Καλησπέρα σε όλους. Είμαι καινούριο μέλος στο φόρουμ αν και σας παρακολουθώ χρόνια . Πριν 4 μέρες χώρισα από μια σχέση διάρκειας 4 χρόνων. Η πρωτοβουλία να χωρίσω ήταν δική μου διότι ένιωθα πλέον ότι αυτή η σχέση με έκανε να χάνω πράματα από την υπόλοιπη ζωή μου. Ήταν μια «ιδιαίτερη» (φια μένα τουλάχιστον) σχέση. Μια σχέση η οποία ξεκίνησε και ήταν μέχρι το τέλος σχέση με αρκετά μεγάλη χιλιομετρική απόσταση, καθ’ ότι εγώ σπουδάζω μακριά από την πόλη μου και ο άνθρωπος αυτός ήταν στην πόλη μου. Η επαφή που είχαμε ωστόσο και η επικοινωνία ήταν , σε όλα τα επίπεδα, πολύ καλύτερη από αυτή που έχουν πολλά ζευγάρια που δεν αντιμετωπίζουν το θέμα της απόστασης. Οπότε δεν ήταν ακριβώς το θέμα της απόστασης που μας έφτασε σε αυτό το σημείο. Όσο καλό παιδί και αν ήταν και όσο τέλεια ψυχική επαφή και να είχαμε υπήρχαν και βασικά προβλήματα . Στην αρχή της σχέσης ήταν πάρα πολύ ζηλιάρης και κτητικός. Εγώ έλειπα τον περισσότερο χρόνο στην πόλη που σπουδάζω και βλεπόμασταν όσο πιο συχνά γινόταν. Όσο καιρό έλειπα , ήμουν εκεί με παρέες κλπ , έκανα πράματα γενικώς αλλά η επικοινωνία μας ήταν του στυλ κάθε ώρα τηλέφωνο , συνεχεια μηνύματα κλπ κλπ , δηλαδή συνεχής. Γρίνιαζε συνήθως όταν του έλεγα ότι θα βγω , όχι υπο την έννοια του να πει ότι «δεν θέλω να βγεις» αλλά υπό την έννοια του «δεν έχεις σχολή αύριο;» , «δεν είναι καλύτερα να κάτσεις να ξεκουραστείς;» και διάφορες δικαιολογίες γενικώς. Δεν γούσταρε καθόλου την παρέα μου απ τη σχολή ,ούτε και αυτοί αυτόν ιδιαίτερα, και στην αρχή της σχέσης που με έβλεπαν και τρελαινόμουν ήταν αρκετά επιφυλακτικοί ως επικριτικοί. Με αυτά και μ’αυτά απ τη μια η συμπεριφορά του (πρώην πλέον) αγοριού μου σε συνδιασμό με το δικό μου κόλλημα , και απ την άλλη οι παρεξηγήσεις με την παρέα , άρχισα να αραιώνω από τους φίλους και τις πολλές παρέες γενικώς. Το αγόρι μου πλέον είχε καταλήξει να γίνει για μένα αγόρι, κολλητός , ψυχολόγος κλπ. Ήταν μόνο αυτός και κανένας άλλος . Κάπου είχα βολευτεί κιόλας σε αυτή την κατάσταση στην αρχή, καθ’ ότι και από μόνη μου σχετικά μοναχικό άτομο. Αντιλαμβανόμουν κάποιες φορές ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι και πολύ καλό αλλά έλεγα «δε βαριέσαι, καλά είμαι». Το άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι ήταν άνεργος όλο τον καιρό που ήμασταν μαζί. Δεν έβρισκε δουλειά , είχε απογοητευτεί , σε κάποιες φάσεις δεν προσπαθούσε αρκετά επειδή ήταν απογοητευμένος και γενικότερα υπήρχε ένας φαύλος κύκλος. Φυσικά αφού υπήρχε τόσο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα δεν ερχόταν συχνά στην πόλη που σπουδάζω οπότε ερχόμουν εγώ όποτε μπορούσα. Δεν παραπονέθηκα ποτέ για αυτό συγκεκριμένα, ούτε και τώρα. Αυτό είναι το λιγότερο.
Το θέμα είναι ότι πλέον από ένα σημείο και μετά η σχέση αυτή είχε γίνει μια περίεργη , αρρωστημένη κατάσταση. Εγώ τον περισσότερο χρόνο ήμουν μακριά , απομονωμένη σχεδον τελειώς πλέον από παρέες κλπ , γέμιζα τον χρόνο μου με σχολή και γυμναστήριο άντε και καμια βόλτα που και που μέχρι να περάσει ο καιρός να πάω στην πόλη μου. Και όταν πήγαινα στην πόλη μου ναι μεν ήμασταν πολύ καλά από την άποψη ότι αγαπιόμασταν και ήμασταν επιτέλους μαζί κλπ αλλά οι έξοδοι ήταν μόνο για καφέ , άντε και για καμιά μπύρα. Το σινεμά ήταν πολυτέλεια και δεν πολυήθελε κιόλας γενικώς . Γενικότερα τέλος πάντων, ζούσα μέσα σε πολύ άγχος και ρουτίνα συνέχεια. Εν τω μεταξύ έβλεπα όλους τους άλλους να προχωράνε. Να κάνουν ενδιαφέροντα πράματα , ταξίδια , πλάκες , εκδρομές . Εγώ έλειπα από όλα σχεδόν. Προσκολλημένη στη σχέση μου μέχρι αηδίας. Βέβαια για να πω και τα καλά , ήταν ένας άνθρωπος που μου έδωσε πολλή αγάπη , και του έδωσα και γω φυσικά. Όταν ήμασταν μαζί δεν μας ένοιαζε τίποτα . Ήταν πάρα πολύ υποστηρικτικός σε διάφορες περιπτώσεις και άτομο γενικότερα σκεπτόμενο και ευαίσθητο. Αλλά πραγματικά στο τέλος δεν άντεξα . Του χα κάνει κανα 2 φορές έμμεσα την κουβέντα ότι «ας κάνουμε και άλλα πράματα» και ότι θεωρούσα ότι δεν προσπαθούσε αρκετά για δουλειά . Τον παρότρινα συνέχεια να προσπαθεί κι’ άλλο. Αλλά γενικώς δεν έβλεπα κάποια τρομερή βελτίωση πέραν του ότι τον τελευταίο χρόνο περίπου δεν ήταν πλέον τόσο κτιτικός και πιεστικός στα θέματα παρέας . Αλλά πλέον εμένα μου χαν μείνει οι κακές συνήθειες και έχω κλειστεί γενικώς πάρα πολύ στον εαυτό μου. Όλα αυτά τα σκεφτόμουν γενικώς συχνά , αλλά ποτέ δεν μου πήγαινε το μυαλό ότι πραγματικά θα τολμούσα πλέον να χωρίσω . Βασικά είχα και πριν από αυτόν μερικές σχέσεις και ποτέ δεν είχα χωρίσει εγώ κάποιον , οπότε μου φαινόταν τρομερά δύσκολο.
Πλέον πρέπει να παλέψω με το μετά. Το ότι τον χώρισα εγώ δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν τον αγαπάω ακόμη ή ότι δεν νιώθω απαίσια , πραγματικά απαίσια , που τον πλήγωσα. Ώρες ώρες μάλιστα νιώθω τελείως χάλια που το έκανα , όσο και αν σκέφτομαι λογικά και λέω ότι το ήθελα και ότι είναι για καλό κλπ. Με πιάνει πανικός μερικές στιγμές όταν τα σκέφτομαι και είμαι στο τσακ να τον πάρω τηλέφωνο έστω μόνο να ρωτήσω τι κάνει . Αλλά μετά σκέφτομαι ότι κάτι τέτοιο μόνο κακό θα του έκανε αφού δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε ξανά μαζί. Δεν πιστεύω γενικότερα στην επανασύνδεση και ξέρω ότι ούτε και αυτός. Το άλλο για το οποίο νιώθω σκατά είναι το θέμα των φίλων. Νιώθω ότι είμαι τελείως γομάρι που τους έγραψα για μια σχέση , όσο σοβαρή ή όχι και αν ήταν αυτή , και γι αυτό δεν έχω προσεγγίσει ακόμη σχεδόν κανέναν παρά μόνο τον κολλητό μου , για να πω τι έγινε . Είμαι σίγουρη ότι η αντίδραση θα είναι σε στυλ «α , οκ , πριν μας είχες γραμμένους και τώρα για να μη σαλτάρεις που χώρισες μας θυμήθηκες ε» και μάλλον δεν θα χουν και άδικο. Γι αυτό σκοπεύω να μην τους το πω άμεσα , και να μην δώσω μεγάλη έκταση όταν το κάνω , να μην θεωρήσουν δηλαδή ότι τους θυμήθηκα λόγω αυτού και τους εκμεταλλεύομαι. Το πάθημα γίνεται μάθημα. Θα προσπαθήσω να ξανακάνω τις επαφές μου , παλιές ή καινούριες , και καλώς εχόντων των πραγμάτων όταν θα είμαι λίγο καλύτερα και θα χει ξεκινησει και η σχολή να χω πράματα να κάνω να ξεχνιέμαι κλπ , θα καεί το πελεκούδι :D
Μέχρι τότε , ευχαριστώ πάρα πολύ όσους διάβασαν όλο αυτό το τεράστιο ποστ . Δεν το έγραψα με συγκεκριμένο σκοπό, περισσότερο ήθελα να βγάλω κάποιες σκέψεις από μέσα μου και να χω κάτι να διαβάζω όταν με πιάνουν οι μαύρες μου για να συνέρχομαι. Αν έχετε να κάνετε κάποιο σχόλιο πάνω στο θέμα ώστε να προκύψει συζήτηση , είναι φυσικά ευπρόσδεκτο.
