Γιατί να μην αυτοκτονήσω;
Καλησπέρα.
Εξηγώ τον τίτλο.
Ήμουν μέχρι προ ολίγου καιρού φοιτητής. Ξεκίνησα ως πολύ καλός και ως ένα βαθμό κοινωνικός, αλλά η εντονότατη ντροπή μου στην κοινωνικοποίηση με κράτησε από τη συναναστροφή μου με το άλλο φύλλο γενικά. Υπήρξαν κοπέλες που μου άρεσαν ως ένα βαθμό και κάποιες από αυτές το έδειχναν ξεκάθαρα ή έκαναν πρώτες κίνηση, αλλά εγώ απομακρυνόμουν. Ίσως ο λόγος να ήταν ότι πάντα ήθελα κάποια άλλη (συγκεκριμένη) που την γνώριζα από πριν και δεν είχα ποτέ την τόλμη να της το πω.
Τώρα είναι και το άλλο... Δεν υπολόγισα ποτέ ότι το συναισθηματικό έλλειμμα θα έπαιζε τόσο μεγάλο ρόλο στις σπουδές μου. Σκεφτόμουν ότι θα τελειώσω στην ώρα μου το πτυχίο και θα συνεχίσω τις σπουδές μέχρι τέλους, γιατί αυτό πάντα ήθελα από μικρός και η πορεία μου μέσα στο πανεπιστήμιο έδειχνε ότι μπορούσα να το καραφέρω. Μετά οι σχέσεις...
Λογάριαζα, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Το συναισθηματικό έλλειμμα, η έντονη θέλησή μου να είμαι με τη συγκεκριμένη κοπέλα και η αδυναμία μου να της το εκφράσω, με συνέτριψε και στο θέμα των σπουδών. Πέρασα μία μεγάλη περίοδο έντονης αϋπνίας και μετά μία ακόμη μεγαλύτερη περίοδο έντονης υπνηλίας. Σε πρακτικό επίπεδο μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω τις σπουδές, γιατί ή που θα ήμουν πολύ κουρασμένος, ή που δε θα έχω διάθεση να διαβάσω.
Πλέον με τα χίλια ζόρια έχω πάρει το πτυχίο, αλλά φυσικά δεν έχω καμία διάθεση, ούτε χρήματα για να συνεχίσω τις σπουδές. Συνεχίζω να είμαι μόνος, αλλά πλέον και στο επίπεδο της φιλίας. Βλέπετε, αν κοιμάσαι όλη μέρα, πού όρεξη για παρέες;...
Πλέον έχω ένα πτυχίο ισχυρό, βέβαια, αλλά που δεν μου δίνει εργασία που να με ικανοποιεί χωρίς μεταπτυχιακές σπουδές. Και νιώθω κατεστραμμένος. Πλέον, θα πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα, να αφήσω το σπίτι που μένω για να μείνω με τη μητέρα μου, γιατί δε βρίσκω δουλειά πουθενά και δεν έχω καμία διάθεση να συνεχίσω να κάνω δουλειές του ποδαριού. Τη μάνα, επίσης, δεν την αντέχω με τίποτα, πάντα όταν μένουμε για πάνω από εβδομάδα μαζί, ξεκινούν οι καβγάδες.
Να συνοψίσω. Δεν έχω φίλους, δεν έχω κοπέλα, δε μπορώ να συνεχίσω τις σπουδές, δε μπορώ να κάνω μια δουλειά που να μου αρέσει, δεν έχω χρήματα, δεν έχω προοπτική. Και φυσικά το κακό είναι ότι θα ήθελα όλα αυτά να ήταν αντίθετα από ό,τι είναι.
Πλέον είμαι απελπισμένος από κάθε άποψη, έχω πάρει μόνος μου πολλά αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά κατά καιρούς και κανένα απολύτως δε βοήθησε, ενώ δεν υπήρχε/υπάρχει καθόλου η δυνατότητα για ψυχιάτρους/ψυχολόγους κλπ Νιώθω ότι ακόμη και να είχα πλέον τη δυνατότητα να πήγαινα σε κάποιον ειδικό, πλέον δεν έχει νόημα. Το πρόβλημά μου δε λύνεται με φάρμακα, χρειάζεται ψυχοθεραπεία και αυτές παίρνουν εξαιρετικά μεγάλο χρονικό διάστημα για να δώσουν αποτέλεσμα, αν δώσουν ποτέ. Δε βρίσκω το νόημα να περιμένω να ζήσω "μία φυσιολογική ζωή" στα πέριξ των 40 μου, ας πούμε, η οποία δε θα έχει καν καμία σχέση με τη ζωή που εγώ θέλω να ζήσω τώρα (δε με ενδιαφέρει να κάνω οικογένεια και παιδιά, αν κάνω μια δουλειά που δε μου αρέσει). Σκέφτομαι πολλά χρόνια την αυτοκτονία ως ρεαλιστική λύση και για να είμαι ειλικρινής, πλέον, δε με νοιάζει αν και ποιους θα στενοχωρούσε κάτι τέτοιο. Εγώ δεν αντέχω και έχω κάνει αρκετή υπομονή. Τα πράγματα μονίμως αλλάζουν, αλλά μόνο προς το χειρότερο.
Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, και παρακαλώ κρατήστε για τον εαυτό σας τα περί δειλίας, εύκολων λύσεων και τα περί βελτίωσης στο αόριστο μέλλον, γιατί να μην αυτοκτονήσω;
Ευχαριστώ όσους έκαναν το κόπο και έφτασαν ως εδώ.
