Στην ζωη μου δεν ειχα ποτε συναισθηματα για καποια κοπελα..ουτε και καποια ερωτικη σχεση με καποια κοπελα ..εως τα 36 μου που γνωρισα εκεινη..ειμαι 42 χρονων γυναικα και εκεινη λιγο μικροτερη μου.Στην πρωτη γνωριμια μας ολα ηταν τελεια,μιλουσαμε ωρες, γελουσαμε,και ενιωσα αρκετα ανετα για κατι τοσο εξω απο εμενα..καπως ετσι ξεκινησαμε αυτη την σχεση .Τους πρωτους μηνες φιλικη και στην πορεια εξελιχθηκε σε ερωτικη.Μια σχεση η οποια κραταει αρκετα χρονια περιπου 5!χρονια πολυ εντονα για εμενα,ηταν ενας ερωτας με πολυ ενταση,παθος,αγαπη,πονος...π ολυ πονος...το προβλημα μου ειναι οτι τα τελευταιο χρονο νιωθω οτι ζω εναν ανεκπληρωτο ερωτα και ας ειμαστε ζευγαρι..διψαω να με αγκαλιαζει να μου κανει ερωτα να μου μιλαει τρυφερα,γινεται πλεον πολυ σπανια..αν δεν κανω εγω την κινηση αυτη τιποτα!δεν μου λεει πια γλυκολογα δεν ειναι τρυφερη,αλλα αυτη πιστευει οτι ειναι γεννεοδωρη στις εκδηλωσεις της..παλευω και αρκουμαι σε αυτα που μου προσφερει,ομως και παλι εχω το αισθημα του ανικανοποιητου,ξερω οτι ο ερωτας δεν εκδηλωνεται και στους δυο το ιδιο και ειναι ασχημο αυτο.Μονιμος μεσα μου εχω ενα παραπονο και καθημερινα παλευω με αυτο,παλευω με τον χαρακτηρα μου,προσπαθω να αλλαξω αλλα δεν τα καταφερνω στο βαθμο που θελω.ειναι στιγμες που νιωθω οτι παλευει με τον τροπο της να μου δειξει οτι κανω λαθος αλλα δεν μου αρκει τοσο οσο να ικανοποιησει την γυναικεια φιλαρεσκεια μου..δεν ξερω τι να κανω για να σταματησω να νιωθω ετσι..ειμαι ερωτευμενη και οταν ο ερωτας δεν εκπληρωνεται το ιδιο ποναει..και ποναει πολυ..ειναι στιγμες που ξεχνας τις τυψεις, τους κανονες, το σωστο και πρεπον κι αφηνεσαι γιατι δεν μπορεις να κανεις τιποτε αλλο...πως σταματας τον χειμαρο?πως να σβησεις την πυρκαγια μεσα σου οταν φυσαει απο παντου?πως γινεται να ποναει τοσο η αγαπη μου για εκεινη και ταυτοχρονα να με κανει να νιωθω τοσο ομορφα απολυτα μοναδικα?γιατι ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ να ειναι τοσο δυσκολη?μακαρι να ειχαν νοημα οι σκεψεις μου,μακαρι να μπορουσα να διωξω αυτο το ανικανοποιητο απο μεσα μου!
