Περιορισμοί/Limitations

Τι περιορισμούς βιώνετε λόγω της πάθησης σας;;

Πάσχω από ψύχωση και βιώνω αρκετούς περιορισμούς σε πράγματα που αυτή την στιγμή δεν μπορώ να κάνω ή δεν επιδιώκω λόγω φόβου και ανασφάλειας.

Στην ανάρρωση είναι σημαντικό να γνωρίζεις τους περιορισμούς που θέτει η πάθηση και τα όρια σου ως άνθρωπος με γνώμονα ότι πάσχεις από κάτι και σου δημιουργεί αυτές τις συνθήκες.

Έτσι στους παρακάτω τομείς τι περιορισμούς βιώνετε;;
1)Εργασιακός
2)Κοινωνικός
3)Οικονομικός
4)Οικογενεια
5)Σχέσεων
6)Δεξιοτήτων για ανεξάρτητη ζωή

Πως αντιμετωπίζετε αυτούς τους περιορισμούς και πόσο αρνητική επίπτωση έχουν στην ποιότητα ζωής σας;;

κανεναν απολυτως...

ο μονος περιορισμος ειναι οτι δεν μπορω να ξανακανω καταχρησει ναρκωτικων(χορτο,κοκα,mdma)δε ν ενοω μια στο τοσο...αλλα ετσι και αλλιως θα τα εκοβα....οποτε δεν με ενδιαφερει

@nick αν θες μπορείς να πεις για τους περιορισμούς που είχες από το ελαφρύ επεισόδιο ψύχωσης μέχρι να το ξεπεράσεις.

Quote:

---

Originally Posted by serios

@nick αν θες μπορείς να πεις για τους περιορισμούς που είχες από το ελαφρύ επεισόδιο ψύχωσης μέχρι να το ξεπεράσεις.

---

ουτε τοτε ειχα ουσιαστικα περιορισμους...ειμουν πληρως λειτουργικος παλι.....

το μονο που επαθα τοτε ηταν οτι για κανα μηνα δεν πολυεβγαινα απο το σπιτι....περα απο αυτο τπτ αλλο..

μπορουσα και εκανα οσο γυμναστικη ηθελα,επεζα μπαλα,διαβαζα,εβγαινα για ποτο, τα παντα δλδ..

μονο σου ειπα για ενα μηνα που παραειχα παρανοικες σκψεις και αποφασισα να μην βγαινω γτ νομιζα οτι με παρακολουθουνε μπατσοι....

Εργασιακά δεν μπορώ να δουλέψω με κόσμο κ λέω βλακειεσ κ πληγονωμαι εύκολα κοινωνικά δεν έχω παράπονο βρήκα πέντε έξι ανθρώπους που λέω βλακειεσ κ δεν παρεξηγούνται πλέον τους εξήγησα βέβαια ότι έχω κατάθλιψη αλλά πολύ κατάθλιψη πόνο όχι μελαγχολία οικονομικά δεν έχω λεφτά μόνο τσιγάρα καφέδες είμαι αγρότης δουλεύω δηλαδή γυναίκα που να δεχτεί όλα αυτά χωρίς λεφτά δε γεννήθηκε ακόμα αν σκεφτούμε ότι τα πράγματα λόγω κρίσης είναι σκατά τότε το γεγονός ότι έχω ασφάλεια κ δουλειά να ξεχνιέμαι τότε καλά είμαι

Κυρίως επαγγελματικούς περιορισμούς έχω διακρίνει. Κίνητρο και θέληση υπάρχει, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν περιορισμοί στον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου (όπως αποδεικνύεται κι από έρευνες), οι οποίοι περιορισμοί αφορούν τη μάθηση και ως επι το πλέιστον την ουσιαστική επαγγελματική εξέλιξη. Οικογένεια, επίσης, θεωρώ ότι δεν μπορώ να κάνω. Πιθανόν να έχω επιπλοκές στην εγκυμοσύνη από τη λήψη φαρμάκων και πέραν τούτου δεν μπορώ να αναλάβω το φόρτο και τις ευθύνες που έχει το μεγάλωμα ενός παιδιού. Μειωμένη όρεξη για να προσέχω άλλον άνθρωπο.... Κοινωνικά, είμαι μουδιασμένη με λίγες παρέες, διότι πολύ απλά δεν έχω κάτι καλό και ουσιαστικό να μοιραστώ, να μεταφέρω. Δυστυχώς είμαι σε θέση να τα αντιληφθώ όλα αυτά, και μου προκαλούν έντονα αρνητικά συναισθήματα...Ευελπιστώ σε ένα θαύμα..... Σε κάποια ίσως πιο εξελιγμένη θεραπεία -who knows

Έχω καταντήσει μόνο να γκρινιάζω αντί να ζω. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι να αλλάξω την κατάσταση και κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει... Αλλά δεν μπορώ να τα κρατάω και μέσα μου. Νιώθω ότι λόγω και της ψύχωσης είμαι μερικά σκαλιά πιο κάτω από το φυσιολογικό.. Τι να πω παιδία... Μερικές καταστάσεις στη ζωή, δυστυχώς, είναι μη αναστρέψιμες.

Για να απαντήσω στο θέμα, μετά από 4 χρόνια ανάρρωσης διακρίνω τους εξής περιορισμούς:

1)Εργασία που συνεπάγεται με περιορισμούς στα οικονομικά και την ανεξαρτητοποίηση. Είναι ένα μείγμα από μειωμένες δεξιότητες και μέτρια λειτουργικότητα καθώς και έλλειψη εμπειρίας σε κάποιον τομέα ή και γενικά στο σύνολο του χώρου της εργασίας.

2)Κοινωνικά κατα έναν περίεργο τρόπο δεν με έκαναν πέρα αν και δεν είμαι η πιο ευχάριστη παρέα αλλά ούτε και δυσάρεστη απλά πολλές φορές μένω σιωπηλός και μελαγχολικός. Με ορισμένα άτομα πάντως τα πάω πολύ καλύτερα και σε ένα ταξίδι που είχα κάνει Λονδίνο ήμουν άψογος απέναντι σε κάποια ενδιαφέροντα παιδιά που γνώρισα.

3)Οικογένεια. Τα πάω καλύτερα από ποτέ και οι δυσκολίες μας έφεραν πιο κοντά.

4)Σχέσεις. Δεν επιδιώκω να δημιουργήσω κάποια ερωτική σχέση αυτό το διάστημα παρα μόνο φιλικές. Πιστεύω δεν είμαι αρκετά δυνατός για να το υποστηρίξω.

5)Εκπαίδευση. Παράτησα σπουδές λόγω του προβλήματος και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία για να ξεκινήσω κάτι άλλο μιας και δεν προτίθεμαι να συνεχίσω τις παλιές μου.

Αν βάλουμε κάποια συμπτώματα της πάθησης όπως δυσκολία στην σκέψη, αφηρημάδα,σύγχηση, ανηδονια και μειωμένη αυτοπεποίθηση που πιστεύω είναι ότι μου έμεινε από το τελευταίο επεισόδιο, καθώς και την ανασφάλεια που δημιουργεί η πάθηση αλλά κ η κατάσταση στον κόσμο είναι κάπως δύσκολα τα πράγματα.

Βέβαια προσπαθώ να βλέπω και τα όποια θετικά και νομίζω άνοιξε ένα παράθυρο αισιοδοξίας για την πορεία μου που απλά μένει να φωτίσει εξ ολοκλήρου το δωμάτιο.

Ωραιο θεμα σειριε. Αφαιρει απο ολους τους τομεις το ποσοστο που θα επιθυμουσα.
1)Εργασιακός
2)Κοινωνικός
3)Οικονομικός
4)Οικογενεια
5)Σχέσεων
6)Δεξιοτήτων για ανεξάρτητη ζωή

Το 1 - 3 -6 αλληλοσυνδεονται στη πορεια μου.
Το 2 -4 -5 αλλαξαν αρδην με το που χτυπησε κοκκινο η γαδ.
ΤΟ 6 περικλειει ολα τα παραπανω.

Αναλογα την εξαρση ή την υφεση συμπτωματων ξεκιναω με το 6 και προσπαθω να διορθωσω τα προηγουμενα.

Quote:

---

Originally Posted by serios

Αν βάλουμε κάποια συμπτώματα της πάθησης όπως δυσκολία στην σκέψη, αφηρημάδα,σύγχηση, ανηδονια και μειωμένη αυτοπεποίθηση που πιστεύω είναι ότι μου έμεινε από το τελευταίο επεισόδιο, καθώς και την ανασφάλεια που δημιουργεί η πάθηση αλλά κ η κατάσταση στον κόσμο είναι κάπως δύσκολα τα πράγματα.

Βέβαια προσπαθώ να βλέπω και τα όποια θετικά και νομίζω άνοιξε ένα παράθυρο αισιοδοξίας για την πορεία μου που απλά μένει να φωτίσει εξ ολοκλήρου το δωμάτιο.

---

To καλό είναι ότι τα βλέπεις θετικά τα πράγματα και ελπίζεις. Εγώ πλέον πιστεύω ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Αλήθεια, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης...

Εχω την εντυπωση οτι πρεπει να κανουμε μεγαλυτερη προσπαθεια για να βρουμε ελπιδα, θετικοτητα οταν το μυαλο μας ολα τα μηδενιζει. Καθε μερα ξανα και ξανα και ξανα. Οταν πεφτουμε εντελως υπομονη μεχρι να ξανα ανεβει καπως το επιπεδο διαθεσης και μετα παλι αγωνας.

Δεν λειτουργώ φυσιολογικά και έχω γνώση αυτού. Πήγα σε μια δουλειά, δοκιμαστικό, και δεν με κράτησαν. Ημουν πολύ μαγγωμένη. Δεν κάνω για τίποτα. Άδικα ζω. Constantly curious πρέπει να υπάρχει και μια λογική στο να νιώθεις καλά, δηλαδή από κάπου πρέπει να αντλείς την ευτυχία. Με όλους αυτούς τους νοητικούς περιορισμούς πώς να λειτουργήσει κανείς φυσιολογικά;

Την ευτυχια την εχω αφησει σε ενα συννεφο που λεγεται "στιγμες". Δεν λειτουργω απο χαρα, λειτουργω γιατι πρεπει να λειτουργω διαφορετικα θα πεθανω σε μια γωνια. Δεν εχω λυσει αρκετα αλλά ξερω με τη λογικη πως ακομα και στα μαυρα καταστιχα πρεπει να κανω 1-2 πραγματα. Εχει παιδεψει πολυ καιρο την ψυχη μου το ερωτημα "γιατι να υπαρχω υπο τετοιες συνθηκες" ?

Απαντω - Επειδη θα ζησεις καποιες καλες. Το πότε θα τις ζησεις δεν ξερεις.

Οσο για τη δουλεια ναι σιγουρα μια απολυση μαμαει την ηδη μαμημενη διαθεση αλλά εχω δει και υγιεις βαριεστημενους να ντροπιαζουν την εννοια εργασια.
Δε ξερω πως να το πω ετσι οπως το νιωθω.

Ουδεις τελειος και ακομα και αν καποιος ξεκινησει με ευνοικες συνθηκες μπορει να ζησει απιστευτες δυσκολιες.
Καλουμαστε να προσαρμοζομαστε συνεχεια αυτο εχω καταλαβει.

Eμένα η πάθηση μου,μου έχει στοιχίσει ως προς το κομμάτι των σπουδών δηλαδή το ότι δεν έχω πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά έχω βγάλει 2 σχολές Β/θμιας οπότε και στο επαγγελματικό κομμάτι δε μπορώ να ελπίζω σε πολύ υψηλό μισθό,εκτός και αν καταφέρω να κάνω κάτι δικό μου που θα μου επιφέρει 4ψηφιο μισθό μηνιαίως.Bέβαια εδώ που τα λέμε και άλλοι που πήραν "δυνατά" πτυχία είναι άνεργοι ή δουλεύουν σε χαμαλοδουλειές για 300-400€ οπότε σαφώς και παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες..
Αλλά ουσιαστικά αν και δεν είμαι όπως είπα πτυχιούχος κατάφερα να ξεκινήσω απο ανειδίκευτος και να ανεξαρτητοποιηθώ πλήρως απο την οικογενειακή εστία.
Εκεί όμως που πραγματικά με έχει ξεσκίσει είναι στις προσωπικές μου σχέσεις.Εκεί ήμουν κάτω απο το 0 και με πολύ κόπο και ίσως λίγη τύχη,κατάφερα να είμαι πάνω απο αυτό αλλά αυτό δεν είναι το επίπεδο που θέλω να έχω για να πω ότι είμαι ικανοποιημένος
Επίσης θα συμφωνήσω με την προσέγγιση της Constantly curious