Αποπραγματοποιηση αποπροσωποποιηση

Καλησπέρα παιδιά. Δεν ξέρω αν γράφω στη σωστή ενότητα αλλά ελπίζω σε κάποιες γνώμες. Η απορία μου είναι η εξής. Πριν 6 χρόνια έπαθα κρίσεις πανικού και επί τρία χρόνια ταλαιπωρηθηκα τρέχοντας σε νοσοκομεία εξετάσεις κλπ. Τρία χρόνια πέρασαν με πολύ δυσκολία με ψυχιατρους ψυχολόγους και γιατρούς κάθε ειδικότητας. Μέχρι που το 2012 μπήκα φαντάρος και μετά σιγά σιγά μόνος μου βγήκα από αυτή την κατάσταση. Τους τελευταίους δύο μήνες μου είχε κολλήσει ότι μπορεί να αρχίσω να ακούω φωνές και συνεχώς τσέκαρα τον εαυτό μου μήπως το παθαίνω. Οσπου πριν δύο βδομάδες άρχισαν να πετάγονται τραγούδια λέξεις φράσεις στο μυαλό μου και πήγα σε έναν ψυχολόγο και έναν ψυχίατρο. Και οι δύο έκαναν την διάγνωση ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή γενικευμενη αγχωδη διαταραχή και λίγο κατάθλιψη. Με τον ψυχολόγο ξεκίνησα συνεδριες και έχω κάνει τρεις ως τώρα. Όλες αυτές τις μέρες έχω διαφορα θέματα. Φοβάμαι μην τρελαθώ μην αρχίσω να παραμιλαω με αποτέλεσμα να βγαίνω και να μιλάω ελάχιστα. Φοβάμαι μήπως αρχίσω να θεωρώ εμψυχα τα αψυχα. Μήπως σκοτώσω κάποιον.Και γενικά πολλά άλλα. Αυτό που με έχει τρελάνει ομως είναι ότι πλέον μου φαίνονται τα πάντα περίεργα και ψεύτικα. Ξεκίνησε με μια σκέψη σχετικά με τον χρόνο. Ότι δηλαδή περνάει. Ότι τώρα πχ κουνάω το χέρι μου και αυτό ήδη έχει περάσει στο παρελθόν. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς αλλά με έκανε να μην μπορώ να μιλήσω να περπατήσει. Παρατηρουσα συνεχώς την κάθε κίνηση και γενικά τα πάντα και κολουσα στο ότι έμεινε στο χρόνο χάθηκε. Αυτό με τρελεναι.και τώρα εδώ και 5 μέρες που το σκέφτηκα όλα μου φαίνονται ψεύτικα. Η ίδια η ζωή. Τα πάντα. Μου φαίνεται περίεργη η μνήμη η σκέψη.Η ύπαρξη μας. Όλα. Αυτό είναι αποπραγματοποιηση και αποπροσωποποιηση που λένε ? Περνάει αυτό ?? SOS παιδιά έχω φρικάρει..

Καλησπέρα! Στην σωτή ενότητα γράφεις.. Να ξέρεις δεν είσαι ο μόνος που τα σκέφτεται όλα αυτά.. Έχω περάσει όλα αυτά που γράφεις κι εγώ κι πολλοί πολλοί άλλοι.. Καταρχήν δεν πρόκειται να τρελαθείς.. ότι και σενάριο εφιαλτικό μπορεί να κάνει το μυαλό σου, να ξέρεις ότι δεν πρόκεται να πραγματοποιηθεί.. Το μόνο που μπορεί να σου προκαλέσει είναι πολύ άγχος, τρόμο κι αηδία..Και φυσικά κατάθλιψη.. Στον εαυτό σου κάνεις μόνο κακό δηλαδή.. Γι αυτό κοίτα να του πας κόντρα και να μην κλειστείς μέσα στο σπίτι.. Πραγματικά άκουσε με γιατί το έχω περάσει κι άμα σταματήσεις να βγαίνεις έξω και να μην κάνεις πράγματα που έκανες παλιά, η κατάσταση θα επιδεινωθεί.. Δεν πρόκεται να αρχίσεις να ακούς φωνές.. Τα άτομα που πάσχουν από σχιζοφρένεια δεν κάθοντουσαν πριν το πάθουν να σκέφτονται μήπως το πάθουν.. Απλά τους συνέβη κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβουν.. Επίσης, ακόμα κι αν αυτό συμβεί, που δεν θα συμβεί απλά σου λέω ΑΝ, θεραπεύεται.. Όσον αφορά, τα τραγούδια, τις λέξεις και τις φράσεις είναι καθαρά από την ιψδ και δεν πρέπει να τους δίνεις σημασία.. Να μην λες δηλαδή γιατί το σκέφτηκα αυτό κλπ και να το αναλύεις.. Είναι συμπτώματα της διαταραχής κι όχι κομμάτια της προσωπικότητας και του εαυτού σου.. Να συνεχίσεις τις συνεδρίες με τον ψυχολόγο και σου προτείνω να κάνεις τη Γνωστική Συμπεριφορική θεραπεία κι όχι απλά ψυχοθεραπεία, γιατί κατά τη γνώμη μου δεν βοηθάει να μιλάς για το παρελθόν αλλά να μάθεις να αντιμετωπίζεις τα συμπτώματα της διαταραχής.. Επίσης πολλοί ψυχολόγοι δεν είναι εξειδικευμένοι στην ιψδ, πρόσεξέ το αυτό.. Τέλος, τα τελευταία που αναφέρεις είναι υπαρξιακά προβλήματα κι είναι λογικό να τα έχεις μετά από όλα αυτά που πέρασες κι αυτό που σου φαίνονται όλα ψεύτικα είναι αποπραγματοποίηση/ αποπραγμάτωση, δηλαδή η αίσθηση του μη πραγματικού.. Εγώ στην έξαρση, ξυπνούσα και δεν καταλάβαινα τι είναι η ζωή.. το σπίτι μου, μου φαινόταν ψεύτικο, λες κι όλα είναι ένα όνειρο και πολλά πολλά άλλα.. Πρέπει να πας κόντρα και σε αυτό.. Περνάει!! Αλλά για να περάσει πρέπει να αλλάξεις πρώτα τη σκέψη σου και τη διάθεσή σου.. Σταμάτα να φιλοσοφείς τα πράγματα και σκέψου πως όλα αυτά δεν τα σκεφτόσουν πριν τη διαταραχή κι απλά ξεκίνα να ζεις όπως παλιά, με μικρά βηματάκια στην αρχή.. Σκέψου πως κανένας δεν ξέρει τι είναι η ζωή και γιατί είμαστε εδώ κλπ, αλλά όλοι προχωράνε.. Αυτές οι σκέψεις νομίζω, είναι κι αυτές σύμπτωμα της ιψδ και λέγεται νομίζω φιλοσοφικός μηρυκασμός? Κάπως έτσι νομίζω, δηλαδή υπάρχει θεός, δεν υπάρχει, τι είναι ο άνθρωπος?κλπ.. Επίσης, σε συμβουλεύω να κάνεις παρέα με φίλους σου και να προσπαθείς να συζητάς για άλλα θέματα κι όχι για τα δικά σου για να ξεχνιέσαι..Βοηθάει! Αυτά είχα να σου πω.. Προσπάθησε, λοιπόν, να μην φρικάρεις.. Αν και ξέρω πόσο δύσκολο είναι γιατί όλα αυτά που σου γράφω είναι βιωματικά.. Καλό κουράγιο κι υπομονή, θα βελτιωθούν τα πράγματα με τον καιρό.. Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος ιατρός..

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση.. Η αλήθεια είναι ότι τρεις εβδομάδες τώρα έχω κλειστει στο σπίτι... Βγαίνω μόνο λίγο το απόγευμα και αυτό με το ζόρι.δεν μπορώ να ξεχαστω δευτερολεπτο.. Και αν πάω για λίγο να ξεχαστω με πιάνει άγχος που νιώθω καλύτερα και πάλι το ίδιο .. Δεν κοιμαμαι η κοιμάμαι 3 ώρες και πετάγομαι μουσκεμα στον ιδρώτα. Θυμάμαι έντονα τα ονειρα που βλέπω και μετά φοβάμαι μήπως αρχίσω να τα μπερδευω με την πραγματικότητα και ταυτόχρονα όλα ψεύτικα και περίεργα. Σαν να μην τα έζησα η και που τα έζησα σαν να είναι ψεύτικα περίεργα... Ωωωωχ δεν μπορώ άλλο.. Δεν ξέρω πως είναι να είσαι καλά πλέον. Δεν μπορώ να με ξαναφανταστω καλά.

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση.. Η αλήθεια είναι ότι τρεις εβδομάδες τώρα έχω κλειστει στο σπίτι... Βγαίνω μόνο λίγο το απόγευμα και αυτό με το ζόρι.δεν μπορώ να ξεχαστω δευτερολεπτο.. Και αν πάω για λίγο να ξεχαστω με πιάνει άγχος που νιώθω καλύτερα και πάλι το ίδιο .. Δεν κοιμαμαι η κοιμάμαι 3 ώρες και πετάγομαι μουσκεμα στον ιδρώτα. Θυμάμαι έντονα τα ονειρα που βλέπω και μετά φοβάμαι μήπως αρχίσω να τα μπερδευω με την πραγματικότητα και ταυτόχρονα όλα ψεύτικα και περίεργα. Σαν να μην τα έζησα η και που τα έζησα σαν να είναι ψεύτικα περίεργα... Ωωωωχ δεν μπορώ άλλο.. Δεν ξέρω πως είναι να είσαι καλά πλέον. Δεν μπορώ να με ξαναφανταστω καλά.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.. τα έχω περάσει όλα αυτά.. Αυτό που είπες ότι δεν μιλούσες, σκέψου ότι ήμουν άτομο που μιλούσα κι επικοινωνούσα πάρα πολύ, κι όταν με πιασαν όλα αυτά, μίλαγα με το ζόρυ.. όλη την ώρα έκλαιγα.. κι με το περπάτημα είχα πρόβλημα γιατί έβγαινα έξω όπως λες με το ζόρυ κι εκτός από τις κρίσεις πανικού που με έπιαναν, είχα και την αποπραγματοποίηση και την αγοραφοβία που δεν με άφηναν σε ησυχία.. Ας πούμε μπορεί ξαφνικά ενώ περπατούσα να σκεφτόμουν ότι "δεν υπάρχω" (αποπροσωποποίηση) κι αυτή η σκέψη να με "παρέλυε" και να μου προκαλούσε ψυχοσωματικά.. Πρέπει να καταλάβεις ότι όλα αυτά προέρχονται από το παθολογικό ΑΓΧΟΣ.. Εμένα αυτή η σκέψη με έσωσε.. Και θα δεις ότι μόλις ηρεμήσεις θα νιώσεις καλύτερα.. Γιατί αυτές οι ιδεοληψίες είναι τόσο περίεργες κι παράλογες που είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε τρελαθεί.. Εμείς όμως, όπως μου λεγε ο ψυχίατρος, αναγνωρίζουμε το λογικό και το μη λογικό, το πραγματικό κι το "φανταστικό". Γι αυτό και "τρελαινόμαστε" κι αγχωνόμαστε.. Αλλιώς σκέψου δεν θα αγχωνόσουν κι δεν θα ανησυχούσες για όλα αυτά γιατί θα τα πίστευες.. Αυτό που λες ότι όταν ξεχνιέσαι αγχώνεσαι κι πάλι τα ίδια είναι γιατί υποσυνείδητα δεν ηρεμείς ποτέ.. Κι εγώ το καλοκαίρι, με το άγχος να έχει φτάσει στο κόκκινο, όταν ηρεμούσα για λίγο και προσπαθούσα να γελάσω έστω κι ψεύτικα, μου ερχόταν μια αίσθηση εμετού ή ένας κόμπος στο λαιμό και πάλι τα ίδια.. Σε πληροφορώ ότι πλέον με τις φίλες μου γελάω πολύ και ανεβαίνει και με φυσικό τρόπο η σεροτονίνη..χαχα! Όσο για τον ύπνο αυτό είναι πρόβλημα γιατί εκτός του ότι μπερδεύεσαι κι αγχώνεσαι με τους εφιάλτες (το πάθαινα κι εγώ), ο οργανισμός σου δεν ξεκουράζεται με αποτέλεσμα να μην είσαι καλά την ημέρα.. Γι αυτό δοκίμασε να πάρεις ηρεμιστικά, αν δεν παίρνεις ήδη.. Εγώ παίρνω βαλεριάνες (φυτικές) και κοιμάμαι σίγουρα ένα 8ωρο κι δεν ξυπνάω κατά τη διάρκεια της νύχτας..Επίσης, βοηθάνε και τα ζεστά ροφήματα, όπως χαμομήλι κι τίλιο.. Ενώ, παλιά ξυπνούσα μες στη νύχτα με κρίσεις πανικού και ψιλοχαμένη όπως λες.. Αυτό που μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα βελτιωθείς, από τη στιγμή που συνεργάζεσαι με ειδικούς.. Αλλά θέλει και προσωπική προσπάθεια και θέληση.. Δεν σου λέω ότι θα γίνεις άμεσα 100% καλά, γιατί ούτε κι εγώ είμαι, ακόμη τουλάχιστον.. Αλλά θα βελτιωθείς κι πολλά από αυτά που σου φαίνονται τώρα άλυτα κι νιώθεις απελπισμένος κι αβοήθητος, θα τα σκέφτεσαι μετά κι θα λες μα καλά εγώ ήμουν έτσι?! Εγώ σκεφτόμουν έτσι?! Στα λέω αυτά, έχοντας περάσει βαριά κατάθλιψη κι έχοντας κάνει απόπειρα.. Και πλέον, φυσικά, το έχω μετανιώσει.. Και που ξέρεις? Όταν γίνουμε τελείως καλά, ίσως βγούμε πιο δυνατοί από όλο αυτό!

Πραγματικά αυτή την στιγμή αν σε είχα εδώ θα σου κανα μια τοοσο σφιχτη αγκαλιά. Με έχεις ηρεμήσει λίγο. Κι εγώ πριν ήμουν άτομο που έβγαινα είχα πολλές παρέες πήγαινα σε νησιά για δουλειά μου την βαρουσε στα ξαφνικά και έπαιρνα το αμάξι και έφυγα σε άλλη πόλη έτσι για να αλλάξω παραστάσεις.. Είχα πολλές κοπέλες (πράγμα που μου έκοψε ο ψυχολόγος τώρα και μου πε για λίγο καιρό να μην κάνω τίποτα με καμία για να δω τι πραγματικά θέλω.. Και έχει δίκιο) και ήμουν άτομο που όλοι το προσεγγιζαν έξω και μου άρεσε πολύ η επαφή με ανθρώπους. Ζούσα την ζωή μου σαν όνειρο με την καλή έννοια όμως και αυτό με έκανε 100 φορές πιο χαρούμενο που ζω. Απολαμβανα ακόμη και το πρωινό τσιγάρο στο μπαλκόνι. Έτσι χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο. Αλλά το γουσταρα. Και τώρα και μόνο που τα σκέφτομαι όλα αυτά είναι σαν να μην τα έζησα. Αγχωνομαι μήπως τα φαντάζομαι και δεν έχουν γίνει.. Ενώ ξέρω ότι έχουν γίνει. Γαααμησε τα... Σε ευχαριστώ πάρα πολύ πάντως...

Σε ευχαριστώ πολύ! Χαρά μου, πραγματικά, αν σε βοήθησα έστω κι λίγο να ηρεμήσεις!
Αχ..τι μου θυμίζεις κι μένα τώρα.. Κι εγώ λάτρευα τα ταξίδια, κι εγώ έχω πάει για δουλειά σε νησί χωρίς καμία φοβία.. Και πάντα απολάμβανα την κάθε στιγμή, έστω κι τα μικροπράγματα.. Αισιόδοξη κι ήρεμη πάντα.. Και τώρα όχι ταξίδια δεν κάνω αλλά αγχώνομαι στο τρένο κι στο μετρό..χαχα! Ελπίζω να ξαναγίνουμε όπως πριν! Η διαταραχή μας "χτυπάει" στο ευαίσθητο σημείο μας.. Αντίθετα, δηλαδή, από την προσωπικότητά μας.. Εάν θες, ψάξε στο internet άρθρα ενός ψυχιάτρου που είναι ειδικευμένος στην ιψδ (Παναγιώτης Οικονόμου λέγεται), τα λέει πολύ ωραία κι κατανοητά κι με έχει βοηθήσει πάρα πολύ προσωπικά..
Επίσης, είχα διαβάσει κάπου αλλού, από έναν ψυχίατρο πάλι, ότι οι ιδεοληψίες-έμμονες ιδέες είναι μία άμυνα του οργανισμού ώστε να σε αποπροσανατολίζουν από την πραγματικότητα και συνεπώς από άλλα προβλήματα που έχεις.. Εσύ πριν από τις ιδεοληψίες, στη ζωή σου ήταν όλα μια χαρά ή πέρασες κάποιες στρεσσογόνες κι δυσάρεστες καταστάσεις ?

Είχα από μικρός άγχος. Με θυμάμαι γύρω στα 7 να κλαίω για το τι γίνεται όταν πεθαινουμε. Καλός μαθητής καλό παιδάκι αθλήματα. Στα 13 ξανά αυτό με τον θάνατο. Στα 15 χώρισαν οι γονείς μου. Μετά οι παρέες μου δεν ήταν και οι καλύτερες. Πολλά σκηνικά πολύ άγχος. Και μετά η πρώτη κρίση πανικού στα 18.τα υπόλοιπα πάνω κάτω τα αναφέρω στο πρώτο μήνυμα. Ο πρώτος γιατρός που πήγα στην πρώτη κρίση πανικού μου πε χαρακτηριστικά "αγαπάς πολύ την ζωή γι αυτό τα σκέφτεσαι όλα αυτά". Και είχε δίκιο. Τώρα όμως.................

Γατε σκεψπυ το αλλιως αφου θες ενα καλο παρελθον κανε πραγματα που θα τα θυμασαι και θ χαιρεσε πχ ζωγραφισε κατι ακουσε ενα ωραιο υραγπυδι ξεκινησε καποιο αθλημα η χομπυ και ολα αυτα ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΟ ;-)

Δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει και πολύ. Άλλο είναι το πρόβλημα. Παρόλα αυτά θα το δοκιμάσω μήπως και ξεχαστω.

Όλα τα παιδιά σε μικρή ηλικία φοβούνται το θάνατο.. Κάποιοι ακόμα και μεγαλώνοντας συνεχίζουν να τον φοβούνται γιατί είναι κάτι άγνωστο που δεν το ελέγχουμε.. Όσο για τους γονείς, καλώς ή κακώς, μας επηρεάζουν ορισμένα πράγματα, καθώς μένουμε μαζί τους και βιώνουμε τις καταστάσεις είτε καλές είτε άσχημες.. Ε, τώρα δεν φοβόμαστε το θάνατο, φοβόμαστε την τρέλα.. χαχαχα! Αν το καλοσκεφτείς, είναι τα ίδια πράγματα, γιατί κι η "τρέλα" μας στερεί τη ζωή.. Όταν τα ξεπεράσεις όλα αυτά, θα ξανααγαπήσεις τη ζωή ..!

Επίσης, δοκίμασε, μήπως σε βοηθήσει, να γράφεις, όποτε νιώθεις την ανάγκη, τις σκέψεις σου σ' ένα χαρτί.. Το συστήνουν κι οι ψυχολόγοι..
Καλή συνέχεια! Κι ότι χρειαστείς, ρώτα !

Μακάρι ρε συ.. Τώρα είμαι έξω με κάτι παιδιά.. Είμαι λίγο πιο χαλαρός. Σίγουρα φαινομαι αγχωμενος και φοβάμαι πάλι μην πετάξω καμία μαλακια. Σίγουρα θα μου ξαναρθει όλο αυτό έντονα.. Αλλά έστω και για λίγο την παλεύω και είναι καλό. Μακάρι και οι δύο και όσοι τραβάνε τέτοιο λουκι να βρούμε τον τρόπο να ζήσουμε μια φυσιολογική ζωή. Με τα πάνω και τα κάτω της. Τα γέλια τα κλάματα. Αλλά φυσιολογική.....

Αυτό θέλω κι εγώ κι όλοι μας.. Να ζήσουμε κι πάλι φυσιολογικά χωρίς παράλογες φοβίες.. Απόλαυσε την έξοδό σου κι όποτε αγχωθείς, σκέψου πως θα σε βοηθήσουνε οι φίλοι σου !!

Συμφωνώ απολύτως με Black_and_White για το θέμα της τρέλας. Έχω φάει παρομοίως υπέρτατες φρίκες για το τι είναι αυτό που μου συνέβη ξαφνικά, που θα καταλήξει και αν μπορώ να είμαι πάλι νορμάλ όπως ήμουν, μήπως έχω κάτι πιο σοβαρό και δεν το έχω πάρει χαμπάρι κ.τ.λ. Ειδικά στις αρχές της όλης φάσης σκεφτόμουν μόνο αυτό. Κάθε μέρα όλη μέρα. Περίμενα τη στιγμή που δε θα αντέξει το κεφάλι μου τόση υπερφόρτωση και θα "λυγίσει" παθαίνοντας κάτι χειρότερο. Τώρα 8 χρόνια μετά σκέφτομαι ότι όντως δεν έχω πάθει κάτι χειρότερο, αλλά αν είχα αυτή την πληροφορία όταν το έπαθα, τώρα θα ήμουν πολύ καλύτερα. Και αυτή είναι και η φύση αυτών των διαταραχών. Ότι πιάνεις μία πιθανότητα που κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δε θα συμβεί και σκαλώνεις εκεί. Και ουσιαστικά δε συμβαίνει τίποτα, αλλά εσύ έχεις παραλύσει από το φόβο και το άγχος. Έτσι σε πιάνουν κρίσεις πανικού και αποπραγματοποιήσεις, αυτοεπιβεβαιώνεσαι ότι δεν πας καλά και μπαίνεις σε φαύλο κύκλο αρνητικών σκέψεων, συντηρώντας τη διαταραχή. Η αλήθεια είναι πως όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να τρελαθούν ή να σκοτώσουν κάποιον, όπως και όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν ας πούμε να πάθουν καρκίνο ή ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Οι πιθανότητες πάντα υπάρχουν για όλους και για όλα. Αλλά άμα είσαι φοβικός με κάτι, κολλάς εκεί. Όχι γιατί έχεις τις απαραίτητες ενδείξεις ότι θα σου συμβεί, αλλά γιατί αρχίζεις να τα βλέπεις όλα σαν "καμπανάκια" που χτυπάνε για εσένα μόνο. Είναι σαν αυτό που λέμε: όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα φιλοσοφικά και υπαρξιακά ζητήματα που ανέφερες. Το παθαίνω και εγώ συνέχεια. Νομίζω ότι τελικά δεν υπάρχει άτομο με ιδψ και αγχώδη διαταραχή που να μη φοβάται ότι δεν πάει καλά όταν σκέφτεται τέτοια ζητήματα. Σκέφτεσαι κάποια πράγματα σε βάθος και αυτό είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο. Και αποτελεί ένδειξη ευφυίας και δημιουργικής σκέψης. Όμως κρίνοντας τον εαυτό σου, αντί να σκεφτείς "πόσο έξυπνος είμαι", καταλήγεις να σκέφτεσαι "πόσο τρελός είμαι και τι καμενιές περνάνε απ'το κεφάλι μου". Και μετά παθαίνεις αποπραγματοποίηση, όχι γιατί σε απασχολεί ο χρόνος και η κίνηση, αλλά γιατί σκέφτηκες ότι θα πρέπει να είσαι τρελός που τόλμησες να κάνεις τέτοιους συλλογισμούς.

Και σε μια τελική, όλες ανεξαιρέτως οι φιλοσοφικές και μαθηματικές θεωρίες, ξεκίνησαν από συλλογισμούς που απέκλιναν από τον κοινό νου. Π.χ. ο Νεύτωνας άραζε χαλαρά σε ένα δέντρο, είδε ένα μήλο να πέφτει και αντί να το αρπάξει να το φάει, καθόταν και καιγόταν γιατί το μήλο κινήθηκε σε μία νοητή ευθεία προς τα κάτω και δεν πήγε προς τα πλάγια ή προς τα πάνω. Και έτσι ανακάλυψε τη θεωρία της βαρύτητας. Ο Ζήνωνας πάλι, έγραψε τα γνωστά "Παράδοξα", που για το μέσο άνθρωπο της εποχής του θεωρούνταν ανεκδιήγητες ασυναρτησίες. Όλοι αυτοί το έκαιγαν σε μεγάλο level, με τη διαφορά ότι το τερμάτιζαν κιόλας, χωρίς άγχη και φοβίες για το πως θα ακουστούν αυτά που τους προβλημάτιζαν.

Και για να μην παρεξηγηθώ, δε θέλω να ενθαρρύνω κανέναν να γίνει τρελός επιστήμονας :P Θέλω να πω ότι, από όσα έχω καταλάβει, οι περίεργες σκέψεις για τα υπαρξιακά κ.τ.λ. είναι φυσιολογικές και δεν αποτελούν οι ίδιες το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τις ερμηνεύει κανείς και κρίνει τον εαυτό του. Σόρυ για την έκθεση. Δεν ξέρω αν βοηθάνε αυτά που έγραψα, αλλά εγώ κάπως έτσι σκέφτομαι για να μη φρικάρω τζάμπα. Έχω φάει πολύ τζάμπα άγχος να σκέφτομαι και να κρίνω αρνητικά τις σκέψεις μου και τη φάση μου κ.τ.λ. και μόλις άρχισα με την ψυχολόγο να καταλαβαίνω πως λειτουργεί όλο αυτό, ήταν πολύ ανακουφιστικό.