Χάνοντας τη μαμά

Γεια σας
Μπήκα σήμερα για πρώτη φορά στη σελίδα και έχω κολλήσει τέσσερις ώρες τώρα να διαβάζω τις σκέψεις και τις απόψεις σας για το πένθος.
Εγώ έχασα πριν δυο χρόνια τη μαμά σε ηλικία 55 χρονών, ξαφνικά, σε δέκα λεπτά από έμφραγμα. Όταν έγινε δεν ήμουν σπίτι και παρόλο που έχουν περάσει δυο χρόνια αρνούμαι να το πιστέψω. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι εντελώς τρελλή. Κάποτε είχε αρωστήσει, γιατί πέρασε πολύ μικρή κλιμακτήριο, (42), και κόντεψα να πεθάνω. Είχα μείνει 45 κιλά και μέχρι να συνέλθει είχαμε πάθει οικογενεια φρίκη με όλους στα πρόθυρα της τρέλλας. Τώρα που έφυγε, αρνούμαι να το πιστέψω. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστα ξεσπάσματα, το άσθμα που απέκτησα, τα δερματικά που μπήκαν στη ζωή μου και αρνούνται να με αποχωριστούν και τη βουλιμία με την οποία έχουμε γίνει οι καλύτερες φίλες, λειτουργώ σα να μη συμβαίνει τιποτα. Μερικές φορές ζηλεύω τον πατέρα μου και τον αδελφό μου που βιώνουν το πένθος τους, κλαίνε, στεναχωριούνται, απέχουν. Εγώ συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά και κάνω το κορόιδο σα να συμβαίνει τίποτα. Είμαι η μόνη από την οικογένεια που αντέχει το νεκροταφείο. Πάω πάρα πολύ συχνά, γεμίζω λουλούδια, γλαστράκια, διάφορές βλακείες, αλλά ποτέ δεν εστιάζω στην φωτογραφία της. Πιάνω την κουβέντα με άλλους ανθρώπους εκεί, σκέφτομαι τις μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους και προσπαθώ να παρηγορηθώ ότι εγώ τυλάχιστον πήρα απεριόριστη αγάπη από εκείνη και ηξερε΄ότι την λάτρευα. Μερικές φορές νομίζω ότι θα τρελλαθώ από αυτή άρνηση που έχω υποβάλει στον εαυτό μου. Αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει θα το εκτιμούσα πολύ. :(

Καλησπέρα. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω όμως μπορώ να σου προτείνω να επισκεφθείς κάποιον ψυχολόγο. Ξέρω πως είναι τόσο βαρετό αυτό που σου λέω και φαντάζομαι θα σου το έχουν πει και άλλοι. Ίσως να πιστεύεις πως δεν θα σε βοηθήσει επίσης. Όταν πενθείς περνάς δύσκολα, αυτό είναι σίγουρο. Κάποιες φορές, ο θυμός δεν εκφράζεται με αποτέλεσμα να μην μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς φάρμακα. Αλλά, ακόμα και να μπορείς να λειτουργείς χωρίς φάρμακα έχεις άλλα προβλήματα. Αυτό που θα κάνει ο ψυχολόγος είναι να σε βοηθήσει να βγάλεις το θυμό σου( για παράδειγμα, γιατί φυσικά είναι αδύνατο να ξέρω αν είναι αυτό, αν είναι μόνο αυτό κ.τ.λ.) έτσι ώστε να συνεχίσεις τη ζωή σου. Επίσης, αν μπορείς, σκέψου τι σημαίνει ο θάνατος για σένα. Αν τον θεωρείς αναμενόμενο, αν τον φοβάσαι, γενικά ανέλυσε τις σκέψεις σου και αντιμετώπισε το γεγονός κατάματα. Προοδευτικά βέβαια, αλλά σταθερά και με πείσμα. Όπως και να΄χει, ένας ειδικός θα σου έδινε επαγγελματική βοήθεια.

ευχαριστώ sofiabi2
Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν αντέχω να το αντιμετωπίσω και στη σκέψη να πάω στον ψυχολόγο είμαι βέβαιη ότι θα έρθω αναγκαστικά αντιμέτωπη. Από τότε που έχασα τη μαμά, σκέφτομαι συνέχεια το θάνατο, άλλες φορές με φόβο, άλλες με περιέργεια, π.χ, αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή και τέτοια. Σκέφτομαι πόσο μάταια είναι όλα αυτά που μας απασχολούν καθημερινά, (οικονομικά, καριέρα, καθημερινότητα), και υπολειτουργώ απέναντι στη ζωή μου απλοποιώντας την. Εύχομαι να μη ξυπνήσω κάποιο πρωί, συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί και τρελαθώ μια και καλή.

Είναι πολύ φυσικό αυτό που αισθάνεσαι και αυτά που σκέφτεσαι. Δυστυχώς, τα θέματα της ζωής, του θάνατου, της θρησκείας και παρόμοια, είναι δύσκολα και λέω(με επιφύλαξη), πως η ελληνική κοινωνία τα θεωρεί ταμπού. Γι\'αυτό νομίζω πως ένας ειδικός θα σε βοηθήσει. Εξηγησέ του ακριβώς πως αισθάνεσαι. Πες του πως δεν θέλεις πίεση, ακριβώς όπως τα έγραψες, ήσουν σαφής χωρίς κάτι παραπάνω ή λίγότερο. Κάτι σημαντικό. Ο ψυχολόγος παρόλο που δεν είναι φίλος σου πρέπει να μην σου βγάζει άσχημα συναισθήματα. Αν επισκεφθείς κάποιον και δεν σου αρέσει, φύγε. Είναι σημαντικό να ταιριάξετε. Νομίζω, πως είσαι έτοιμη να το αντιμετωπίσεις. Τουλάχιστον το θέλεις πολύ. Θα σου πω κάτι προσωπικό. Όταν γέννησα την κόρη μου είχα παρόποιες σκέψεις σχετικά με το θάνατο. Με βοήθησε ο σύντροφος μου αφενός και αφετέρου οι σπουδές μου. Όπως και να΄χει, σχετικά με το κομμάτι του θανάτου έχω μια εμπειρία. Πάντως τον έχω αποδεχθεί τον θάνατο πια. Γι\'αυτό και ζω πιο καλά πλέον. Όσο για μετά τον θάνατο, τι να πω? Αυτά είναι επιλογές. Για παράδειγμα κάποιοι πιστεύουν πως υπάρχει ζωή μετά και είναι ευτυχισμένοι. Εμένα αυτό με νοιάζει, η ευτυχία.

Πολυ λυπαμαι για αυτα που νιωθεις και νομιζω σε καταλαβαινω οσο μπορω. Εγω εχω μεγαλωσει απο μικρη με το αγχος αυτης της σκεψης και εκανα διαφορα ψυχαναγκαστικα στον εαυτο μου για να μην συμβει τιποτα στη μαμα μου η στον μπαμπα μου. Οσο και να μεγαλωνει κανεις οι γονεις ειναι γονεις και δεν μπορουμε να διανοηθουμε οτι καποτε δεν θα υπαρχουν. Σκεψου ομως οτι τελικα ολοι επιβιωνουν μετα απο αυτο και σκεψου αυτο που ειπες, τις μαμαδες που εχουν χασει τα παιδια τους και ομως ειναι ζωντανες.
Δεν ξερω τι να σου πω για να σε βοηθησω. νιωθω ομως οτι πρεπει να σου πω οτι εγω αρχισα να το σκεφτομαι ως κατι που αντιμετωπιζεται οταν ενιωσα ασφαλεια με το συντροφο μου και καταλαβα οτι η ζωη ειναι ετσι και οτι συνεχεια στην οικογενεια θα υπαρξει μεσα απο μενα, αυτον και τα παιδια μας. Το αλλο ειναι οτι η μαμα σου θα ηθελε να σε δει να προχωρας και να φτιαξεις τη ζωη σου. Ετσι θα ζει και αυτη μεσα απο σενα.
Καλο κουραγιο και σου ευχομαι να εισια καλα να τη θυμασαι.

Ευχαριστω Bonnie1
Κάνω πραγματικά αγώνα για να σκέφτομαι αυτό ακριβώς: πως θα ήθελε η μαμά μου να είμαι; Ίσως είναι και ο μοναδικός λόγος που το παλεύω τόσο ψύχραιμα και δεν το αφήνω να με νικήσει.
Μη καταναλώνεις τον καιρό που σου μένει με τους δικούς σου δηλητηριάζοντας τις καλές στιγμές. Δείξε τους πόσο τους αγαπάς και ζήσε όσο πιο πολύ μπορείς μαζί τους. Η μεγαλύτερη παρηγοριά μου είναι πως η μαμά, μας έκανε σε μικρή ηλικία και έτσι μεγαλώσαμε μαζί της, ενώ δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να έφυγε έστω και λίγο στερημένη από αγάπη. Κάποτε, (ελπίζω σε πενήντα χρόνια), που θα φύγουν οι δικοί σου, θα δεις πόσο καλό θα σου κάνει αυτό.

Ειλικρινά, ούτε κατά διάνοια μπορώ να αντιληφθώ αυτό που αισθάνεσαι. Θυμάμαι όμως τον πατέρα μου όταν έχασε την μητέρα του. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που τον είδα να δακρύζει. Είδα όλο το στήριγμά μου να γκρεμίζεται. Ο άνθρωπος που πίστευα ότι δεν φοβάται τίποτα και είναι ο πιο δυνατός του κόσμου στα μικρά μου μάτια, έκλεγε μπροστά μου. Τότε αντιλήφθηκα την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα χάσω και τους δικούς μου. Και μόνο με αυτήν την ιδέα, θυμάμαι, (ήμουν αρκετά μικρή) ότι έβλεπα εφιάλτες και ξύπναγα κλαίγοντας... Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι γονείς μου θα φύγουν από την ζωή μου..
Νομίζω ότι αυτό που κάνεις σε κρατά ... πως θα ήθελε η μαμά σου να είσαι.
Κουράγιο

Ευχαριστώ...
Προσπαθώ και έυχομαι κάποια στιγμή να κάνω όλα τα όνειρα της, (για μένα), πραγματικότητα.

Θεοφανία μου, ο θάνατος της μητέρας σου ήταν πολύ πολύ ξαφνικός. Φαντάζομαι θα ήταν ένα σοκ τόσο για σένα όσο και για τους δικούς σου. Εκτός αυτού όμως εσύ ειδικά περιγράφεις να είχες μια πάρα πολύ στενή σχέση μαζί της, όταν είχε πάθει κλιμακτήριο κόντεψες να πεθάνεις, λες. Έτσι, μου φαίνεται πολύ φυσικό εκ μέρους σου να αρνείσαι να συνειδητοποιήσεις οτι πέθανε.
Παρόλα αυτά, αυτή η άρνηση είναι κάτι γνωστό σε σένα. Αρνείσαι αλλά το ξέρεις καλά. Κι αυτό νομίζω οτι είναι ένα πρώτο και πολύ σημαντικό βήμα.
Παρόλα αυτά λες οτι νομίζεις οτι θα τρελαθείς από αυτή την άρνηση. Είναι επειδή το ξέρεις και δεν θα ήθελες να υπάρχει, θα ήθελες να μην αρνιόσουν το θάνατο της μαμάς σου? Ή είναι κάτι άλλο?

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Γεια σας
Μπήκα σήμερα για πρώτη φορά στη σελίδα και έχω κολλήσει τέσσερις ώρες τώρα να διαβάζω τις σκέψεις και τις απόψεις σας για το πένθος.
Εγώ έχασα πριν δυο χρόνια τη μαμά σε ηλικία 55 χρονών, ξαφνικά, σε δέκα λεπτά από έμφραγμα. Όταν έγινε δεν ήμουν σπίτι και παρόλο που έχουν περάσει δυο χρόνια αρνούμαι να το πιστέψω. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι εντελώς τρελλή. Κάποτε είχε αρωστήσει, γιατί πέρασε πολύ μικρή κλιμακτήριο, (42), και κόντεψα να πεθάνω. Είχα μείνει 45 κιλά και μέχρι να συνέλθει είχαμε πάθει οικογενεια φρίκη με όλους στα πρόθυρα της τρέλλας. Τώρα που έφυγε, αρνούμαι να το πιστέψω. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστα ξεσπάσματα, το άσθμα που απέκτησα, τα δερματικά που μπήκαν στη ζωή μου και αρνούνται να με αποχωριστούν και τη βουλιμία με την οποία έχουμε γίνει οι καλύτερες φίλες, λειτουργώ σα να μη συμβαίνει τιποτα. Μερικές φορές ζηλεύω τον πατέρα μου και τον αδελφό μου που βιώνουν το πένθος τους, κλαίνε, στεναχωριούνται, απέχουν. Εγώ συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά και κάνω το κορόιδο σα να συμβαίνει τίποτα. Είμαι η μόνη από την οικογένεια που αντέχει το νεκροταφείο. Πάω πάρα πολύ συχνά, γεμίζω λουλούδια, γλαστράκια, διάφορές βλακείες, αλλά ποτέ δεν εστιάζω στην φωτογραφία της. Πιάνω την κουβέντα με άλλους ανθρώπους εκεί, σκέφτομαι τις μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους και προσπαθώ να παρηγορηθώ ότι εγώ τυλάχιστον πήρα απεριόριστη αγάπη από εκείνη και ηξερε΄ότι την λάτρευα. Μερικές φορές νομίζω ότι θα τρελλαθώ από αυτή άρνηση που έχω υποβάλει στον εαυτό μου. Αν μπορεί κάποιος να με βοηθήσει θα το εκτιμούσα πολύ. :(

---

καλη μου εγω σιγουρα μπορω να σε καταλαβω.πριν 5 χρονια,στα 17 μου,εχασα κι εγω τη μαμα μου.ηταν και ειναι ο,τι χειροτερο μπορουσε να μου συμβει.η δικια μου μαμα ηταν 42 χρονων.μεσα σε τρεις μερες εγιναν ολα.εγω τουλαχιστον ημουν μαζι της και πεθανε στα χερια μου.οταν πεθανε δεν ξερω τι ακριβως γινοταν μεσα μου μα δεν μπορουσα ουτε να κλαψω απο το σοκ!δεν νομιζω πως υπαρχει αμεση λυση στο πονο που νιωθεις,ισως μονο ο χρονος να μπορεσει να σε βοηθησει.εγω ακομα δεν το εχω ξεπερασει και νομιζω πως θ\' ανοιξει η πορτα και θα την ξαναδω.θυμωνω που δεν τη βλεπω στα ονειρα μου!το μονο που ισως σε βοηθησει ειναι να βρεις καινουρια ενδιαφεροντα,να κανεις πραγματα που σου αρεσουν,να μη ντρεπεσαι να δειχνεις στους αλλους οτι πονας και καποια στιγμη ισως ο πονος σου να μαλακωσει,γιατι για να το ξεπερασει απλα δε γινεται!

Αγαπητή Thesaloniki σε ευχαριστώ.
Και γω τρελαίνομαι που δεν τη βλέπω στον ύπνο μου. Τη βλέπει συνέχεια μια θεία μου και η γιαγιά μου και μου φαίνεται απίστευτο που δεν τη βλέπω και εγώ. Είναι μια παρηγοριά, όπως και να το κάνεις.
Προσπαθώ για όσα όλα μου λες, άλλωστε δεν έχουμε και πολλές επιλογές σε αυτή τη φάση. Μαθαίνεις δυστυχώς να ζεις με αυτό, αν και ο πόνος είναι μόνιμος. Ανάλογα με τις συνθηκες της καθημερινότητας μου βγαίνει λιγότερο ή περισσότερο.
Μου είναι αδύνατο να δείξω τον πόνο μου στους άλλους και αρνούμαι να πω τη λέξη \"πέ...\", λέω έφυγε και περιμένω με κάποιο τρόπο να επικοινωνήσει μαζί μου.
Σ\' ευχαριστώ

ΘΕΟΦΑΝΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΧΑΝΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΕΓΩ ΟΧΙ ΣΑΝ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΑΠΛΑ ΩΣ ΠΑΡΟΤΡΥΝΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ Κ ΝΑ ΖΕΙΣΗΣ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΘΥΜΑΣΕ. Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ Η ΜΗΤΕΡΑ ΨΩΝΙΖΕ ΑΜΕΡΙΜΝΗ ΣΕ ΕΝΑ ΜΑΡΚΕΤ Κ ΒΓΕΝΟΝΤΑΣ ΕΚΣΩ 10 ΜΕΤΡΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ ΕΝΑ ΑΜΑΞΙ ΑΝΕΒΗΚΕ ΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ Κ ΤΗΝ ΚΟΛΗΣΕ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ. ΠΕΘΑΝΕ ΕΝΤΟΣ 20 ΛΕΠΤΩΝ Κ ΑΙΤΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΚΑΠΟΥ 42 ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ. ΑΦΗΣΕ ΠΙΣΩ 2 ΑΓΟΡΑΚΙΑ 10 Κ 6 ΤΩΝ Κ ΕΝΑ ΣΥΖΥΓΟ 38. ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ 35. ΑΙΩΝΙΑΤΗΣ Η ΜΝΗΜΗ.
ΚΟΥΡΑΓΙΟ......

Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω...
Λυπάμαι για τη μαμά σου που ήταν τόσο νέα, χάθηκε με τόσο άδικο τρόπο και δεν προλάβατε να τη χαρείτε, να της δείξετε πόσο την αγαπάτε.
Προσπαθώ να συνεχίσω τη ζωή μου, αλλά όπως σίγουρα ξέρεις, αυτή η πληγή είναι μόνιμη και δεν κλείνει ποτέ...
Σ\' ευχαριστώ

Θεοφανια μου εσυ εισαι η μαμα σου κατα το 50 τις εκατο ειναι μεσα σου ειναι η σαρκα σου εισαι η συνεχεια της δεν πεθαινει τιποτα ποτε και θα ζει παντα μεσα σου.Νιωσει αυτην την υπερτατη αγαπη που εχεις μεσα σου και προχωρα δεν εισαι μονη σου ειναι μαζι σου διαρκως και σε παρακολουθει και το μονο σιγουρο ειναι οτι ειναι πολυ περηφανη για σενα και δεν θα ηθελε να σε βλεπει να στεναχωριεσαι.Σκεψου οτι εισαι υποχρεωμενη απεναντι της να ζησεις χαρουμενη και ολοκληρωμενη για αυτο σε εφερε στον κοσμο για να εισαι καλα.Οποτε μην σκεφτεσαι τιποτα σου ξαναλεω τιποτα δεν χαθηκε εκτος απο την σωματικη της υποσταση η αγαπη της ειναι μεσα σου και σου ζεσταινει την καρδια σου κοριτσακι μου.Κοιτα μπροστα και φτιαξε την ζωη σου δημιουργωντας μια οικογενεια και τοτε θα νιωσεις και εσυ σαν μανα οτι την υπερβολικη ταυτιση και αγαπη που εχει η μανα για το σπλαχνο της δεν την χωριζει ουτε ο θανατος....σου ξαναλεω οτι ειναι μαζι σου και ξερεις καλα και το νιωθεις...