Ηταν καποτε ενας νεος,ο οποιος βαδιζε σε ενα δρομο που στο τελος του δρομου ειχε κατι συντριμια και ενα γκρεμο,καθως περπατουσε εκει,συναντουσε και πορτες κλειστες,ειχε την ευκαιρια και την δυνατοτητα να τις ανοιξει,για να τις ανοιξει ομως ρωτουσε και γονεις και φιλους,και συνεχεια την απαντηση που επαιρνε ηταν "αστο τωρα δεν ξερεις τι θα συναντησεις απο εκει πισω,καλα βαδιζεις προς τα εκει" απαντουσε ο νεος μα εχει συντριμια στο τελος"του ελεγαν οι αλλοι "ναι κι αν ανοιξεις την πορτα και πεσεις κατευθειαν στο γκρεμο?"και συνεχιζε ο νεος να βαδιζει στα συντριμια και τα χρονια περασαν,που εγινε τοσο μεγαλος ο οποιος με το ζορι στεκοταν ορθιος,και μολις εφτασε στα συντριμια,αποκοιμηθηκε σε μια γωνια!
ειναι μια ιστορια που μου ηρθε στο μυαλο για τις ευκαιρειες που μας ερχοντε και δεν τις αρπαζουμε και μας επηρεαζουν διαφοροι εξωτερικοι παραγοντες!η ιστορια δεν ξερω αν σας αρεσε,τουλαχιστον προσπαθησα να αποτυπωσω πως αισθανομαι εγω καποια πραγματα!