Καλησπέρα σας, είμαι νέος στο φόρουμ και αποφάσισα να γράψω εδώ για το πρόβλημα μου καθώς έχω φτάσει στο σημείο να βιώνω μια κόλαση.
Αρχικά κάνοντας μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν μου, πάντοτε είχα εμμονές και ψυχαναγκασμούς απ'την εφηβική μου ηλικία σε κάθε περίοδο της ζωής μου. Διάφορες/οι ήταν:
1) Περπατώντας μέσα στα κουτιά απ'τα πλακάκια ακόμη και μέσα στο σπίτι μου.
2) Πλύσιμο χεριών κάθε 5' γιατί νόμιζα πως ήταν βρώμικα.
3) Έφτυνα μια περίοδο συνέχεια τη μία μετά την άλλη γιατί είχα κολλήσει πως κάνει κακό και πρέπει να το βγάζεις.
4) Φόβος συνέχεια ότι είχα κάποια συγκεκριμένη αρρώστια, ειδικά AIDS, ακόμη και χωρίς να είχα καμιά ''επικίνδυνη'' επαφή.
5) Απίστευτη εμμονή σκέψης και εικόνας με τους γονείς μου να κάνουν σεξ.
6) Συνεχείς φαντασιώσεις και εμμονές ότι πρόκειται να συμβεί κάτι κακό σε μένα ή στην οικογένεια μου και γενικότερα.
7) Πάντοτε όταν προγραμμάτιζα ή ήθελα να κάνω κάτι δεν μπορούσα μέχρι και να κοιμηθώ γιατί δε μου έβγαινε απ'το μυαλό μέχρι να γίνει..
8) Εμμονές θρησκευτικού περιεχομένου για κάθε μου ενέργεια μήπως είναι αμαρτία ή όχι και αν τιμωρηθώ γι'αυτό και πως.
Αυτά είναι κάποια απ'τα πιο χοντρά που γράφω γιατί αν κάτσω και σκεφτώ περισσότερο σίγουρα θα θυμηθώ κι άλλα. Ωστόσο ποτέ δεν ένιωσα ότι ''δεν αντέχω'' άλλο καθώς είχα μάθει να ζω με αυτά και τα θεωρούσα κομμάτι μου, χωρίς να μου προκαλούν κάποιο άγχος ή δυσφορία.
Το χοντρό πρόβλημα μου ξεκίνησε αργότερα γύρω στα 21-22 με την κοπέλα μου. Ντρέπομαι που το λέω γιατί ίσως να ακουστεί χαζό αλλά, ενώ όλα κυλούσαν ομαλά σχετικά και ήμουν ερωτευμένος, είχα κυριολεκτικά αρρωστήσει όταν είχα μάθει πως είχε κάνει τρίο στο παρελθόν της πριν τη γνωρίσω. Η εμμονή που μου είχε δημιουργηθεί τότε στο μυαλό και οι εικόνες, όσο κι αν προσπάθησα να το παλέψω δεν τα κατάφερα ποτέ. Μαζί μ'αυτές συνάμα κυριευόμουν από άγχος, δυσθυμία, έναν ''κόμπο'' στο λαιμό και κλάμα. Σαν να μην έφτανε αυτό, όσο προσπαθούσα να το διαχειριστώ αυτό έπαιρνε μεγαλύτερη έκταση και είχε καταλήξει στο να έχω συνεχώς στο μυαλό μου και το συγκεκριμένο αλλά και την παραμικρή σχέση/περιπέτεια που είχε να καταλήξει να μ'ενοχλεί συνεχώς και έτσι τελικά χωρίσαμε. Από τότε δεν έχω πάψει στιγμή να έχω εμμονές σεξουαλικού περιεχομένου που κορυφώνονταν σε βαθμό να μην μπορούσα να αντικρύσω κανέναν άνθρωπο στην καθημερινότητα μου ( ειδικά φίλους, συνεργάτες, οικογένεια ) γιατί αυτομάτως είχα την εικόνα στο μυαλό μου να επιδίδονται σε διάφορα. Το χειρότερο είναι ότι επίσης από τότε δεν κατάφερα ποτέ να επισυνάψω σχέση με κοπέλα. Κάθε φορά που το επιχείρησα είχα απ'την αρχή μια μόνιμη εμμονή να τη σκέφτομαι σε διάφορα και να φαντάζομαι διάφορα με τους πρώην της λες και μου έμεινε κατάλοιπο από εκείνο το βίωμα μου με τη μεγάλη τη σχέση και όλα αυτά μου προκαλούσαν αυτό το άγχος και δυσφορία που ένιωθα ότι δε με χωράει ο τόπος και δεν μπορούσα να ηρεμήσω ούτε στιγμή. Αναγνώριζα βέβαια ότι οι εμμονές μου ήταν παράλογες αλλά δεν βοηθούσε αυτό πουθενά. Γι'αυτό το λόγο πέρασα περιόδους μοναχικές έχοντας πειστεί πως ποτέ πια δεν θα μπορέσω να ζήσω φυσιολογικά με κάποιον άνθρωπο και ζούσα μόνος με τους προσωπικούς μου ψυχαναγκασμούς οι οποίοι τουλάχιστον δε μου φέρνανε αυτή τη δυσθυμία και τη δυσφορία. Η ζωή μου έφερε στο διάβα μου να γνωρίσω μια κοπέλα που μετά από καιρό είχα πει να δοκιμάσω μήπως θα'μαι καλύτερα. Εκείνη δεν είχε ολοκληρώσει κιόλας και θεώρησα πως αυτό θα βοηθούσε την όλη φάση με τις εμμονές μου. Όλα ήταν σε καλό δρόμο στην αρχή αλλά όχι και για πολύ.. Άρχισαν πάλι οι εμμονές και όλα αυτά για παραμικρά πράγματα ( πχ προκαταρκτικά ) και τρελαινόμουν. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα ας πούμε, την ενοχλούσε ένας πρώην που ακόμα την ήθελε και όταν μου είπε τι και πως και το όνομα του ας πούμε 'Ζ' , είχα 24 ώρες το 24ωρο στο μυαλό μου καρφωμένη τη λέξη Ζ Ζ Ζ Ζ Ζ Ζ Ζ Ζ και την έβλεπα παντού και πάντα ειδικά σε άτομα δικού μου κύκλου με το ίδιο όνομα και συνάμα εμμονές και φαντασιώσεις με διάφορα που θα καταλαβαίνετε. Αναγνώριζα πως όλα ήταν δημιουργήματα του μυαλού μου και παράλογα αλλά δυστυχώς δε με άφηναν να ηρεμήσω και να είμαι καλά μαζί της αλλά ούτε και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Το χειρότερο συναίσθημα είναι πως αυτές για κάποιο λόγο μου προκαλούν ένα ψυχολογικό συναίσθημα σαν δύσπνοια σαν να μην μπορώ να αναπνεύσω και να πνίγομαι απ'το άγχος χωρίς να το θέλω και χωρίς να υπάρχει λόγος και αυτό που με τρέλαινε περισσότερο ήταν πως όλα αυτά μου προκαλούνται από πράγματα τα οποία είναι φυσιολογικά μες στη ζωή..
Είμαι 27 και το αποτέλεσμα όλων αυτών που σας περιέγραψα είναι μια φρίκη και μια κόλαση, με τη σχολή μου παρατημένη εδώ και πολύ καιρό και τη δυσλειτουργία μου και στη δουλειά και στην καθημερινότητα μου.. Πρόσφατα έκανα το μεγάλο βήμα και επισκέφτηκα έναν ψυχολόγο που από μια πρώτη ματιά που είπε πως αυτά τα συμπτώματα της δυσφορία είναι καταθλιπτικά συμπτώματα και ότι άργησα να μιλήσω αλλά θα τα παλέψουμε.. Ο κολλητός μου μου στο 8ο έτος Ιατρικής που ξέρει λίγα πράγματα παραπάνω μου λέει πως χρειάζομαι επειγόντως ψυχίατρο και μου σύστησε κιόλας έναν ο οποίος είχε βοηθήσει πολύ ένα συγγενικό του πρόσωπο με διπολική διαταραχή.
Ποια είναι η γνώμη σας εσάς; Απ'τα λίγα που έχω διαβάσει το μυαλό μου πηγαίνει σε ΙΨΔ γιατί ταιριάζουν τα συμπτώματα αλλά και σε αγχώδη διαταραχή μαζί.
Πολλές φορές σκέφτηκα να δώσω τέλος στη ζωή μου αλλά η κατά θαύματος διάσωση μου δυο φορές από τροχαίο μου λέγανε ότι ίσως να υπάρχει μια παραμικρή ελπίδα στον ορίζοντα.. Θέλω να επισκεφθώ το γιατρό αλλά τρελαίνομαι και μόνο στην ιδέα ότι όλα αυτά δε θα μου φύγουν και με ποιο τρόπο θα καταφέρει να μου βγάλει απ'το μυαλό όλα αυτά γιατί έχω πειστεί πλέον ότι είναι καρφιτσωμένα μόνιμα στο μυαλό μου και στην ψυχή μου.. :(
Συγνώμη για το μεγάλο ποστ και αν σας κούρασα αλλά... πραγματικά είμαι σε μεγάλη απελπισία και απόγνωση :(
