Πολυ χαμηλη αυτοπεποιθηση και εντονη ζηλια
Δεν ξερω αν μπορω να αντεξω αυτη τη κατασταση.Ολο και γινεται πιο εντονο αυτο το αισθημα.Νομιζα οτι ηταν καποια φαση,αλλα δυστηχως νομιζω οτι δε θα το ξεπερασω,νιωθω πνιγνενη απο τον εαυτο μου και τις αρνητικες μου σκεψεις,ειμαι πλεον τοσο αρνητικη,κακοβουλη και ζηλιαρα που νομιζω οτι το αγορι μου θα με χωρισει και θα μεινω εντελως μονη μου.Μια φωνη ειναι στο κεφαλι μου,σαν δαιμονας,και μου τονιζει το ποσο ικανοι ειναι οι αλλοι και εγω ποσο πισω εχω μινει.Κλαιω συνεχως και αυτος ειναι ο λογος,δεν με αντεχω,εχω γινει ενα απαισιο πλασμα και δεν ξερω το λογο,τι με επιρρεασε ετσι.Στους αλλους μπροστα ειμαι χαμογελαστη και τους συνχαιρω,οταν παω σπιτι ξεσπαω σε κλαματα,που εγω τιποτα δεν καταφερνω.Μονο στο αγορι μου τα λεω και γκρινιαζω,και νιωθω οτι θα με χωρισει.Δεν θελω να ζω αλλο ετσι,θελω να ηρεμισω και να μην με νοιαζουν πια τ α κατορθωματα των αλλων.Ειναι τοσο δυσκολο ομως,μακαρι να μπορουσα να παιξω με τις σκεψεις και να αλλαζα τη διαθεση μου.Εχω κλιστει τοσο ππλυ στον εαυτο μου πλεον που δε θα εχω κανεναν διπλα μου στο τελος.