Ειναι τετοιες εποχες που με βαραει οτι ακυρο υπαρχει στο συμπαν. Δεν μου εφταναν λοιπον ολα τα άλλα,εχει εννια μηνες που χωρισα. Απο σχεση πεντεμιση-εξι χρονων που πηγαινε για γαμο, τι πηγαινε, μιλαμε για χαραγμενες βερες τυπωμενα προσκλητηρια. Ηταν και το πρωτο μου θεμα εδω στο φορουμ. Με τον καιρο εχει απαλυνει ο πονος εχω ξεχαστει καπως, συνεχιζω τη ζωη μου, εκανα ξανα καποιες λιγες και καλες παρεες, αρχισα να φροντιζω την υγεια μου, δουλευω, κανω αλλα επαγγελματικα σχεδια για το μελλον, ειμαι πολυ δυνατοτερη...ο δρομος απο τα πατωματα προς τον θυμο ηταν μακρυς, μισος χρονος περιπου. Μετα απο το θυμο περασα στην απαθεια, πιο κοντα στην αποδοχη, εκανα διαφορα πισω μπρος...μια μου ελειπε μια με επιανε λυπη, μια θυμωνα μια αδιαφορουσα πληρως, ψύχρα. Ολο αυτο το διαστημα ειμαι σκληροπυρηνικα αποφασισμενη μεσα μου πως δεν εχει πισω, δεν μου επετρεψα να τρεφω αυταπατες ουτε για λιγο, στο κατω κατω ασχετα που στην πραξη τον χωρισα εγω, στην ουσια με παρατησε αυτος. Και ασχετα που ενας θεος ξερει τι περναω μεσα μου σταθηκα κυρια μετα το τελικο χι, εξαφανιστηκα. Μπορω να πω πιστεψα για μια στιγμη πως ισως προχωρω... Αλλα παντα ερχεται εκεινη η ******* η στιγμη...εκεινη η στιγμη που ολα θα καταρρευσουν παλι πανω σου σαν ενα σωρο τουβλα. Τι το ηθελα και κοιταξα το fb...βεβαιωθηκα για την υποψια μου οτι ειναι ακομα με την αλλη. Οχι σιγουρα αλλα υπηρξε ενδειξη. Μετα βεβαιωθηκα απο φιλη οτι υπαρχουν φωτο της αλλης που δεν φαινονται σε εμενα, καθεται και βαζει φιλτρο να μη τις βλεπω εγω. Εντωμεταξυ δεν το περιμενα ουτε αυτο...ποτε δεν της μιλησα ποτε δεν ξεκατινιαστηκα ποτε δεν εδωσα δικαιωμα, ασχετα που ειχε το θρασος να μου μιλα προσωπο με προσωπο πριν βγουν ολα στη φορα, λουζεται και ξερω οτι θα λουστει άλλα δικα της προβληματα. Και καλα να ειναι στη τελικη, χεστηκα, με γεια της με χαρα της. Η φιλη μου λεει πως το θεωρει λογικο που καθεται και φιλτραρει φωτο, εξι χρονια σχεση ηταν αυτη και φοβοταν μη τα ξαναβρισκαμε. Ελεος, χαρισμα σου μωρη το μουνοπανο μεχρι να το βαρεθεις (ειναι ναρκισσιστικη προσωπικοτητα αυτη, 100% δεν υπαρχει αλλη εκβαση κι αν γινει τι να πω ηταν μοιρα, εγω κουμπαρα). Κι εγω δεν καθομαι να κοιταω τα προφιλ συνεχεια και να πεφτω τοσο χαμηλα, μια φορα την εκανα αυτη τη μαλακια να προσφατα και αντε ζητημα αλλες δυο τρεις φορες μεσα σε εννια μηνες. Μεχρι προτινος ημουν οκ ξεχαστηκα...αλλα τι το ηθελα γαμωτο. Εξοργιστηκα παλι. Δεν ηξερα τωρα να κλαψω να θυμωσω να βαλω καμια φωτια λολ...δεν ηξερα τι νιωθω ουτε τωρα ξερω. Μουδιασα δακρυσα και ενιωθα θυμο με δεν ξερω τι...σοκ; Και τωρα θυμωνω που με νοιαζει ακομα....
Και ερχομαι στο ερωτημα μου...ποτε στο διαολο θα παψει να με νοιαζει πληρως; Δεν αντεχω. Πως διαγραφεις κατι τετοιο; Πολλοι μου λεγανε οταν προχωρησεις (στη προσωπικη μου ζωη) αλλα δεν παει ετσι. Καταρχην δεν μπορω. Δεν εχω καμια διαθεση, νιωθω σαν να μου τελειωσε, εληξα σα γυναικα δε μπορω. Οσες φορες πηγε να γινει κατι (τεσσερις) δεν μου εβγαινε. Ισως καταλαβαινα καποια πραγματα που φαινοντουσαν απο την αρχη λαθος... Αλλα την τελευταια φορα πχ ηταν ενα πολυ αξιολογο απο οτι φαινεται παιδι. Το ειχα γνωρισει το καλοκαιρι ακομα και ημασταν φιλοι και τον αγαπω σαν ανθρωπο και σαν φιλο αλλα μολις πηγε να γινει κατι παραπανω, ενω νομιζα οτι το ηθελα και επετρεψα να προχωρησει λιγο το πραγμα, μπλοκαρα. Του εκανα μια ειλικρινη κουβεντα και τελικα παραμενουμε φιλοι. Τι στο διαολο με οποιον αντρα παω να κανω κατι τον πιανω φιλο -_-
Αυτη η δουλεια θα γινεται; Και οκ παει στα κομματια δεν με απασχολει αυτο. Μια χαρα ειμαι μονη μου μπορω να ζησω ευχαριστημενη κι ετσι, βασικα χιλιες φορες καλυτερα, δεν εχω ενεργεια ουτε ορεξη ουτε δυναμη, ουτε ερωτα μεσα μου ουτε τιποτα για να μπλεξω με αντρα. Οσες φορες πηγα να κανω κατι ενα τεραστιο κομματι μου προσποιουνταν. Δεν παλευεται. Καλυτερα μονη και μη κατσει κανεις να μου πει μα μου με το χρονο θα δεις και ειναι να βρεθει ο σωστος και τετοια. Αντε γεια, καλοι χρυσοι αντρες υπαρχουν μπραβο κλαπ κλαπ αλλα οχι για εμενα. Δε θελω τιποτα.
Το προβλημα ειναι το εξης: Πως παυει να με νοιαζει το μουνοπανο ο πρωην μου χωρις να προχωρησω σε επομενο. Και δεν ειναι οτι τον θελω, ουτε οτι ειμαι οκ να τον βλεπω με αλλη..απο αυτα τα δυο προτιμω να τον καψω ζωντανο λολ. Ωραια πραγματα πασχαλιατικα...βασικα δεν με νοιαζει καν αυτος ουτε θα του ευχομουν κατι κακο. Το προβλημα μου δεν ειναι αυτος ειλικρινα. Το προβλημα μου και αυτο που δεν μπορω να ξεπερασω το ΓΕΓΟΝΟΣ. Την εμπειρια, το βιωμα μου, τη πουστια, πως το λενε. Δεν μπορω απλα. Πως το ξεχναω...; Εννεα μηνες δεν φτανουν. Υποθετω ουτε χρονος...μετα; Ποσο καιρο πια; Τι αλλο να κανω; Καθε φορα θα τα θυμαμαι και παντα θα καταστρεφεται η διαθεση μου και θα συγχιζομαι και θα στενοχωριεμαι; Δεν αρκει να τα ξεχασω...παντα θα γινεται κατι που θα μου τα θυμιζει. Πρεπει να αδιαφορησω. Πως θα αδιαφορησω; Βοηθεια.
