PART 2:
Όταν τελείωσαν οι διακοπές μου, γύρισα για λίγες μέρες στην πόλη που μεγάλωσα και ένα βράδυ που γυρνούσα οδικώς στο σπίτι μετά από μία βόλτα που είχα πάει με τους φίλους μου, με έπιασε η χειρότερη κρίση που είχα μέχρι τώρα. Ξεκίνησε με ένα ελαφρύ μούδιασμα στο αριστερό χέρι, το οποίο με έκανε να νευρικό και γρήγορα εξελίχθηκε σε έντονο μούδιασμα και στα δύο χέρια, σε σημείο να μην τα αισθάνομαι σχεδόν, γρήγορη αναπνοή, ταχυκαρδία, το μούδιασμα προχώρησε στα αφτιά μου και στο κεφάλι, άρχισα να έχω έντονο σφίξιμο στο στομάχι και δυσφορία που προχωρούσε προς το στήθος και έντονο πανικό και τρόμο. Προσπάθησα να συγκεντρώσω όποια προσοχή μου είχε μείνει στην οδήγησή μου. Ευτυχώς ήταν αργά το βράδυ και οι δρόμοι ήταν άδειοι, επίσης βρισκόμουν κοντά στο σπίτι σχεδόν. Πέρασα όμως ένα κόκκινο φανάρι (αφού κοίταξα προς όλες τις κατευθύνσεις πως μπορούσα να το κάνω με ασφάλεια) γιατί δεν μπορούσα να περιμένω ούτε δευτερόλεπτο σε απραξία από την νευρικότητα. Αφού έφτασα σπίτι, βγήκα γρήγορα από το αμάξι και έκατσα δίπλα στο πεζοδρόμιο όπου και όλα τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν γρήγορα. Μετά από καμιά ώρα, αφού έκανα 2-3 τσιγάρα και είχα ηρεμήσει περίπου, αποφάσισα να πάω σε νοσοκομείο. Αυτό που πέρασα ήταν πολύ έντονο για να το αγνοήσω.
Πήγα στο νοσοκομείο, αφού έδωσα τα στοιχεία μου και πήρα αριθμό για το παθολογικό, ήρθε η σειρά μου μετά από 3 ώρες. Η παθολόγος μου είπε πως δεν υπάρχει κάτι παθολογικό με τα συμπτώματα που της περιέγραψα, με διαβεβαίωσε πως ακόμα και αν είχε την παραμικρή αμφιβολία, δεν θα την άφηνε χωρίς να την διερευνήσει. Ήταν τόσο σίγουρη που δεν με έστειλε καν για εξετάσεις.
Πέρασαν μερικές ημέρες ακόμα και επέστρεψα στην πόλη που μένω μόνος και σπουδάζω. Οι κρίσεις είχαν ελαττωθεί σε συχνότητα αλλά και ένταση, πράγμα που με ανακούφισε, αλλά η διαρκής ανησυχία για την υγεία μου, το έντονο άγχος καθώς και οι κακές συνήθειες να τσεκάρω συνεχώς τον σφυγμό μου και να δίνω σημασία σε ότι τυχαίο συνέβαινε, παρέμειναν. Προσπάθησα να σταματήσω αυτό με τον σφυγμό, αλλά έχω μία αρτηρία που περνάει στο δεξί μου χέρι κοντά στο δέρμα πάνω από τον αντίχειρα σχεδόν, την οποία μπορώ να δω να πάλλεται με το μάτι, χωρίς να την πιάσω. Αρκετά εκνευριστικό.
Αφού είδα πως δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλο αυτό που περνούσα, αποφάσισα να πάω σε ψυχίατρο, ο οποίος με διέγνωσε με ήπια προς μέτρια κατάθλιψη, η οποία προκάλεσε τις κρίσεις πανικού, που με τη σειρά τους προκάλεσαν το άγχος για την υγεία. Μου έγραψε συνταγή με ένα αντικαταθλιπτικό (Ladose, 20mg) το οποίο είπε να παίρνω κάθε πρωί, και αγχολυτικό (Xanax 0,5mg) για να παίρνω μισό το πρωί, μισό το μεσημέρι και μισό το βράδυ (0.75mg ημερησίως). Αυτό έγινε πριν κανένα μήνα, και λίγο παραπάνω. Δεν ήθελα να πάρω φάρμακα, προτιμούσα να προσπαθήσω να το αντιμετωπίσω μόνος μου και έτσι δεν πήρα τα φάρμακα, αν και τα αγόρασα.
Είχα κολλήσει με αυτά που είχα διαβάσει για την καρδιά και αποφάσισα να πάω να κάνω άλλες δύο εξετάσεις, holter monitor (24ωρο καρδιογράφημα) και τεστ κοπώσεως.
Έκανα το holter, το οποίο ήταν και αυτό φυσιολογικό, με 84 παλμούς το λεπτό κατά μέσο όρο, 42 minimum όταν κοιμόμουν και 158 maximum μετά από 40 λεπτά περπάτημα, σε μία ανηφόρα με γρήγορο ρυθμό. Η καρδιολόγος μου είπε πως θα προτιμούσε να ήταν ο μέσος όρος γύρω στους 75, αλλά αυτό υποδηλώνει πως είμαι αγχώδης. Είχα 220 έκτακτες κολπικές συστολές, οι οποίες είναι ακίνδυνες και αθώες, και 2 έκτακτες κοιλιακές συστολές, τις οποίες ένιωσα (αυτά τα φτερουγίσματα που καταλαβαίνω κατά καιρούς). Η καρδιολόγος είπε πως 2 δεν είναι τίποτα, συμβαίνουν σε όλους τους υγιείς ανθρώπους.
Μετά την αξιολόγηση του holter, ξεκίνησα το τεστ κοπώσεως, με αρχική πίεση πάλι υψηλή, 134/85 και 71 παλμούς το λεπτό. Έβγαλα 12 λεπτά στον διάδρομο, συμπληρώνοντας 4 από τα 5 στάδια δυσκολίας με METs Score 13.5 (ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Σταματήσαμε το τεστ επειδή η καρδιά μου έφτασε το 100% του ρυθμού που μπορεί να πιάσει θεωρητικά ένα άτομο της ηλικίας μου, 196 παλμούς το λεπτό. Η πίεσή μου έφτασε 190/90 και η καρδιολόγος ανέφερε πως θα προτιμούσε να είναι στο 170-180. Αλλά αφού ολοκλήρωσα το τεστ έπεσε γρήγορα στο 110, πράγμα που σύμφωνα με την καρδιολόγο σημαίνει πως δεν είμαι πραγματικά υπερτασικός, αλλά αγχώδης.
Συνοπτικά, το holter και το τεστ κοπώσεως ήταν και αυτά φυσιολογικά.
Πλέον δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνω, οπότε ξαναπήγα στον ψυχίατρο, ο οποίος με έπεισε να πάρω τα χάπια, τα οποία τα ξεκίνησα την προηγούμενη Παρασκευή.
Δεν ξέρω αν ήταν θέμα ψυχολογίας σε συνδυασμό με το Xanax, αλλά από την Παρασκευή ως την Τρίτη, για 4 ημέρες ήμουν εντελώς χαλαρός, σαν τον παλιό μου εαυτό, χωρίς άγχος.
Από την Τρίτη και μετά το άγχος επανήλθε, αλλά το Xanax φαίνεται να το μειώνει αρκετά. Ο ψυχίατρος είπε να το παίρνω επειδή το αντικαταθλιπτικό θέλει 4-6 εβδομάδες για να λειτουργήσει. Παίρνω μισό χάπι Xanax το πρωί και μισό το μεσημέρι (0.5mg ημερησίως). Αποφεύγω το βραδινό, εκτός και αν βλέπω πως είμαι στην τσίτα.
Εχθές νωρίς το πρωί πετάχτηκα από τον ύπνο μου χωρίς ανάσα, σαν να είχα σταματήσει να αναπνέω στον ύπνο μου.
Το είχα ξαναπάθει κάποιες φορές παλιότερα, αλλά τότε συνέβαινε όταν έπεφτα για ύπνο, στο στάδιο που με παίρνει ο ύπνος. Αλλά αυτή τη φορά ήταν μετά από κάποιες ώρες ύπνου και ήταν έντονο.
Πρέπει να κοιμόμουν ελαφριά γιατί εκείνη τη στιγμή είχα αυτό που λένε "lucid dreaming", που ενώ ονειρεύεσαι έχεις συνείδηση του τι συμβαίνει και μπορείς να ελέγξεις το όνειρό σου.
Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ αλλά με έπιασε πάλι άγχος, ταχυκαρδία με δυνατούς παλμούς και πανικός. Σκέφτηκα να βγω έξω και να περπατήσω, όπως έκανα συνήθως όταν με έπιανε κάτι τέτοιο, αλλά πήρα μισό Xanax και μου πέρασε μετά. Κοιμήθηκα καμιά ώρα ακόμα, σηκώθηκα, ασχολήθηκα με κάτι επαγγελματικές υποχρεώσεις και το μεσημέρι πήγα για μάθημα. Κατά τις 3:00 το μεσημέρι πήρα το άλλο μισό Xanax, όμως μία ώρα αργότερα, στις 4:10 με έπιασε ξανά η κρίση πανικού, όπως και το πρωί. Μου έκανε εντύπωση που με έπιασε 2 φορές σε μία ημέρα με τέτοια ένταση, δεν το είχα ξαναπάθει, πόσο μάλλον ενώ είχα πάρει Xanax μία ώρα νωρίτερα, γεγονός που με τρόμαξε γιατί ενίσχυσε τον φόβο μου πως παθαίνω κάτι παθολογικό. Αφού άρχισα να ηρεμώ, ήμουν βέβαια ακόμα ταραγμένος, πήρα και άλλο μισό Xanax γιατί έπρεπε να οδηγήσω μέχρι το σπίτι και φοβόμουν να το κάνω σε αυτή την κατάσταση, γιατί εκτός από εμένα, θα ήμουν κίνδυνος και για τους άλλους, αν και ακόμα υπό αυτές τις συνθήκες, είμαι αρκετά προσεκτικός και συνειδητοποιημένος οδηγός. Το τελευταίο Xanax με ηρέμησε αρκετά και έτσι οδήγησα σπίτι.
Το ίδιο βράδυ αργότερα σκεφτόμουν πως το Xanax όντως μου είναι αρκετά χρήσιμο, αλλά επειδή δεν θέλω να μου γίνει συνήθεια ως εύκολη λύση, μιας και είναι αρκετά εθιστικό από όσο διαβάζω, αποφάσισα να μην παίρνω αυτά τα μισά χάπια κάθε πρωί και μεσημέρι, αλλά μόνο όταν βλέπω πως πάει να με πιάσει κάποια κρίση. Έτσι, σήμερα το πρωί δεν πήρα το πρωινό, αλλά πήρα ένα κατά τις 4:00 το μεσημέρι, γιατί ενώ δεν είχα κάποια χρήση, είχα έντονο άγχος και φοβόμουν μη με πιάσει.
Τώρα, αυτή η φαρμακευτική αγωγή είναι η τελευταία μου ελπίδα να ξεφύγω από όλο αυτό το μαρτύριο. Περιμένω να περάσει ο καιρός να δω αν θα λειτουργήσει το αντικαταθλιπτικό.
Με έχουν διαβεβαιώσει όλοι πως όλο αυτό είναι καθαρά ψυχολογικό, και εγώ παρόλο που γενικά πάντα βασίζομαι στην ψυχρή λογική, συνεχίζω να αγχώνομαι πιστεύοντας πως θα πάθω κάτι, αγνοώντας κάθε διαβεβαίωση από τους γιατρούς. Νομίζω πως δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το γεγονός πως θα πεθάνω, όπως όλοι και όλα, είτε τώρα κοντά είτε κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον. Αλλά αυτή είναι φιλοσοφική κουβέντα για κάποια άλλη στιγμή. Τέλος πάντων.
Έχω χάσει πλέον τον εαυτό μου (και κιλά), δεν απολαμβάνω τις στιγμές με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Δεν μιλάω, δεν γελάω, δεν κάνω αστεία, απλά είμαι παρών.
Αυτά... Χαρά στο κουράγιο όποιου/ας κάτσει και διαβάσει την έκθεσή μου, θα είναι κουραστικό. :D
Ακόμη και το forum δεν με άφησε γιατί ήταν πολύ μεγάλη και έτσι την έσπασα σε δύο κομμάτια. :P
Απλά είπα να τα περιγράψω αναλυτικά μπας και μπορέσει κανείς να συσχετιστεί με την εμπειρία μου, ή να περνάει κάτι παρόμοιο.
Για όποιους βαριούνται να διαβάσουν τα παραπάνω, και με το δίκαιο τους δηλαδή τόσα που είναι, συνοπτικά, ξεκίνησα να έχω κρίσεις πανικού πριν 6 μήνες, έκανα καρδιολογικές εξετάσεις οι οποίες ήταν φυσιολογικές, απέκτησα έντονο άγχος για την υγεία μου, όλα αυτά ως αποτέλεσμα κατάθλιψης και ξεκίνησα φαρμακευτική αγωγή με Ladose και Xanax πριν καμιά εβδομάδα. Τώρα περιμένω...
Με εκτίμηση και τις καλύτερες ευχές σε όλους,
Comfortably Numb
