οικογενειακα προβληματα

χαιρεται,ειμαι 23 ετων και το προβληματα με την οικογενεια μου με εχουν φτασει σε σημειο να μην θελω να ζησω αλλο..Η οικογενεια μου αποτελειται απο 2 αδερφια κ την μητερα μου,δυστυχως δν εχω πατερα αλλα θα ηθελα να ειχα, να μεγαλωνα μαζι του,πιστευω πως θα ηταν μια καλη εμπειρια..το θεμα ειναι οτι βρισκομαι σε ενα σπιτι με τοσους ανθρωπους που δεν εχω καθολου προσωπικο χωρο, πρεπει να μοιραζομαι τα παντα και παρολο που ειμαι με τοσα ατομα τους νιωθω ξενους και δεν τους θελω κοντα μου μετα απο ολα αυτα που εχω ζησει μαζι τους..Η αδερφη μου σπουδαζει πατρα οποτε ολος ο μισθος της μανας μου κ το ενδιαφερων της να ειναι μονο σε αυτην εγω εχω σχεδον τελειωσει με τις σπουδες μου τωρα κανω την πτυχιακη μου.Ο αδερφος μου δεν κανει τιποτα ειναι 22 χρονων κ δεν κανει τιποτα παρολο που ξερει την οικονομικη κατασταση που επικρατει μεσα στην οικογενεια,οποτε καποιες φορες που θα δουλεψω εγω να ερχεται να μου περνει τα λεφτα μου που με τοσο κοπο εβγαλα και να ψαχνει συνεχεια τα πραγματα μου...Οποτε εχω μια διαμαχη με καποιον απο την οικογενεια ερχονται ολοι κ διαλεγουν στρατοπεδο και φωναζουν...απλα δεν την αντεχω αλλο αυτη την κατασταση απο μικρη που θυμαμαι τον εαυτο μ το μονο που θελω ειναι να φυγω μακρια τους κ να μην τους ξανα δω ποτε ξανα,το μονο που θελω ειναι να εξαφανιστουν απο την ζωη μ.Θεωρω πως η λυση στο προβλημαμα ειναι να παρατησω την σχολη να βρω μια δουλεια κ να παω να μεινω μονη μ αλλα δεν θελω να αφησω την σχολη μ εχω κανει τοσο κοπο να τα καταφερω μονη μ...

Κορίτσι μου είναι δύσκολο το ξέρω, οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι είναι και αυτοί που μας "πνιγουν" περισσότερο από ολους καμία φορά, όχι για κάνα σπουδαίο λόγο, παρά μόνο το ότι είμαστε τόσο κοντά τους και η καθημερινή ζωή του ενός είναι σε καθημερινή τριβή με τη ζωή του άλλου. Αν είσαι συνέχεια με κάποιον μπουχτιζεις, κουραζεσαι, γίνεσαι πιο ευερέθιστος γιατί μπορείς πλέον να προβλέψεις όλες τις αρνητικές αντιδράσεις του άλλου και ο άλλος αντιστοιχα προβλέπει τις δικές σου και δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος όπου τα αρνητικά συναισθήματα συσσωρεύονται και η υπομονή λιγοστεύει. Ξέρω πολύ καλά το συναίσθημα. Επίσης και αυτό με τα στρατόπεδα δεν είναι καλό και φαίνεται πως δεν υπάρχει καλή επικοινωνια. Μια σημαντική πηγή όλων αυτών των προβλημάτων η τελοσπαντων κατι που οξυνει το οποιο προβλημα είναι σίγουρα το οικονομικό κομμάτι. Έχεις δοκιμάσει να συζητήσεις με τα άλλα μέλη για όσα σε ενοχλούν και σε ανησυχούν; Όχι με παράπονο αλλά με διάθεση συμφιλιωσης...ότι κοιτάξτε να δείτε αισθανομαι πως δεν επικοινωνούμε και για να γίνει αυτό πρέπει να λάβουμε υπόψη το και το...και ας εκφρασει ο καθενας τι τον ενοχλει αλλα και τι υποχωρηση εινακ διατεθειμενος να κανει για να επικοινωνειτε οσο πιο αρμονικα γινεται και να μην κουραζετε τοσο ο ενας τον αλλον...προσωπικα εμένα δεν έχει πιασει σε όσες απόπειρες έχω κάνει, απλά έχω μάθει να το διαχειρίζομαι και πλέον κρατιούνται κάποιες ισορροπίες τελοσπαντων. Εσένα μπορεί να πιάσει. Σε περίπτωση που το έχεις δοκιμάσει ήδη και δεν έπιασε πάντως θέλω να σου πω πως καταλαβαίνω την απελπισία σου και το ποσο μπουχτισμενη και παγιδευμένη νιώθεις αλλα ούτε θα πεθάνεις ούτε θα παρατήσεις τις σπουδές σου. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις για τον εαυτό σου είναι να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου και να φροντίζεις τον εαυτο σου, να κάνεις όση υπομονή χρειάζεται και να βρεις τρόπους διαχείρισης ώστε να πετύχεις μία μέρα αυτό που θες, να φύγεις δηλαδή εν τελει αλλά με γερές βάσεις. Σκοπος ειναι να εισαι δυνατη και να μάθεις να διαχειριζεσαι τις οποιες καταστασεις όχι να το βαζεις στα ποδια απερισκεπτα. Γιατι το να παρατησεις τις σπουδες σου και να βρεις μια δουλεια αυτο ειναι. Ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να βρεις μια δουλεια; Εγω χρειαστηκα πτυχιο, δυο ξενες γλωσσες και μεσο για να εχω την ευκαιρια να σφουγγαριζω και να καθαριζω τζαμια και ζαχαριερες και να απλωνω σουπλα και να στέκομαι με ενα ηλιθιο χαμογελο-πινεζα μέχρι να μη νιώθω τα πόδια μου σε εστιατοριο ξενοδοχειου. Ηθελα αυτο που θες εσυ, να φυγω. Αλλα άντε βρίσκεις μία δουλειά φουλ ταιμ σου λέω εγω...αρκεί νομίζεις να ζήσεις μόνη σου; Ή άσχημη τρομακτικη αλήθεια είναι πως όχι δεν φτάνουν τα λεφτά. Χρειάζεσαι εφόδια, και όσο και αν σου τη σπάνε στο σπίτι μαζεψε όσα πιο πολλά μπορείς, πρακτικα, στην εκπαίδευση σου αλλά και ψυχολογικά ώστε μία μέρα να καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου. Τη σχολή σου μη διανοηθείς να την παρατήσεις εκτός και αν τι να σου πω, έχεις ήδη πρόταση για δουλειά με αρκετά λεφτά και προοπτικές για να στηρίξεις τον εαυτό σου. Αλλά και να έχεις ποιος σου είπε οτι θα είναι κάτι σταθερό; Πάλι χρειάζεσαι εφόδια. Καλή η εμπειρία που μπορεις να χτισεις αν δουκεψεις χυμα και η ορεξη για δουλεια που πιανανε παλια, αλλά οι εποχές είναι τόσο δύσκολες που πλεον χρειάζονται πολυ βαρια πυρομαχικά στον πόλεμο για επιβίωση. Εγώ πιστεύω οτι θα τα καταφερεις. Απλα προσπάθησε όταν φαίνονται όλα δυσκολα να εστιαζεις στους στόχους σου και να αντλεις δύναμη από εκει, να μαζευεις συνεχως εφοδια, να λείπεις από το σπίτι όσο περισσότερο γίνεται, να αποφευγεις τις συγκρούσεις αλλά και να θετεις στους άλλους ως ενήλικας πλέον κάποια όρια. Επίσης λες δεν τους θέλεις στη ζωή σου...είσαι σίγουρη δεν τους θέλεις στη ζωή σου η θελεις να σε καταλάβαιναν περισσότερο; Πιστεύω το δεύτερο θα ήταν καλό, δεν θες λιγότερους ανθρώπους στη ζωή σου αν καταλαβαίνεστε και δεν είναι τοξικοι σωστά; Εσυ από μεριας σου μπορείς να τους καταλάβεις όμως; Λογικό είναι η μητέρα σου να αγχωνεται και να επενδύει τις προσπαθειες της στο παιδί που σπουδάζει σε άλλη πόλη, ή κατάσταση οικονομικά είναι τέτοια από ότι κατάλαβα που δεν φτάνει για όλους, ζοριζεται και στηρίζει αυτόν που είναι πιο μακριά και το έχει περισσότερο ανάγκη. Πόσα να σηκώσει μόνη; Ο αδερφός σου επίσης ανήκει στη "χαμμενη" γενιά της κρίσης οπως και εμεις, η ανεργία είναι στα ύψη, πιστεύεις αν μπορούσε δεν θα έκανε κάτι; Πιστεύεις ότι δεν το θέλει αρκετά και δεν ψάχνεται; Μπορεί δεν τον ξέρω εσύ το ξέρεις αυτό. Απλά πρώτου απελπιστεις προσπάθησε να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση των άλλων...δεν ξέρω μπορεί να υπάρχουν πράγματα που δεν λες, δεν μπορώ να γνωρίζω. Πάντως κουραγιο βρε κορίτσι μου και προσπάθησε να βγεις από αυτό δυνατότερη και σοφοτερη, μην αφήνεις να σε χαντακωνει η κατάσταση, συνέχισε τις σπουδές σου, διεκδίκησε με όμορφο τρόπο τα δικια σου και κάνε πράγματα που σε ευχαριστουν για να ξεφευγεις.

Quote:

---

Originally Posted by user1234

χαιρεται,ειμαι 23 ετων και το προβληματα με την οικογενεια μου με εχουν φτασει σε σημειο να μην θελω να ζησω αλλο..Η οικογενεια μου αποτελειται απο 2 αδερφια κ την μητερα μου,δυστυχως δν εχω πατερα αλλα θα ηθελα να ειχα, να μεγαλωνα μαζι του,πιστευω πως θα ηταν μια καλη εμπειρια..το θεμα ειναι οτι βρισκομαι σε ενα σπιτι με τοσους ανθρωπους που δεν εχω καθολου προσωπικο χωρο, πρεπει να μοιραζομαι τα παντα και παρολο που ειμαι με τοσα ατομα τους νιωθω ξενους και δεν τους θελω κοντα μου μετα απο ολα αυτα που εχω ζησει μαζι τους..Η αδερφη μου σπουδαζει πατρα οποτε ολος ο μισθος της μανας μου κ το ενδιαφερων της να ειναι μονο σε αυτην εγω εχω σχεδον τελειωσει με τις σπουδες μου τωρα κανω την πτυχιακη μου.Ο αδερφος μου δεν κανει τιποτα ειναι 22 χρονων κ δεν κανει τιποτα παρολο που ξερει την οικονομικη κατασταση που επικρατει μεσα στην οικογενεια,οποτε καποιες φορες που θα δουλεψω εγω να ερχεται να μου περνει τα λεφτα μου που με τοσο κοπο εβγαλα και να ψαχνει συνεχεια τα πραγματα μου...Οποτε εχω μια διαμαχη με καποιον απο την οικογενεια ερχονται ολοι κ διαλεγουν στρατοπεδο και φωναζουν...απλα δεν την αντεχω αλλο αυτη την κατασταση απο μικρη που θυμαμαι τον εαυτο μ το μονο που θελω ειναι να φυγω μακρια τους κ να μην τους ξανα δω ποτε ξανα,το μονο που θελω ειναι να εξαφανιστουν απο την ζωη μ.Θεωρω πως η λυση στο προβλημαμα ειναι να παρατησω την σχολη να βρω μια δουλεια κ να παω να μεινω μονη μ αλλα δεν θελω να αφησω την σχολη μ εχω κανει τοσο κοπο να τα καταφερω μονη μ...

---

Οχι την σχολη σ να μην την παρατησεις τωρα τελειωνεις κανε υπομονη.τιν ειναι μερικοι μηνες ακόμα?και μετα βρισκεις δουλεια να φυγεις και απο εκει.
Ειναι πολυ φυσικο να σ ενοχλει π δν εχεις καθολου χωρο gt oloi oι ανθρωποι θελουμε τον χωρο μας.και τον χρονο μας
Τωρα αυτο π κανει ο αδερφος σ ειναι ασχημο.γτ δεν κρυβεις τα λεφτά σ?το εχεις πει στην μητερα σ οτι τα παιρνει?
Γενικα στο σπιτι επικρατει ησυχια? η τσακωνεσατι συνεχεια?

δυστιχως δεν μπορω να επικοινωνησω μαζι τους κ πιο πολυ με την μανα μου οποτε προσπαθω να τους μιλησω αρχιζει να φωναζει και πεταγεται η αδερφη μου περνει το μερος της,ομως δεν εχουν καν επιχειρηματα γι αυτα που λενε κ αρχιζουν κ οι απειλες τυπου φυγε απο το σπιτι μου,ψοφα κ.α.Απλα δεν τους συμπαθω γιατι δεν με κανουν καλυτερο ανθρωπο το μονο που μου κανουν ειναι να πασχω απο καταθλιψη εξαιτιας τους κ δεν τους θελω κοντα μου καθολου.Ο αδερφος μου δεν κανει τιποτα παρολο που του εχω βρει πολλες φορες δουλεια για να μην χασει το παιχνιδι απο τον υπολογιστη κ η μανα μ δεν του λεει τιποτα,ειναι απλα τεμπελης κ αχρηστος.Νιωθω οτι ειμαι το μαυρο προβατο της οικογενειας οπου δεν ενοχλει κανεναν,και δεν εχω κ την ορεξη να ασχολειθω μαζι τους καθολου..

Quote:

---

Originally Posted by user1234

δυστιχως δεν μπορω να επικοινωνησω μαζι τους κ πιο πολυ με την μανα μου οποτε προσπαθω να τους μιλησω αρχιζει να φωναζει και πεταγεται η αδερφη μου περνει το μερος της,ομως δεν εχουν καν επιχειρηματα γι αυτα που λενε κ αρχιζουν κ οι απειλες τυπου φυγε απο το σπιτι μου,ψοφα κ.α.Απλα δεν τους συμπαθω γιατι δεν με κανουν καλυτερο ανθρωπο το μονο που μου κανουν ειναι να πασχω απο καταθλιψη εξαιτιας τους κ δεν τους θελω κοντα μου καθολου.Ο αδερφος μου δεν κανει τιποτα παρολο που του εχω βρει πολλες φορες δουλεια για να μην χασει το παιχνιδι απο τον υπολογιστη κ η μανα μ δεν του λεει τιποτα,ειναι απλα τεμπελης κ αχρηστος.Νιωθω οτι ειμαι το μαυρο προβατο της οικογενειας οπου δεν ενοχλει κανεναν,και δεν εχω κ την ορεξη να ασχολειθω μαζι τους καθολου..

---

Εισαι σ νευρικη κατασταση η αληθεια ειναι ,εγω δεν ξερω κατα ποσο τοξικο ειναι τ περιβαλλον που ζεις ,αλλα ετσι π τα περιγραφεις καταλαβαινω.
Σ βριζουν κιολασ?
Εχεις προσπαθησει να μιλησεις ηρεμα με την μανα σ και να τις εξηγησεις?

και κρυμενα να τα εχω οταν θα λειπω απο το σπιτι θα ψαξει ολο το δωματιο μου για να τα βρει..γενικα στο σπιτι επικρατει ησυχια εγω κλειδωνομαι μεσα στο δωματιο μου κ τους αφηνω να φωναζουν..οταν ημουν πιο μικρη στην εφηβεια μου ολα αυτα που ελεγε κυριως η μανα μου οταν υπηρχε ενταση ακομα δεν μπορω να τα ξεχασω..ωρες ωρες νιωθω οτι την μισω αυτη την γυναικα αφου δεν με θελει στην ζωη της για πιο λογο με γεννησε στην τελικη δεν της ζητησα να με φερει σε αυτον τον κοσμο.

Quote:

---

Originally Posted by user1234

δυστιχως δεν μπορω να επικοινωνησω μαζι τους κ πιο πολυ με την μανα μου οποτε προσπαθω να τους μιλησω αρχιζει να φωναζει και πεταγεται η αδερφη μου περνει το μερος της,ομως δεν εχουν καν επιχειρηματα γι αυτα που λενε κ αρχιζουν κ οι απειλες τυπου φυγε απο το σπιτι μου,ψοφα κ.α.Απλα δεν τους συμπαθω γιατι δεν με κανουν καλυτερο ανθρωπο το μονο που μου κανουν ειναι να πασχω απο καταθλιψη εξαιτιας τους κ δεν τους θελω κοντα μου καθολου.Ο αδερφος μου δεν κανει τιποτα παρολο που του εχω βρει πολλες φορες δουλεια για να μην χασει το παιχνιδι απο τον υπολογιστη κ η μανα μ δεν του λεει τιποτα,ειναι απλα τεμπελης κ αχρηστος.Νιωθω οτι ειμαι το μαυρο προβατο της οικογενειας οπου δεν ενοχλει κανεναν,και δεν εχω κ την ορεξη να ασχολειθω μαζι τους καθολου..

---

Καταλαβα...κλασική η οικογενειακη περίπτωση με το μαύρο πρόβατο ειδικά όταν είναι ζορικα τα πράγματα. Δεν παίρνουν από επιχειρήματα και όλος ο αρνητισμος εκτονώνεται πάνω σου γιατί πολύ απλά πρέπει κάπου να φύγει και τυχαίνει για διάφορους λόγους να είσαι ο ευκολότερος στόχος. Δεν φταις παντως. Μπορείς να κάνεις όλα τα άλλα; Έχεις το κουραγιο να φροντίσεις τον εαυτό σου και να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου; Έχεις κάποιον άλλον συγγενή να βασιστεις λίγο; Ή κάποιο φιλο-η για ψυχολογική υποστήριξη; Ή κατάθλιψη είναι δικιά σου διάγνωση; Έχεις μιλησει για αυτά σου τα συναισθήματα σε κάποιο κοντινό πρόσωπο που εμπιστευεσαι;

Quote:

---

Originally Posted by nick190813

Εισαι σ νευρικη κατασταση η αληθεια ειναι ,εγω δεν ξερω κατα ποσο τοξικο ειναι τ περιβαλλον που ζεις ,αλλα ετσι π τα περιγραφεις καταλαβαινω.
Σ βριζουν κιολασ?
Εχεις προσπαθησει να μιλησεις ηρεμα με την μανα σ και να τις εξηγησεις?

---

σημερα στα 23 μου σηκωσε το χερι της και με χτυπησε,απλα δεν θελω να εχω επαφες μαζι τους κ οσο πιο γρηγορα φυγω απο το σπιτι μου τοσο καλυτερο για μενα..δεν μπορω αλλο να ειμαι θλιμενη εξαιτιας τους κ ουτε να σκεφτομαι ασχημα πραγματα τυπου μηπως φταιω εγω?η θα ηταν καλυτερα να μην υπηρχα?ειναι ασχημο αυτο για μενα και δεν θελω να κανω κακο στον εαυτο μ.

Quote:

---

Originally Posted by user1234

σημερα στα 23 μου σηκωσε το χερι της και με χτυπησε,απλα δεν θελω να εχω επαφες μαζι τους κ οσο πιο γρηγορα φυγω απο το σπιτι μου τοσο καλυτερο για μενα..δεν μπορω αλλο να ειμαι θλιμενη εξαιτιας τους κ ουτε να σκεφτομαι ασχημα πραγματα τυπου μηπως φταιω εγω?η θα ηταν καλυτερα να μην υπηρχα?ειναι ασχημο αυτο για μενα και δεν θελω να κανω κακο στον εαυτο μ.

---

Δεν χρειαζεται να κανεις κανενα κακο στο ευατο σ ,εσυ δεν φταις σ τιποτα επειδη ζεις σ αυτο το περιβαλλον,Για μενα πρεπει να κατσεις και να μιλησεις στην μανα σ και να τις πεις οολα αυτα π νιώθεις.Και μολις τελειωσεις τις σπουδες σ ,πας βρισκεις μια δουλεια και σηκωνεσαι και φευγεις
Αυτη τη στιγμη πιστευεις οτι εχεισ και καταθλιψη?

Αυτό που κάνει ο αδερφός σου δεν είναι σωστό και αν δεν τα επιστρεφει κι ολας αργοτερα πρόκειται περί κλοπής καθαρά. Ή μητερα σας δεν τον επιπλήττει καθόλου; Τίποτα; Δεν τη νοιάζει που ο γιος της είναι κλέφτης; Θα σου έλεγα κράτα πάντα τα λεφτά πάνω σου αλλά το θέμα δεν είναι τόσο το τι γινεται με τα λεφτα όσο το ότι θεωρείται φυσιολογικό να σε κλέβει :/ Δηλαδή σε ποιον πλανήτη; Ειλικρινα. Όσο για την μητέρα σου...είναι ζορικη η σχέση μάνας-κορης. Αν είχα απαντήσεις θα στις έδινα με χαρά.

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Καταλαβα...κλασική η οικογενειακη περίπτωση με το μαύρο πρόβατο ειδικά όταν είναι ζορικα τα πράγματα. Δεν παίρνουν από επιχειρήματα και όλος ο αρνητισμος εκτονώνεται πάνω σου γιατί πολύ απλά πρέπει κάπου να φύγει και τυχαίνει για διάφορους λόγους να είσαι ο ευκολότερος στόχος. Δεν φταις παντως. Μπορείς να κάνεις όλα τα άλλα; Έχεις το κουραγιο να φροντίσεις τον εαυτό σου και να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου; Έχεις κάποιον άλλον συγγενή να βασιστεις λίγο; Ή κάποιο φιλο-η για ψυχολογική υποστήριξη; Ή κατάθλιψη είναι δικιά σου διάγνωση; Έχεις μιλησει για αυτά σου τα συναισθήματα σε κάποιο κοντινό πρόσωπο που εμπιστευεσαι;

---

συγγενης που να μπορουν να με βοηθησουν δεν εχω,γενικα δεν τα παω καλα με τους ανθρωπους μ αρεσει να περναω χρονο με τον εαυτο μουομως εχω εναν φιλο μου που τον εμπιστευομαι και ξερει την κατασταση μου λεει να κανω υπομονη κ οτι θα περασει κ απλα προσπαθω να κανω υπομονη.ψυχολογικη υποστηριξη δεν μπορω να εχω γιατι θελουν 50 ευρο την ωρα(αν ειναι δυνατον) κ εγω δεν ειμαι σε φαση να δωσω τοσα λεφτα.

Εισαι μεγαλη για να αφήνεις να σου σηκώνει χέρι έλεος. Άλλη φορά δειξ'της ότι μπορείς να αμυνθεις. Όχι να σηκώσεις κι εσύ αλλά να αμυνθεις τελοσπαντων. Μην υποχωρεις. Και μην κάνεις κακό στον εαυτό σου, γεννηθηκες για να είσαι εσύ, ότι και να λέει είσαι ένα ολοκληρωμένο άτομο τώρα και αξιζεις το καλύτερο δυνατο. Δες σε ποιον μπορείς να μιλησεις για την κατάθλιψη και τα ασχημα συναισθηματα που σε βασανιζουν και κάνε κάτι για να είσαι καλά. Δεν υπάρχει δυνατότητα να απευθυνθείς σε ειδικό για τη κατάθλιψη σου; Να μπορείς να μιλησεις για τα συναισθήματα σου και να επεξεργαστεις την κατάσταση όσο καλύτερα γίνεται; Ή μητέρα σου δεν θα νοιαζόταν βασικά πιστεύεις αν της έλεγες ότι έχεις κατάθλιψη και άσχημες σκέψεις;

Quote:

---

Originally Posted by nick190813

Δεν χρειαζεται να κανεις κανενα κακο στο ευατο σ ,εσυ δεν φταις σ τιποτα επειδη ζεις σ αυτο το περιβαλλον,Για μενα πρεπει να κατσεις και να μιλησεις στην μανα σ και να τις πεις οολα αυτα π νιώθεις.Και μολις τελειωσεις τις σπουδες σ ,πας βρισκεις μια δουλεια και σηκωνεσαι και φευγεις
Αυτη τη στιγμη πιστευεις οτι εχεισ και καταθλιψη?

---

δεν μπορω να ειμαι συγουρη γι αυτο αλλα εχω καποιες υποψιες..δεν γινεται να ξυπναω σταναχωρεμενη χωρις λογο κ αιτια κ ολη την μερα καθε μερα να ειμαι ετσι για πιο λογο?,δεν γινεται να μην εχω κανενα ενδιαφερων στο να ζησω και απλα να λειτουργω σαν ρομποτ..

Quote:

---

Originally Posted by user1234

συγγενης που να μπορουν να με βοηθησουν δεν εχω,γενικα δεν τα παω καλα με τους ανθρωπους μ αρεσει να περναω χρονο με τον εαυτο μουομως εχω εναν φιλο μου που τον εμπιστευομαι και ξερει την κατασταση μου λεει να κανω υπομονη κ οτι θα περασει κ απλα προσπαθω να κανω υπομονη.ψυχολογικη υποστηριξη δεν μπορω να εχω γιατι θελουν 50 ευρο την ωρα(αν ειναι δυνατον) κ εγω δεν ειμαι σε φαση να δωσω τοσα λεφτα.

---

Γιατί δεν δοκιμάζεις ένα Κέντρο Ψυχικής Υγειας της περιοχής σου αν υπάρχει; Είναι δωρεάν ή πολύ φτηνά από όσο ξέρω. Εγώ παλιά πήγαινα πρώτα δωρεάν και μετά με πέντε ευρώ την επισκεψη.

Quote:

---

Originally Posted by user1234

δεν μπορω να ειμαι συγουρη γι αυτο αλλα εχω καποιες υποψιες..δεν γινεται να ξυπναω σταναχωρεμενη χωρις λογο κ αιτια κ ολη την μερα καθε μερα να ειμαι ετσι για πιο λογο?,δεν γινεται να μην εχω κανενα ενδιαφερων στο να ζησω και απλα να λειτουργω σαν ρομποτ..

---

Νομιζω οτι πρεπει να κανεις μια κουβεντα με την μανα σ?θα κανεις η δεν θες?Ειναι αδικο να εισαι λυπημενη χωρις να φταις σ κατι
και να σ φερονται ετσι
Χομπυ ,φιλουσ ,σχολη εχεις τωρα η εισαι ολη μερα στο σπιτι σ?