ο εχθρος μας ειναι ο εαυτος μας
Αν κι ντρεπομαι που γραφω γιατι οσο περναει ο καιρος γινομαι ακομη πιο ντροπαλη σε σημειο να μη μπορω με ανθρωπους γυρω μου.
Γραφω κιολας για να ειμαι ειλικρινης για να νοιωσω οτι εχω πει κατι κι οτι καποιος ειναι εδω για να με προσεξει.
Γενικα κι απο αλλους κι απο εμενα εχω παρατηρησει οτι δεν υπαρχει καποιος εχθρος εξωτερικα μονο εσωτερικα.
Οσο μπορω θελω να δειχνω κατανοηση στους αλλους οποτε θα πω για εμενα.
Η ιδεα οταν συνειδητοποιησα οτι ο εαυτος μου τελικα ειναι εχθρος μου αρχισα καπως να με φοβαμαι γιατι εγω δημιουργω ολες αυτες τις αρνητικες σκεψεις η μερικες φορες ψυχαναγκαστικες σκεψεις.
Συνηθως κατηγορω τους γονεις μου , αρχισα να νοιωθω αποκομμενη συναισθηματικα απο αυτους απο τα 13 μου κι τωρα ειμαι σιγουρη οτι ειμαι γιατι νοιωθω ευαλωτη κι ας ειμαι σπιτι μαζι τους.
Αποδειξη οτι εχω αποκοπει μαζι τους ειναι γιατι εχει τυχει ενα συμβαν με τη μητερα μου κι δεν ειχα νοιωσει τιποτα η ειχε μπει σε χειρουργειο κι δεν ειχα διαθεση να παω, ο πατερας μου κι η αδερφη μου με πιεσαν να παω να τη δω. Νευριαζω κι αγχωνομαι οταν με κοιτανε νοιωθω πως βλεπουν μεσα μου , τις σκεψεις η αν σκεφτω κατι ''ντροπιαστικο'' οτι θα το δουν.
Ξερω με τη λογικη μου δεν ισχυει ομως στο συναισθημα θα νοιωθω οτι αν με κοιτανε θα καταλαβουν το οτιδηποτε για εμενα.
Ισχυει κι για αλλους ανθρωπους για αυτο δεν αντεχω να με κοιτανε οι αλλοι , ουτε εγω τους κοιταω ποτε.
Ευτυχως ομως εχω τη λογικη κι παντα την ακολουθω.
Παρολο που ειπα οτι εγω ευθυνομαι για ο,τι μου συμβαινει δε πιστευω οτι μπορω να ζησω ελευθερη αν ειναι μαζι μου η γενικα στη ζωη μου γιατι ειναι η αιτια που ειμαι ντροπαλη και κλειστη ολη την ωρα.
Αλλα ευθυνομαι κι εγω που δε τα εχω ακομη ξεφορτωθει αυτα.
Ειμαι αληθεια στο κοσμο μου κι τελικα δεν ειναι κι τοσο ασχημα γιατι εκει νοιωθω ελευθερη να κανω οτι θελω.
Δε πιστευω οτι θα κρατουσα καμια κοινωνικη επαφη (ευτυχως εναν φιλο τον εχω , μονη μου θα ειχα καταθλιψη κι του εχω ευγνωμοσυνη), γιατι παρατηρησα οτι κοντα σε καθε ανθρωπο θα νοιωθω κατωτερη και θα εχω ζηλια.
Δυστυχως εχω ζηλεψει οποιο ατομο εχω γνωρισει απο κοντα.
Δε ζηλευω ατομα τα οποια ειναι χαρουμενα μονο , ζηλευω ακομη κι αυτα που εχουν αρνητικες εμπειριες γιατι εχουνε περισσοτερες εμπειριες απο εμενα , εχουνε περασει περισσοτερα απο εμενα.
Ξερω οτι δειχνω εγωισμο τωρα κι ειναι οντως πληγωμενος αλλα καταλαβα οτι με τον εγωισμο δε μπορω να δω βελτιωση οποτε τον κατεβαζω οσο μπορω.
Ενα παραπονο που εχω απο γονεις (οχι μονο τους δικους μου, αλλα γενικα) ειναι οτι κανεναν κι αν ναι σπανια μαθαινει ενας γονιος στο παιδι του να αγαπαει τον εαυτο του , κι δεν εννοω να του τρεφουνε τον εγωισμο αλλα να του μαθουν να αγαπαει τον εαυτο του.
Να μην αγαπας τον εαυτο σου ειναι το χειροτερο γιατι ειναι η αιτια ολων των ασχημων πραγματων που μπορει να συμβει σε καποιον.
Επειδη δε με αγαπω νοιωθω τοσο κενη τωρα γιατι δυστυχως ποτε δε κοιταξα μεσα μου , δε με κοιταω στο καθρεφτη, μαρεσει οταν ειμαι μονη μου γιατι μονο τοτε μπορω να νοιωσω τη παρουσια μου , οταν ειμαι με αλλους δε νοιωθω την υπαρξη μου κι οι αλλοι απλα με ρουφανε κι εγω δεν υπαρχω.
Το ιδανικο για εμενα ειναι να εχω επικοινωνιες με ανθρωπους πισω απο μια οθονη οπου δε με βλεπουν .
Απο την αλλη νοιωθω παιδι ακομη εσωτερικα και ατομα με τα οποια θα δεχομουνα επαφη θα ηταν κυριως με παιδια γιατι εχουνε ζωη μεσα τους , εχουνε ελπιδα μεσα τους και ξερουν περισσοτερα απο εμας τους μιζερους , εγωιστες και ψωνισμενους ενηλικες.
Φοβομουνα μην καταληξω βαριεστημενο ρομποτ που κινειται κι αυτο κατεληξα κι κατηγορω εμενα γιατι αυτοματα που ερχονται αρνητικες σκεψεις τοσο που μερικες φορες θελω να παρω ενα μαχαιρι να μου το καρφωσω στη κοιλια κι να βγει αλλος εαυτος απο μεσα.
Ομως προσπαθω να βλεπω κι τι μπορει να μου μαθει το κενο που αισθανομαι.
Ομως λογικα οποιος εχει βιωσει κενο (υποθετω πολλοι) θα εχουνε πολλη επιθυμια να εχουνε πολλες εμπειριες καθε ειδους απλα για να νοιωσουν κατι
Κι ο θανατος τωρα πια μου φαινεται σαν εμπειρια η σαν μια λυτρωση απο την κενη ζωη.
Αν νοιωσω αγχος θα χαρω (δεν υπερβαλω) γιατι σκεφτομαι οτι νοιωθω κατι.
Ωραιο ηταν κι οταν επινα και μεθουσα αλλα δυστυχως τωρα δε πιανει πια το μονο που γινεται ειναι να ξυπναω χαλια ψυχολογικα κι σωματικα.
Το κενο μου εχει μαθει να μη κατακρινω κανεναν.
Οποτε η λυση σε ολο αυτο ειναι οτι θελω να σε εναν ψυχαναλητη να ψαξουμε τον εσωτερικο μου κοσμο μαζι για να με καταλαβω περισσοτερο κι ισως στο τελος πριν πεθανω με αγαπησω.
Επισης ειρωνικο που φοβαμαι κι τον θανατο εγω γιατι ηδη ειμαι σαν νεκρη στη ψυχη μου κι ειναι χειροτερο το να ζεις μεσα στο κενο παρα απλα να σταματησει η καρδια σου.
Αλλα δε θελω να αφησω το παιδι μεσα μου να πεθανει οποτε θα μαθω να προσαρμοζομαι στη πραγματικοτητα με δυναμη κι ισως με αισιοδοξια γιατι απο την πολυ απαισιοδοξια κι αρνητικοτητα τρελαινομαστε.
Σταματαω εδω γιατι υποθετω εγραψα πολυ.
