Καλησπέρα. Ντρέπομαι (γιατί μέχρι τώρα αρνιόμουν ότι ήθελα βοήθεια) που γράφω εδώ αλλά κοντεύω να τρελαθώ. Ελπίζω στις απαντήσεις σας να βρω κάποια απάντηση.
Λέγομαι Νίκος, ειμαι 40. Πρίν 6 χρόνια παντρεύτηκα μια κοπέλα την οποία εξακολουθώ να αγαπώ. Την εποχή εκείνη γνώρισα και την ανιψιά μου, κόρη της αδερφής της γυναίκας μου, τότε ένα μικρό κορίτσι 14 ετων.
Φυσικά όλα καλά και αγνά σε μια σχέση εξ αγχειστίας θείου - ανιψιάς. Με τις πλακίτσες, τα δώρα , τις επισκέψεις, όλα καλά.
Πριν 6 μήνες άρχισαν όλα. Σε μια επίσκεψη που μας έκαναν οικογενειακώς - μετά από πολύ καιρό - αντίκρυσα όχι το κοριτσάκι που ήξερα αλλά μια γυναίκα - 20 ετών πλέον - που δεν ήξερα. Για κάποιο λόγο κάτι ξύπνησε μέσα μου, και φυσικά το έθαψα βαθιά, αποφεύγοντας ακόμα και να την κοιτάζω. "Είναι ανιψιά σου ΡΕ! Ξύπνα!" Ο καιρός παιρνούσε αλλά δεν μπορούσα να την βγάλω από το μυαλό μου. Δοκίμασα να βάλω ένα στοιχημα με τον εαυτό μου, πως αν βρεθώ μαζί της μόνος μου, ΔΕΝ θα την σκεφτώ ερωτικά, ΔΕΝ θα σκεφτώ κάτι άλλο εμάς τους δύο μόνους πάνω στη γη. Όταν το κανόνισα απέτυχα παταγωδώς και πέρασα το πιο ζόρικο δύωρο της ζωής μου.
Πέρασε ο καιρός, άρχισαμε να βγαίνουμε όχι μόνοι μας, να μιλάμε περισσότερο, και μέσω FB, λες και ήταν κάποιο φιλαράκι από τα παλιά. Τρομερή χημεία, λες και βλέπω τον εαυτό μου πριν 20 χρόνια, αν οι συνθήκες ήταν αλλιώς θα μπορούσαμε άνετα να είμασταν ζευγάρι.
Τώρα έχω φτάσει σε ένα τέλμα.
Η κοπέλα είναι αλλού, έχει σχέση και περνάει καλά. Τα έχω σκεφτεί , τα έχω ζυγιάσει , από τον τρόπο που λέει κάποια πράγματα, πιστεύω ότι δεν έχω καμιά ελπίδα να είμαι μαζί της. Δεν μπορώ και να το ρισκάρω όσο και αν το θέλω.. Αγαπώ την γυναίκα μου και δεν θέλω να διαλύσω την οικογένεια μου. ΑΡΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΧΩ ΔΕΧΘΕΙ. Δεν θα είμαι μαζί της, μόνο θα το ονειρεύομαι...
Όσο όμως και αν μπορώ να ΠΙΕΣΩ τον ευατό μου να μην της την πέσω ωμά, τόσο περισσότερο ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ να μην της το έχω πει.
Το θεωρώ αντρικό , το θεωρώ αληθινό , το θεωρώ έντιμο, να της πω τι νιώθω για αυτή. Και αν δεν της το πω θα σκάσω.
Θέλω απλά να μιλάμε όπως μιλάμε, να συνεχίσω να την βλέπω, να συζητάμε, αλλά θέλω να ξέρει τι νιώθω για αυτήν. Χωρίς όμως να το πει πουθενα και διαλυσει την οικογένεια μου...
Αν το πάθαινε, καμια κοπέλα από εσας, θα θέλατε να έχετε τετοια αντιμετώπιση? Να σας το πουν ειλικρινά, ότι έχουν δαγκώσει την λαμαρίνα για πάρτη σας, ότι όμως ξέρουν ότι ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσει να γίνει κάτι μεταξύ σας και απλά θέλει ο άλλος να μείνετε Φίλοι - συγγενείς όπως να ναι, κρατώντας μυστικό και απλά να συνεχίσετε να έχετε μια καλή σχέση όπως είχατε?
Άπειρα τα σενάρια... Από το να μην έχει ιδέα τι παίζει και να με μισήσει να φρικάρει και να το πει στον πατέρα της και να εχουμε φονικά μέχρι να νιώθει τα ίδια και ... άλλο μπλέξιμο εκεί, δεν είναι του παρόντος...
Το ότι θα της μιλήσω , θα της μιλήσω... Προσπαθώ να φανταστώ όμως τι με περιμένει. Να ετοιμαστώ για διάλυση της οικογένειας μου, ή να περιμένω να κρατήσω/κρατήσει ένα μυστικό μέχρι το θάνατο???
Είναι καλή κοπέλα. Ξέρει να κρατάει μυστικά. Αλλά θα αντέξει???
Τι στο καλό να κάνω, κλαίω κάθε μέρα, δεν την παλεύω...
Και τι στο καλό είμαι ? Ρομαντικός ή ανώμαλος?
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας...