Γειά σε όλα τα μέλη του φόρουμ, θα ήθελα την συμβουλή σας.
Ο αδερφός μου πριν από 15 περίπου χρόνια αρρώστησε ψυχικά και από τότε παίρνει τα zyprexa. Δεν ξέρω ακριβώς τι διάγνωση είχε κάνει ο γιατρός αλλά από τα συμπτώματα του και απ'οσο έχω διαβάσει νομίζω ότι είναι σχιζοφρένεια.
Όταν άρχισε να παίρνει αυτά τα χάπια είχε γίνει καλύτερα από την αποψη ότι σταματησε να νομίζει ότι τον παρακολουθούν και άλλα που έλεγε που δεν ισχύουν αλλά με αυτά τα χάπια είχε καθημερινά κρίσεις πανικού (νομίζω έπαιρνε και κάποια άλλα χάπια για να τον βοηθήσουν με τις κρίσεις πανικού). Σταμάτησε και από την δουλειά του γιατί έλεγε ότι του προκαλούσε άγχος και φαντάζομαι φοβόταν μήπως τον πιάσει κρίση πανικού σαν ήταν στην δουλειά.
Επίσης στη διάρκεια των χρόνων έβαλε πολλα κιλά, έχω διαβάσει ότι τα zyprexa προκαλούν αυξηση βάρους και τον τελευταίο χρόνο έχει και διαβήτη.
Τέλοςπαντων, η ζωή που κάνει τώρα νομίζω δεν τον βοηθά να γίνει καλύτερα. Είναι συνέχεια σπίτι, δεν κάνει τίποτα και το μόνο που κάνει είναι να αγοράζει απο το ιντερνετ ιατρικά βιβλία και να τα διαβάζει. Αυτό του κάνει κακό γιατί νομίζω διαβάζει συνέχεια για αρρώστιες και νομίζει ότι ξέρει τα πάντα για αρρώστειες και φάρμακα. Είναι πολύ ισχυρογνώμων και δεν ακούει κανένα.
Τον τελευταίο χρόνο έχει χειροτερέψει η κατάσταση του, για ένα μήνα μπορεί να είναι καλά (το καλά είναι σχετικό γιατί πάντα κάτι θα έχει είτε αυτό είναι πονοκέφαλος, πόνος στα πόδια κτλ) και μετά για τους επόμενους 2 μήνες να πιστεύει πράγματα που δεν ισχύουν. Πχ μπορεί να με πάρει τηλέφωνο και να μου μιλάει εντάξει, λογικά πράγματα, και μετά από μια ώρα να παίρνει τηλέφωνο να με βρίζει, να βρίζει τους γονεις μου, και να λέει πραγματα γιαυτούς, για μένα που δεν ισχύουν. Γίνεται αυτό??
Την μια στιγμή να είσαι καλά και την επόμενη ώρα να λες βλακείες??
ήμουν με την εντύπωση ότι όταν κάποιος υποτροπιάζει είναι για μια χρονική περίοδο. Νομίζει ότι έχει καρκίνο, λέει ότι οι γονείς μου πάνε και του βάζουν ενέσεις το βράδυ, στα πιο extreme λέει ότι η μητέρα μου τον έκανε με τον αδερφό της με αποτέλεσμα να την παιρνει τηλέφωνο και να την βρίζει, ότι οι γονείς μου του βάζουν φάρμακο στο φαγητό του και άλλα τέτοια άσχετα.
Τον τελευταίο μήνα τον έχω μπλοκάρει στο κινητό μου, δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ να το συνηθήσω το πρωί πχ να μου μιλάει όπως μου μιλάει κανονικά ο αδερφός μου και μετα από 2-3 ώρες να με παιρνει και να βρίζει, είναι πολύ ψυχοφθόρο. Άμα με βρίζει εμένα δεν με νοιάζει τόσο πολύ αλλά άμα αρχίσει να μου βρίζει την μητέρα μου ή τον πατέρα μου με αισχρόλογα δεν το αντέχω και νευριάζω που σκέφτεται έτσι για τους γονείς του, γιατί είναι συνέχεια δίπλα του και τον βοηθούν παντα. Είναι και ηλικιωμένοι και νιώθω ότι δεν έχουν πια τόση ψυχική δύναμη όσο είχαν παλιά.
Πολλές φορές νιώθω τύψεις για το πως του έχω μιλήσει σε φάσεις που με είχε νευριάσει με αυτά που έλεγε.
Θα ήθελα να μου πει κάποιος που έχει περάσει παρόμοιες καταστάσεις πως το αντιμετωπίζει, ή ακόμα αν κάποιος υποφέρει με αυτή την ασθένεια και έχει παρόμοια συμπτώματα με τον αδερφό μου, τι σκέφτεται την ώρα που λέει αυτά τα άσχετα?? πως μπορεί να σκέφτεται κάποιος και να βρίζει τους ανθρώπους που τον αγαπούν, που είναι συνέχεια δίπλα του και προσπαθούν να τον βοηθήσουν??? Άμα λέει αυτά τα άσχετα που δεν έχουν καθόλου λογική εγώ πως πρέπει να αντιδρώ?
Επίσης τα τελευταία 2 χρόνια δεν δέχεται να πάει σε γιατρό να τον δει, θεωρεί ότι οι γιατροί απλά θα του δώσουν και άλλα φάρμακα και επίσης θεωρεί ότι ξέρει καλύτερα από τους γιατρούς γι'αυτο και κάνει χημείες μόνος του. Πως να πείσουμε ένα τέτοιο άνθρωπο που νομίζει ότι τα ξέρει όλα να πάει σε γιατρό? Επίσης πως καταλαβαίνουμε αν ένας γιατρός είναι καλός και up to date γενικά με την ψυχιατρική??
Επίσης είναι φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει, την μια στιγμή να είναι εντάξει και μετά από 2-3 ώρες να λέει βλακείες και μετά πάλι να μου λέει συγνώμη κοκ??? Ώρες ώρες νιώθω ότι με κοροιδεύει, λέω δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Πως γίνεται να είναι έτσι αφού παίρνει τα φάρμακά του?
Λυπάμαι πάρα πολύ και μακάρι να μην υπέφερε από αυτή την ασθένεια. Πριν αρρωστήσει ήταν κοινωνικός, είχε φιλοδοξίες κτλ τώρα έχει καταντήσει να ζει μια πολύ μίζερη ζωή. Το ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο και απ'οσο έχω διαβάσει και σε αυτό το φορουμ και σε άλλα ξένα τα φάρμακα αυτά έχουν πολλές παρενέργειες αλλά έχω διαβάσει για άτομα που υποφέρουν από αυτή την ασθένεια αλλά παρ'ολα αυτά έχουν μια αρκετά φυσιολογική ζωή και το προσπαθούν. Ο αδερφός μου δεν έχει κανένα χομπυ, ή κατι να απασχολείται, θέλει μόνο να διαβάζει ιατρικά βιβλία. Παρα πολλές φορές του είπα βρες ένα χομπυ, κάτι που σ'αρέσει και επίσης του έχω πει να πάει σε διαιτολόγο αλλά δεν..λέει ότι ξέρει αυτός τι πρέπει να τρώει, ούτε καν σε διαβητολόγο δεν θέλει να πάει. Νιώθω ότι μιλάω σε τοίχο.
Κάθε συμβουλή σας είναι πολύτιμη για μένα!