Καλησπέρα , είναι η πρώτη φορά που γράφω εδώ. Το πρόβλημα μου ξεκινάει από τον περασμένο Απρίλιο. Έμεινα έγκυος από τον πρώην μου ήταν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη για την ακρίβεια ήταν σεξ αποχαιρετισμού που πήγε πολύ λάθος και δεν το καταλάβαμε προφανώς καν, ωστόσο τα όνειρα μου να έχω κάποτε παιδιά και η ηλικία μου (είμαι 33 χρονών) με απέτρεψαν από την άμβλωση. Στην αρχή της εγκυμοσύνης, πριν ακόμα μάθω πως είμαι έγκυος, ξεκίνησα μια σχέση με έναν άνθρωπο που ήθελα αρκετά πιο παλιά και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά μέχρι τη μέρα που έμαθα για την εγκυμοσύνη, 1 μήνα μετά ουσιαστικά.Ουσιαστικά μέσα στον πανικό μου ζήτησα και τη δική του γνώμη για το τί θα ήθελε / θεωρούσε πως έπρεπε να κάνω.Ο ίδιος απέφυγε να μου δώσει απάντηση ουσιαστικά λέγοντας μου πως η σχέση αυτή έχει τελειώσει σε κάθε περίπτωση και μένει μαζί μου για το καλό μου για να με βοηθήσει κτλ Εγώ ωστόσο του τόνισα μόλις το έμαθε πως δεν περιμένω να μείνει στην ζωή μου.Σημειωτέον πως πριν το γεγονός με θεωρουσε γυναίκα της ζωής του και μιλούσαμε μέχρι και για γάμο. Με τον πρωην μου αποφασίσαμε να είναι παρών στη ζωή του παιδιού και να βοηθάει επομένως μέσα στο καλοκαίρι είχαμε πολλές συναντήσεις και πάρε-δωσε για γιατρούς και διαδικαστικά.Δεν έχω κακία απέναντι του ούτως ή άλλως ήταν κοινό λάθος. Το θέμα είναι πως η καινούρια μου σχέση εφόσον για όλο αυτό τον καιρό έμενε μαζί μου λέγοντας μου ουσιαστικά πως δεν είμαστε μαζί αλλά πως δε μπορούσε και να απαγκιστρωθεί λόγω συναισθημάτων, ωστόσο έδειχνε να με θέλει( και το έλεγε κιόλας) και να το περνάει μαζί μου όλο αυτό, ώσπου 3 μέρες πριν μου είπε πως δεν αντέχει τον πρώην μου να είναι παρών στη ζωή μου και ένα ξένο παιδί και θέλει να διακόψουμε κάθε επικοινωνία. Από εκείνη τη μέρα άρχισα να πέφτω πολύ ψυχολογικά και να σκέφτομαι πως η εγκυμοσύνη μου είναι ένα λάθος (εντάξει και πριν δεν ήμουν τραγικά καλύτερα, αλλά όχι αυτό το χάλι). Επίσης δεδομένου πως με τον πρώην μου δε θα είμαστε μαζί σαν ζευγάρι, με έχει πιάσει φοβία πως κανείς δε θα δεχτεί ένα ξένο παιδί και πως έχω χάσει κάθε δικαίωμα στην προσωπική ευτυχία και γενικά νιώθω συναισθήματα αναξιότητας και ένα αίσθημα απόλυτου κενού ενώ παράλληλα . Θεωρώ πως δε θα μπορώ να δεθώ με το μωρό και πως η ζωή μου καταστράφηκε. Άραγε υπάρχει ζωή για μια μόνη μητέρα ή το παιδί θα είναι πάντα εμπόδιο στην προσωπική ευτυχία? Έχω διαβάσει τα μύρια όσα στο νετ και γενικά θεωρώ πως υπάρχουν τεράστια στερεότυπα γύρω από τις γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες ένα παιδί και θα ήθελα να ακούσω τις σκέψεις σας
υγ. Σας παρακαλώ αν και έχετε κάθε δικαίωμα για αυστηρή κριτική, αυτομαστιγώνομαι ήδη δεν είναι καλή στιγμη.
