Καλησπέρα στην παρέα σας.
Αποφάσισα να γράψω για το θέμα που με απασχολεί εδώ και πάρα πολύ καιρό.Είμαι 35 χρονών και δεν έχω κάνει κάποια σχέση με κοπέλα.Γενικά είμαι κλειστός άνθρωπος στις συναναστροφές μου.Δε μιλάω σε κάποιον αν δε μου μιλήσει πρώτα αυτός.Οχι δεν είμαι εγωιστής ή υπεράνω απλά δεν είμαι ο άνθρωπος της <<ατάκας>>.Ο άνθρωπος που θα πει έστω και κάποια βλακεία,προκειμένου να πλησιάσει τον συνάνθρωπο του.
Δε ξέρω τι να πω για να ξεκινήσω την κουβέντα.Αν όμως κάποιος μου μιλήσει και με ρωτήσει κάτι,δεν σνομπάρω.Μιλησε μου,ρώτησε με ότι θες και θα σου απαντήσω.Δώσε μου αιτία να μιλήσω και θα μιλήσω.Δεν ειμαι αυτός που θα ρωτήσει κάποιον για τα προσωπικά του γιατί νιώθω ότι θα ενοχλήσω.Εφόσον δεν πρόκειται για επαγγελματική συναλλαγή,δεν έχω τον τρόπο ή θάρρος ας το πούμε να πάω να μιλήσω σε κάποιον άγνωστο.Απο πραγματικούς φίλους έχω 2-3 και με κοινά ενδιαφέροντα και δεν βρίσκονται στην ίδια πόλη με εμένα.
Οχι δεν είμαι ο τύπος που δεν βγαίνει καθόλου απο το σπίτι και περιμένει να του φέρει ο θεός και το σύμπαν την τύχη του .Εχω κανονικά δουλειά και τα πάω μια χαρά με τους συναδέλφους μου σε επαγγελματικό επίπεδο.Εκτός δουλειάς έχουμε τα κλασσικά γεια σου κτλ.Και έξω κυκλοφορώ κανονικά απλά τον τελευταίο καιρό δεν πολυπάω σε καφετέριες κτλ γιατι μόνος μου δεν λέει...
Και από γνωστούς άλλο τίποτε.Ολοι μου λένε ότι είμαι το καλό και ευγενικό παιδί ίσως γιατί ποτέ δε χαλάω χατήρι όταν κάτι περνάει απο το χέρι μου.Βοηθώ πάντα όποιον μου το ζητήσει και δεν περιμένω ανταλλάγματα.Βέβαια η φάση ειναι ότι όλοι αυτοί με θυμούνται μόνο όταν θέλουν κάτι και εγώ κάνω πως δεν το καταλαβαίνω... να μου πει κάποιος "έλα ρε φίλε πάμε για ένα καφέ,δε παίζει ως σενάριο" πέρα απο τους 2-3 φίλους που όμως όπως είπα ήδη είναι σε άλλη πόλη.Επισης να πω ότι δεν είμαι ο τύπος που κολλάει στους άλλους.Αν μου πεις μια φορά "φύγε" ή με τον τρόπο σου με κάνεις να νιώσω ανεπιθύμητος θα φύγω χωρίς 2η κουβέντα.Δε κάθομαι να παρακαλάω.
Με αυτά που έγραψα ήδη,θα έχετε καταλάβει ότι το να πλησιάσω κοπέλα έτσι στο χύμα και να της πω ότι μου αρέσει δε παίζει.Πως να το κάνω χωρίς να φανώ ο τύπος που ψάχνει απλά να πηδήξει; Γιατί δεν θέλω μόνο αυτό αλλά κάποιον άνθρωπο με τον οποίο να μπορώ να συνενοούμε.Μου τα έχουν ρίξει στο παρελθόν κάποιες κοπέλες αλλά είπα όχι,γιατί δε μου έκαναν το "κλικ".ακόμη και στα 18 μου δε κοιτούσα απλώς να κάνω σεξ.
Ψάχνω μια κοπέλα να την αγαπήσω και να με αγαπήσει και όσο αντέξουμε.Αλλά ενώ έχω όρεξη να ψάξω,δεν έχω το θάρρος ή θράσος πείτε το αν θέλετε, ώστε να κάνω το πρώτο βήμα.Ουτε καν μεθυσμένος...άλλωστε δεν πίνω ποτέ.Αν μου πείτε το κλασσικό "πήγαινε σε ειδικό" να πω ότι πήγα ήδη.Η πήγαινε στη συγγρού με κανένα 50αρικο να "ξελαμπικάρεις" να πω απλά ότι δεν είμαι τέτοιος τύποςΚαι πέρα απο τα κλασσικά λόγια περί αυτοπεποίθησης και να πιστεύω στον εαυτό μου κτλ μου προτάθηκε να πάρω και κάποια χάπια.Φυσικά δε δέχτηκα κάτι τέτοιο.Απορώ με αυτούς που το βρίσκουν το θράσος και την πέφτουν με πρόστυχο τρόπο στις γυναίκες και πιο πολύ με τις γυναίκες αυτές που τους κάθονται.Βέβαια μετά έρχονται εδώ μέσα και γράφουν για τον "μαλάκα" και τον τρόπο συμπεριφοράς του αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.Εκανα και λογαριασμό σε γνωστή σελίδα γνωριμιών αλλά ποτέ κάποια κοπέλα δε μου έστειλε απάντηση,οπότε τον έκλεισα και ησύχασα.
Και με το δίκιο σας μπορεί να ρωτήσετε "καλά ρε μεγάλε,περίμενες να φτάσεις σε αυτή την ηλικία για να κάνεις κάτι;".Η αλήθεια ειναι πως όχι δε περίμενα αυτή την ηλικία.πάντα το σκεφτόμουν απλά έκανα το λάθος να πιστέψω ότι έχοντας υλικά αγαθά,θα μπορώ να ξεπεράσω την μονάξια μου.Και το έκανα σχετικά πετυχημένα.Γιατί έκανα κάτι άλλο και δε σκεφτόμουν.και ισως ένα ακόμη λάθος που έκανα,ήταν ότι βοηθούσα όποιον μου το ζητούσε.Και οικονομική βοήθεια έχω δώσει και χάρες έχω κάνει στη δουλειά και όπου μπορούσα.Δεν είμαι ο τύπος "έχω χρήματα μόνο για μένα".Τώρα όμως την τελευταία 2ετια λόγω οικονομικής κρίσης έχουμε προβλήματα στις πληρωμές και πλέον είμαι σε φάση που δε μπορώ να κάνω πια τα χόμπυ μου αλλά ευτυχώς όχι ακόμη σε σημείο να πεινάσω.Και όσους βοήθησα,εξαφανισμένοι..Το ήξερα βέβαια απο την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι πραγματικοί μου φίλοι αλλά έτσι νόμιζα ότι καλύπτω την μοναξιά μου. Αλλά τώρα με έχει πιάσει κρίση αυτογνωσίας.Σκέφτομαι ότι δεν έχω κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή μου και φτάνω στο σημείο να σκέφτομαι μέχρι και τρόπους αυτοκτονίας.πλέον ακόμη και 5μύρια ευρώ να κέρδιζα,ευτυχισμένος δε θα νιώθω,γιατι βλέπω πια ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία.πλέον ξέρω ότι αν ένας άνθρωπος δεν έχει το θάρρος-θράσος να πλησιάσει τους σωστούς ανθρώπους,θα τον πλησιάσουν αυτοί που έχουν μάθει να εκμεταλεύονται τους άλλους
Θα ήθελα πολύ να διαβάσω τη γνώμη σας,όποια και αν είναι αυτή.