Printable View
Καλησπέρα,
είμαι επί πτυχίω φοιτητής στο 10ο έτος και ενώ μου' χει μείνει μονάχα η πτυχιακή εργασία και δε διατρέχω κίνδυνο να διαγραφώ αυτό το Σεπτέμβρη,
παρόλ' αυτά λόγω γενικότερων προβλήμάτων στη ζωή μου που με έχουν τσακίσει ψυχολογικά, έχω στερέψει από δυνάμεις και κουράγιο για να την ολοκληρώσω...
Υπάρχει κανένας άλλος επί πτυχίω φοιτητής εδώ να συμπαρασταθούμε ο ένας στον άλλον στον αγώνα που δίνουμε για το πτυχίο?
Tι προβληματα εχεις δηλαδη?
Εν ολίγοις είχα την ατυχία να είμαι ανάμεσα σε πολλούς τοξικούς "ανθρώπους" σε όλη μου τη ζωή.
Γονείς, μεγαλύτερα αδέρφια, δάσκαλοι στο σχολείο, "φίλοι", κοπέλες, συμμαθητές, συμφοιτητές.
Ξέρω πως ακούγεται περίεργο και ύποπτο να τα ρίχνω στους άλλους, όμως στην περίπτωση μου είναι δυστυχώς αλήθεια.
Πάντα ήμουν εντάξει απέναντι στους άλλους και δεν τους έκανα πράγματα που δεν θα ήθελα να μου κάνουν.
Σπάνια όμως γνώρισα άλλα άτομα που ήταν έτσι.
Και δυστυχώς για διάφορους λόγους δεν συναναστράφηκα αυτά τα άτομα.
Η πλειοψηφία των ατόμων που συναναστράφηκα ήταν σαδιστές, ψυχοπαθείς, νάρκισσοι, παρανοϊκοί, ενεργητικά και παθητικά επιθετικοί κτλ, άτομα που ασχολούνται με το να κάνουν δύσκολη τη ζωή των άλλων.
Βιώνω φυσική και διαστροφική βία από μικρό παιδί, πλέον μόνο τη δεύτερη.
Το χειρότερο είναι ότι την κακοποίηση τη βίωσα κυριως από "δικούς" μου "ανθρώπους", συγγενείς και "φίλους".
Δυστυχώς μένω ακόμα με την οικογένειά μου.
Ποτέ δεν είχα κάποιο κοντινό άτομο που να νοιάζεται πραγματικά για το καλό μου.
Δεν είχα ένα καταφύγιο, ένα σύμμαχο, ένα αποκούμπι.
Το μόνο πλάσμα που με αγάπησε πραγματικά, ο σκύλος μου, πέθανε από φόλα πριν λίγο καιρό.
Στο θέμα του άλλου φύλου, επίσης μόνο απογοητεύσεις.
Πέρα από τις απορρίψεις είχα μόνο δύο μικρής διάρκειας σχέσεις που έληξαν με άσχημο τρόπο.
Μ' αυτά και μ' αυτά υπέφερα από καταθλίψεις σε όλη μου τη ζωή.
Όποιον εμπιστεύθηκα και στηρίχθηκα πάνω του, πρόδωσε επανειλημμένως την εμπιστοσύνη μου με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Όποτε εκμυστηρεύτηκα προβλήματα σε "φίλους", αντί για συμπαράσταση δέχθηκα ειρωνεία και χαιρεκακία.
Βίωσα την αχαριστία και την παλιανθρωπιά σε όλο της το μεγαλείο.
Άτομα που ευεργέτησα μου φέρθηκαν σα να τους σκότωσα τη μάνα.
Εγώ τους βοηθούσα και αυτοί με υπονόμευαν.
Πάντοτε με βλέπανε ανταγωνιστικά, σαν αντίπαλο και προσπαθούσανε να με μειώσουν.
Δεν το καταφέρνανε βέβαια αυτό, αλλά το γεγονός ότι οι ίδιοι μου οι "φίλοι" μου φέρονταν σαν εχθροί με στενοχωρούσε.
Έκανα υπόμονη και τα υπέφερα όλα αυτά επανειλημμένως για πολύ καιρό, γιατί πίστευα ότι θα "ωριμάσουν" και ότι η συναναστροφή τους μαζί μου θα τους κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Αλλά με τον καιρό έγιναν χειρότεροι.
Άρχισα λοιπόν σιγά σιγά να το παίρνω απόφαση και να ξεκόβω απ' αυτούς.
Έτσι απομονώθηκα κοινωνικά σε σημείο να μην εχω έναν άνθρωπο να βγω μια βόλτα και η μοναξιά μ' έκανε να στραφώ στην ενδοσκόπηση.
Συνειδητοποίησα ότι για ν' ανταπεξέλθω στην κακοποίηση, είχα αναπτύξει από μικρό παιδί πολύ δυνατούς μηχανισμούς άρνησης, απώθησης και γαϊδουρινής υπομονής.
Η ενδοσκόπηση λοιπόν έβγαλε απ' το υποσυνείδητό μου όλα όσα είχα υποστεί από μικρό παιδί και αυτό με έριξε ψυχολογικά ακόμη περισσότερο.
Αυτό συμβαίνει μερικά χρόνια τώρα και όλα αυτά έχουν συμβάλλει σημαντικά στην αργοπορία μου με τη σχολή.
Είχα επισκεφτεί και ψυχιάτρους περιστασιακά και η μόνη βοήθεια που μου δίνανε ήταν τα αντικαταθλιπτικά.
Λεφτά για συστηματική παρακολούθηση από ψυχιάτρους και για φάρμακα δεν έπαιζαν και δεν παίζουν έτσι κι αλλιώς, και δε θέλω κιόλας να είμαι εξαρτημένος από φάρμακα, ούτε νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου.
Δε νομίζω ότι το πρόβλημα είναι με μένα, γιατί φέρομαι εντάξει στους άλλους.
Νιώθω καλά με τον εαυτό μου και μ' αρέσει η ζωή.
Δυστυχώς δεν είναι όλοι έτσι.
Ο άνθρωπος μπορεί να είναι κοινωνικό ον και έχει ανάγκη την ανθρώπινη επαφή, αλλά ανάμεσα στους τοξικούς "ανθρώπους" -οι οποίοι δεν είναι λίγοι- και τη μοναξιά, η δεύτερη είναι χίλιες φορές καλύτερη.
Πιστεύω ότι όταν πάρω το πτυχίο, βρώ μια δουλειά, φύγω από το τοξικό σπιτικό περιβάλλον και ανεξαρτητοποιηθώ, τα πράγματα θα καλυτερεύσουν.
Πρώτα όμως πρέπει να πάρω το πτυχίο.
Έχω κάποια λιγοστά άτομα που κάνω παρέα, αλλά δεν τους λέω τα προβλήματά μου και τους εχω πει ότι έχω τελειώσει με τη σχολή.
Γι' αυτό άνοιξα αυτό το θέμα.
Όχι τόσο για τα γενικότερα προβλήματα που ανέφερα αλλά όπως είπα για αμοιβαία συμπαράσταση στον αγώνα για το πτυχίο.
Πάνω από 200 εμφανίσεις κι ούτε μια απάντηση 10 μέρες μετά το ποστ?
Τι φόρουμ υποστήριξης είναι αυτό?
ετσι οπως περιγραφεις απολυτες καταστασεις του στιλ ολα πανε σκ@@@ ολα εινα στραβα ολα αναποδα κλπκλπ τι να πουμε κ μεις ειναι σα να δηλωνεις απολυτα πεποισμενος οτι δε θα σου παει τιποτα καλα.
Quote:
Originally posted by αλεξανδρος_77
τι να πουμε κ μεις ειναι σα να δηλωνεις απολυτα πεποισμενος οτι δε θα σου παει τιποτα καλα.
Βρες καλύτερη δικαιολογία...Quote:
Originally posted by heman
Πιστεύω ότι όταν πάρω το πτυχίο, βρώ μια δουλειά, φύγω από το τοξικό σπιτικό περιβάλλον και ανεξαρτητοποιηθώ, τα πράγματα θα καλυτερεύσουν.
θα βρω δε φτανει να γραψεις μια ιστορια πρεπει να ξερεις κ το τροπο να προσελκισεις τους αλλους να σου απαντησουν αυτη σου κανει?
Θα μου έκανε αν το φόρουμ αυτό δεν ήταν φόρουμ ψυχολογικής "υποστήριξης".
Αντί για υποστήριξη πάντως βλέπω αδιαφορία, ειρωνεία και υφάκι.
ma προσπαθω να σου εξηγισω..
δε καταλαβαινεις..Quote:
ετσι οπως περιγραφεις απολυτες καταστασεις του στιλ ολα πανε σκ@@@ ολα εινα στραβα ολα αναποδα κλπκλπ τι να πουμε κ μεις ειναι σα να δηλωνεις απολυτα πεποισμενος οτι δε θα σου παει τιποτα καλα.
σου λεω οταν καθεσε κ περιγραφεις τελεσιδικες καταστασεις δε βοηθας το διαλογο
είμαι κι εγώ επι πτυχίω και χρωστάω τόσα μαθήματα ωστε μπορεί να διαγραφω...η αληθεια ειναι οτι δεν έχω καθόλου όρεξη για διάβασμα και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω τελικά...
Κόψε τις αρνητικές σκέψεις και στρώσου!
Ασε τι έγινε μέχρι τώρα στη ζωή σου, βάλε στόχους και γίνε για τον εαυτό σου ο φίλος που δεν είχες ποτέ.
Όχι "πόσα μαθήματα χρωστάς ή είσαι επί πτυχίω", αλλά τι σε ώθησε στο να πάρεις πτυχίο, ποιοι οι στόχοι και τα όνειρά σου, με ή χωρίς πτυχίο στη ζωή σου.
Σκάσε και κολύμπα, όπως όλοι μας.... και, ψιτ, χαμογέλα στον εαυτό σου...!!
ευχαριστώ φίλε..αν και στην πράξη δεν είναι τόσο εύκολο..
Προφανως και είναι φορουμ όπως όλα τα φορουμ, δε θα μπει ο ψυχολογος να σου κανει ψυχαναληση ουτε πληρωνουν ατομα για ψυχολογικη υποστηριξη.Quote:
Originally Posted by heman
Αμοιβαία συμπαράσταση για άτομα που βρίσκονται στο πτυχιο τι ακριβως εννοείς?
Είναι μια ζόρικη περίοδος σίγουρα! Αλλα πιστευω πως καλυτερη συμπαρασταση απο συμφοιτητες δε θα βρείς (πχ καποιο group sto fcb)
Γιατί εκείνοι θα σε καταλάβουν καλύτερα και θα συζητάτε πιο κοινά θέματα.
Παντως ασχετα με το πτυχιο σου, αλλα σχετικο με οσα εγραψες, πιστευω πως το να θεωρούμε οτι η δική μας συμπεριφορά είναι τέλεια ή σωστή ενώ των αλλων το αντίθετο δε βγαζει λογικη.
Μπορει να ήσουν σε μια σχέση υπερ-δοτικός και καλός κλπ... (φιλικη, ερωτικη, οικογενειακη,επαγγελματικ� �,...) αλλά αυτό δε σημαίνει οτι επειδη το αποτελεσμα της σχέσης ήταν αυτο που δν ήθελες οτι ο άλλος είχε το ολο λάθος. Γιατι μια σχεση 2 ατόμων επηρεάζεται και απο τους 2. Συνέλαβες κι εσυ λοιπον στο αποτέλεσμα αυτο-οποιο κι αν ήταν.
Αρα μπορει να ήσουν σουπερ καλος αλλα μηπως παραήσουν καλός? παραδειγμα λεω δε ξερω γιατι δε το ανελησες.
Οποτε το να λεμε οτι "α, οκ εγω ήμουν μια χαρα στη συμπεριφορα μου, ολοι οι αλλοι ειναι λαθος γυρω μου, αρα θα μεινω στη μοναξια μου'" νομιζω ειναι καπως σα να βολευεσαι στη μοναξια σου.
Δυνατότητα για πμ δεν έχει το φόρουμ?
εχει αφου γραψεις ακομα 45-50 μυνηματα