Καλημέρα σε όλους,
πρωτάρης στο forum, θα ήθελα να πάρω μερικές γνώμες για το πρόβλημα που με βασανίζει το τελευταίο διάστημα.
Είμαι 25 χρονών εκείνη 23, είχαμε σχέση κάτι παραπάνω 2.5 χρόνια.
Ξεκίνησε ως σχέση εξ'αποστάσεως καθώς εγώ φοιτητής Κρήτη, εκείνη φοιτήτρια Θεσσαλονίκη. Το πρώτο χρόνο βρισκόμασταν με ταξιδάκια σε συχνότητα μια φορά το μήνα αλλά είχαν μεγάλη διάρκεια το καθένα. Όποτε ήμασταν μαζί περνάγαμε τέλεια, όσο ήμασταν χώρια μετράγαμε μέρες για την επόμενη φορά. Κάναμε πολλά όνειρα για το μέλλον αν και ξέραμε ότι επειδή δεν είμαστε από τον ίδιο τόπο οι δυσκολίες δεν θα αργούσαν να εμφανιστούν.
Το δεύτερο χρόνο ήταν η κορύφωση της σχέσης μας, ξεκίνησα πρακτική άσκηση και βρήκα δουλειά Θεσ/νικη όπου και συγκατοικήσαμε για 8 περίπου μήνες. Ήταν τέλεια και για τους 2 μας. Κάναμε ταξιδάκια, βγαίναμε, αλλά και στο σπίτι περνάγαμε το ίδιο τέλεια.
Μετά τον δεύτερο χρόνο (πέρισυ το καλοκαίρι) και αφού έφυγα από τη Θεσ/νικη και αφού ψιλοξεμπέρδεψα και με τη σχολή και επέστρεψα στο τόπο μου (νησί επαρχία), λόγω κάποιων συνθηκών έπρεπε να πάρω μια απόφαση σχετικά με μια δουλειά του πατέρα μου, για το αν θα την αναλάμβανα η όχι η οποία είχε αρκετά καλές αποδοχές δεδομένου της εποχής. Αν την αρνούμουν θα ήταν κάτι χωρίς γυρισμό
Μετά από πολύ σκέψη τη δέχτηκα και έτσι ήρθε η πρώτη ρίξη καθότι η κοπέλα μου μου είχε δηλώσει εξ'αρχής ότι δεν θέλει να έρθει στον τόπο μου. Μου είχε δηλώσει ότι θα ήθελε να μείνουμε σε κάποιο άλλο μέρος, όχι όμως στο νησί μου. Δεν τη πολυκατηγορώ καθότι η μετακόμιση από την Αθήνα σε ένα μικρό και απόμακρο νησί είναι δύσκολη. Τέλος πάντων με αυτά και με αυτά συνεχίσαμε και μετά το καλοκαίρι ήρθε η ώρα να υπηρετήσω τη πατρίδα
Τα αγοράκια ξερουν περί τίνος πρόκειται. Υπηρετούσα στο νησί μου. Απο Σεπτέμβρη μέχρι και Δεκέμβρη είχα πάει Θεσ/νικη να την δω 3 φορές, εκείνη δεν είχε έρθει καμία και ήταν κάτι που με είχε πειράξει πολύ... Ο καιρός πέρναγε, εκείνη τελείωσε με τη σχολή της Θεσ/νικη, επέστρεψε Αθήνα αλλά εξακολουθούσε να μην ερχόταν, μόνο περίμενε να πάω εγώ...
Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ, επειδή και μέσα στο στρατό έβλεπα διάφορα πράγματα με άλλες σχέσεις, λίγο η απόσταση, λίγο και ο στρατός ο ίδιος της ζήτησα να χωρισουμε.
Έχουν περάσει 2 μήνες από τότε, και εγώ έχω απολυθεί.
Από την αρχή της έλεγα να σκεφτεί αν θέλει να έρθει στον τόπο μου γιατί και εγώ έχω δουλειά, έχω σπίτι και θα μπορούσα να βρω και στην κοπέλα μου κάτι για δουλειά, αλλά εκείνη έλεγε ότι δεν μπορεί να ζήσει στο νησί μου, δεν μπορεί να αφήσει οικογένεια φίλους. Μου έλεγε να πάω εγώ Αθήνα, αλλά Αθήνα δεν ξέρω αν θα βρω κάτι και αν βρω δεν ξέρω κατά πόσο θα τα βγάζω πέρα με νοίκια έξοδα κτλ. Δεν ξέρω αν θα έχω την οικονομική δυνατότητα να κάνουμε ότι κάναμε Θεσ/νικη γιατί όσο να είναι παίζει και το οικονομικό ρόλο. Της έλεγα αν μου βρει κάτι έρχομαι εκείνη τη στιγμή, αλλά το θέμα έμεινε εκεί...
Τώρα μετά από 2 μήνες τη σκέφτομαι πολύ, πάρα πολύ, μου λείπει, την αγαπάω. Επικοινωνήσαμε ξανά, μου είπε πως και εκείνη νιώθει ακριβώς τα ίδια με μένα και ότι θέλει να είμαστε μαζί, αλλά μόνο αν πάω Αθήνα να συγκατοικήσουμε όπως κάναμε και Θεσσαλονίκη κάτι το οποίο μου είναι πολύ δύσκολο, να τα παρατήσω όλα και να φύγω...
Τι μου λέτε εσείς? Τι μου προτείνετε? Να τα παρατήσω όλα και να πάω Αθήνα? Αν φάω το κεφάλι μου και απο τη κοπέλα μου και από τη δουλειά που άφησα πίσω? Πολλά τα διλήμματα...
Ξέρω ότι η λογική είναι να μείνω στον τόπο μου και στην ασφάλεια που μου παρέχει η δουλειά και ότι είναι εγωιστική η θέση της, η Αθήνα ή τίποτα, αλλά η λογική με τη καρδιά απέχουν
Συγνώμη για τη μεγάλη έκταση
Περιμένω τις συμβουλες σας!!