Καλησπέρα στο Forum ,καλή δύναμη και καλό κουράγιο σ΄ όλους.Είμαι νέο μέλος και μόλις πριν από 2 μήνες η διάγνωση μου ήταν ΙΔΨ/ Ιδεοληψίες αμφιβολίας.Η ιστορία μου ξεκινάει από την αγνή ηλικία των 14(τώρα είμαι 26),όταν κατά τη διάρκεια που ψάρευα μαζί με τον Θείο μου στη βάρκα μας περιτριγύριζε μια σφήκα,ένιωσα ότι με τσιμπάει στον λαιμό,ξαφνικά πανικοβάλλομαι και μου κόβετε η αναπνοή.Αμέσως φύγαμε για το κέντρο υγείας,οπού με εξέτασαν οι γιατροί και ΔΕΝ υπήρχε απολύτως τίποτα,κανένα ίχνος τσιμπήματος.Την άλλη μέρα για κακή μου τύχη ανοίγοντας την τηλεόραση πετυχαίνω στις Ειδήσεις ότι κάποιος πέθανε από τσίμπημα σμήνος σφηκών,και από τότε άρχισε το μαρτύριο μου.Άρχισε να με διακατέχει μια τεράστια ανασφάλεια για τα πάντα. Θυμάμαι ότι δεν έτρωγα κρέας επειδή υπήρχε η έξαρση με τη νόσο των τρελών αγελάδων,υπήρχε επιδημία με τη μηνιγγίτιδα,έβγαινα έξω και το μυαλό μου ήταν εκεί συνεχώς,έβλεπα ότι πέθανε ένας ποδοσφαιριστής αμέσως φοβόμουν στη μπάλα ότι θα πάθω τη καρδιά μου,κτλ.Ύστερα ανέπτυξα και κρίσεις πανικού και μια μικρή αγοραφοβία. Τέλοσπαντων για να μην μακρηγορώ όλα αυτά τα εξάλειψα μόνος μου με πολύ προσπάθεια και βάζοντας κάτω τη λογική, και ιδιαίτερα όταν πέρασα φοιτητής στη Πάτρα.Είχα φτάσει στο σημείο να μην φοβάμαι σχεδόν για τίποτα,πέραν του φυσιολογικού.Φτάνω λοιπόν στο ρεζουμέ.Περίπου πριν 3 χρόνια κάποιες νύχτες με έπιανε ένα περίεργο συναίσθημα ότι εκεί που είμαι ξαπλωμένος με έλκει το μπαλκόνι/ότι θα χάσω τον έλεγχο και θα σηκωθώ να πέσω από κάτω,δεν μπορώ ούτε εγώ να το εξηγήσω,όπως και να έχει το σκεφτόμουν λίγο και πέρναγε. Διαβάζω λοιπόν στο Ίντερνετ ότι κάποιος επειδή είχε ένα τατουάζ και του δημιουργούσε πίεση/βάρος αυτοκτόνησε.Πριν 2 μήνες λοιπόν,και ενώ είχαν μεσολαβήσει πολλά στρεσσογόνα γεγονότα στη ζωή μου,π.χ. με το σπίτι μου, με τη κοπέλα μου,με τη καθημερινότητα μου,ανεργία κτλ.,κάνοντας μια εργασία στη ταράτσα έκανα μια σκέψη ότι θα σκοντάψω και θα πέσω από κάτω..το ίδιο βράδυ λοιπόν με πιάνει το ίδιο συναίσθημα με το μπαλκόνι...Ε από εκείνη τη νύχτα ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου.Μου έγινε εμμονή ότι θα αυτοκτονήσω,περπάταγα στο δρόμο σκεφτόμουν αυτό,μίλαγα στο τηλ. σκεφτόμουν αυτό,οτιδήποτε έκανα στη μέρα μου σκεφτόμουν αυτό,δεν μπορούσα να απαλαχτώ με τίποτα από διάφορες εικόνες και από τη λέξη..Άρχισα να κάνω εμετούς,να ιδρώνω,να πηγαίνω στο μπαλκόνι και να λέω ΧΩΡΙΣ να το επιθυμώ ''θα πέσω τώρα''...Άρχισα να έχω τεράστια δυσφορία,να μν μπορώ να κοιμήθω,να μην μπορώ να φάω..Λέω θα πάω στη Πάτρα στη κοπέλα μου μήπως χαλαρώσω,και πάλι τίποτα εκεί το μυαλό μου...Έλεγα δν γίνεται να αππαλαχτώ ποτέ από αυτή τν ιδέα και τις εικόνες..Να πίνω αλκοόλ τπτ, να πίνω 8 χαμομήλια τπτ...Τα μαζεύω όπως είμαι και ξεκινάω για Αθήνα εντελώς χαμένος/πανικοβλημένος.. Πάω στο περίπτερο να πάρω ένα νερό και έτσι όπως είμαι με πιάνει ένα αμόκ και κατευθυνόμουν χωρίς να το θέλω να πέσω στις ρόδες ενός αμαξιού και ξαφνικά χωρίς να γνωρίζω οτι υπάρχει μια μηχανή πίσω μου γυρνάω και κρατιέμαι από τα χερούλια της.Λέω αυτό είναι έκανα απόπειρα..Τρελάθηκα,γύρισα Αθήνα δεν ξέρω πως,δεν μπορούσα να μιλήσω..Πήρα 2 βαλεριάνες για πρώτη φορά στη ζωή μου..Την άλλη μέρα πήγα στο νοσοκομείο,μου διέγνωσε ΙΔΨ μου έδωσε xanan των 50 mg και zoloft των 100 mg..Έχει περάσει ένας μήνας που λαμβάνω φαρμακευτική αγωγή ίσως ο χειρότερος της ζωής μου, και τώρα νιώθω κάπως καλύτερα αν και καθημερινά υπάρχει μια μεγάλη ανασφάλεια και μία απορία,Πως εγώ σκέφτηκα κάτι τέτοιο.Το ξέρω ότι το άφησα να εξελιχθεί σχεδόν στο 100% και οτί σε πολλούς ακούγεται γελοίο,όμως ειλικρινά είναι οτι πιο βασανιστικό υπάρχει...Σαν να σε κυνηγάει μια κατάρα , ένα μαύρο σύννεφο και να μην σε αφήνει να χάρείς τίποτα...Δύναμή όμως....
