Δεν εμαθα ποτε να ζω για μενα

Ειμαι 30 χρονων, πασχω απο καταθλιψη, αγχωδη διαταραχη, χαμηλη αυτοπεποιθηση και αλλα τετοια ωραια. Απο μικρη δεν με θυμαμαι και ποτε ιδιαιτερα αναλαφρη και σε αυτο συνεβαλαν οι γονεις μου με τον ...υπεροχο τροπο που με μεγαλωσαν, κανοντας με στην ουσια να μην θελω και να μην εχω θελησει (και ουτε να ξερω πως) να ζω για μενα.

Τι εννοω? Οτι αν πχ δεν ειμαι σε μια σχεση με αμφιδρομα συναισθηματα δεν αισθανομαι καλα και ολοκληρωμενη. Οτι αν συμβει οτιδηποτε, για μενα ερχεται η συντελεια του κοσμου. Φοβαμαι πολυ την αποτυχια σε οποιονδηποτε τομεα.

Προσφατα, καποιους μηνες πριν, βρεθηκα ανεργη απο δουλεια που μετα κοπων και βασανων ειχα βρει. Δυο χρονια παρακατι κρατησε αυτο και μου εδινε μια καποια αισθηση αυτοαξιας και ενος σκοπου, μιας σταθεροτητας, οτι βρεξει χιονισει εγω την ταδε ωρα και παλι αυριο πρεπει να παω στην δουλεια. Φυσικα αρχισα να πεφτω ασχημα ψυχολογικα και το μονο που με παρηγορησε ειναι οτι δεν με απελυσαν απο δικη μου ευθυνη ή επειδη δεν τους εκανα, αλλα εκλεισε η επιχειρηση οπου δουλευα.

Λιγο καιρο μετα απ' αυτο ηρθε και ο χωρισμος απο μια σχετικα μεγαλη σχεση που ειχα, ακολουθωντας το ιδιο μοτιβο με σχεδον ολες μου τις σχεσεις. Οντας ατομο χωρις αυτοπεποιθηση και περιμενοντας παντα να ικανοποιω και να επιβραβευομαι απο τους αλλους, επιλεγω ατομα που μπορουν να με χειριζονται, να μου κανουν την ψυχολογια χαλια και μολις δουν οτι δεν τους κανω αλλο, με παρατανε. Ειτε για οικονομικους λογους, ειτε επειδη βρισκομαι σε καταθλιψη. Και μαλιστα διατηρουσα σχεσεις με καταθλιπτικα επισης ατομα, τους στηριξα στα δικα τους επεισοδια, μα οταν ηρθε η δικη μου σειρα, αντε γεια.

Με τους γονεις μου δεν διατηρω ιδιαιτερα καλες σχεσεις, οποτε συναντιομαστε τσακωνομαστε. Αυτο το διαστημα μενω μονη μου, αλλα αν δεν βρω (που δεν το κοβω) αλλη δουλεια συντομα, δεν θα μπορω πια να πληρωνω το ενοικιο και τους λογαριασμους μου και θα χρειαστει να επιστρεψω στο πατρικο μου, πραγμα ακομα χειροτερο για την ηδη κατεστραμμενη μου διαθεση.

Φιλους εχω λιγους, μετρημενους στα δαχτυλα του ενος χεριου, αλλα εχω να τους δω και να τους μιλησω καιρο, επειδη δεν θελω να με δουν παλι σε αυτην την κατασταση, ντρεπομαι. Ντρεπομαι να πω οτι εχω πεσει παλι, ντρεπομαι να με δουν να κλαιω παλι για εναν ακομα αντρα που με παρατησε, ντρεπομαι να κλαφτω για την οικονομικη μου κατασταση. Ετσι δεν σηκωνω τηλεφωνα, δεν βγαινω εξω, δεν... Με το ζορι θα παω σουπερμαρκετ και να παρω τσιγαρα (ειχα καταφερει να το κοψω, αλλα με τα τελευταια γεγονοτα το ξαναρχισα)

Ξεκινησα παλι τα αντικαταθλιπτικα που μου χορηγουσε ο τελευταιος ψυχιατρος στον οποιο πηγαινα. Φυσικα δεν κανουν τιποτα μονα τους αν το δικο μας μυαλο δεν δινει και καποια ωθηση. Και το δικο μου μονο σε μαυρες σκεψεις αναλωνεται, οτι εγω δεν αξιζω τιποτα, ειμαι καταδικασμενη να μεινω για παντα μονη και να πεθανω απο καρκινο του πνευμονα στο τελος.

Ολη την μερα την βγαζω σχεδον στο κρεβατι ξαπλωμενη, δεν εχω ορεξη να ακουσω καθολου μουσικη που καποτε λατρευα, να κανω γυμναστικη που καποτε λατρευα, να δω καμια ταινια, να διαβασω βιβλια που επισης λατρευα. Όλα με πονανε.

Την βαθια κατρακυλα στη διαθεση μου αρχισα να την κανω το 2005, στα 19 μου. Με τα χιλια ζορια, την καταθλιψη και τις κρισεις πανικου απο το αγχος καταφερα να βγαλω τη σχολη μου αρκετα χρονια μετα απ'οσο επρεπε, πραγμα που διαταραξε ακομα περισσοτερο τις σχεσεις μου με τους γονεις μου, που αχρηστη με ανεβαζαν(-ουν), τεμπελα με κατεβαζαν(-ουν) και την ηδη μηδενικη αυτοεκτιμηση μου. Βαζω τον ενικο σε παρενθεση γιατι το ιδιο βιολι συνεχιζει, αφου ειμαι 30 και ανεργη, δεν εχω βρει μια δουλεια της προκοπης, δεν εχω βρει αντρα να παντρευτω, αλλες φιλες μου παντρευτηκαν και εχουν και παιδια μπλα μπλα...

Εχω κανει ψυχοθεραπειες σε ψυχολογους και ψυχιατρους, εχω παρει αντικαταθλιπτικα και βενζοδιαζεπινες, αλλα βρισκομαι διαρκως στο ιδιο σημειο, τον βουρκο. Προσπαθω και παλι να το παρω αποφαση οτι δεν αξιζω κατι παραπανω και οτι ειμαι φτιαγμενη γι' αυτο, μηπως και αυτοματοποιηθω παλι και απλως καταφερνω να κανω οτι ζω μεσα σ' αυτην την ζουγκλα. Να μην αισθανομαι τιποτα, να ειμαι σαν να φοραω παρωπιδες και δεν βλεπω τιποτα, αρκει να μην ποναω. Και ας μην χαιρομαι κιολας, αρκει να φυγει αυτος ο πονος απο μεσα μου.

Φανταζομαι οτι μεσα σε αυτο το φορουμ θα υπαρχουν πολλα ατομα σαν κι εμενα, και γι' αυτο αποφασισα να κανω εγγραφη και να ξεκινησω να μιλαω, αφου μολις σημερα καταφερα να σηκωθω απο το κρεβατι και να αρχισω παλι να ψαχνω στο ιντερνετ περι καταθλιψης. Τουλαχιστον εδω δεν με γνωριζει κανενας και ετσι δεν ντρεπομαι για το χαλι μου ουτε χρειαζεται να υποκριθω οτι εχω ζωη.

Η μοναξια δεν παλευεται, και η αληθεια ειναι οτι η ερωτικη αποτυχια (ακομα μια...) μου εδωσε το τελειωτικο χτυπημα. Δεν θελω να ζω μονη μου, δεν θελω να ζω για μενα. Δεν εμαθα ποτε πως.

http://www.punjabigraphics.com/image...oniter-Now.png

Mια αγκαλιά από έναν επίσης 30αρη που πάσχει από σχιζοφρένεια,που έχει μείνει πίσω μια δεκαετία,δεν έχει καταφέρει να δουλέψει,η πάθηση του στέρησε την σχέση του,τις σπουδές του,ευτυχώς όχι τους φίλους και πορεύεται με την ανασφάλεια,την μηδενική αυτοπεποίθηση και το άγνωστο και αβέβαιο.Καλως ήρθες και εύχομαι να βρεις τον δρόμο σου!!

Serios η ιντερνετικη σου αγκαλια με εκανε να χαμογελασω και σε ευχαριστω απο τα βαθη της καρδιας μου, δεν θυμαμαι ποσο καιρο ειχα εστω να χαμογελασω...

Αυτο το αγνωστο και αβεβαιο μελλον και την αισθηση οτι δεν ζεις μια ζωη "φυσιολογικη" (=συμφωνα με την πλειοψηφια των ανθρωπων ή με αυτο που επιτασσει η κοινωνια) πως το αντιμετωπιζεις; Απο που αντλεις δυναμη;

Για το μια δεκαετία πισω, τα ιδια κι εδώ... Βασικά τι μια δεκαετία, παραπάνω πίσω νιωθω. Απο τη μία. Απο την αλλη, αισθανομαι σαν να είμαι 80 χρονών τελειωμένη.

Πως το αντιμετωπίζω;;χμμ
Το μέλλον ποτέ δεν είναι βέβαιο.Εμείς έχουμε την ανάγκη για σιγουριά και ασφάλεια,κάτι αδύνατο και ουτοπικό.Γι'αυτό άλλοι κοιτάνε τα ζώδια,άλλοι τρέχουν στις καφετζούδες για να νιώσουν λίγη σιγουριά για τα μελλούμενα.
Για την φυσιολογική ζωή πως το αντιμετωπίζω εε;;Σίγουρα δεν είμαι και πολύ cool.Συγκρίνομαι συνεχώς δυστυχώς.Αυτή την στιγμή βλέπω παντού αδυναμίες.Εξαρτημένος μέχρι το μεδούλι.Λέω να πιάσω την ανασφάλεια κ τον φόβο από το χέρι και να προχωρήσω όσο πάει.Κάποια στιγμή ίσως με βαρεθούν κ με αφήσουν. :P Πιστεύω στην αλλαγή βασικά και ότι τπτ δεν είναι μόνιμο. Προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ.

Μελίνα, όλοι βρισκόμαστε σε δύσκολες φάσεις, δύσκολες περιόδους, που πρέπει να το παλαίψουμε λίγο παραπάνω. Μην αφήνεσαι να βουλιάξεις, βρες κάτι θετικό, υπάρχει, αρπάξου από αυτό και προχώρα!!
Θα μου πεις, η ανεργία είναι μάστιγα, αν δεν έχω λεφτά, πώς??? και θα έχεις απόλυτο δίκιο!
Και οι ερωτικές χλαπάτσες στο πρόγραμμα είναι επίσης, όλες μας τα έχουμε περάσει.
Ετσι είναι η ζωή...
Καλώς ήρθες εδώ στο φόρουμ να μιλάμε!

Quote:

---

Originally Posted by Mελίνa

Ειμαι 30 χρονων, πασχω απο καταθλιψη, αγχωδη διαταραχη, χαμηλη αυτοπεποιθηση και αλλα τετοια ωραια. Απο μικρη δεν με θυμαμαι και ποτε ιδιαιτερα αναλαφρη και σε αυτο συνεβαλαν οι γονεις μου με τον ...υπεροχο τροπο που με μεγαλωσαν, κανοντας με στην ουσια να μην θελω και να μην εχω θελησει (και ουτε να ξερω πως) να ζω για μενα.

Η μοναξια δεν παλευεται, Δεν θελω να ζω μονη μου, δεν θελω να ζω για μενα . Δεν εμαθα ποτε πως.

---

Μελινα κοριτσακι μου, πολυ στεναχωρη η βιογραφια σου. Η πρωτη γραμμη (καταθλιψη, αγχωδη διαταραχη, χαμηλη αυτοπεποιθηση) ειναι σαν να περιγραφεις εμενα. Η τελευταια (δεν θελω να ζω για μενα . Δεν εμαθα ποτε πως) το ιδιο... Θελεις να ζεις για σενα Μελινα μου, απλα δεν εχεις μαθει πως...σωστα τα λες...
ειμαι σιγουρη πως εισαι ενα πολυ χαρισματικο ατομο με πολλες ικανοτητες και ταλεντα , απλα η χαμηλη αυτοεκτιμηση δεν σου επιτρεπει να τα δεις και να τα αξιοποιησεις...ναι, εισαι σε αρκετα δυσκολη φαση της ζωης σου, σε καταλαβαινω, δες το ομως λιγο αλλιως...

Για ποιο λογο να ντρεπεσαι κοριτσακι μου?? επειδη εκλεισε η επιχειρηση που εργαζοσουν?? δεν φταις εσυ για αυτο! Για τους γονεις σου που σε μεγαλωσαν τοσο λαθος?? Ουτε για αυτο φταις.. Για την μονιμη καταστροφολογια που ζεις τοσα χρονια?? Ετσι σε εκπαιδευσαν...

Αν ντρεπεσαι να μιλησεις στου φιλους σου για την δυσκολη φαση που περνας, σημαινει οτι δεν ειναι πραγματικοι φιλοι.. Ο πραγματικος φιλος δεν θα σε κριτικαρει, ουτε θα σε ειρωνευτει..θα σε βοηθησει να βγεις απο δυσκολη φαση που περνας..

Ναι σου επεσαν πολλα μαζεμενα..ειναι γεγονος..Αλλα στον καθενα μας μπορει να συμβει αυτο και εχει συμβει, πιστεψε με... Σιγουρα θα υπαρχει καποιος συγγενης η φιλος στο περιβαλλον σου που θα ειναι προθυμος να σε παρακινησει και να σε ξεκουνησει σε αυτην την δυσκολη φαση της ζωης σου..."Ξεφυλλισε" λοιπον την ατζεντα των φιλων και συγγενων και ζητα την βοηθεια καποιου που εμπιστευεσαι και θεωρεις πως θα σε καταλαβει και θα σου σταθει..

.Βγες απο το σπιτι, σηκω απο τον καναπε, η ζωη εξω ειναι ωραια φτανει να καταφερεις να στρεψεις τα ματια σου στο φως..Μην αφηνεσαι στην ευκολη λυση της καταθλιψης.. Περιμενω νεα σου..να μου πεις οτι εκανες καποιο βημα..η αρχη ειναι δυσκολη...

Εισαι νεα κοπελα, εχεις ολη την ζωη μπροστα σου...Να μη ντρεπεσαι για τιποτε! Να εισαι περηφανη που παρολα τα δυσκολα παιδικα σου χρονια και την σχολη σου τελειωσες και δουλεια βρηκες και θα ξαναβρεις...Να τα λεμε οποτε το εχεις αναγκη...

Καλημέρα σας και σας ευχαριστώ για τις απαντησεις...

Οσον αφορα την αβεβαιοτητα του μελλοντος... Σαφως και ειναι αβεβαιο.. Εννοώ όμως την αβεβαιοτητα που εχεις γνωριζοντας πως: εισαι μονος/η σου σε μια ηλικία που ολοένα και στενεύουν οι πιθανοτητες του να βρεις καποιο ταιρι (χωρις να αναφερομαι σε γαμους και παιδια, απλα εναν συντροφο/συνοδοιπορο), δουλεια δεν εχεις, εχεις φαει χρονια ανεργος/η και ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να βρεθει κατι (οσες φορες βρηκα δουλεια, μετρημένες στα δαχτυλα του ενός χεριου και περισσεύουν δάχτυλα, ήταν με συμβάσεις ορισμενου χρονου και η τελευταία δουλειά που είχα.. γνώριζα εκ των προτέρων ότι δεν θα πηγαινε καλα, ακολουθησα ομως συμβουλες του τυπου "να εισαι αισιοδοξη, ολα θα πανε καλα"), συνεπως χρηματα δεν υπαρχουν... Και εσυ να βλέπεις διαρκως στη ζωή σου να επαναλαμβάνεται το ιδιο μοτιβο της αποτυχίας, όλες οι μέρες να ειναι ιδιες και απαράλλαχτες, να μην εχεις ένα βέβαιο στήριγμα που να ξέρεις ότι ακόμα και αν γκρεμιστει ο κοσμος που λεει ο λογος, αυτο θα συνεχισει να υπαρχει.

Υπαρχουν αβεβαιοτητες και αβεβαιοτητες... Και διαφορετικα αντιμετωπιζεις κατι κακο οταν ερθει αν εχεις μεσα σου αποθέματα δυναμης και χαράς, και αλλιώς όταν σου συμβαινουν μονο δυσάρεστα... Πιστευα πως θα τα συνηθιζα, όπως πχ συνηθισα τον πονο της αποτριχωσης και σχεδον δεν τον αισθανομαι πλεον με τα χρονια, αλλα δεν εχει δυστυχως καμια σχεση ο ενας πονος με τον αλλον... Βαρεθηκα να βλεπω να επαναλαμβάνεται το ιδιο θλιβερο μοτιβο στην ζωή μου και τα νιώθω ολα πολύ ζοφερα χωρις εστω την παραμικρη ελπίδα για καποια αλλαγη. Δεν εχω πια ορεξη ουτε καν να ζησω.

Τους φιλους μου τους ντρέπομαι γιατί όπως ανέφερα και πιο πάνω δεν θελω να με βλεπουν αλλο στο ίδιο σημειο, το 0. Πάει να γίνει κάτι καλο και ξανά τα ίδια ασχημα μετα από λιγο. Δεν μπορω να τους μαυριζω την ψυχη με τα ιδια και τα ιδια και με τις αποτυχιες και την δυστυχια μου. Ουτε μπορω να προλαβω τις δικές τους ζωές που τις βλέπω γεμάτες δραστηριοτητες και ενδιαφέροντα και παρέες ή οικογενειες... Νιώθω ότι δεν χωράω, δεν ταιριαζω, περισσεύω.. Και δεν μου βγαινει να αρχισω να κλαιγομαι σε αλλους. Τα πραγματα αυτα μεταξυ μας εχουν χιλιοειπωθεί και έχω λάβει καθε πιθανη απαντηση που θα μπορουσαν να μου δωσουν, άλλες φορες τυπικες αισιοδοξες απαντησεις και αλλες φορες ρεαλιστικες αναλυτικές που με μαυριζουν περισσότερο...

Δεν λεω οτι όλοι οι φίλοι μου είναι ευτυχισμένοι ή ότι δεν εχουν προβλήματα, αλίμονο.. Αλλά βρισκουν τη δυναμη και τα αποθεματα και την στηριξη να τα ξεπεράσουν και να συνεχίσουν μπροστά, πραγματα που εγώ δεν βρίσκω, προφανώς λογω καταθλιψης και ανασφάλειας και ανύπαρκτης αυτοπεποίθησης και λάθος επιλογών που με έχουν φτάσει ως εδώ και άγχους και και και... Οπότε νιώθω να είμαι σε έναν βούρκο κινούμενης λάσπης που με ρουφάει και με πνιγει.

Τις συμβουλες "μην αφηνεις την καταθλιψη και τα προβληματα να σε νικησουν, κανε ενα μικρο βημα τη φορα" τα έχω χιλιοακουσει και απο φιλους, και απο βιβλια και σελιδες αυτοβοήθειας και απο τους κατα καιρους θεραπευτές μου, τα λεω και εγώ στον εαυτό μου καθημερινά σχεδόν, όμως όλοι όσοι πασχουν απο κατάθλιψη και διαρκείς αποτυχίες ξέρουν πόσο εύκολα και πραγματοποιήσιμα ειναι...

Ειμαι τοσο δειλη που ουτε να βαλω τελος δεν μπορω. Φοβαμαι πια παρα πολυ τον σωματικο πονο.. Στο παρελθον ειχα κανει δυο αποπειρες οι οποιες απετυχαν παταγωδως. Στην μια ειχα πονεσει τοσο πολυ και μου αφησε και την φοβια του σωματικου πονου, στην αλλη κατεληξα σε αστυνομικο τμημα, ψυχιατρους, οι γονεις με εβριζαν κι απο πανω "γιατι τους εκανα ρεζιλι"... Οποτε κατι τετοιο δεν θα επαναλαμβανα και η λυση της αυτοκτονιας δεν αποτελει καν λυση για μενα πια. Αποτυχία και εκει..

Επισης δουλεια στο αντικειμενο μου δεν εχω βρει και δεν ψαχνω πια, κατεληξα να το φοβαμαι με τα δραματα της σχολης... Οι δουλειες που εχω κανει ηταν ασχετες με αυτο που σπουδασα και ακομα και σε αυτες ημουν φοβερα αγχωμενη στην αρχη. Θυμαμαι τον ενα εργοδοτη μου να με πιανει προς το τελος της συμβασης και να μου λεει οτι στην αρχη με το αγχος που εβλεπε οτι εχω φοβοταν οτι δεν θα τα καταφερνα. Αυτη την εικονα βγαζω δηλαδη και προς τα εξω, αν και δεν το συνειδητοποιω εγω εκεινη την στιγμη. Απ' οτι φαινεται ομως κανει μπαμ απο χιλιομετρα.

Νιωθω μεσα μου τοσο ανηλικη και ανικανη και τοσο γρια ταυτοχρονα...

Quote:

---

Originally Posted by Mελίνa

Καλημέρα σας και σας ευχαριστώ για τις απαντησεις...

Οσον αφορα την αβεβαιοτητα του μελλοντος... Σαφως και ειναι αβεβαιο.. Εννοώ όμως την αβεβαιοτητα που εχεις γνωριζοντας πως: εισαι μονος/η σου σε μια ηλικία που ολοένα και στενεύουν οι πιθανοτητες του να βρεις καποιο ταιρι (χωρις να αναφερομαι σε γαμους και παιδια, απλα εναν συντροφο/συνοδοιπορο), δουλεια δεν εχεις, εχεις φαει χρονια ανεργος/η και ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να βρεθει κατι (οσες φορες βρηκα δουλεια, μετρημένες στα δαχτυλα του ενός χεριου και περισσεύουν δάχτυλα, ήταν με συμβάσεις ορισμενου χρονου και η τελευταία δουλειά που είχα.. γνώριζα εκ των προτέρων ότι δεν θα πηγαινε καλα, ακολουθησα ομως συμβουλες του τυπου "να εισαι αισιοδοξη, ολα θα πανε καλα"), συνεπως χρηματα δεν υπαρχουν... Και εσυ να βλέπεις διαρκως στη ζωή σου να επαναλαμβάνεται το ιδιο μοτιβο της αποτυχίας, όλες οι μέρες να ειναι ιδιες και απαράλλαχτες, να μην εχεις ένα βέβαιο στήριγμα που να ξέρεις ότι ακόμα και αν γκρεμιστει ο κοσμος που λεει ο λογος, αυτο θα συνεχισει να υπαρχει.

Υπαρχουν αβεβαιοτητες και αβεβαιοτητες... Και διαφορετικα αντιμετωπιζεις κατι κακο οταν ερθει αν εχεις μεσα σου αποθέματα δυναμης και χαράς, και αλλιώς όταν σου συμβαινουν μονο δυσάρεστα... Πιστευα πως θα τα συνηθιζα, όπως πχ συνηθισα τον πονο της αποτριχωσης και σχεδον δεν τον αισθανομαι πλεον με τα χρονια, αλλα δεν εχει δυστυχως καμια σχεση ο ενας πονος με τον αλλον... Βαρεθηκα να βλεπω να επαναλαμβάνεται το ιδιο θλιβερο μοτιβο στην ζωή μου και τα νιώθω ολα πολύ ζοφερα χωρις εστω την παραμικρη ελπίδα για καποια αλλαγη. Δεν εχω πια ορεξη ουτε καν να ζησω.

Τους φιλους μου τους ντρέπομαι γιατί όπως ανέφερα και πιο πάνω δεν θελω να με βλεπουν αλλο στο ίδιο σημειο, το 0. Πάει να γίνει κάτι καλο και ξανά τα ίδια ασχημα μετα από λιγο. Δεν μπορω να τους μαυριζω την ψυχη με τα ιδια και τα ιδια και με τις αποτυχιες και την δυστυχια μου. Ουτε μπορω να προλαβω τις δικές τους ζωές που τις βλέπω γεμάτες δραστηριοτητες και ενδιαφέροντα και παρέες ή οικογενειες... Νιώθω ότι δεν χωράω, δεν ταιριαζω, περισσεύω.. Και δεν μου βγαινει να αρχισω να κλαιγομαι σε αλλους. Τα πραγματα αυτα μεταξυ μας εχουν χιλιοειπωθεί και έχω λάβει καθε πιθανη απαντηση που θα μπορουσαν να μου δωσουν, άλλες φορες τυπικες αισιοδοξες απαντησεις και αλλες φορες ρεαλιστικες αναλυτικές που με μαυριζουν περισσότερο...

Δεν λεω οτι όλοι οι φίλοι μου είναι ευτυχισμένοι ή ότι δεν εχουν προβλήματα, αλίμονο.. Αλλά βρισκουν τη δυναμη και τα αποθεματα και την στηριξη να τα ξεπεράσουν και να συνεχίσουν μπροστά, πραγματα που εγώ δεν βρίσκω, προφανώς λογω καταθλιψης και ανασφάλειας και ανύπαρκτης αυτοπεποίθησης και λάθος επιλογών που με έχουν φτάσει ως εδώ και άγχους και και και... Οπότε νιώθω να είμαι σε έναν βούρκο κινούμενης λάσπης που με ρουφάει και με πνιγει.

Τις συμβουλες "μην αφηνεις την καταθλιψη και τα προβληματα να σε νικησουν, κανε ενα μικρο βημα τη φορα" τα έχω χιλιοακουσει και απο φιλους, και απο βιβλια και σελιδες αυτοβοήθειας και απο τους κατα καιρους θεραπευτές μου, τα λεω και εγώ στον εαυτό μου καθημερινά σχεδόν, όμως όλοι όσοι πασχουν απο κατάθλιψη και διαρκείς αποτυχίες ξέρουν πόσο εύκολα και πραγματοποιήσιμα ειναι...

Ειμαι τοσο δειλη που ουτε να βαλω τελος δεν μπορω. Φοβαμαι πια παρα πολυ τον σωματικο πονο.. Στο παρελθον ειχα κανει δυο αποπειρες οι οποιες απετυχαν παταγωδως. Στην μια ειχα πονεσει τοσο πολυ και μου αφησε και την φοβια του σωματικου πονου, στην αλλη κατεληξα σε αστυνομικο τμημα, ψυχιατρους, οι γονεις με εβριζαν κι απο πανω "γιατι τους εκανα ρεζιλι"... Οποτε κατι τετοιο δεν θα επαναλαμβανα και η λυση της αυτοκτονιας δεν αποτελει καν λυση για μενα πια. Αποτυχία και εκει..

Επισης δουλεια στο αντικειμενο μου δεν εχω βρει και δεν ψαχνω πια, κατεληξα να το φοβαμαι με τα δραματα της σχολης... Οι δουλειες που εχω κανει ηταν ασχετες με αυτο που σπουδασα και ακομα και σε αυτες ημουν φοβερα αγχωμενη στην αρχη. Θυμαμαι τον ενα εργοδοτη μου να με πιανει προς το τελος της συμβασης και να μου λεει οτι στην αρχη με το αγχος που εβλεπε οτι εχω φοβοταν οτι δεν θα τα καταφερνα. Αυτη την εικονα βγαζω δηλαδη και προς τα εξω, αν και δεν το συνειδητοποιω εγω εκεινη την στιγμη. Απ' οτι φαινεται ομως κανει μπαμ απο χιλιομετρα.

Νιωθω μεσα μου τοσο ανηλικη και ανικανη και τοσο γρια ταυτοχρονα...

---

κοπελια ριλαξ...εισαι μικρη ακομα για να λες για τοσες αποτυχιες...
καλως η κακως στην Ελλαδα π ζουμε δεν υπάρχουν δουλειες....οποτε σ αυτο τον τομεα δεν μπορεις να κανεις και πολλα εκτος αν εισαι τυχερη...τωρα αν ηθελες βεβαια θα μπορουσες να πας και σ ενα νησι να δουλεψεις π θα εβρισκες σιγουρα δουλεια...

Στο κοματι των σχεσεων τωρα ,λες οτι δινεσαι τελειως στον αλλον αυτο ειναι λαθος και για να βρεις καποιον να το εκτιμησει ειναι δυσκολο...πρεπει να κρατας και λιγο αποσταση..

καταθλιψη ειχα περασει και εγω..ξερω οτι ειναι δυσκολη η κατασταση ,αλλα αμα δεν προσπαθησεις δεν προκειται να φυγει μονη της....δεν ειναι γριπη....εγω την ξεπερασα με αγωγη....εφεξορ και φριζιουμ επερνα..και αρχισα και κολυμβητηριο το οποιο μ βοηθησε,να ξερεις η γυμναστικε βοηθαει πολυ,...

οι ψυχολογοι π ειχες παει στο παρελθον δεν σ βοηθησαν?>με την αυτοπεποιθηση σ?η την καταθλιψη?
για μενα και τωρα πρεπει να επισκεφτεις καποιον ειδικο ,αν δεν εχεις λεφτα υπαρχουν κεντρα με δωρεαν ψυχολογους/ιατρους...

Τα υπολοιπα ειναι να βαλεις λιγη αισιοδοξια στην ζωη σου...και προσπαθησε να μην αποφευγεις τους φιλους σου ,ας εισαι και χαλια ειναι μια διεξοδο και αυτη μην κλεινεσαι στον εαυτο σ γτ αυτο μονο κακο θα σ κανει...

Ο πόνος κάτι έχει να σου μάθει!!
Αγκάλιασε τον!!
Δεν είναι εύκολο,ποτέ δεν ήταν!!
Πιστεύεις πως το αδιέξοδο που βρίσκεσαι δεν έχει πόρτα που μπορείς να ανοίξεις και να βρεις κάτι καινούργιο;;
Κράτα την ελπίδα και την αισιοδοξια.Με προσπάθεια θα γίνεις πιο δυνατή.
Αλλάξε αυτό που μπορείς και ότι δεν μπορείς να αλλάξεις αποδέξου το.Ίσως δεν ήρθε η ώρα του.

Γεια χαρά.
Εγώ απλά έχω να παρατηρήσω οτι τα αποτυπώνεις με πλούσιο τρόπο και ειλικρίνεια, όσα θες να πεις... και μάλιστα φαίνεται οτι μερικά μένουν και απ'έξω γιατί μάλλον θεωρείς οτι δεν "χωράνε".
Που κατ'εμέ σημαίνει οτι σίγουρα θα μπορείς και να τα σκεφτείς με την ίδια άνεση, και να τα επεξεργαστείς, έστω περνώντας τα πρώτα απ'το "χαρτί".
Αυτό δείχνει οτι θα είχες την ικανότητα να καταλήξεις στο τί θα μπορούσες να κάνεις... για την αντιμετώπισή τους... και οτι κάτι σε μπλοκάρει από το να πραγματοποιήσεις αυτό το "τί".
Μπορεί να είναι ένα... μπορεί δύο... ή παραπάνω.
Οι δουλειές, οι σχέσεις και τα λοιπά, είναι απλές συγκυρίες της στιγμής, που τις φέρνει η ώρα και ο χρόνος για όλους μας ανεξαιρέτως. Πάντα θα υπάρχουν. Πάντα θα χρειάζονται διαχείριση. Και πάντα θα υπάρχει και η ανάγκη ενός time-out όταν αλλάζουν τα δεδομένα.

Τώρα που βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεσαι, που κάνεις αυτό που κάνεις, που σκέφτεσαι αυτό που σκέφτεσαι... έχεις ως σκοπό την ανάκαμψή σου και την φροντίδα σου; Νομίζω πως όχι. Γιατί εκλαμβάνω φόβο από τα γραφόμενά σου. Φόβο να αφήσεις αυτό το γνώριμο για σένα μοτίβο, που περιγράφεις, που δεν σε ικανοποιεί, για να προσπαθήσεις για κάτι καλύτερο, μήπως δεν σου αξίζει και μήπως "τα κάνεις μαντάρα". Αυτός όμως είναι ο φυσιολογικός μας "φαύλος" κύκλος. Με αυτόν εξελισσόμαστε, με αυτόν προσαρμοζόμαστε, με αυτόν αλλάζει ο "χρόνος ημιζωής" της κάθε φάσης που περνάμε. Την δραματική και συναισθηματική σου διάθεση, θα την διαδεχθεί μία κούραση και εκείνη θα την διαδεχθεί μία ανάγκη για ανάσα και επιδιόρθωση... Τα πάντα είναι ρευστά και αλλάζουν αν το θες και το προσπαθείς ενεργά. Κάνεις αυτό που μπορείς να κάνεις τώρα... και αν σε βοηθήσει, προσπαθείς να διαμορφώσεις το περιβάλλον ώστε να μπορέσεις να το ξανακάνεις ή να το βελτιώσεις. Αν δεν σε βοηθήσει, κάνεις κάτι άλλο. Το μυαλό σου, φαίνεται οτι, αν το αφήσεις, θα σε βοηθήσει να βρείς τί άλλο να κάνεις.

Απ'τη στιγμή πχ που έχεις κριτική σκέψη, πρέπει κάποιες φορές τα πράγματα να τα δεις σαν θεατής.
Όχι να τα παίρνεις όλα προσωπικά ή να προσπαθείς να τα αιτιολογήσεις. Γιατί με την ενασχόληση αυτή, θα σου γίνει πολύ γνώριμο το σκηνικό με το οποίο ασχολείσαι και θα καταλήξεις να πεις υποσυνείδητα "οκ.. λογική μου φαίνεται αυτή η εξήγηση" με αποτέλεσμα να το αποδεχθείς και να συμβιβαστείς. Ενώ εσύ κατά βάθος θα θες να το αλλάξεις.
Αναλογίσου λοιπόν, ποια συμβουλή θα έδινες σε μια αγαπημένη σου φίλη που θα ζούσε καρμπόν την ζωή σου... (την οποία ζωή όλως περιέργως, τυχαίνει να την γνωρίζεις τόσο καλά...)

Μη μπαίνεις εύκολα σε "διάλογο" με ανθρώπους που δεν ξέρουν, δεν μπορούν, ή δεν θέλουν να σε βοηθήσουν.
Αυτό άστο για όταν αισθάνεσαι καλύτερα.
Εκφράσου (σε εσένα), πες τί ΘΕΛΕΙΣ (για εσένα) και όχι απλά τί συμβαίνει (που το αφήνεις και σε παρασύρει λες και δεν έχεις κι εσύ την δική σου θέληση σαν άνθρωπος) και πάρε την απόφασή σου.

Έχω σκαμπανευάσματα και πολλά από τα συμπτώματά σου Μελινάκι (πριν κάτι μήνες τα είχα όλα αυτά και άλλα επιπρόσθετα) αλλά δυστυχώς δεν έχω κάποια συμβουλή. Σε μένα έγινε το "κλικ" και μιλάμε για κλινική κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή. Σε καταλαβαίνω. Αυτό που κάνω είναι να προσπαθώ καθημερινά να βρίσκω τρόπους να πολεμώ το άγχος, τον φόβο και όλα τα γεγονότα που μου προκαλούν θλίψη και πόνο. Ακόμη και οι αποτυχίες και απογοητεύσεις πλέον μου προκαλούν "γέλιο", έχω εξικοιωθεί με τις προσβολές και την κριτική ακόμη και στην δουλειά. Αν με ρωτούσες πριν κάποιους μήνες ότι αυτή την περίοδο θα είχα τόση θέληση για να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά απλά θα γελούσα και θα μου φαινόταν κάτι εξωπραγματικό. Σου ευχόμαι να βρεις την δύναμη να το προσπαθήσεις και να πιστέψεις στον εαυτό σου ακόμη κι' αν όλα γύρω και πιο έντονα ο εαυτός σου σου λένε το αντίθετο. Το ξέρω πως σ' αυτή την φάση μπορεί να μην με πιστεύεις ή να θεωρείς πως ιδέα δεν έχω για το πώς νιώθεις και για το τι ζεις αλλά πίστεψέ με, μπορώ να καταλάβω και είμαι εδώ απλά για να σου τονίσω πως υπάρχει ελπίδα και πως μπορείς και εσύ να βελτιωθείς, εδώ ξεκόλλησα εγώ που πίστευα πως είμαι καταδικασμένη απλά να ζω περιμένοντας τον θάνατο γιατί απλά δεν είχα τα κότσια να αποχωρήσω και επειδή απλά αγαπούσα τους ανθρώπους γύρω μου που θα τους άφηνα... Έχει νόημα λοιπόν. ΨΑΞΕ ΚΙΝΗΤΡΑ, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Αν θες μπορούμε να συζητήσουμε και ιδιωτικά κάποια στιγμή, να μας γράφεις τα νέα σου.

*Είμαι παλιό μέλος του φόρουμ αν και όχι γνωστό. Αν και είχα αποχωρήσει, τις τελευταίες μέρες το ξαναθυμήθηκα και βλέποντας κάποια "γνώριμα" σε μένα μηνύματα λόγω εμπειριών (όπως το δικό σου) θέλησα να απαντήσω. Πραγματικά μακάρι ένας άνθρωπος με τις εμπειρίες του να μπορούσε να ξεμπλοκάρει κάποιον και να τον βοηθήσει να σηκωθεί και να προσπαθήσει ανεξαρτήτως συνθηκών. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω δυστυχώς πως δεν γίνεται αλλά τουλάχιστον η κατανόηση και κάποια λόγια έστω σε κάποιες δύσκολες στιγμές μπορούν να φανούν χρήσιμα σε κάτι. Ελπίζω και τα δικά μου.

Καλα τα λες Loading... Κατι με εμποδιζει απο την ανακαμψη... Και φυσικα φοβαμαι. Αυτα που με εμποδιζουν ειναι αυτα απο τα οποια πασχω (δεν ξερω αν ειχες ποτε σου καταθλιψη και αγχωδη διαταραχη ή ενα απο τα δυο, φαντασου και τα δυο μαζι) και η κουραση του να προσπαθω, να παει να φτιαξει κατι και να στραβωνει παλι. Και το να πεφτω και να σηκωνομαι ξανα και ξανα και ξανα... Και το οτι δεν θελω να ζω μονη μου.

Καθε φορα οταν βλεπω (διαισθηση) οτι κατι κακο ερχεται, λεω αυτη την φορα δεν θα το αφησω να με ριξει οπως τις προηγουμενες, θα κανω αυτο κι αυτο κι αυτο, θα βγαινω εξω, θα ασχοληθω με την ταδε δραστηριοτητα, θα συνεχισω την γυμναστικη μου και δεν θα μου επιτρεψω να με ρουφηξει η καταθλιψη και η μιζερια. Τα επαναλαμβανω συνεχως στον εαυτο μου. Ε, οταν το κακο τελικα συμβαινει χανεται καθε διαθεση και ειμαι σαν νεκρη μεσα μου. Δεν εχω ορεξη για τιποτα απολυτως. Για δυο βδομαδες αυτην την φορα δεν ετρωγα καν παρα μονο φρυγανιες και νερο. Ουτε αυτο δεν με ενοιαζε. Δεν ξερω αν εχεις νιωσει ποτε πως ειναι να σε εχει εγκαταλειψη και η παραμικρη διαθεση για ζωη και το τελευταιο αποθεμα δυναμης που πιστευες πως εχεις... Ειναι σαν να μην λειτουργει καν το ενστικτο επιβιωσης που διαθετουμε οι ανθρωποι.

Τωρα ειμαι στην φαση που προσπαθω να με παρακινησω αλλα μετα πεταγεται η αλλη φωνουλα μεσα μου που ρωταει βαριεστημενα "και τι νοημα εχει;".

Mελίνa είχα κι εγώ έφεση κάποια στιγμή στο να ζωγραφίζω όλους τους γύρω μου αλλά κι εμένα, με κατάμαυρη μπογιά, μέχρι να αδειάσει το τενεκεδάκι μου. Αλλά οι ταμπέλες εκτός του ότι μπορεί να μην ισχύουν, ή ουσιαστικά να είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία που συμβαίνει κάτι, δεν είναι και πάντα βοηθητικές... γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να μάθεις να αποδίδεις όλα τα στραβά σε εκείνες, βλέποντάς τες σαν υπόστεγο και να κάθεσαι από κάτω τους, μη παρακινώντας σε, να κάνεις δυο βήματα πιο πέρα, γιατί η ταμπέλα προσπαθεί να σου πει συνέχεια οτι θα βραχείς, ενώ στην πραγματικότητα έχει λιακάδα χωρίς σύννεφα.

Το "να παει να φτιαξει κατι και να στραβωνει παλι" που γράφεις, δείχνει αυτό που σου είπα... την διάθεση που σε κάνει να αγκαλιάζεις την "δραματική" πτυχή της κάθε εμπειρίας που περνάς.
Η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση... δηλαδή υπήρξε σίγουρα και κάποιο διάστημα μέσα στις εμπειρίες που ανακαλείς, το οποίο χαρακτηριζόταν από κάποιου είδους σταθερότητα και ηρεμία/ευχαρίστηση... αν ΔΕΝ υπήρχε αυτό το διάστημα... σημαίνει αυτόματα οτι δεν θα σε ένοιαζε και που τελείωσε/άλλαξε εκείνη η εμπειρία, γιατί "τί είχαμε-τί χάσαμε", συνεπώς θα ήταν και παράλογο να στεναχωρηθείς για κάτι που δεν υπήρξε.
Έτσι καταλήγεις στο οτι αυτά που σου λέει η φωνούλα, είναι αβάσιμα, γιατί το νόημα υπάρχει και βρίσκεται σε εκείνα τα διαστήματα που ένιωθες καλά. Μπορείς να σταματήσεις να την λαμβάνεις υπόψη σου, γιατί ξέρεις οτι προσπαθεί να σου πει βλακείες.

Με αυτά που γράφω, θέλω να σου τονίσω οτι οκ, είναι νορμάλ να περάσεις ένα στάδιο που κάθε τί θα σου "θυμίζει εκείνον" και θα στεναχωριέσαι που η "τύχη" πάλι έκανε τα δικά της χωρίς να σε ρωτήσει... αλλά σημασία έχει να αναγνωρίσεις οτι όλο αυτό είναι ένας ανθρώπινος μηχανισμός που κάνει κύκλους και να θυμηθείς οτι όπως το ξεπέρασες την προηγούμενη φορά που σου συνέβη, έτσι θα το κάνεις και τώρα... και μάλιστα πιο γρήγορα γιατί τώρα έχεις δει οτι ξεπερνιέται, γιατί βλέπεις οτι το έχεις ξανακάνει, γιατί ξέρεις οτι μπορείς, γιατί έτσι τέλος πάντων, γουστάρεις να κάνεις, να το πάρεις στο φιλότιμο και εργολαβικά και να το κάνεις αυτοσκοπό σου, το να νιώσεις ξανά πιο υγιής και πιο θετική.

Αυτό με τις φρυγανιές που είπες είναι μεγάλο φάουλ... γιατί έτσι σαμποτάρεις τον ίδιο σου τον οργανισμό απ'το να καλυτερεύσει. Πώς να νιώσεις ξεκούραστη μετά από τον ύπνο σου; Εκεί θα βρεις τα θρεπτικά στοιχεία που χρειάζεσαι για να ισορροπήσεις το σώμα σου; Δεν έπαιρνες και μερικά καροτάκια καλύτερα που είναι γλυκά και τραγανά λέω εγώ... τί καλύτερο σαν σνακ;

Στο ξαναλέω πάντως οτι τα πλάνα μας πάντα θα υπάρχει στιγμή που θα χαλάνε... κάποτε λίγο... κάποτε ολοκληρωτικά. Και πρέπει να το αποδεχθείς, και να μάθεις να το διαχειρίζεσαι πιο έξυπνα, χωρίς ακραίες και δραματικές/ισοπεδωτικές συμπεριφορές... για καλό δικό σου... ξέχνα όλους τους άλλους. Κι εγώ το έπαθα πρόσφατα και ένιωσα πολύ μαλάκας. Αλλά τί μπορείς να κάνεις; Να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να δώσεις χαστούκι στον εαυτό σου; Μακάρι... αλλά, δεν γίνεται.

Quote:

---

Originally Posted by deep

Έχω σκαμπανευάσματα και πολλά από τα συμπτώματά σου Μελινάκι (πριν κάτι μήνες τα είχα όλα αυτά και άλλα επιπρόσθετα) αλλά δυστυχώς δεν έχω κάποια συμβουλή. Σε μένα έγινε το "κλικ" και μιλάμε για κλινική κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή. Σε καταλαβαίνω. Αυτό που κάνω είναι να προσπαθώ καθημερινά να βρίσκω τρόπους να πολεμώ το άγχος, τον φόβο και όλα τα γεγονότα που μου προκαλούν θλίψη και πόνο. Ακόμη και οι αποτυχίες και απογοητεύσεις πλέον μου προκαλούν "γέλιο", έχω εξικοιωθεί με τις προσβολές και την κριτική ακόμη και στην δουλειά. Αν με ρωτούσες πριν κάποιους μήνες ότι αυτή την περίοδο θα είχα τόση θέληση για να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά απλά θα γελούσα και θα μου φαινόταν κάτι εξωπραγματικό. Σου ευχόμαι να βρεις την δύναμη να το προσπαθήσεις και να πιστέψεις στον εαυτό σου ακόμη κι' αν όλα γύρω και πιο έντονα ο εαυτός σου σου λένε το αντίθετο. Το ξέρω πως σ' αυτή την φάση μπορεί να μην με πιστεύεις ή να θεωρείς πως ιδέα δεν έχω για το πώς νιώθεις και για το τι ζεις αλλά πίστεψέ με, μπορώ να καταλάβω και είμαι εδώ απλά για να σου τονίσω πως υπάρχει ελπίδα και πως μπορείς και εσύ να βελτιωθείς, εδώ ξεκόλλησα εγώ που πίστευα πως είμαι καταδικασμένη απλά να ζω περιμένοντας τον θάνατο γιατί απλά δεν είχα τα κότσια να αποχωρήσω και επειδή απλά αγαπούσα τους ανθρώπους γύρω μου που θα τους άφηνα... Έχει νόημα λοιπόν. ΨΑΞΕ ΚΙΝΗΤΡΑ, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Αν θες μπορούμε να συζητήσουμε και ιδιωτικά κάποια στιγμή, να μας γράφεις τα νέα σου.

*Είμαι παλιό μέλος του φόρουμ αν και όχι γνωστό. Αν και είχα αποχωρήσει, τις τελευταίες μέρες το ξαναθυμήθηκα και βλέποντας κάποια "γνώριμα" σε μένα μηνύματα λόγω εμπειριών (όπως το δικό σου) θέλησα να απαντήσω. Πραγματικά μακάρι ένας άνθρωπος με τις εμπειρίες του να μπορούσε να ξεμπλοκάρει κάποιον και να τον βοηθήσει να σηκωθεί και να προσπαθήσει ανεξαρτήτως συνθηκών. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω δυστυχώς πως δεν γίνεται αλλά τουλάχιστον η κατανόηση και κάποια λόγια έστω σε κάποιες δύσκολες στιγμές μπορούν να φανούν χρήσιμα σε κάτι. Ελπίζω και τα δικά μου.

---

Αυτο το ποστ δεν το ειχα δει νωριτερα, συγγνωμη.
Αυτο που λες ειναι πολυ βασικο: κινητρο. Δεν βρισκω καποιο κινητρο... Γιατι ψαχνω το κινητρο προφανως σε αλλους και εκει καταληγουμε στο οτι δεν θελω και δεν εμαθα να ζω για μενα, και μου φανταζει τρομακτικο το να ζω για μενα και μονη μου. Και το ιδιο τρομακτικο μου φανταζει το να ζω μονη μου χωρις λεφτα αφου οπως προανεφερα, ο,τι δουλεια εχω βρει ηταν ορισμενου χρονου. Και μη νομιζεις με μισθο που μπορω να συντηρησω εστω ενα μικρο σπιτι με λογαριασμους και βιολογικες αναγκες, χωρις οικονομικη βοηθεια. Και απο την αλλη, ουδεποτε ηθελα να ζω το μοτιβο "σπιτι-δουλεια-σπιτι", "ζω για να δουλευω", "εχω μονο την δουλεια μου". Με κανει δυστυχισμενη αυτο. Το ειχα περασει ενα διαστημα και με κανει δυστυχισμενη.

Ειναι σαν εχουν κλεισει ολοι οι διακοπτες αυτοσυντηρησης μου και ευρεσης κινητρων και θελησης και επιμονης.. Νιωθω νεκρη και παγιδευμενη σε ενα μυαλο που διαρκως τρεχει... σε αναμνησεις που πονανε, σε πραγματα και ανθρωπους που μου λειπουν, σε ζοφερες εναλλακτικες του μελλοντος που καταληγουν ολες σε ενα πραγμα... Δεν εχω διαθεση για τιποτα. Μονο εδω και 2-3 μερες που βρηκα αυτο το φορουμ σηκωνομαι απο το κρεβατι και μπαινω εδω να διαβαζω θεματα και να μιλαω. Δεν εχω καμια ορεξη να κανω τιποτα αλλο.

Πώς καταφερες να ξεκολλησεις; Πώς καταφερες να βρεις κινητρα;

Quote:

---

Originally Posted by Mελίνa

Αυτο το ποστ δεν το ειχα δει νωριτερα, συγγνωμη.
Αυτο που λες ειναι πολυ βασικο: κινητρο. Δεν βρισκω καποιο κινητρο... Γιατι ψαχνω το κινητρο προφανως σε αλλους και εκει καταληγουμε στο οτι δεν θελω και δεν εμαθα να ζω για μενα, και μου φανταζει τρομακτικο το να ζω για μενα και μονη μου. Και το ιδιο τρομακτικο μου φανταζει το να ζω μονη μου χωρις λεφτα αφου οπως προανεφερα, ο,τι δουλεια εχω βρει ηταν ορισμενου χρονου. Και μη νομιζεις με μισθο που μπορω να συντηρησω εστω ενα μικρο σπιτι με λογαριασμους και βιολογικες αναγκες, χωρις οικονομικη βοηθεια. Και απο την αλλη, ουδεποτε ηθελα να ζω το μοτιβο "σπιτι-δουλεια-σπιτι", "ζω για να δουλευω", "εχω μονο την δουλεια μου". Με κανει δυστυχισμενη αυτο. Το ειχα περασει ενα διαστημα και με κανει δυστυχισμενη.

Ειναι σαν εχουν κλεισει ολοι οι διακοπτες αυτοσυντηρησης μου και ευρεσης κινητρων και θελησης και επιμονης.. Νιωθω νεκρη και παγιδευμενη σε ενα μυαλο που διαρκως τρεχει... σε αναμνησεις που πονανε, σε πραγματα και ανθρωπους που μου λειπουν, σε ζοφερες εναλλακτικες του μελλοντος που καταληγουν ολες σε ενα πραγμα... Δεν εχω διαθεση για τιποτα. Μονο εδω και 2-3 μερες που βρηκα αυτο το φορουμ σηκωνομαι απο το κρεβατι και μπαινω εδω να διαβαζω θεματα και να μιλαω. Δεν εχω καμια ορεξη να κανω τιποτα αλλο.

Πώς καταφερες να ξεκολλησεις; Πώς καταφερες να βρεις κινητρα;

---

Μελίνα με συγχωρείς που πετάγομαι ξαφνικά αλλα πέρασα ακριβώς το ίδιο πράγμα με εσένα... ΑΚΡΙΒΩΣ όμως. Ο,τι νιωθεις το έχω νιώσει (όσο γίνεται να μοιάζουν οι εμπειρίες μας απο όσα περιγράφεις, φυσικα η καθε εμπειρία ειναι προσωπική και διαφορετική). Δεν είχα κινητρα να κάνω τίποτα, ούτε καν να ζω, δεν με ένοιαζε για εμένα, δεν είχα σκόπο και λόγο να ξυπνάω κάθε πρωι...ξυπνούσε το μυαλό μου και έλεγα ξαπλωμένη ακόμα απο μέσα μου "τι νόημα εχει να σηκωθω; Γιατι να ξυπνησω;" Και σάπιζα χουζουρευοντας με το ζόρι, πεισματικά, για να μην ανοίξω τα μάτια μου και να μην επιστρέψω στην άδεια μου ανούσια πραγματικότητα. Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω την άδεια μου πραγματικότητα. Δεν με αγαπούσα αρκετά ωστε να πω να πα να γαμηθεί οτι με έριχνε ψυχολογικά, απλά άδειαζα τον εαυτό μου εντελώς...είναι βλακεία να ετεροπροσδιορίζεις την αξία/ευτυχία/ζωή σου γενικότερα και ακόμα το παλευω. Ενας απο τους λόγους που θέλω να είμαι μόνη τώρα είναι για να παγιωθεί πιο σταθερά αυτό μέσα μου και να μην πέσω πάλι στη παγίδα του να μην ζώ για εμένα όπως λες...Δεν ξέρω πόσο θα σε βοηθήσει οτι γράφω μιας και εγω η ίδια δεν ξέρω καλά καλά πως άρχισα να βγαίνω απο αυτή τη κατάσταση, αλλα το παρήγορο είναι οτι βγήκα. Αρχισα σιγά σιγά να νοιάζομαι και να ζώ για εμένα. Μακάρι να μπορούσα να σου πω ακριβώς πως έγινε. Νομίζω πρωτα απλά ζούσα σε αυτόματο πιλότο, έκανα πράγματα που ήμουν υποχρεωμένη να κάνω. Μετα άρχισα να μεταβαίνω σιγά σιγά απο τον αυτόματο πιλότο σε πράγματα που μου αρέσει να κάνω και μετά όλο αυτό το κενό άρχισε να ξεθωριάζει...άρχισα να βρίσκω λίγο ξανά κομμάτια του εαυτού μου που είχα παραμελημένα. Και θα γίνει και για εσένα αυτό σιγά σιγά πιστευω, είναι τοσο μπανάλ αυτό που θα πω, πιο μπανάλ πεθαίνεις, αλλα είναι και θέμα χρόνου. Και οκ φυσικα και δεν παραδίδεσαι απλά στη μοιρα σου, αλλα αν νιώθεις άσχημα για κάτι βίωσε το...εγω ήμουν κατι παραπάνω απο σκατά στα πατώματα για κάτι παραπάνω απο μισό χρόνο...και παλι είχα αρχίσει ήδη δειλα δειλά να ζώ. Κανένας χωρισμός καμια απώλεις δουλειάς καμια εξωτερική συγκυρία δεν μπορεί να σου στερήσει την σπιθίτσα για ζωή που έχεις μέσα σου, αυτή καιει δε πα να νιωθεις οτι χάθηκε το σύμπαν. Αν δεν έκαιγε όπως λεει και ο loading η μετάβαση δεν θα σε πείραζε, θα σου ήταν αδιάφορη. Αλλα εσυ λες όχι ρε πούστη μου, γιατι νιωθω ετσι σκατα; Δεν ειναι οκ αυτο, δεν είναι η φυσιολογικη μου κατασταση! Αντιδράει ο οργανισμός σου με ολη τη στενοχώρια που νιώθεις. Και ολα πάνε με στάδια...οκ μπορει να περάσεις στενοχώρια, μπορεί να περάσεις μια περίοδο απάθειας, μπορει κάποια φάση να είσαι νευρική/ευέξαπτη/μουρτζουφλα, αλλα σιγλα σιγά η σπιθίτσα θα γίνει φλόγα...όπως είπες οκ το ενστικτο της επιβίωσης σου μπορει να ειναι σε καταστολη, μπορω να φανταστω τι εννοείς, αλλα και αυτό θα φύγει...το θεμα είναι να δείξεις υπομονή με τον εαυτό σου και να τον αφουγκράζεσαι και να δεις πότε μπορεις να επιβληθείς στη φωνούλα που λες οτι σου λεει "δεν βαριεσαι τι νόημα έχει" και πότε όντως χρειάζεται να υποχωρήσεις/ξεκουραστείς/θρηνήσεις...δεν είναι καλό να πιέζεσαι αλλα ειναι καλό να ξέρεις πότε πρέπει να πιεστείς, ακολούθα το ένστικτό σου και εμπιστέψου τον εαυτό σου...τα κίνητρα θα τα βρείς στη πορεία.