Καταθλιψη 18 χρονων δν ξρω τι να κανω .. Θελω βοηθεια

Ας αρχισω ... Ειμαι 18 χρονων και αρχισα να καταλαβαινω οτι εχω καταθλιψη μετα τις πανελληνιες ισως να ειχα και μια ηπια καταθλιπτικη διαθεση και αρκετο καιρο πιο πριν αλλα χωρις να το ξερω ... Πως την βιωνω ... Ολη μερα εχω ενα τεραστιο προβλημα στην συγκεντρωση καθως δν μπορω ν δωσω προσοχη στο τι λεει ο αλλος.. Ολη μερα ειμαι με υγρα ματια .. Καταβαλω προσπαθεια να δειξω ακομη και προσποιητο ενδιαφερον και ν κοιταξω τον αλλο στα ματια γ πανω απο 10 δευτερολεπτα ... Δυσκολευομαι και στο να παρατηρω τον κοσμο .. Και την ροη των πραγματων δυσκολευομαι ακομα και στο να κανω ενα προσποιητο χαμογελο φενεται τοσο ψευτικο .... Χαμηλα ματια μισοκλειστα και αδεια χωρις ενδιαφερον το βλεπω στο καθρεφτη .... Αυτη ην στιγμη ετσι οπως νιωθω και ειμαι .... Ειμαι σιγουρος πως οτι και ν κανω οπουδηποτε στο κοσμο και ν παω οποιο ονειρο μου πραγματοποιηθει θα ειμαι ετσι και θα προσποιηθω τον χαρουμενο ... Γ καιρο προσποιομουνα οτι περναω καλα χωρις ν περναω ..τωρα και αυτο δυσκολο μου φενεται ... Θλιβομαι που το περναω αυφο γτ δεν εχω καποιο θεμα χωρις λογο το επαθα αυτο αγαπαω τον εαυτο μου λατρευω την εμφανιση μου ... Και θεωρουμαι αρκετα ωραιος .. Εννοω οτι δν εχω καποιο θεμα σε αυτο τον τομεα ... Παιζω μπασκετ σε ομαδα ειναι το ονειρο μου να γινω επαγγελματιας ... Περασα σε μια πολυ καλη σχολη στις πανελληνιες ... Και δν ξερω γτ συνεβει σε μενα αυτο παντως μπορω να πω πως ειμαι σε πολυ δυσκολη κατασταση αυτη την στιγμη αδυνατω να χαρω το οτιδηποτε .. Ακομα και το μπασκετ που δινω τα παντα γ αυτο ... Το βλεπω αγκαρια ... Πιεζω τον εαυτο μου ν περασει καλα και να συγκεντρωθει στην στιγμη .. Οταν ειμαι μεσα στο γηπεδο .. Και δν μπορω να δωσω προσοχη ελλειψη συγκεντρωσης .. Ελειψη προσοχης τελειιωωως αδειο βλεμμα ... Και ελλειψη χαρας εννοειται .. Με ολο αυτο εχω αρχισει να φοβαμαι κ λιγο να βγω εξω γ να μην με πιασουν αυτα τα συμπτωματα τα οποια με πιανουν παντα καθως ειναι μια κατασταση η οποια με ανυσηχει ολη μερα ... Και δν μπορω να δωσω προσοχη σε αλλα πραγματα ξεχασα να αναφερω πολυ ευερεθιστος ... Πολυ ψυχοφθορα κατασταση και κουραστικη ... Θελω να επιστρεψω ξανα στην χαρα και του πιο απλου πραγματος ... Χρειαζομαι βοηθεια ... Δεν μπορω να χαρω τπτ βαρυ κεφαλι .... Ολη μερα ... Το χειροτερο απο ολα ελλειψη προσοχης και ελλειψη συγκεντρωσης ... Πολλες φορες συζηταω με καποιον και απανταω πλεον πολυ μηχανικα χωρις καν να σκεφτομαι αυτο που λεω ετσι το λεω και ουτε προσεχω στην συζητηση απλα απανταω ... Δεν αναγνωριζω τον εαυτο μου με τα συναισθηματα που εχω ολη μερα καθως δεν μπορω ουτε μια συζητηση να χαρω ουτε να ακολουθησω τα ονειρα μου και τις υποχρεωσεις μου ετσι ... Σαν να ειμαι πληρως προακολημενος στην καταθλιψη μου ... Δυσκολο κουραστικο ολο αυτο θελω ομως παρα πολυ να ξεφυγω απο ολο αυτο γτ ξερω οτι δεν μου αξιζει ... Προσπαθω προσλαθω και βυθιζομαι παλι .. Στην δυστηχια .. Θελω βοηθεια ... Πολυυ

Quote:

---

Originally Posted by Sotirishatzi

Ας αρχισω ... Ειμαι 18 χρονων και αρχισα να καταλαβαινω οτι εχω καταθλιψη μετα τις πανελληνιες ισως να ειχα και μια ηπια καταθλιπτικη διαθεση και αρκετο καιρο πιο πριν αλλα χωρις να το ξερω ... Πως την βιωνω ... Ολη μερα εχω ενα τεραστιο προβλημα στην συγκεντρωση καθως δν μπορω ν δωσω προσοχη στο τι λεει ο αλλος.. Ολη μερα ειμαι με υγρα ματια .. Καταβαλω προσπαθεια να δειξω ακομη και προσποιητο ενδιαφερον και ν κοιταξω τον αλλο στα ματια γ πανω απο 10 δευτερολεπτα ... Δυσκολευομαι και στο να παρατηρω τον κοσμο .. Και την ροη των πραγματων δυσκολευομαι ακομα και στο να κανω ενα προσποιητο χαμογελο φενεται τοσο ψευτικο .... Χαμηλα ματια μισοκλειστα και αδεια χωρις ενδιαφερον το βλεπω στο καθρεφτη .... Αυτη ην στιγμη ετσι οπως νιωθω και ειμαι .... Ειμαι σιγουρος πως οτι και ν κανω οπουδηποτε στο κοσμο και ν παω οποιο ονειρο μου πραγματοποιηθει θα ειμαι ετσι και θα προσποιηθω τον χαρουμενο ... Γ καιρο προσποιομουνα οτι περναω καλα χωρις ν περναω ..τωρα και αυτο δυσκολο μου φενεται ... Θλιβομαι που το περναω αυφο γτ δεν εχω καποιο θεμα χωρις λογο το επαθα αυτο αγαπαω τον εαυτο μου λατρευω την εμφανιση μου ... Και θεωρουμαι αρκετα ωραιος .. Εννοω οτι δν εχω καποιο θεμα σε αυτο τον τομεα ... Παιζω μπασκετ σε ομαδα ειναι το ονειρο μου να γινω επαγγελματιας ... Περασα σε μια πολυ καλη σχολη στις πανελληνιες ... Και δν ξερω γτ συνεβει σε μενα αυτο παντως μπορω να πω πως ειμαι σε πολυ δυσκολη κατασταση αυτη την στιγμη αδυνατω να χαρω το οτιδηποτε .. Ακομα και το μπασκετ που δινω τα παντα γ αυτο ... Το βλεπω αγκαρια ... Πιεζω τον εαυτο μου ν περασει καλα και να συγκεντρωθει στην στιγμη .. Οταν ειμαι μεσα στο γηπεδο .. Και δν μπορω να δωσω προσοχη ελλειψη συγκεντρωσης .. Ελειψη προσοχης τελειιωωως αδειο βλεμμα ... Και ελλειψη χαρας εννοειται .. Με ολο αυτο εχω αρχισει να φοβαμαι κ λιγο να βγω εξω γ να μην με πιασουν αυτα τα συμπτωματα τα οποια με πιανουν παντα καθως ειναι μια κατασταση η οποια με ανυσηχει ολη μερα ... Και δν μπορω να δωσω προσοχη σε αλλα πραγματα ξεχασα να αναφερω πολυ ευερεθιστος ... Πολυ ψυχοφθορα κατασταση και κουραστικη ... Θελω να επιστρεψω ξανα στην χαρα και του πιο απλου πραγματος ... Χρειαζομαι βοηθεια ... Δεν μπορω να χαρω τπτ βαρυ κεφαλι .... Ολη μερα ... Το χειροτερο απο ολα ελλειψη προσοχης και ελλειψη συγκεντρωσης ... Πολλες φορες συζηταω με καποιον και απανταω πλεον πολυ μηχανικα χωρις καν να σκεφτομαι αυτο που λεω ετσι το λεω και ουτε προσεχω στην συζητηση απλα απανταω ... Δεν αναγνωριζω τον εαυτο μου με τα συναισθηματα που εχω ολη μερα καθως δεν μπορω ουτε μια συζητηση να χαρω ουτε να ακολουθησω τα ονειρα μου και τις υποχρεωσεις μου ετσι ... Σαν να ειμαι πληρως προακολημενος στην καταθλιψη μου ... Δυσκολο κουραστικο ολο αυτο θελω ομως παρα πολυ να ξεφυγω απο ολο αυτο γτ ξερω οτι δεν μου αξιζει ... Προσπαθω προσλαθω και βυθιζομαι παλι .. Στην δυστηχια .. Θελω βοηθεια ... Πολυυ

---

Να πας σ ενα ψυχιατρο να σου δωσει αγωγη εγω τι να σου πω δεν ειμαι γιατρος παντως επειδη εχω περασει σοβαρη καταθλιψη σου λεω μην το αφηνεις μετα θα ειναι πιο δυσκολα

να μη το αφησεισ αλλο αυτο να πασ σε ενα γιατρο και να του πεισ οτι μασ λεσ εδω ολα με καθε λεπτομερεια
πρεπει να πασ σε γιατρο

Να πω κι εγώ την γνώμη μου? Δεν ξέρω αν ένας ψυχίατρος μπορεί να βοηθήσει. Σωτήρη νομίζω χωρίς να είμαι σίγουρη το τονίζω αυτό ότι είσαι πολύ μικρός για φάρμακα, ίσως ένας ψυχολόγος. Εγώ νομίζω ότι τα φάρμακα δεν βοηθούν. Το έπαθα κι εγώ στα 16 μου δεν πήρα αγωγή, προσπάθησα μόνη μου, όταν το ξανάπαθα στα 22 μου πήρα αγωγή αλλά για λίγους μήνες, δεν είδα καμιά διαφορά, για μένα μιλάω πάντα και το τονίζω. Η κατάθλιψη είναι συναισθηματική διαταραχή πως ένα φάρμακο μπορεί να επέμβει σε αυτό το κομμάτι?? αναρωτιέμαι.

Μια πρώτη ιδέα είναι να αξιολογήσεις κατα πόσο υπάρχουν θέματα που σε απασχολούν ή σε δυσκολεύουν, που σε κάνουν να νιώθεις άσχημα.

Quote:

---

Originally Posted by pavlina

Να πας σ ενα ψυχιατρο να σου δωσει αγωγη εγω τι να σου πω δεν ειμαι γιατρος παντως επειδη εχω περασει σοβαρη καταθλιψη σου λεω μην το αφηνεις μετα θα ειναι πιο δυσκολα

---

Πόσο εύκολα τα λέτε αυτά, Θεέ μου, ούτε καν σε ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή... Κατευθείαν σε ψυχίατρο. Είναι ΠΑΙΔΙ 18 ΧΡΟΝΩΝ, ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ!!! Είμαι αρκετά ευαίσθητη σ' αυτά τα θέματα, τον αδερφό μου τον έχει καταστρέψει στα 17 του ένας συγκεκριμένος ψυχίατρος, ο πρώτος που έχει πάει κι' αυτό επειδή οι γονείς μου έτρεξαν πανηκόβλητοι στον πρώτο που βρήκαν επειδή διαβάζαμε συνέχεια τις προθέσεις του για να κάνει απόπειρα! Το παιδί δεν λέει καν κάτι τέτοιο, είναι 18, μόλις τελείωσε από πανελλήνιες, ίσως να μην τα πήγε τόσο καλά όσο ήθελε; Όπως και να' χει είναι πιο ξεκρέμαστος, σχολείο τέλος, άγνωστο το μέλλον, πιο μελαγχολικός χαρακτήρας και πιο επιρρεπής στην κατάθλιψη. Πολλύ θέλει; Αλλά όχι, κατευθείαν στα χάπια που είτε μπορεί να σε καταστρέψουν είτε θα σε καθυσηχάσουν για λίγο. Μετά τί γίνεται; Πώς αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου; Τελοσπάντων, έγραψα πολλά και δεν έχω καμία διάθεση να κοντραριστώ, απλά μου κάθεται άσχημα κάθε φορά που το διαβάζω, πόσο μάλλον τώρα σε ένα παιδί 18 χρονών που είναι ακόμα και στην εφηβεία...
Εσύ μπορεί να την πέρασες πολύ άσχημα και να ήσουν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας και πραγματικά να τα χρειαζόσουν για να σε εμπόδιζαν αλλά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις οι ίδιες. Συμφωνούμε μόνο στο ότι όσο αφήνεσαι είναι χειρότερα γιατί σε ρίχνει ολοένα και πιο κάτω.

Σωτήρη, διάβασε αυτά που έγραψα πιο πάνω και πες μου αν ισχύει κάτι απ' όσα έγραψα (αν νιώθεις ξεκρέμαστος, για ποιούς λόγους κτλ). Πάντως ο θυμός οφείλεται και στην εφηβεία... Και κάτι ακόμα που δεν έχεις αναφέρει. Έχεις διαταραχές στον ύπνο και στην όρεξη; Στην κατάθλιψη είναι τα πρώτα που επηρεάζονται. Είτε κοιμάσαι πολύ, είτε έχεις αυπνίες και ξυπνάς πολύ πρωινές ώρες και δυσκολεύεσαι να αποκοιμηθείς. Είτε σου κόβεται η όρεξη και έχεις απώλεια βάρους, είτε το ρίχνεις στο φαγητό και σε σύντομο χρονικό διάστημα αυξάνονται τα κιλά.

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Μια πρώτη ιδέα είναι να αξιολογήσεις κατα πόσο υπάρχουν θέματα που σε απασχολούν ή σε δυσκολεύουν, που σε κάνουν να νιώθεις άσχημα.

---

Μα αυτό ακριβώς!

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Πόσο εύκολα τα λέτε αυτά, Θεέ μου, ούτε καν σε ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή... Κατευθείαν σε ψυχίατρο. Είναι ΠΑΙΔΙ 18 ΧΡΟΝΩΝ, ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ!!! Είμαι αρκετά ευαίσθητη σ' αυτά τα θέματα, τον αδερφό μου τον έχει καταστρέψει στα 17 του ένας συγκεκριμένος ψυχίατρος, ο πρώτος που έχει πάει κι' αυτό επειδή οι γονείς μου έτρεξαν πανηκόβλητοι στον πρώτο που βρήκαν επειδή διαβάζαμε συνέχεια τις προθέσεις του για να κάνει απόπειρα! Το παιδί δεν λέει καν κάτι τέτοιο, είναι 18, μόλις τελείωσε από πανελλήνιες, ίσως να μην τα πήγε τόσο καλά όσο ήθελε; Όπως και να' χει είναι πιο ξεκρέμαστος, σχολείο τέλος, άγνωστο το μέλλον, πιο μελαγχολικός χαρακτήρας και πιο επιρρεπής στην κατάθλιψη. Πολλύ θέλει; Αλλά όχι, κατευθείαν στα χάπια που είτε μπορεί να σε καταστρέψουν είτε θα σε καθυσηχάσουν για λίγο. Μετά τί γίνεται; Πώς αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου; Τελοσπάντων, έγραψα πολλά και δεν έχω καμία διάθεση να κοντραριστώ, απλά μου κάθεται άσχημα κάθε φορά που το διαβάζω, πόσο μάλλον τώρα σε ένα παιδί 18 χρονών που είναι ακόμα και στην εφηβεία...
Εσύ μπορεί να την πέρασες πολύ άσχημα και να ήσουν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας και πραγματικά να τα χρειαζόσουν για να σε εμπόδιζαν αλλά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις οι ίδιες. Συμφωνούμε μόνο στο ότι όσο αφήνεσαι είναι χειρότερα γιατί σε ρίχνει ολοένα και πιο κάτω.

Σωτήρη, διάβασε αυτά που έγραψα πιο πάνω και πες μου αν ισχύει κάτι απ' όσα έγραψα (αν νιώθεις ξεκρέμαστος, για ποιούς λόγους κτλ). Πάντως ο θυμός οφείλεται και στην εφηβεία... Και κάτι ακόμα που δεν έχεις αναφέρει. Έχεις διαταραχές στον ύπνο και στην όρεξη; Στην κατάθλιψη είναι τα πρώτα που επηρεάζονται. Είτε κοιμάσαι πολύ, είτε έχεις αυπνίες και ξυπνάς πολύ πρωινές ώρες και δυσκολεύεσαι να αποκοιμηθείς. Είτε σου κόβεται η όρεξη και έχεις απώλεια βάρους, είτε το ρίχνεις στο φαγητό και σε σύντομο χρονικό διάστημα αυξάνονται τα κιλά.

---

μοονλαιτ μαζι σου να μην παρει φαρμακα ουτε εγω θελω απλα θελω να σου πω οτι αυτα που περιγραφει ειναι απορυθμισεισ
και μπορει να χειροτερεψουν η να καλυτερεψουν ειναι ακομα παιδι ναι μεν οι απορυθμισισ αυτεσ ειναι πολυ ευκολο να γινουν με λιγο αγχοσ παραπανω βλεπε πανελληνιεσ για να φυγουν θελει αρκετη προσπαθεια και αγωνα γινεται να φυγουν και καλο θα του κανει να το παλεψει μο0νοσ του θα σκλυρηνει λιγο ετσι κι αλλιωσ αν παρει φαρμακα θα πεσουν μαλλον οι επιδοσεισ στον αθλητισμο
που για να φυγουν αυτεσ οι απορυθμισεισ πρεπει ολη μερα να παιζει μπασκετ τωρα οσον αφορα τα φαρμακα πριν απο δεκα χρονια οταν ξεκινησα εγω ηταν τραγικα τα πραγματα με τα φαρμακα τωρα επειδη παιρνω οτι νεο κυκλοφορει επειδη η κατασταση μου ειναι αρκετα βαρια θα σου ελεγα οτι κανουν δουλεια και θα ειναι καλα αλλα ειπαμε ειναι ο αθλητισμοσ στη μεση που δεν κανει να παρει φαρμακα
γνωμη μου ειναι να παει σε ενα γιατρο να ρωτησει να μην παρει φαρμακα αλλα να ξερει αν ειναι ακινδυνο η τι επιπτωσεισ εχει στον αθλητισμο αυτο για να του φυγουν παντωσ απο πρωσοπικη πειρα σου λεω πρεπει να ζοριστει πολυ δηλαδη να γινει αθλητησ κανονικοσ
να βγαλει ενα προγραμμα με τη σχολη και τον αθλητισμο και να αποκτησει πειθαρχια και να γινει και καλυτεροσ αθλητησ και τα παντα αλλα θελει τρεξιμο αλλιωσ φαρμακακι και αθλητισμο χαλαρο αν θελει να γινει επαγγελματιασ αθλητησ νομιζω αυτο δε θα τον εμποδισει αλλα πρωτα να παει να ρωτησει και μετα προπονηση ολη μερα να παει να ρωτησει και μετα ολη μερα προπονηση
αλλιωσ αθλουμενοσ και φαρμακακι και θα ναι καλα

κι οταν λεμε να παει να ρωτησει εγω ασ πουμε ειχα παει σε τρεισ γιατρουσ πρωτα σε ψυχιατρο
να του πει αυτα για τισ απορυθμισεισ μετα να παει να μετρησει επιδοσεισ σε κεντρα που πανε οι αθλητεσ
κι εκει απο τισ μετρησεισ θα τουσ πει εχω αυτο τι γινεται σε εργοφυσιολογο πηγα εγω καποτε και ρωτησα
και μου ειπε οτι εχω κανει ναι μεν γυμναστικη αλλα οι προσαρμογεσ στο σωμα μου δεν ειναι μονιμεσ γι αυτο παιζουν οι επιδοσεισ μου
τωρα με την αγροτικη δουλεια οι προσαρμογεσ γιναν μονιμεσ κι εστι δεν ξανακανω γυμναστικη εκτοσ αν παθω κατι παλι
να παει να ρωτησει αμα θελει να γινει αθλητησ επαγγελματιασ εγω σαν ασθενησ και αθλητησ αλλα εγω ειμαι και λιγο σκληροσ σαν ανθρωποσ δε ξερω αυτοσ πωσ ειναι δεν το κρινω οσ αξεπεραστο εμποδιο ενασ γιατροσ με εναν εργοφυσιολογο θα ξερουν να του πουν ακριβωσ αλλα για να γινει επαγγελματιασ θελει θυσιεσ

αμα θελει να γινει αθλητησ εχει και γκατζετακια πλεον που μετρανε τα παντα να παει σε ενα γιατρο
κι ενα εργοφυσιολογο να κανουνε μετρησεισ να δουνε ποσο τον επηρεαζει αυτο
κι αμα ειναι ακινδυνο δεδομενου οταν λεμε ακινδυνο ενοουμε οτι αμα παρει αγωγη στρωνει
αυτο λεμε ακινδυνο να παει λοιπον και να ρωτησει να κανει το ονειρο του αλλα θελει θυσιεσ αυτο να ξερει

εγω θα προτεινα να πας σε εναν ψυχολογο για αρχη.να μιλησει να τα βγαλεις απο μεσα σου οπως εδω.αν δει ο ψυχολογος οτι τα πραγματα ειναι τοσο ζορικα θα σου πει να πας σε ψυχιατρο.επειδη εγω εμπλεξα κατευθειαν με ψυχιατρο πριν 3 χρονια και απο τοτε γεμισα χαπια και νοσηλειες.βεβαια εγω ημουν στο παρα πεντε να φουνταρω.εσυ δε λες κατι τετοιο.. καταλαβαινω ποσο δυσκολα περνας παντως.
οσο για τη διασπαση προσοχης και συγκεντρωσης..ειχα κι εγω σε ενα βαρυ καταθλιπτικο επεισοδιο η ψυχιατρος μου τοτε μου ειχε προτεινει το εξης..να διαβαζω μια παραγραφο τη μερα (τοτε σπουδαζα κι ειχα μεινει πολυ πισω) κι επιασε.συντομα καταφερα να διαβαζω σελιδες κι ολο και περισσοτερο καθε μερα.

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Πόσο εύκολα τα λέτε αυτά, Θεέ μου, ούτε καν σε ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή... Κατευθείαν σε ψυχίατρο. Είναι ΠΑΙΔΙ 18 ΧΡΟΝΩΝ, ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ!!! Είμαι αρκετά ευαίσθητη σ' αυτά τα θέματα, τον αδερφό μου τον έχει καταστρέψει στα 17 του ένας συγκεκριμένος ψυχίατρος, ο πρώτος που έχει πάει κι' αυτό επειδή οι γονείς μου έτρεξαν πανηκόβλητοι στον πρώτο που βρήκαν επειδή διαβάζαμε συνέχεια τις προθέσεις του για να κάνει απόπειρα! Το παιδί δεν λέει καν κάτι τέτοιο, είναι 18, μόλις τελείωσε από πανελλήνιες, ίσως να μην τα πήγε τόσο καλά όσο ήθελε; Όπως και να' χει είναι πιο ξεκρέμαστος, σχολείο τέλος, άγνωστο το μέλλον, πιο μελαγχολικός χαρακτήρας και πιο επιρρεπής στην κατάθλιψη. Πολλύ θέλει; Αλλά όχι, κατευθείαν στα χάπια που είτε μπορεί να σε καταστρέψουν είτε θα σε καθυσηχάσουν για λίγο. Μετά τί γίνεται; Πώς αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου; Τελοσπάντων, έγραψα πολλά και δεν έχω καμία διάθεση να κοντραριστώ, απλά μου κάθεται άσχημα κάθε φορά που το διαβάζω, πόσο μάλλον τώρα σε ένα παιδί 18 χρονών που είναι ακόμα και στην εφηβεία...
Εσύ μπορεί να την πέρασες πολύ άσχημα και να ήσουν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας και πραγματικά να τα χρειαζόσουν για να σε εμπόδιζαν αλλά δεν είναι όλες οι περιπτώσεις οι ίδιες. Συμφωνούμε μόνο στο ότι όσο αφήνεσαι είναι χειρότερα γιατί σε ρίχνει ολοένα και πιο κάτω.

Σωτήρη, διάβασε αυτά που έγραψα πιο πάνω και πες μου αν ισχύει κάτι απ' όσα έγραψα (αν νιώθεις ξεκρέμαστος, για ποιούς λόγους κτλ). Πάντως ο θυμός οφείλεται και στην εφηβεία... Και κάτι ακόμα που δεν έχεις αναφέρει. Έχεις διαταραχές στον ύπνο και στην όρεξη; Στην κατάθλιψη είναι τα πρώτα που επηρεάζονται. Είτε κοιμάσαι πολύ, είτε έχεις αυπνίες και ξυπνάς πολύ πρωινές ώρες και δυσκολεύεσαι να αποκοιμηθείς. Είτε σου κόβεται η όρεξη και έχεις απώλεια βάρους, είτε το ρίχνεις στο φαγητό και σε σύντομο χρονικό διάστημα αυξάνονται τα κιλά.

---

Κοιτα μπορει να μην εχω και τπτ ... Να σου τι εγινε ... Τελιωσα πανελληνιες ονειρο παντα ειχα να παιξω επαγγελματικα μπασκετ ... Σε αυτο εδινα βαρυτητα ... Ποτε στα μαθηματα ... Τελος παντων τελιωσα πανελληνιες ... Περασα σε μια σχολη καλη και μετα καλοκαιρι ... Αυτο που καταλαβα στον εαυτο μου ειναι οτι λειτουργω σωστα οταν εχω υποχεωσεις και στοχους να με απασχολουν .. Αυτη την στιγμη παροτι περασα σε μια σχολη δν το ειχα ποτε στοχο να το πετυχω ... Δεν εχω κατι καθε πρωι που ξυπναω να με προβληματιζει και ν σκευτομαι πως θα το πετυχω απλα ξυπναω και σκευτομαι πως θα περασω την ωρα μου ... Αυτο επειδη δεν ειμαι τετοιο ατομο δεν το αντεχω ... Στοχο ειχα παντα να γινω επαγγελματιας μπασκετμπολιστας αλλα βλεπω οτι δεν παει αλλο και νιωθω λιγο αποδιοργανωμενος χωρις απλα ξυπναω και δν ξερω τι να κανω και με τι να ασχοληθω με τι να ασχοληθω με το οτι εχω ... Παρατηρησα μια δυο φορες οτι ειμαι ευρεθιστος και μου εχει γινει εμμονη .. Ολη μερα ασχολουμαι με αυτο και με ανυσηχει και με φοβιζει ... Δεν ειχα ποτε κατι στο παρελθον δεν ασχολιομουν με τετοια πραγματα με τις δουλειες μου μονο και κοινωνικος πολυ ημουν ολα μια χαρα τωρα εχω αυτη την εμμονη ... Ενδεχομενως να επεσε λιγο η αυτοεκτιμηση μου ... Σιγουρα θα την ανακτησω με το να ξαναρχισω να βαζω σε προγραμμα τι ζωη μου και να τακτοποιω τις υποχρεωσεις μου .... Και να μην ασχολουμαι με αυτη την εμμονη ... Ψυχοφαρμακα ο Σωτηρης ?? .. Αυτο μας ελειπε ... Και μετα πως θα με αντιμετωπιζω ? ... Παγιδα ειναι μαλλον δεν εχω τπτ ... Ολα μεσα στο μυαλο ειναι μαλλον εχω πιστεψει τοσο πολυ οτι κατι εχω που στο τελος δημιουργησα κ συμπτωματα ετσι ειναι οι φοβιες θελω τη γνωμη σου παρολα αυτα

Quote:

---

Originally Posted by Sotirishatzi

Κοιτα μπορει να μην εχω και τπτ ... Να σου τι εγινε ... Τελιωσα πανελληνιες ονειρο παντα ειχα να παιξω επαγγελματικα μπασκετ ... Σε αυτο εδινα βαρυτητα ... Ποτε στα μαθηματα ... Τελος παντων τελιωσα πανελληνιες ... Περασα σε μια σχολη καλη και μετα καλοκαιρι ... Αυτο που καταλαβα στον εαυτο μου ειναι οτι λειτουργω σωστα οταν εχω υποχεωσεις και στοχους να με απασχολουν .. Αυτη την στιγμη παροτι περασα σε μια σχολη δν το ειχα ποτε στοχο να το πετυχω ... Δεν εχω κατι καθε πρωι που ξυπναω να με προβληματιζει και ν σκευτομαι πως θα το πετυχω απλα ξυπναω και σκευτομαι πως θα περασω την ωρα μου ... Αυτο επειδη δεν ειμαι τετοιο ατομο δεν το αντεχω ... Στοχο ειχα παντα να γινω επαγγελματιας μπασκετμπολιστας αλλα βλεπω οτι δεν παει αλλο και νιωθω λιγο αποδιοργανωμενος χωρις απλα ξυπναω και δν ξερω τι να κανω και με τι να ασχοληθω με τι να ασχοληθω με το οτι εχω ... Παρατηρησα μια δυο φορες οτι ειμαι ευρεθιστος και μου εχει γινει εμμονη .. Ολη μερα ασχολουμαι με αυτο και με ανυσηχει και με φοβιζει ... Δεν ειχα ποτε κατι στο παρελθον δεν ασχολιομουν με τετοια πραγματα με τις δουλειες μου μονο και κοινωνικος πολυ ημουν ολα μια χαρα τωρα εχω αυτη την εμμονη ... Ενδεχομενως να επεσε λιγο η αυτοεκτιμηση μου ... Σιγουρα θα την ανακτησω με το να ξαναρχισω να βαζω σε προγραμμα τι ζωη μου και να τακτοποιω τις υποχρεωσεις μου .... Και να μην ασχολουμαι με αυτη την εμμονη ... Ψυχοφαρμακα ο Σωτηρης ?? .. Αυτο μας ελειπε ... Και μετα πως θα με αντιμετωπιζω ? ... Παγιδα ειναι μαλλον δεν εχω τπτ ... Ολα μεσα στο μυαλο ειναι μαλλον εχω πιστεψει τοσο πολυ οτι κατι εχω που στο τελος δημιουργησα κ συμπτωματα ετσι ειναι οι φοβιες θελω τη γνωμη σου παρολα αυτα

---

Τώρα μιλάς σωστά. Χαίρομαι που μου εξήγησες. Λοιπόν, καταρχάς είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθεις "ξεκρέμαστος" όταν είσαι κάπου που απλά "έτυχε", που δεν "καίγεσαι" με λίγα λόγια και δεν έχεις ουσιαστικά το κίνητρο για να προσπαθήσεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι για να μπορούν να λειτουργήσουν χρειάζονται έναν τουλάχιστον στόχο στην ζωή τους για να τους κρατάει σε εγρήγορση γιατί στο τέλος καταλήγουν να ξυπνάνε μες την θλίψη και να μην ξέρουν τί να κάνουν αλλά και να μην ευχαριστιούνται κιόλας με τίποτα. Μάλλον δεν έχεις αποδεχτεί ακόμα την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι γιατί προφανώς εσύ ο ίδιος δεν θέλεις να την αποδεχτείς γιατί δεν σου αρέσει και δεν σου ταιριάζει. Σε καταλαβαίνω απόλυτα και ο θυμός που νιώθεις είναι μια αντίδραση, κάπως πρέπει να εξωτερικεύεις την καταπίεση και την θλίψη που νιώθεις μέσα σου. Μιλάω απόλυτα αλλά τα' χω νιώσει αυτά που γράφω και διαβάζοντας το ποστ σου νομίζω πως αυτό σου συμβαίνει... Και προφανώς όταν νιώθεις έτσι, χάνεται κάθε ευχαρίστηση και γι' αυτό δεν μπορείς να συγκεντρωθείς και να ευχαριστηθείς το μπάσκετ που τόσο αγαπάς.

Θα σου μιλήσω ειλικρινά γιατί είναι αρκετά ψυχοφθόρα η κατάσταση και σίγουρα δεν θες να βιώσεις και κατάθλιψη (γιατί αν συνεχίσεις έτσι αργά ή γρήγορα θα κυλίσεις, χωρίς να θέλω να σε φρικάρω). Ή αποδέχεσαι πραγματικά πως θα μείνεις στην σχολή σου και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ θα κάνεις αυτό που αγαπάς και θα σκέφτεσαι πως κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθεί και το όνειρό σου, ή ξυπνάς καθημερινά με θλίψη, κάνεις πράγματα με το ζόρι, δεν χαίρεσαι τίποτα και κάποια στιγμή βυθίζεσαι τελείως που θα σου φαίνεται βουνό ακόμη και το να σηκωθείς απ' το κρεβάτι... Ισχύει άαααπειρα αυτό που είπες πάντως, όσο σκέφτεσαι πως έχεις κάτι και το πιστεύεις, αυτόματα βάζεις ταμπέλα στον εαυτό σου και λειτουργείς στην ουσία σαν να είσαι ασπούμε "καταθλιπτικός". Εγώ άργησα πάρα πολύ να το παραδεχτώ στον εαυτό μου και ακόμη και τώρα λέω πως δεν έχει τόση σημασία το τί έχει κάποιος όσο ο τρόπος που θα το αντιμετωπίσει κι' αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τον καθένα!

Πάντως βρε Σωτήρη μου, μπήκα στο προφίλ σου και σε άλλο θέμα μιλούσες για ΓΑΔ, σ' αυτό το thread μιλάς για καταλθλιψη και τώρα στο τέλος αναφέρεσαι σε φοβίες... Καταλαβαίνεις τί κάνεις; Ξέχνα τα αυτά και ΑΝ είναι να σε "συναντήσουν" δεν θα πολυαμφιβάλλεις και δεν θα χρειάζεται να βάλεις και πάλι ταμπέλα γιατί και πάλι θα επικεντρωθείς στο πώς θα τα αντιμετωπίσεις...

Καλή δύναμη και λιγότερες σκέψεις! Είμαι σίγουρη πως θα ξαναβρείς τον παλιό καλό σου εαυτό!

Quote:

---

Originally Posted by PAPA

Να πω κι εγώ την γνώμη μου? Δεν ξέρω αν ένας ψυχίατρος μπορεί να βοηθήσει. Σωτήρη νομίζω χωρίς να είμαι σίγουρη το τονίζω αυτό ότι είσαι πολύ μικρός για φάρμακα, ίσως ένας ψυχολόγος. Εγώ νομίζω ότι τα φάρμακα δεν βοηθούν. Το έπαθα κι εγώ στα 16 μου δεν πήρα αγωγή, προσπάθησα μόνη μου, όταν το ξανάπαθα στα 22 μου πήρα αγωγή αλλά για λίγους μήνες, δεν είδα καμιά διαφορά, για μένα μιλάω πάντα και το τονίζω. Η κατάθλιψη είναι συναισθηματική διαταραχή πως ένα φάρμακο μπορεί να επέμβει σε αυτό το κομμάτι?? αναρωτιέμαι.

---

εγω το καταλαβα..καπως... το χαπι δεν χτυπάει στο συναισθημα, χτυπάει στην σκεψη που προκαλει το αρνητικό συναισθημα... ε μπορει να πάρει η μπάλλα και τις υπόλοιπες σκέψεις... αρα θα πρέπει το μυαλό να βρισκεται σε εντελως αυτοκαταστρεπτικη φάση για να μπεις στην διαδικασια να το βομβαρδισεις με χημειες!.. αποσο ξερω οι αθλητες δεν παθαινουν καταθλιψη.. η αθληση ειναι μεγαλος εχθρος της...τωρα εδω δεν ξερω τι γινετε:confused:

[QUOTE=-moonlight-;582831]Τώρα μιλάς σωστά. Χαίρομαι που μου εξήγησες. Λοιπόν, καταρχάς είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθεις "ξεκρέμαστος" όταν είσαι κάπου που απλά "έτυχε", που δεν "καίγεσαι" με λίγα λόγια και δεν έχεις ουσιαστικά το κίνητρο για να προσπαθήσεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι για να μπορούν να λειτουργήσουν χρειάζονται έναν τουλάχιστον στόχο στην ζωή τους για να τους κρατάει σε εγρήγορση γιατί στο τέλος καταλήγουν να ξυπνάνε μες την θλίψη και να μην ξέρουν τί να κάνουν αλλά και να μην ευχαριστιούνται κιόλας με τίποτα. Μάλλον δεν έχεις αποδεχτεί ακόμα την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι γιατί προφανώς εσύ ο ίδιος δεν θέλεις να την αποδεχτείς γιατί δεν σου αρέσει και δεν σου ταιριάζει. Σε καταλαβαίνω απόλυτα και ο θυμός που νιώθεις είναι μια αντίδραση, κάπως πρέπει να εξωτερικεύεις την καταπίεση και την θλίψη που νιώθεις μέσα σου. Μιλάω απόλυτα αλλά τα' χω νιώσει αυτά που γράφω και διαβάζοντας το ποστ σου νομίζω πως αυτό σου συμβαίνει... Και προφανώς όταν νιώθεις έτσι, χάνεται κάθε ευχαρίστηση και γι' αυτό δεν μπορείς να συγκεντρωθείς και να ευχαριστηθείς το μπάσκετ που τόσο αγαπάς.

Θα σου μιλήσω ειλικρινά γιατί είναι αρκετά ψυχοφθόρα η κατάσταση και σίγουρα δεν θες να βιώσεις και κατάθλιψη (γιατί αν συνεχίσεις έτσι αργά ή γρήγορα θα κυλίσεις, χωρίς να θέλω να σε φρικάρω). Ή αποδέχεσαι πραγματικά πως θα μείνεις στην σχολή σου και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ θα κάνεις αυτό που αγαπάς και θα σκέφτεσαι πως κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθεί και το όνειρό σου, ή ξυπνάς καθημερινά με θλίψη, κάνεις πράγματα με το ζόρι, δεν χαίρεσαι τίποτα και κάποια στιγμή βυθίζεσαι τελείως που θα σου φαίνεται βουνό ακόμη και το να σηκωθείς απ' το κρεβάτι... Ισχύει άαααπειρα αυτό που είπες πάντως, όσο σκέφτεσαι πως έχεις κάτι και το πιστεύεις, αυτόματα βάζεις ταμπέλα στον εαυτό σου και λειτουργείς στην ουσία σαν να είσαι ασπούμε "καταθλιπτικός". Εγώ άργησα πάρα πολύ να το παραδεχτώ στον εαυτό μου και ακόμη και τώρα λέω πως δεν έχει τόση σημασία το τί έχει κάποιος όσο ο τρόπος που θα το αντιμετωπίσει κι' αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τον καθένα!

Πάντως βρε Σωτήρη μου, μπήκα στο προφίλ σου και σε άλλο θέμα μιλούσες για ΓΑΔ, σ' αυτό το thread μιλάς για καταλθλιψη και τώρα στο τέλος αναφέρεσαι σε φοβίες... Καταλαβαίνεις τί κάνεις; Ξέχνα τα αυτά και ΑΝ είναι να σε "συναντήσουν" δεν θα πολυαμφιβάλλεις και δεν θα χρειάζεται να βάλεις και πάλι ταμπέλα γιατί και πάλι θα επικεντρωθείς στο πώς θα τα αντιμετωπίσεις...

Καλή δύναμη και λιγότερες σκέψεις! Είμαι σίγουρη πως θα ξαναβρείς τον παλιό καλό σου εαυτό![/ ποσο χειροτερη μπορει να ειναι η καταθλιψη χαχαχα ναι μια γραφω για ΓΑΔ μια γ το ενα μια γ το αλλο καθως ολα μοιαζουν το ιδιο και δεν ξρω πανω κατο τι εχω μαλλον τπτ ... Ξερεις τι ?.. Αμα το περασω αυτο που εχω η τουλαχιστον με ταλαιπωρει δεν θα κυλισω πουθενα μετα το ξερω ισως αυτο οντως δεν εχω αποδεχθει την ολη κατασταση καθως ποτε δεν μ τραβαγε το σχολειο .... Αλλα τωρα πολυ ευκολο ακουγεται .. Μην τα σκευτεσαι αυτα αλλα ειναι πολυ δυσκολο εγω ειμουν μαλιστα αυτος που τα κοροιδευε αυτα τα πραγματα περι καταθλιψης αναλογιζοντας πως ειναι δυνατον να ξυπνας με θλιψη καθε μερα και ολα αυτα απλως τι γινεται τωρα εχω μια ανυσηχια η οποια δεν φευγει αμα συνηδητοποιησω οτι δεν εχωαπολυτως τπτ και ειμαι καλα θα φυγει αυτη η ανυσηχια ... Την οποια δημιουργησα ... Πως θα βαλω τον εαυτο σ τετοια ροη ετσι ωστε εντελοι να συνηδητοποιησω τι εχω ; ... Ψαχνομαι πολυ τελευταια μια νομιζω πως εχω το ενα μια νομιζω πως εχω το αλλο .... Να για να καταλαβεις τωρα .. Αυριο εχω κανονησει να βγω εξω σε club στην αλλαγη του χρονου και αντι να χαιρομαι .. Ανησηχωω και σκευτομαι οτι πρεπει να ειμαι χαρουμενος και να τους κοιταω με μεγαλαα ματια γεματο χαρα αλλιως θα ειναι αβολα