Καλησπέρα παιδιά. Έχω γράψει άλλη μια φορά εδώ αλλά σκέφτομαι να αρχίσω να το κάνω πιο συχνά γιατί δεν έχω κάποιον που να μπορώ να ανοιχτω. Νιώθω απελπιστικά μόνος και είμαι σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Δεν έχω πια φίλους και δεν θέλω να στεναχωρω τους δικους μου.
Τουλάχιστον έχω βελτιωθεί κάπως μέχρι πρότινος δεν με νοιαζε το να έχω καποιο να μιλήσω. Είχα παγιδευτει στην απομόνωση και βασικά με το ζόρι μιλούσα ο ηρμος και γενικά ο λόγος μου ήταν χάλια. Έχω ξεκινήσει ψυχοθεραπεία, μια φορά την εβδομάδα, αλλά με έχει βοηθήσει. Έχω ξεκινήσει να βγαίνω απλά με γνωστούς και να αλλάζω καμιά κουβέντα παραπάνω. Κάνω λίγη γυμναστική,κάνα μισάωρο την μέρα (γιατί ακόμα η ζωτικότητα μου δεν είναι σε πολύ ικανοποιητικο επίπεδο). Κι αυτά για μένα είναι κατόρθωμα γιατί για 3 μήνες την έβγαζα κρεβάτι -καναπέ. Τουλάχιστον τώρα προσπαθώ να κάνω κάτι μπας και γίνω καλά από εκεί που είχα παραιτηθεί τελείως από την ζωή κάτι είναι κι αυτό. Αλλά ακόμα είμαι χάλια χαμένος μέσα στις σκέψεις μου.... θλιμμένος και μέσα στο άγχος. Αυτοπεποιθηση και αυτοεκτίμηση χάλια. Το μυαλό μου είναι χάλια. Έχω: τρομερή αδυναμία συγκέντρωσης σε ότι και να κάνω, δυσκολία στον λόγο,στην σύνταξη προτάσεων, μεγάλο πρόβλημα με την μνήμη μου και γενικά την περισσότερη ώρα είμαι αποροφημενος από τις σκέψεις μου. Δεν υπάρχει τίποτα που να μου κάνει εντύπωση πλεον και να μου γεμίζει την ζωή,τίποτα να με ικανοποιεί. Είμαι μόλις 22 χρονών και δεν έχω κίνητρα, δεν υπάρχει τίποτα το οποίο να θέλω να κάνω. Φοβάμαι ότι θα περάσουν τα χρόνια κι εγώ θα παραμένω έτσι, μέχρι που μια μέρα θα ξυπνήσω συνιδιτοποιοωντας ότι δεν έχω κάνει τίποτα στην ζωή μου και θα ναι αργά. Η αυτοεκτίμηση μου είναι χάλια, νιώθω ο πιο άχρηστος και χαζός άνθρωπος. Θα θελα να μπορώ να βρω μια δουλειά αλλά η πνευματική μου κατάσταση δεν μου το επιτρέπει. Κι έτσι νιώθω απαίσια που με ζουν οι δικοί μου,δεν είμαι μικρό παιδάκι. Νιώθω σαν άτομο που χρίζει ειδικής προσοχής κι έτσι είναι ουσιαστικά. Επίσης έχω πολύ άγχος σχεδόν συνεχώς που σωματοποιειται με δέκατα και το σώμα μου είναι σφιγμενο. Το καλό είναι ότι υπάρχουν πλέον στιγμές ,έστω μικρής διάρκειας, που νιώθω κάπως καλά ή που έστω ξεχνιέμαι λίγο. Αλλά όλη την υπόλοιπη ώρα χάνομαι μέσα στις σκέψεις μου κυριολεκτικά. Η αρνητική αυτοκριτική δίνει και παίρνει. Σκέφτομαι συνεχώς όπως προανέφερα ότι είμαι άχρηστος και χαζός αλλα και αμόρφωτος (με την ευρύτερη σημασία της λέξης), ανήμπορος. Σαν άτομο με νοητική στέρηση. Αισθάνομαι βάρος στους δικούς μου και δεν θέλω να τους στεναχωρω. Είναι οι μόνοι άνθρωποι που έχω στην ζωή μου αλλά το γεγονός ότι είμαι εξαρτημένος από αυτούς με αποτρέπει από το να τους δείξω το πόσο πολύ τους αγαπώ γιατί δεν νιώθω εντάξει απέναντι τους Αυτοί δείχνουν κατανόηση αλλά δεν μπορούν να ταΐζουν ένα μαμουχαλο συνεχώς. Πραγματικούς φίλους δεν έχω κι όπως αποδείχτηκε ουσιαστικά δεν είχα ποτέ. θα θελα τόσο πολύ να χω κάποιον δίπλα μου, ακόμα και χωρίς να λέμε τίποτα. Απλά να νιώθω ότι έχω έναν άνθρωπο κάτι στιγμές σαν κι αυτή που θα θελα να συμβεί κάτι και να πεθάνω. Περιμένω πως και πως να πάω στην ψυχολόγο κάθε φορά για να της μιλήσω για αυτά που δεν λέω σε κανέναν.
Παιδιά όποιος θέλει ας στείλει κάτι οτιδήποτε. Συγγνώμη που γίνομαι κουραστικός με την μιζέρια μου
