Δεν εχω με ποιον να μοιραστω το προβλημα της κοινωνικης φοβιας μου.
Καλησπέρα!Ειμαι καινουρια στο σαιτ. Θα ηθελα να αναφερω την ηλικια μου. Ειμαι 17 ετων. Το βρηκα ψάχνοντας για οποιουδηποτε είδους ψυχολογικη υποστηριξη σε ψυχολογικα σαιτ μιας και το πρόβλημα που εχω δεν είναι μονο η κοινωνικη φοβια που αυτή είναι στην ουσια η φοβια μου, αλλα το ότι δεν εχω με καποιον να το μοιραστω.. Είναι κατι που νομιζω επιδεινωνει την κατασταση μιας και αυτό που μας βοηθαει σε οποιοδήποτε πρόβλημα στην ζωη μας είναι το να το συζητάμε και να το μοιραζόμαστε..Αν μπορω να ξερω, νομιζω πως η κοινωνικη φοβια μου αρχισε πριν από ένα χρονο σχεδόν..Στην αρχη βεβαια τα συμπτώματα δεν ηταν ουτε τοσο εντονα, ουτε αντιληπτα ώστε να καταλαβω τι τρεχει μιας και δεν γνωριζα καν για αυτου του είδους τη φοβια. Καμια φορα όταν ανατρεχω στο παρελθον για να δω αν το ειχα και τοτε ή αν με απασχολουσε γενικα ολο αυτό που υπαρχει σε αυτην την φοβια [π.χ.το να βρισκεσαι αναμεσα σε πολύ κοσμο(μπορει να είναι μια καφετερια ή η ταξη στο σχολειο) και ότι συναπεγεται από αυτό, δηλαδή το να νιώθεις ότι ολοι σε κοιτανε ή το να μην μπορεις να πεις ή να κανεις πραγματα ], μπορω να πω ότι ειχα μερικα συμπτωματα πολύ ελαφρια όμως, με αποτέλεσμα να μην τα σκέφτομαι και να μην με επηρεαζουν στην καθημερινοτητα μου. Τα πραγματα όμως εχουν αλλαξει, αν και καθε φορα αυτό νιωθω, ότι ολο και κατι περισσοτερο προστιθεται στην ανικανοτητα μου να κανω πραγματα μπροστα σε αλλους. Εχω διαβασει πολλα σχετικα με την κοινωνικη φοβια και εχω δει και σχετικα βιντεακια και τα περισσοτερα αναφερουν ότι η εκθεση στις καταστασεις που σε φοβιζουν είναι σημαντικο κομματι στο να ξεπεράσεις και στην ουσια τη φοβια σου. Δεν ξερω μηπως είμαι απλα υπερβολικη και φοβισμενη και να μην μπορω να δω την πραγματικοτητα..Γιατι ενώ από την μια νιωθω ότι πραγματα που δεν ειχα πριν πρόβλημα να κανω μπροστα σε αλλους (όπως το να τρωω και να πινω), τωρα με απασχολουν περισσοτερο..Από την άλλη το πως ξεκινησα στο σχολειο, η συμπεριφορα μου στην ταξη και στα διαλλειματα δεν εχει καμια σχεση με τωρα! Στην αρχη της χρονιας μιλουσα πιανοντας συνεχως τα μαλλια μου και το προσωπο μου και εχοντας στηριγμα πισω την πλατη μου(για καποιο λογο με βοηθαει αυτό γιατι νιωθω πιο προστατευμενο το προσωπο μου), κοιτουσα συνεχεια τον/την καθηγητη-τρια για να μην μου κανει παρατηρηση(φυσικα μπροστα σε ολη την ταξη!) και το να γελασω μου ηταν πολύ δυσκολο(εχω αρκετο δυνατο γελιο)! Τωρα όμως και στην ταξη μιλαω πιο ελευθερα και μπορω να γελασω με πολύ μεγαλυτερη ευκολια και καταφερνω να τρωω και καμια φορα! Και ότι ισχυει για το σχολειο ισχυει και για τις καφετεριες γιατι και εκει πανω κατω το ιδιο συνεβαινε+ το ότι δυσκολευομουν πολύ να πιω..δεν μπορουσα απλα να φερω το ποτηρι στο στομα μου με το καλαμακι, οσο για το να πιω από το ποτηρι που ηταν πανω στο τραπεζι ουτε λογος..! Τωρα όμως και στις καφετεριες υπαρχει καλυτερη αντιμετωπιση γιατι και να γελασω πιο ανετα μπορω και να πινω και με τους 2 τροπους και γενικα στο να κανω πραγματα , εξαρτάται όμως καμια φορα και από το ποσο κοσμο εχει. Ηθελα να αναφερω καποια πραγματα σχετικα με την φοβια μου την οποια ακομη δεν εχω καταλαβει αν την αντιμετωπίζω ή αν απλα γινεται χειροτερη... Επισης να τονισω ότι ολη αυτή η περιοδος που εχω την φοβια είναι ένα καθημερινο αγχος.. γιατι το αγχος ξεχασα να το αναφερω, είναι και αυτό που συνοδευει και υπερτονιζει το πρόβλημα.. Παντως, καμια φορα όταν καθομαι και το σκέφτομαι.. σκέφτομαι μηπως εδώ και ένα χρονο είναι όλα στο μυαλο μου και δεν συμβαινει τιποτα γιατι δεν είναι δυνατον να συμβαινει κατι τετοιο σε μενα κτλπ και άλλες φορες σκέφτομαι ότι δεν εχω καν αυτη την φοβια και ότι ισως κατι άλλο με απασχολει αλλα αυτό συγκρούεται με αυτην μου την σκεψη κάθε φορα που εμφανίζεται η φοβια-προβλημα μου! Τελος παντων, για να αναφερω και το θεμα που με απασχολει μαζι με ολο αυτό που περναω είναι το ότι δεν το εχω πει σε κανεναν, δεν ξερω καν αν το εχει καταλαβει κανεις και δεν εχω σε ποιον να το πω..(μιλαω παντα για τους φιλους μου!) Αυτό με κανει να νιωθω απιστευτα μονη μου σε σημειο που δεν εχω ξανανιωσει και δεν πιστευα ότι μπορει να υπαρξει και με φοβιζει τοσο πολύ..Ειχα μια κολλητη με την οποια ημασταν χρονια μαζι και μαλωσαμε περσι και από τοτε βρηκα αλλα 2 κορίτσια, με την μια ημασταν και συνεχιζουμε να ειμαστε πιο δεμενες αλλα και παλι δεν ξερω για ποιον λογο δεν μπορω να της μιλησω, δεν μπορω να την νιώσω τελειως κολλητη μου και δεν μπορω να της ανοιχτω. Με ενοχλεί παρα πολύ αυτό που νιωθω γιατι πιστευω ότι δεν εχω κανενα δικο μου ατομο και ότι στην ουσια θα ''πεθανω'' με το να κραταω μεσα μου πραγματα..Εχω φτασει σε ένα σημειο που πραγματικα το μονο που χρειαζομαι είναι καποιον να μιλησω και να πω ολο αυτό που περναω μονη μου εδώ και σχεδόν ένα χρονο. Καθομαι στο δωματιο μου και το μονο που σκέφτομαι είναι να πηγαινω στην μαμα μου ή στην ''κολλητη'' μου(καταλαβαίνετε για ποιον λογο το βαζω σε εισαγωγικα) και να λεω ό,τι εχω περασει και όλα αυτά που νιωθω με κλαματα, αλλα συνοδευομενη από μια μεγαλη ανακουφιση μετα! Δεν μπορω όμως να το κανω! Είναι δυσκολο...Ντρεπομαι, φοβάμαι...όλα! Ενώ εχω κανει καποιες σκεψεις και σεναρια στο μυαλο μου ώστε να μιλησω σε καποιον(ή στην κολλητη μου ή στην μαμα μου) στην πραξη είναι τοσο δυσκολο.. Δεν ξερω τι είναι αυτό που με φοβιζει τοσο πολύ αλλα μονο στην ιδεα να πω ότι εχω οτι εχω πρόβλημα και αγχος για οποιαδήποτε κοινωνικη κατασταση μου φανταζει ''χαζο'' και τρομερα ντροπιαστικο... Δεν ξερω που θα καταληξει ολο αυτό αλλα οσο κρατιεται νιωθω ότι παω να σκασω.. Και η προοπτικη του ψυχολογου είναι ακομη πιο δυσκολη γιατι δεν εχω αυτονομη οικονομικη δυνατοτητα οποτε οι γονεις μου πρεπει να το μαθουν σιγουρα... δεν μπορω να παω δηλαδή σε ψυχολογο χωρις να το μαθει κανεις.. Ειλικρινα ηθελα να πω καποια πραγματα αν και παλι δεν ξερω αν βοηθηθηκα .. Ελπιζω καποιος να μου μιλησει ή να μπορεσει να μου πει οτιδήποτε που θα με κανει να βοηθηθώ ή να μου φυγει αυτό το τοσο δυσαρεστο συναισθημα της μοναξιας.. Και το τονιζω γιατι είναι τοσο δυσαρεστο! Δεν ξερω τι μπορει κανει καποιος σε μια τετοια περιπτωση αλλα νιωθω ότι χρειαζομαι να μιλησω καπου αλλα απλα δεν μπορω..Τελος, το μονο που βλεπω είναι ότι η φοβια, το αγχος και οι ανησυχιες μου γινονται ανυπόφορες!
