωτοχρονια. Αν ποτε με αξιωσει ο απο πανω να βγω απο αυτο το μαρτυριο θα γραψω ενα βιβλιο. Για να βοηθησω και εγω ανθρωπους σαν εμας που περναμε αυτα τα μαρτυρια, απο την ποιο υπουλη ασθενεια της εποχης μας... Το αγχος
