στην ηλικια των 2μιση χρονων,οταν οι γονεις μου ειχαν χωρισει,η μαμα μου ειχε μια σχεση με εναν..αυτος μετα απο λιγο καιρο αρχισε να με δερνει..και ημουν ενα μωρο..απλα μονο στην σκεψη τρελενομαι! δεν μπορω να καταλαβω ακομα το γιατι! ποτε μου δεν πειραξα κανεναν και ποσο μαλλον τοτε, κοντα 3 χρονων παιδακι..
απλα μαλλον του αρεσε τοσο να με βλεπει να ποναω..επι 2 χρονια με χτυπουσε συνεχεια και χωρις φυσικα καποιον λογο. φανταστειτε οτι τα θυμαμαι διοτι μου εχουν μεινει οι σκηνες χαραγμενες στο μυαλο μου και ειναι λες και το βλεπω συνεχεια μπροστα μου..επισης δεν ηταν μονο αυτο..αλλα μου ειχε βαλει και χερι.αυτο παλι;
3 χρονων μωρο πως μπορεις να το κανεις αυτο;; ειλικρινα πως μπορεις,με τι καρδια; δεν ξερω πραγματικα με τι συναισθηση μου εκανε κατι τετοιο..εγω απλα το μονο που θυμαμαι απο αυτο το γεγονος ειναι την αφη του απο κατω μου...και μα το θεο συχαινομαι τη ζωη μου οσο τιποτα αλλο..νοιωθω βρωμικη..νοιωθω οτι ειμαι βρωμικη,επειδη μ'αγγιξε,με ακουμπησε,τολμησε να με αγγιξει,δεν μπορω να το διανοηθω..
συχαινομαι την ζωη μου.. και εχω φτασει τωρα στο σημειο να βλεπω αντρες και να μην μπορω να τους κοιταξω,να τους απεχθανομαι οσο τιποτα..μου αφησε μεγαλο τραυμα αυτος ο ανθρωπος και πιστευω θα το κουβαλαω μια ζωη μεσα μου..μου εχει μεινει σαν εικονα,σαν σκεψη,σαν πραξη..απλα συχαινομαι. τους συχαινομαι ολους τους.
επεσα σε καταθλιψη,πηγαινα σε ψυχολογο,τιποτα.
η ζωη μου ολη εχει καταστραφει απο τοτε.απλα δεν μπορω να προχωρησω μπροστα,κοιταω το παρελθον,και ολοι μου λενε οτι πρεπει να προχωρας μπροστα,δεν εχει νοημα να κοιτας τα πισω.
ναι,μα με το παρελθον σου ζεις.απο κει θυμασαι.δεν γινεται απλα να κανεις μια διαγραφη και ολα τελειωσαν,ειναι οτι πιο δυσκολο οταν εχει τραυματιστει το μεσα σου. οταν η ψυχη σου ειναι τραυματισμενη και σπασμενη σε χιλιαδες μικροοσκοπικα κομματια..και εσυ απλα προσπαθεις να ζησεις με αυτα..και δυσκολευεσαι και σκεφτεσαι οτι ισως δεν αξιζεις αρκετα,στην ουσια λες 'δεν αξιζω τιποτα,ειμαι ενα τιποτα' και ευχεσαι απλα μεσα σου να πεθανεις και να ηρεμησεις απο ολα αυτα που σε κανουν να εισαι ετσι.
εγω πιστευα κατα πολυ οτι δεν αξιζω τιποτα,γενικα ειμαι ενα ατομο που δεν αγαπαω τον εαυτο μου,και ξερω οτι αυτο ειναι λαθος μου.γιατι αμα δεν αγαπας τον εαυτο σου,δεν θα σ'αγαπησουν οι αλλοι. πρεπει να σεβεσαι και να αγαπας το εγω σου. μονο εσυ μπορεις να σου δωσεις δυναμη,και να σηκωθεις στα ποδια σου ξανα..
