Καλημέρα παιδιά
Κατ' αρχάς: Δεν περίμενα να γράψω ποτέ σε αυτό το thread, καθότι νόμιζα ότι θα άφηνα τα κόκκαλα μου στο "άγχος φοβίες". Οι κρίσεις πανικού μοιάζουν τόσο μακριά και ασήμαντες πια. Όσοι ακόμα ταλαιπωρήστε να είστε δυνατοί και να ξέρετε ότι δεν είστε οι μόνοι! :D
Είμαστε κολλητοί με μια κοπέλα περίπου 15 χρόνια. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι μεταξύ μέχρι πριν από ένα χρόνο περίπου. Είχα πιει πολύ, διαισθάνθηκα μια ερωτική ατμόσφαιρα και της ρίχτηκα. Υπήρξε αντάποκριση, αλλά δεν ολοκληρώθηκε το πράγμα. Μετά εγώ ήμουν σε φάση οκ, ελεύθεροι είμαστε δεν έγινε και κάτι, αλλά ας μην μπλέξουμε τα μπούτια μας και αυτή συμφώνησε και δεν ξαναέκανα κίνηση. Από τότε όμως ξεκίνησε μια φάση με συνεχή σεξουαλικά πειράγματα εκ μέρους της στα οποία δεν ενέδιδα στο 90% των περιπτώσεων. Ποτέ αυτά τα πειράγματα δεν ξεκινούσαν με δική μου πρωτοβουλία εκτός από 2-3 φορές που ερχόμουν απέναντι σε μια αντιμετώπιση του τύπου "ωχοουυ, τι θες τώρα, δεν έχω ορεξη". Οι φορές που ενέδωσα αφορούσαν μια φορά σπίτι της που κόλωσα πριν γδυθούμε και κάτι ξέμπαρκα φιλιά. Μετά αυτή βρήκε σχέση και ενώ ήταν ακόμα με το παιδί συνέχιζε τα πειράγματα σε σημείο μια μέρα που είχε πιει να μου ριχτεί. Εκεί πραγματικά μπερδεύτηκα και της "ζήτησα τον λόγο" την άλλη μέρα. Η απάντηση που πήρα ήταν ότι δεν ήξερε γιατί το έκανε, πως δεν μπορεί με τίποτα να μας φανταστεί μαζί και πως δεν θα ρίσκαρε σε τίποτα να με χάσει για μια καυλάντα. Και για λίγο καιρό ηρέμησαν τα πράγματα μέχρι που χώρισε. Το σκηνικό ξανάρχισε αλλά πλέον ψηνόμουν κι εγώ να γίνει κάτι ολοκληρωμένο. (Γενικά δεν είμαι και από τα πιο έμπειρα άτομα σεξουαλικά και λόγως μιας κακής εμπειρίας στο παρελθόν μου πήρε πολύ καιρό να ξεπεράσω τις ανασφάλειες που μου είχαν δημιουργηθεί. Δεν ντρέπομαι να πω πως ευγνωμονούσα λίγο που θα έκανα κάτι μ ένα τόσο οικείο πρόσωπο μπας και ξεκουνηθώ λίγο. Ντρεπόμουν να το ζητήσω εννοείται στα ίσα). Με τα πολλά έφτασε η στιγμή να γίνει. Και κει το πράγμα στράβωσε. Έπιασα πως υπήρχε κάποιος άγχος στην ατμόσφαιρα και όσο κι αν προσπάθησα να το κουμαντάρω αγχώθηκα κι εγώ. Αλλά ήθελα να το παλέψω. Τελικά όμως μου είπε ότι δεν της βγαίνει κι ήθελε να σταματήσουμε. Εννοείται ο,τι πιο άβολο είχαμε βιώσει μεταξύ μας, αλλά κατάφερα να μην μπω στο τριπάκι ξενέρωσε που αγχώθηκα κοκ. Μετά από αυτό μου ξαναείπε πως αυτό πρέπει να σταματήσει και από τότε σταμάτησαν τα πειράγματα και κράτησε μια απόσταση ασφαλείας. Το μοναδικό που έγινε ήταν ένα φιλί μετά το οποίο έφυγε τρέχοντας λέγοντας μου πρέπει να συγκρατηθούμε. Κι από κει άρχισα εγώ να δυσκολεύομαι. Από τη μια να προσπαθώ να αποκαταστήσω τη σχέση που είχαμε, στο οποίο βρίσκω μια απόσταση και από την άλλη να διαχειριστώ την απόρριψη. Γιατί αυτό ήταν που με χτύπησε. Επί κάμποσους μήνες ήμουν το κέντρο της προσοχής της όταν βέβαια αυτή είχε διάθεση. Και βρίσκομαι σε ένα σημείο που νιώθω ότι την χάνω, αλλά παράλληλα αρπάζομαι κιόλας που τώρα που θέλω να γίνει κάτι εγώ αντιμετωπίζω αυτήν την ψυχρή στάση. Προς το παρον λέω να μου δώσω λίγο χρόνο και απομακρυνθώ γιατί αυτό που θέλω να γίνει, να τα βάλουμε κάτω να τα λύσουμε όλα, το αποφεύγει