Printable View
Ειχα στο μυαλο μου το θεμα που εβαλε η Eirineta και τα οσα πραγματευοταν,
και σκεφτηκα το παρακατω,
Η ζωη ειναι ενα θεατρο, απλα μερικοι απο εμας εχουν καλυτερη θεση στη σκηνη.
Καποιοι δεν εχουν λεφτα να πληρωσουν και ειναι στο εξωστη, ενω μερικοι αλλοι δεν μπορουν καν να μπουν εντος σκηνης.
Η προσπαθεια για να ειμαστε στην σκηνη, πολλες φορες μας οδηγει σε αποφασεις που τις μετανιωνουμε πικρα, οταν ερθει το πληρωμα του χρονου.
Ναι η οχι?
γιατι η ζωη νανε θεατρο και οχι ζωη? γιατι μειωνεις τις διαστασεις της? γιατι να μην ειναι και θεατρο και κωμδια και σεριαλ και βεστ σελλερ..καικαι.. γιατι να μπουμε ολοι στη σκηνη? θέλουμε ολους τους προβολείς πάνω μας? μονο οι ηθοποιοι πρεπει νανε εκει. τι εχει η σκηνη? τι ειναι η σκηνη? ποτε ερχεται το πληρωμα του χρονου? ειναι τοσο κακο να μετανιωνεις για κατι? καλυτερο απτο να μη ξέρεις/παραδέχεσαι οτι έκανες κάτι στραβό? ( αναρωτιεμαι οι ερωτήσεις μου αν σε ωθουν να χάσεις το νόημα της ζωης ή έχουν κάποιο νόημα).
επίσης δε κατάλαβα που παει το ναι και το οχι, ισως να φταιω και γω.
φιλικα:)
Η ζωή είναι ένα θέατρο, μόνο που άλλοι διαλέγουν ρόλους κι αλλοι δεν έχουν επιλογή να το κάνουν. Οι κομπάρσοι της ζωής κοιτούν τους πρωταγωνιστές από μακριά. Όλοι παίζουμε. Μακάρι να μη συναίβενε αυτό, αλλά είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο αυτοί οι ρόλοι. Μας μαθαίνουν να είμαστε υπάκουοι, καλοί μαθητές, καλοί πολίτες, υπάκουα παιδιά, τυπικοί υπάλληλοι, υποδειγματικοί σύζυγοι. Η κοινωνία μοιράζει ρόλους κι εμείς σαν αποβλακωμένοι προσπαθούμε να τους παίξουμε όσο πιο καλά μπορούμε. Σπάνια αναρρωτιόμαστε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι πραγματικά θέλουμε απ\'τη ζωή. Συνήθως αφήνουμε τη ζωή να μας παρασύρει, εμμένοντας ταυτόχρονα να είμαστε καλοί ηθοποιοί στους ρόλους που μας μοίρασαν.
Απέτυχα σαν κόρη, σαν φίλη, σαν σύζυγος, σαν άνθρωπος γενικά. Κι αυτό γιατί δεν παίζω καλό θέατρο. Στη ζωή πρέπει να μάθουμε να παίζουμε καλό θέατρο, γιατί αλλιώς προκαλούνται αντιδράσεις που γυρίζουν μπουμεραγκ εναντίον μας. Ποιος υπαλληλος έχει το θάρρος να πει στ\'αφεντικό του \"μονο που σε βλέπω μου γυρίζει το στομάχι, ή είσαι ένας κλέφτης και μισός και μας εκμεταλεύεσαι;\" ποια σύζυγος τολμάει να πει στον άντρα της με τον οποίο ζει συμβατικά πια \"δε σαγαπάω πια\"; Πόσες φιλοφρονήσεις ανταλλάσουμε με τους συναδέλφους μας που είναι ψεύτικες; Πόσα ψέματα λέμε κάθε μέρα;
Όλα μέσα στους ρόλους είναι, και πρέπει να είμαστε καλοί ηθοποιοί. Διαφορετικά η κοινωνία θα μας πετάξει σαν ξένο σώμα.
Το παιδί μεγαλώνοντας μαθαίνει να μην είναι ο ευατός του. Όσο πιο καλός ηθοποιός γίνεται, τόσο πιο καλές προοπτικές έχει στη ζωή του. Οι περισσότεροι άνθρωποι παίζουμε θέατρο. Κρύβουμε τα θέλω μας, τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας. Κάθε μέρα τα κρύβουμε. Παρουσιάζουμε το πρόσωπο που θέλουν οι άλλοι. Γι αυτό και οι νευρώσεις δίνουν και παίρνουν, γι αυτό όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι. Ο πολιτισμός μας \"έφαγε\". Κατάπιε κάθε αυθορμητισμό και γνήσιο συναίσθημα που υπάρχει μέσα μας. Αυτή είναι η κοινωνία μας. Κάποιοι δυσκολεύονται να το αποδεχτούν. Κάποιοι βασανίζονται μια ζωή με αυτό. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απ το να είσαι ο εαυτός σου. Κι όμως, όλοι παίζουμε θέατρο...........
ΠΕΣ ΤΑ ΦΙΛΙ ΜΑΓΔΑ!! συμφωνω απόλυτα μαζί σου!! ετσι ομως μας εχουν μαθει απο μικρα παιδια....να συμβιβαζομαστε...να μη λεμε ποτε αυτο που σκεφτομαστε για να ειμαστε κοινωνικα αποδεκτοι..
Μεγάλη σημασία δίνω στην αναγνώριση του έργου. Σε τί συμμετέχω? Ως τι?
Οι ρόλοι:
Όταν ο καθένας έχει τη θέση του, το ρολόι μας δουλεύει καλά. Ο χρόνος έχει νόημα και τα λεπτά που φεύγουν δικαιολογούνται με όποια ιδιότητα και να συμμετέχουμε:
σαν ηθοποιοί στη σκηνή, σαν φροντιστές στα παρασκήνια, σαν θεατές της πλατείας ή του εξώστη.
Το πρόβλημα:
..είναι όταν ο πρωταγωνιστής δεν αναδεικνύεται ως τέτοιος ή όταν η μακιγιέζ παίρνει το ρόλο της σταρ.. Τότε..
Το έργο:
..γίνεται απο κωμωδία- δράμα, από δράμα- αρχαίο δράμα, και κάπου πιό κάτω παραμονεύει η κάθαρση..
Το φουαγιέ:
Τόπος χαράς πάντα, με φλας και χαμόγελα που αστράφτουν, είτε η αλληγορία μας εκπληρώνεται είτε όχι..Τελικά, οι φιλοφρονήσεις ανταλλάσονται και η ζωή συνεχίζεται.
Ο φτωχός δεν επιλέγει συνήθως αυτό που είναι. Παίζει όμως το ρόλο του. Παίζει θέατρο με το αφεντικό του για να μην τον διώξει. Παίζει θέατρο με την οικογένειά του καθησυχάζοντάς τους κάθε μέρα ότι η κατάσταση θα φτοιάξει. Παίζει θέατρο με τους φίλους ότι περνάει καλά κι ας κλαίει από μέσα του που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά του.
Ο πλούσιος έχει έναν άλλον ρόλο κοινωνικό που προσπαθεί να τον διατηρήσει και να τον προστατεύσει. Είναι ο δυνατός, μπορεί να είναι και ο προστάτης των αδυνάτων, φιλεύσπλαχνος επιφανειακά κι ίσως αδίστακτος μέσα του. Είναι ο σπουδαίος και έτσι πρέπει να φαίνεται κι ας μην έχει στάλα αυτοεκτίμηση. Οι γυναίκες, οι καημένες οι γυναίκες κι αν δεν αναγκάζονται να παίζουν ρόλους. Η καλή νοικοκυρά, η πιστή σύζυγος, η χαδιάρα ερωμένη, κι αλλίμονο αν κανείς φύγει απ το ρόλο. Αν δείξει ότι δεν του αρέσει η ζωή του. Αν πει ναι,δεν νιώθω καλά, θέλω να αλλάξω τη ζωή μου. \"Δεν σε αντέχω εραστή μου με τις παράλογες απαιτήσεις σου.\" \"Δεν σε μπορώ αφεντικό, φίλε ή σύζυγε, μη με εξαγοράζεις με ψίχουλα για να με ελέγχεις\". Κανείς μας δε μιλάει , το \"παίζουμε\" φιλικοί, υπάκουοι, χαμογελάμε κι όταν δεν πρέπει, γιατί πρέπει να επιβιώσουμε στο παράλογο θέατρο της ζωής. Ή ζωή είναι ένα θέατρο γιατί είμαστε κοινωνικά όντα και γιατί φοβόμαστε να ζήσουμε μόνοι μας όταν οι άλλοι αντιστέκονται στα θέλω μας. Αυτό νομίζω. Μακάρι να μπορούσα να το αλλάξω αλλά δεν μπορώ. Δυστυχώς.........το ανέχομαι.......και συμμετέχω.....
φιλιά Christine
Χαίρομαι που συμφωνούμε. Πραγματικά χαίρομαι.
Η δική μου η ζωή ήταν ένα μεγάλο θέατρο εδώ και πολλά χρόνια. Ήμουν η πρωταγωνίστρια και ήμουν και η σεναριογράφος και η σκηνοθέτρια. Έστηνα παραστάσεις και τις ανέβαζα με μεγάλη επιτυχία...οι θεατές έμεναν πολύ ευχαριστημένοι και ξεγελασμένοι. Κανείς δεν έβλεπε το πρόσωπο πίσω από το μακιγιάζ, τις πραγματικές εκφράσεις του...τις έκρυβα τόσο καλά...
Κάποια στιγμή όμως τις ξέχασα κι εγώ. Ξέχασα πως ήταν το πρόσωπο...το ταύτισα με το μακιγιάζ.
Μετά ξέχασα και την ύπαρξη του θεάτρου...Νόμιζα πώς η σκηνή και τα φώτα και τα φαντασμαγορικά κοστούμια ήταν η πραγματικότητα.
Ξεγέλασα και τον εαυτό μου...και παγιδεύτηκα μες το θέατρο μου...έχω χρόνια να βγω έξω, στο δρόμο...
Τις προάλλες άνοιξα δειλά ένα παραθυράκι και χαζεύω έξω...
Που θα μου πάει...θα την ανοίξω και τη ρημάδα την πόρτα!!!
Διαβαζω με ενδιαφερον τις απαντησεις σας και τους προβληματισμους σας.
Και ειναι γεγονος οτι ζουμε σε ενα θεατρο (σκιων θα ελεγα) καθημερινης αλλοτριωσης λιγο λιγο καθε μερα - καθε νυχτα...
Αρεκτα ποστ φιλων που εχω διαβασει με εχουν προβληματισει για να καταληξω σε αυτο εδω το ποστ.
Στεκομαι κυριως δε στο ενδιαφερον (και αποκαλυπτικο) ποστ της φιλης μαγδας οπου λιγο εως πολυ μας απογυμνωνει ολους. (καλε... γιατι μας το εκανες αυτο ?? :P )
Ενας διαρκης αγωνας να παραμεινουμε εντος σκηνης, εντος ζωης.
Με καθε μεσο με καθε τροπο με καθε κοστος.....
θα επανελθω γιατιπρεπει να φυγω.
Η κουβεντα εχει πολυ ψωμι.
Σ\'ευχαριστώ krino. Έποιασες το feeling.Κι εγώ να ξεσκεπάζομαι αισθάνομαι όταν τα λέω αυτά. Μήπως οι ρόλοι μας και τα έργα που παίζουμε είναι το παραμύθι μας;Μήπως δεν είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε την πραγματικότητα;
Μπορώ να απαντήσω εγώ με τη δική μου σκέψη και κρίση? Μπορεί ύστερα να μας πει ο krino τη γνώμη του αν θέλει...
Κατά τ\' άλλα...κι εγώ το πιστεύω ότι η ζωή είναι ένα θέατρο στο οποίο παίζουμε αβίαστα...Quote:
Originally posted by Lef
γιατι η ζωη νανε θεατρο και οχι ζωη? γιατι μειωνεις τις διαστασεις της?
~η ερώτηση δε μειώνει το νόημα της ζωής...
ούτε τις διαστάσεις τις...
η ερώτηση απλά είναι μια πετυχημένη παρομοίωση...
γιατί η ζωή ΕΙΝΑΙ θέατρό...
κι εσύ, κι εγώ και όλοι μας είμαστε ηθοποιοί, γιατί έτσι μάθαμε...
έτσι μας έμαθαν οι γονείς μας, η κοινωνία...όλοι...
το ότι είμαστε ηθοποιοί δε σημαίνει απαραίτητα και υποκριτές...
κάποιοι έιναι, κάποιοι πάλι όχι...
γιατι να μην ειναι και θεατρο και κωμδια και σεριαλ και βεστ σελλερ..καικαι..
~είναι και θέατρο και κωμωδία και σείριαλ και best seller και ό,τι άλλο θες να προσθέσεις...
είναι κάτι από τα παραπάνω για κάθε μέρα, για κάθε στιγμή...
τα βρίσκεις σκούρα στη ζωή σου και τότε αυτή είναι αρχαία τραγωδία για σένα...
ερωτεύεσαι και γίνεται κωμωδία..
οι μέρες που παιρνάς να αφηγείσαι σε φίλους το νέο σου δεσμό, γίνεται γι\' αυτούς σείριαλ...
και θέατρο του παραλόγου γίνεται όταν βγαίνεις εκτός εαυτού...
γιατι να μπουμε ολοι στη σκηνη? θέλουμε ολους τους προβολείς πάνω μας? μονο οι ηθοποιοι πρεπει νανε εκει. τι εχει η σκηνη? τι ειναι η σκηνη?
~είμαστε όλοι μέσα στη σκηνή. έτσι κι αλλιώς.
αν δεχτείς ότι η ζωή είναι θέατρο μπαίνεις αυτόματα στη σκηνή...
κι αν δεν το δεχτείς εσύ, θα το δεχτούν κάποιοι στο περιβάλλον σου...
και γι\' αυτούς εσύ θα είσαι ή ο πρωταγωνιστής ή ο κομπάρσος στη δική τους σκηνή της ζωής...
η σκηνή είναι ο χώρος σου. εκεί που ζεις και κινείσαι...
είναι το πατρικό σου σπίτι, είναι το πρώτο σου σχολείο, είναι το στέκι που είχες με την παρέα σου, είναι το πρώτο δικό σου σπίτι...
κάθε φορά που πρέπει να μάθω να κινούμαι μέσα σε νέους χώρους, τους φτιάχνω σαν μια παλιότερη σκηνή που είχα ζήσει, να γίνουν γνώριμο, να αφομοιωθώ...
ποτε ερχεται το πληρωμα του χρονου?
~το πλήρωμα του χρόνου έρχεται σε άλλη στιγμή για σένα ή για μένα...
απλά έρχεται.χωρίς προειδοποίηση. απλά έρχεται και παίρνει σβάρνα ό,τι δεν έχουμε κρατήσει σφιχτά στα χέρια μας...
μερικές φορές το προκαλούμε κι εμείς να έρθει. με τη στάση μας. σα να του λέμε \"έλα να πάρεις ό,τι μου είναι άχρηστο.\"...
μερικές φορές είναι σαν τη βροχή. έρχεται και παίρνει σβάρνα τα σκουπίδια...έτσι το αντιλαμβάνομαι το πλήρωμα του χρόνου...
ειναι τοσο κακο να μετανιωνεις για κατι? καλυτερο απτο να μη ξέρεις/παραδέχεσαι οτι έκανες κάτι στραβό?
~το να μετανιώνεις είναι σα να έχεις ήδη παραδεχτεί ότι έκανες κάπου λάθος...
ναι, είναι καλό να παραδέχεσαι τα λάθη σου...
να παίρνεις μαθήματα απ\' αυτά και να μην τα επαναλαμβάνεις...
αλλά είναι κακό να μετανιώνεις...
αυτό σημαίνει ότι δεν βλέπεις τα καλά που πήρες από μια κατάσταση...
και πάντα υπάρχουν και τα καλά και τα άσχημα...
μάλιστα είναι πιο κακό από το να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, το να μετανιώνεις για κάτι που δεν έκανες...
το δεύτερο πονάει περισσότερο όταν το συνειδητοποιείς...
και όταν περάσει ο καιρός, και έρθει το πλήρωμα του χρόνου, τότε θα μετανιώνεις που δεν άδραξες κάθε ευκαιρία που βρέθηκε στο δρόμο σου...
αλλά τότε, το είπαμε ξανά, ο χρόνος δε θα σου κάνει τη χάρη να γυρίσει πίσω...
γι\' αυτό είναι κακό να μετανιώνεις για κάτι που δεν έκανες...
γιατί σημαίνει ότι καθόσουν στη θέση σου όταν μπορούσες να παίξεις στη σκηνή...
\"και δεν είναι που δε θέλω να ζήσω.
είναι το γαμώτο που δεν έζησα\"
(μαθήματα ζωή από την Κατερίνα Γ.)
( αναρωτιεμαι οι ερωτήσεις μου αν σε ωθουν να χάσεις το νόημα της ζωης ή έχουν κάποιο νόημα).
~οι ερωτήσεις σου θα έχουν νόημα για σένα αν μπορέσεις να τις απαντήσεις ο ίδιος...
εγώ τις απαντάω με τα δικά μου μέτρα και κριτήρια και γι\' αυτό, ναι, βρίσκω ότι έχουν νόημα...
ψάχνοντάς τες ψάχνω ακόμη βαθύτερα το νόημα της ζωής...
εσύ είναι το θέμα αν μπορείς να δώσεις απαντήσεις στα ερωτήματά σου?
επίσης δε κατάλαβα που παει το ναι και το οχι, ισως να φταιω και γω.
φιλικα:)
μας βγαίνει τόσο φυσικά γιατί έτσι μας έμαθαν να κάνουμε...
κι εμείς έτσι θα μάθουμε στα παιδιά μας...
\"όσο πιο πλαστός είσαι, τόσο πιο εύκολη θα γίνει η ζωή σου\"...
ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αντιστέκονται...
κάποιοι που θα είναι ειλικρινής εν γνώση του πόνου που μπορεί να προσφέρουν σ\' αυτούς που αγαπούν...
αλλά πώς να μείνεις ειλικρινής όταν όλοι γύρω σου παραμυθιάζουν και παραμυθιάζονται?
και πιο επικίνδυνο από το να παραμυθιάζεις
είναι να ξέρεις ότι παραμυθιάζεσαι...
αλλά το δέχεσαι...δε βαριέσαι μωρέ..
όλοι το κάνουν κι όλοι το παθαίνουν...
γιατί εγώ να είμαι η εξαίρεση...
και όταν σκέφτονται όλοι έτσι το πράγμα πάει κατά διαβόλου...
και κάποια στιγμή θα μπει στη σκηνή σου ένα σημαντικό για σένα πρόσωπο...
κι αν συνεχίσεις το δούλεμα...θα το χάσεις...
\"ήρθε το πλήρωμα του χρόνου\" θα πεις \"να πληρώσω για τα λάθη που έκανα\"...
παράδεισος και κόλαση δεν υπήρχαν ποτέ, όλα εδώ πληρώνονται...
είσαι έτοιμος να επωμιστείς τα λάθη σου?
να πληρώσεις τις συνέπειες?
άλλοι θα σε σταυρώσουν κι άλλοι θα σου χρυσώσουν το χάπι...
όλοι πάντως θα σε κριτικάρουν...
εσύ πώς θα ατιμετωπίσεις τον εαυτό σου?
αυτοκριτική...
Έτσι είναι, φίλοι μου...
πακέτο με το θέατρο πάνε και οι κριτικοί του...
\"Τέατρο.
Ταγκό. Πιατσόλα. Τρία τραπεζάκια με κηροπήγια. Στο ένα η Ολυμπία. Στο άλλο η Κατερίνα. Το στυλ του \"Τελευταίου Ταγκό και όχι μόνο. Ο άντρας. Χορεύει μία τη μια, μία την άλλη. Και ό,τι μπορεί να συμβεί...\"
(επίσης Κατερίνα)
ΥΓ. θα επανέλθω νομίζω γιατί το θέμα με ελκύει τρομερά...
Κοίτα να δεις που η έμπνευση με το krino είναι αμοιβαία...
;)
[quote]Originally posted by Φοίβη
Η δική μου η ζωή ήταν ένα μεγάλο θέατρο εδώ και πολλά χρόνια. Ήμουν η πρωταγωνίστρια και ήμουν και η σεναριογράφος και η σκηνοθέτρια. Έστηνα παραστάσεις και τις ανέβαζα με μεγάλη επιτυχία...οι θεατές έμεναν πολύ ευχαριστημένοι και ξεγελασμένοι. Κανείς δεν έβλεπε το πρόσωπο πίσω από το μακιγιάζ, τις πραγματικές εκφράσεις του...τις έκρυβα τόσο καλά...
Κάποια στιγμή όμως τις ξέχασα κι εγώ. Ξέχασα πως ήταν το πρόσωπο...το ταύτισα με το μακιγιάζ.
Μετά ξέχασα και την ύπαρξη του θεάτρου...Νόμιζα πώς η σκηνή και τα φώτα και τα φαντασμαγορικά κοστούμια ήταν η πραγματικότητα.
Ξεγέλασα και τον εαυτό μου...και παγιδεύτηκα μες το θέατρο μου...έχω χρόνια να βγω έξω, στο δρόμο...
Τις προάλλες άνοιξα δειλά ένα παραθυράκι και χαζεύω έξω...
Που θα μου πάει...θα την ανοίξω και τη ρημάδα την πόρτα!!! [Μακάρι όλοι να είχαμε το κουράγιο σου Φοίβη. Μακάρι να αρχίζαμε να βγάζουμε τις μάσκες και τα παραμορφωτικά γυαλιά και να αρχίσουμε να βλέπουμε τη ζωή όπως είναι. Και να σταματούσαμε το θέατρο.Τουλάχιστον αυτό που μας αλλοτριώνει. Γιατί ρόλους μέσα στη ζωή έχουμε, αυτό είναι αναπόφευκτο. Φτάνει να μην τους αφήσουμε να μας \"ρουφήξουν\".]
Μια σκέψη κάνω , έτσι για νάχει κι ο αντίλογος θέση στην κουβέντα ...Quote:
Originally posted by Lef
γιατι η ζωη νανε θεατρο και οχι ζωη? γιατι μειωνεις τις διαστασεις της? γιατι να μην ειναι και θεατρο και κωμδια και σεριαλ και βεστ σελλερ..καικαι.. γιατι να μπουμε ολοι στη σκηνη? θέλουμε ολους τους προβολείς πάνω μας? μονο οι ηθοποιοι πρεπει νανε εκει. τι εχει η σκηνη? τι ειναι η σκηνη? ποτε ερχεται το πληρωμα του χρονου? ειναι τοσο κακο να μετανιωνεις για κατι? καλυτερο απτο να μη ξέρεις/παραδέχεσαι οτι έκανες κάτι στραβό? ( αναρωτιεμαι οι ερωτήσεις μου αν σε ωθουν να χάσεις το νόημα της ζωης ή έχουν κάποιο νόημα).
επίσης δε κατάλαβα που παει το ναι και το οχι, ισως να φταιω και γω.
φιλικα:)
Αν βλέπαμε το ΘΕΑΤΡΟ με την έννοια
- της Τέχνης και της Έμπνευσης που αυθόρμητα και από ανάγκη εσωτερική το κάνουμε
της Έκφρασης και της Επικοινωνίας με τους άλλους
της Αποκάλυψης/Απογύμνωσης του ΄μέσα εγώ΄
και τελικά της λύτρωσης μέσα απ΄αυτό
κι όχι μονάχα με την έννοια
- της Διεκπεραίωσης ρόλων που μας επέβαλαν άλλοι να τους ΄παίξουμε΄
του να καλύψουμε/καμουφλάρουμε το \'μέσα εγώ΄μας για να αποπροσανατολίσουμε ή να εξαπατήσουμε τους άλλους
του να προβληθούμε για να ξεχωρίσουμε απ τους άλλους ως οι \'ύπερέχοντες\' και \'φωτισμένοι\' επί σκηνής
Μήπως -λέω- μήπως βλέπαμε τη ζωή μ΄άλλα μάτια , μ΄άλλες αξίες μ΄άλλους στόχους ?
Μηπως η ζωή θάταν περισσότερο υποφερτή (ή έστω λιγότερο ... ανυπόφορη) αν την ...΄παλεύαμε΄με Τέχνη αντί να τη σπαταλαμε αναζητώντας \'Θεατρινίστικες\' (και όχι Θεατρικές) Τεχνικές/Τεχνάσματα για επικρατήσουμε/διακριθούμε απ΄τους άλλους ... ?
ΟΧΙQuote:
Originally posted by krino
Ειχα στο μυαλο μου το θεμα που εβαλε η Eirineta και τα οσα πραγματευοταν,
και σκεφτηκα το παρακατω,
Η ζωη ειναι ενα θεατρο, απλα μερικοι απο εμας εχουν καλυτερη θεση στη σκηνη.
Καποιοι δεν εχουν λεφτα να πληρωσουν και ειναι στο εξωστη, ενω μερικοι αλλοι δεν μπορουν καν να μπουν εντος σκηνης.
Η προσπαθεια για να ειμαστε στην σκηνη, πολλες φορες μας οδηγει σε αποφασεις που τις μετανιωνουμε πικρα, οταν ερθει το πληρωμα του χρονου.
Ναι η οχι?
Η ζωη δεν ειναι ενα θεατρο οπως το περιγραφεις. Αν θες να παρομοιασεις την ζωη σαν θεατρο, τοτε ειμαστε ΟΛΟΙ στη ΣΚΗΝΗ. Ολοι παιζουμε ενα ρολο στη ζωη. Εναν ρολο ο οποιος αλληλεπιδρα με τους ρολους των αλλων.
\"Life’s but a walking shadow, a poor player
That struts and frets his hour upon the stage,
And then is heard no more; it is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury
Signifying nothing.\"
\"Η ζωη ειναι ενας κινουμενος ίσκιος, ενας κακος ηθοποιος
Που κορδωνεται κ ιδρωνει την ωρα του στη σκηνη,
Και μετα δεν ακουγεται αλλο- ειναι ενα παραμυθι
Ειπωμενο απο εναν ηλιθιο, ολο φωνη κ μανια
Συμβολιζει τιποτα.\"
(Shakespeare, Macbeth )
ασχετο: Γκονγκ, επεζες Χιροσ (ΗΜΑΜ); Κ γιατι διαλεξες το γκογκ-μαγκογκ;;
\"Χιροσ (ΗΜΑΜ)\";;; Τι ειναι αυτο;Quote:
Originally posted by kanenas
ασχετο: Γκονγκ, επεζες Χιροσ (ΗΜΑΜ); Κ γιατι διαλεξες το γκογκ-μαγκογκ;;
Gog/Magog In Bromine Chambers ειναι ενα τραγουδι του Peter Hammill που μου αρεσει.