Να το πάρει το ποτάμι

πως έχετε αντιμετωπίσει το οικογενιακό σας περιβάλλον σχετικά με τα προβλήματα σας;
Γενικά τα κρατάω όλα για τον εαυτό μου -πέρα απο εδώ...και καταστάσεις που δεν μπορώ να ελέγξω- και δεν αφήνω τον άλλο να ξέρει αν είμαι χάλια η αν πετάω απο την χαρά μου.
Έχω έναν πατέρα κυκλοθυμικό αλλά κάπως καταλαβαίνει...
Και μια μάνα που απορώ συνέχεια αν είμαι παιδί της.
Παράδειγμα, να είμαι σε ημι-κατάκοιτη κατάσταση (βλέπε καταστάσεις που δεν μπορώ να ελεγξω, εχω "παραιτηθεί" απο 2 δουλειές στο παρελθόν για τον ίδιο λόγο) για 10 μέρες, να σηκώνωμαι να φάω να αρχίζει η μάνα "τι θα κάνεις με την ζωή σου μπλα μπλα" (γαμώ τα πρότυμα της κενωνίας που πρέπει να είσαι παντρεμένος υποτίθεται στην ηλίκία μου) και ο πατέρας να της απαντάει "δεν λες πάλι καλά που σηκώνεται να φάει", η διαφορά επαφής με την πραγματικότητα....

τα παράπονα της μάνας μου δεν τα παίρνω κάν στα σοβαρά πλέον...να ρωτάει "που θα πάει αυτή η κατάσταση" "στο διάολο" να απαντάω, "δεν έχεις καθόλου φιλότιμο;" να ρωτάει, "μα καθόλου" να απαντάω, με τον τρόπο της -και τις αφορμές που βρίσκει για να ξεκινήσει τη κουβέντα- ακόμα και όταν έχει δίκιο το χάνει....
αν ρωτήσει ο πατέρας απο την άλλη προσπαθώ να εξηγηθώ όσο μπορώ.

Σήμερα πάλι με ζαλίσανε, χωρίς να φταίω σε τίποτα (ξέρω όμως οτι είχαν προηγούμενα σκηνικά στο μυαλό τους), στα καλά καθούμενα, εκεί που είχα ξυπνήσει ωραία απο τον απογευματινό ύπνο (σπάνιο πράγμα για μένα)....αυτό το "ζάλισμα" όμως μπορεί να με κάνει να μη κοιμηθώ απόψε (και αύριο αν δεν ξυπνάω θα έχουμε άλλες ιστορίες)..τέλος, μου γα***ηκε η νύχτα..
Το μόνο πράγμα που έχει μείνει είναι μια "εξωτερική" ηρεμία, έχω πετάξει στη μάνα μου ενα δυο φορές "εχω τα ψυχολογικά μου παράτησε με" αλλά πέρα βρέχει....
έτσι μου έρχεται να κάτσω και να τους τα πω χαρτί και καλάμαρι, όλα τα συμπτώματα και τις φάσεις που έχω κρατήσει για τον εαυτό μου να μείνουνε μαλα*** μπας και με παρατήσουν ήσυχο....αλλά για να μην έχω πεί τίποτα μέχρι σήμερα έχω πολλούς λόγους που δεν θέλω να πω, πρώτος και βασικότερος, όποια και αν είναι η επίσημη διάγνωση απο γιατρό, αποκλείεται να μην διαρεύσει τουλάχιστον σε 2-3 συγγενείς, και μετά πάει αλυσίδα....και έναν για να τους πω, που όμως επηρεάζει άμεσα την ηρεμία μου.

Γνώμες;

Δηλαδη πιστευεις οτι οι γονεις σου θα το που σε καποιον τριτο;;;

Quote:

---

Originally Posted by rose70

Δηλαδη πιστευεις οτι οι γονεις σου θα το που σε καποιον τριτο;;;

---

η μάνα μου χαλαρά, είναι κουτσομπόλα :P
δεν θα το πεί σαν κουτσομπολιό φυσικά, αλλά πιστεύω πως θα νιώσει την ανάγκη να το συζητήσει με κάποιον εκτός σπιτιού, γιατί τους κόβω δεν έχουν και πολυ επικοινωνία μεταξύ τους (με τον πατέρα μου ενοώ)

Πολυ περιεργο μου φαινεται αυτο...εισαι σιγουρος; Συνηθως οι ανθρωποι ειναι μυστικοπαθεις γυρω απο τετοια θεματα. Αλλα βεβαια εσυ ξερεις καλυτερα. Ισως μπορεις να το πεις μονο στον πατερα σου που εχει και περισσοτερη κατανοηση. Νομιζω οτι θα σε βοηθουσε, ειναι κριμα να κουβαλας αυτο το σταυρο μονος σου και οι δικοι σου να εχουν την εντυπωση οτι εισαι απλα τεμπελης.

οικογενειακο περιβαλλον, ποιο οικογενειακο περιβαλλον ? μονος μενω πλεον κι εχω την ησυχια μου. αλλα αν λες κατι ανθρωπους που ισχυριζονται οτι ειναι οι γονεις μου, μιλω μαζι τους στο τηλεφωνο, μπορει να τους δω και μια φορα τη βδομαδα, κι αυτο ειναι ολο. τους ανεχτηκα ομως καμποσα χρονια, εχωντας φυγει 2 φορες απ'το σπιτι κι επιστρεφωντας παλι λογω αναγκης. εχασα τον εαυτο μου μαζι τους, νιωθωντας οτι με καταστρεψανε κι ολας. αλλα ευτυχως τωρα εδω αρχισα να με ξαναβρισκω και ειναι υπεροχα!:cool:

η μονη συμβουλη που θελω να δωσω σε ολους ειναι να βρειτε τροπο να απομακρυνθειτε το συντομοτερο δυνατον απο κοντα τους. δεν εχει σημασια αν τα πατε καλα ή οχι, δεν ειναι φυσιολογικο για εναν ανθρωπο μετα τα 18-20 να μενει μαζι τους. δυστυχως στο ελλαδισταν πλεον μενουμε αναγκαστικα μεχρι τα 30 μπορει και τα 40, κι αυτο μας κανει ζημια ακομα κι αν δε το καταλαβαινουμε.

Quote:

---

Originally Posted by rose70

Πολυ περιεργο μου φαινεται αυτο...εισαι σιγουρος; Συνηθως οι ανθρωποι ειναι μυστικοπαθεις γυρω απο τετοια θεματα. Αλλα βεβαια εσυ ξερεις καλυτερα. Ισως μπορεις να το πεις μονο στον πατερα σου που εχει και περισσοτερη κατανοηση. Νομιζω οτι θα σε βοηθουσε, ειναι κριμα να κουβαλας αυτο το σταυρο μονος σου και οι δικοι σου να εχουν την εντυπωση οτι εισαι απλα τεμπελης.

---

ναι, θα αρχίσει να οργιάζει η φαντασία της, θα ξεκινήσει να λέει τα δικά της στον πατέρα μου, ο πατέρας μου μετά απο κάποιο σημείο θα την σιχτιρίσει και κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα το συζητήσει με άλλον.

Quote:

---

Originally Posted by KENO

οικογενειακο περιβαλλον, ποιο οικογενειακο περιβαλλον ? μονος μενω πλεον κι εχω την ησυχια μου. αλλα αν λες κατι ανθρωπους που ισχυριζονται οτι ειναι οι γονεις μου, μιλω μαζι τους στο τηλεφωνο, μπορει να τους δω και μια φορα τη βδομαδα, κι αυτο ειναι ολο. τους ανεχτηκα ομως καμποσα χρονια, εχωντας φυγει 2 φορες απ'το σπιτι κι επιστρεφωντας παλι λογω αναγκης. εχασα τον εαυτο μου μαζι τους, νιωθωντας οτι με καταστρεψανε κι ολας. αλλα ευτυχως τωρα εδω αρχισα να με ξαναβρισκω και ειναι υπεροχα!:cool:

η μονη συμβουλη που θελω να δωσω σε ολους ειναι να βρειτε τροπο να απομακρυνθειτε το συντομοτερο δυνατον απο κοντα τους. δεν εχει σημασια αν τα πατε καλα ή οχι, δεν ειναι φυσιολογικο για εναν ανθρωπο μετα τα 18-20 να μενει μαζι τους. δυστυχως στο ελλαδισταν πλεον μενουμε αναγκαστικα μεχρι τα 30 μπορει και τα 40, κι αυτο μας κανει ζημια ακομα κι αν δε το καταλαβαινουμε.

---

θύμα της κρίσης είμαι, αν μπορούσα να φύγω αύριο θα έφευγα, 3 χρόνια είναι που μένω μαζί τους....σε άλλο ποστ μιλάω για τις "συνθήκες", αυτό έλεγα....να μένεις 13 χρόνια μόνος και την στιγμή που υποτίθεται πως πρέπει να κάνεις οικογένια να μετακομίζεις στο πατρικό είναι κόλαση...μαζί σου.

σε καταλαβαινω απολυτα. δεν εχω πολυ καιρο που τους ξεφορτωθηκα. αναγκαζομουν να μενω μαζι τους για τον ιδιο λογο. κριση, φτωχεια, ανεργια. που να πας χωρις λεφτα και φιλους να σε στηριζουν. ειδικα αν εισαι σε ηλικια για οικογενεια ειναι φρικτο. γι'αυτο αυτοκτονει ο κοσμος, ειναι ξεφτυλα σε τετοιες ηλικιες να παραμενουμε μαζι τους και να μην εχουμε προσωπικη ζωη.

μια συμβουλη θα σ δωσω.... φυγε απο εκει το συντομοτερο.. δε ξερω.. βρεσ δουλεια, οτιδηποτε και φυγε...

Quote:

---

Originally Posted by KENO

σε καταλαβαινω απολυτα. δεν εχω πολυ καιρο που τους ξεφορτωθηκα. αναγκαζομουν να μενω μαζι τους για τον ιδιο λογο. κριση, φτωχεια, ανεργια. που να πας χωρις λεφτα και φιλους να σε στηριζουν. ειδικα αν εισαι σε ηλικια για οικογενεια ειναι φρικτο. γι'αυτο αυτοκτονει ο κοσμος, ειναι ξεφτυλα σε τετοιες ηλικιες να παραμενουμε μαζι τους και να μην εχουμε προσωπικη ζωη.

---

φίλοι υπάρχουν -η τουλάχιστον υπήρχαν- αλλά τους εχω κάνει πέρα, πάντα "εξαφανιζόμουν" 1-2 φορές τον χρόνο για κανά μήνα αλλά τώρα το έχω παρακάνει και δεν ξέρω αν υπάρχει επιστροφή :P

αχ πως σε καταλαβαινω με αυτο για τη μανα. η δικια μου τα λεει και σε ασχετους οχι μονο σε συγγενεις. συναδελφους, γειτονες, αγνωστους. καμια συναισθηση. μονο τελαλη δε βγαζει.

σε καταλαβαινω επισης και με το θεμα της συγκατοικησης. κι εγω εμενα 6 χρονια μονη μου, και τωρα παλι πισω. καταστρωσε σχεδιο διαφυγης και βες εξοδο κινδυνου.

οσο για το οτι δε μιλας, ναι απο τη μια δε γινεσαι βουκινο, αλλα απο τν αλλη δεν καταλβαινουν.

κι εγω νομιζα οτι η μανα μου επρεπε αν το καταλαβει οτι δεν ημουν καλα. αμ δε.. δε μυρζιουν τα νυχια τους. πρεπει να τους το πεταξεις στα μουτρα, αλλιως χτυπανε αλυπητα λες κι εισαι απο μαρμαρο και δεν καταλαβαινεις. αμα δειχνεις οτι δεν εχεις προβλημα και δεν το λες, δεν θα καταλαβει οτι εχεις προβλημα. το να καθεσαι στο κρεβατι για τη μανα σου οπως εχεις καταλαβει δε δειχνει οτι εχεις θεματα, αλλα οτι εισαι τεμπελης, ξερω τα βιωνω καθημερινα..

Τελειοι γονεις δεν υπαρχουν..Αναλογα με τα βιωματα τους και την ιδιοσυγκρασια τους γινονται πολλες φορες ηλιθιοι πιστευω χωρις να το θελουν..Ειμαι και εγω ενα θυμα της κρισης και μενω μαζι τους (τι να κανω λυπαμαι να τους διωξω :P )
Υπαρχουν φορες που πραγματικα θελω να τους πνιξω,γιατι πραγματι απο καποια ηλικια και μετα δεν μπορεις να ζησεις μαζι τους,pameoloi περασα και εγω διαταραχη πανικου εντελως μονη μου δεν ηξερε κανεις τιποτα,περασα πολυ δυσκολα χρονια λογω πανικων και κανεις δεν ηξερε τιποτα..Μια μερα ομως τα ειπα χαρτι και καλαμαρι στην μανα μου οχι μονο το τι με βασανιζε,δλδ την διαταραχη αγχους που ειχα αλλα και το τι με εφτασε μεχρι εκει..Εσκυψε το κεφαλι και καταλαβε..οσο μπορεσε!Παντως την ενιωσα διπλα μου..βεβαια το εκανα πολυ αργα και εγω διοτι τα δειγματα που ειχαν δωσει σαν γονεις ηταν lost in space! :)
Που θελω να καταληξω..?Ναι καποιες φορες ειναι ηλιθιοι,βλαμμενοι αλλα ειναι οι μοναδικοι ανθρωποι που σε αγαπουν πραγματικα εστω και με τον λαθος τροπο,που ισως εμεις τον αντιλαμβανομαστε λαθος λογω χασματος γενεων.

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

αχ πως σε καταλαβαινω με αυτο για τη μανα. η δικια μου τα λεει και σε ασχετους οχι μονο σε συγγενεις. συναδελφους, γειτονες, αγνωστους. καμια συναισθηση. μονο τελαλη δε βγαζει.

σε καταλαβαινω επισης και με το θεμα της συγκατοικησης. κι εγω εμενα 6 χρονια μονη μου, και τωρα παλι πισω. καταστρωσε σχεδιο διαφυγης και βες εξοδο κινδυνου.

οσο για το οτι δε μιλας, ναι απο τη μια δε γινεσαι βουκινο, αλλα απο τν αλλη δεν καταλβαινουν.

κι εγω νομιζα οτι η μανα μου επρεπε αν το καταλαβει οτι δεν ημουν καλα. αμ δε.. δε μυρζιουν τα νυχια τους. πρεπει να τους το πεταξεις στα μουτρα, αλλιως χτυπανε αλυπητα λες κι εισαι απο μαρμαρο και δεν καταλαβαινεις. αμα δειχνεις οτι δεν εχεις προβλημα και δεν το λες, δεν θα καταλαβει οτι εχεις προβλημα. το να καθεσαι στο κρεβατι για τη μανα σου οπως εχεις καταλαβει δε δειχνει οτι εχεις θεματα, αλλα οτι εισαι τεμπελης, ξερω τα βιωνω καθημερινα..

---

εντάξει χάσμα γενεών...αλλά όταν έχω πάρει 20 κιλά σε 2 μήνες, και μετά τα χάνω σε 3, χωρίς άσκηση....μετά πάμε σε φάση "να στο ζωγραφίσω;", αλλά βρήκε την απάντηση πάλι αυτή, απο τις μπύρες ήταν...

p.s τις μπύρες τις συνέχισα κανονικότα και το τρίμηνο που έχασα τα κιλα.....:P

Κι εγω συμφωνω με μνημονιο οτι οι γονεις δεν ειναι παντα οπως τους φανταζομαστε και μπορει να μας εκπληξουν και θετικα μερικες φορες, τουλαχιστον αυτη την εμπειρια εχω εγω με τη μανα μου που ειναι ακρως παρεμβατικη, ξερολας και καταπιεστικη και ποτε δεν της ειχα εμπιστευτει τιποτα.....αλλα στις ψυχολογικες περιπετειες μου σταθηκε βραχος, εστω κι αν δεν τις καταλαβαινε.

εμενα pameoloi η μανα μου δεν ειχε καταλαβει οτι δεν ημουν καλα επειδη πεθανε ο πατερας μου. Τα κιλα δεν ειναι τπτ.

Quote:

---

Originally Posted by pameoloi

εντάξει χάσμα γενεών...αλλά όταν έχω πάρει 20 κιλά σε 2 μήνες, και μετά τα χάνω σε 3, χωρίς άσκηση....μετά πάμε σε φάση "να στο ζωγραφίσω;", αλλά βρήκε την απάντηση πάλι αυτή, απο τις μπύρες ήταν...

p.s τις μπύρες τις συνέχισα κανονικότα και το τρίμηνο που έχασα τα κιλα.....:P

---

Με τις μπυρες παιρνεις πολυ λιπος..Οταν αρχιζεις να χανεις πινοντας αρχιζε να ανησυχεις...!