Ψυχοσωματικός εφιάλτης...

Καταρχην καλως σας βρηκα...σας διαβαζω εδω και αρκετο καιρο αλλα μονο τωρα αποφασισα να γραφτω μελος και να μοιραστω μαζι σας αυτο που περναω.

Ολα ξεκινησανε αρχες Δεκεμβρη οταν επαθε εμφραγμα ο πατερας μου...αγχωθηκα απιστευτα γιατι αρχικα δεν μας ειπε τιποτα και τυχαια τον ειδα που ηταν καταχλωμος και οταν τον ρωτησα τι εχει απο αυτα που μου ειπε συνειδητοποιησα οτι εχει υποστει εμφραγμα και αμεσως τον πηγαμε στο νοσοκομειο.

Να σας πω οτι ειμαι γιατρος ανεργος ακομα αφου περιμενω να διοριστω σε καποιο αγροτικο και μετα απο καποια χρονια να ξεκινησω ειδικοτητα.

Μεχρι να τελειωσει η επεμβαση,το λεγομενο μπαλονακι,εκανα τις χειροτερες σκεψεις αλλα ευτυχως ολα πηγαν καλα.

Τρεις μερες μετα και ενω ημουν χαλαρος και εβλεπα τηλεοραση ξαπλωμενος στο κρεβατι μου ενοιωσα εναν απιστευτα οξυ πονο στη περιοχη της καρδιας συνοδευομενο απο εντονη ταχυπαλμια.

Αυτο ηταν...πανικοβληθηκα γιατι επηρεασμενος απο οτι ειχε συμβει στον πατερα μου πιστεψα οτι εχω και εγω καποιο καρδιακο προβλημα.

Απο τοτε ζω εναν εφιαλτη...σε καθημερινη βαση εχω πονους ειτε στο στηθος,ειτε στη καρδια και μερικες φορες πολυ εντονους πονοκεφαλους.

Ταχυπαλμιες ειχα το 1ο μηνα απο την αρχικη κριση αλλα χθες με ξαναπιασανε αργα το βραδυ.

Εχω κανει καρδιογραφηματα,triplex,τεστ κοπωσεως,αιματολογικες και ουρολογικες εξετασεις μεχρι και εξετασεις για τον θυρεοειδη.

Ολες βγηκαν φυσιολογικοτατες οποτε το προβλημα ειναι ψυχολογικο...εχω ξεκινησει γνωσιακη ψυχοθεραπεια με ψυχαναλυτη-ψυχιατρο και εδω και 1 1/2 μηνα παιρνω bespar τα οποια με εχουν καπως βοηθησει.

Στη τελευταια συνεδρια σε συνενοηση με τον ψυχιατρο αποφασισαμε να ξεκινησουμε efexor XR στην ελαχιστη δοση των 75mg ωστε να σταματησουν τα σωματικα συμπτωματα και να μπορεσω ετσι με τη βοηθεια της ψυχοθεραπειας να αντιμετωπισω ευκολοτερα το προβλημα μου.

Αυτη τη στιγμη νοιωθω απελπισμενος και απαισιοδοξος για το μελλον...ειναι σχεδον 4 μηνες που ζω με πονους και ανασφαλεια για το τι μπορει να φερει η αυριανη μερα.

Εχω αρχισει να αποσυρομαι απο πραγματα που συμμετειχα ενεργα,να χανω την διαθεση μου για το οτιδηποτε και να κλεινομαι στον εαυτο μου.

Εδω μεσα τουλαχιστον πιστευω πως υπαρχουν ανθρωποι που εχοντας βιωσει αυτα που ζω θα με νοιωσουν και θα δειξουν κατανοηση και υπομονη.

Σας ζητω συγγνωμη αν σας επρηξα με τη φλυαρια μου αλλα ειχα αναγκη τοσο καιρο να τα βγαλω απο μεσα μου.

Καλως ήρθες στο φόρουμ :)

Σίγουρα εδώ μέσα είμαστε πολλοί που περνάμε παρόμοιες καταστάσεις.Τα ψυχοσωματικά και ο φόβος ότι έχω κάτι παθολογικό είναι ο εφιάλτης μου εδώ και πολύ καιρό.

Το ότι έχεις σπουδάσει ιατρική είναι κάτι που σε επηρεάζει στην όλη κατάστασή σου?

Καλως σε βρηκα Dalia μου...ναι με επηρεαζει και σε πολυ μεγαλο βαθμο μαλιστα.

Συνεχεια με τον παραμικρο πονο σκεφτομαι οτι μπορει να ειναι το ενα ή το αλλο...ειναι και η 1η φορα που βιωνω αυτη τη κατασταση.

Στο παρελθον ειχα περασει απο πολλες αγχωτικες καταστασεις αλλα ποτε δεν ειχα τετοια εντονα σωματικα συμπτωματα και για τοσο μεγαλο χρονικο διαστημα.Αυτο που με εχει τσακισει ψυχολογικα ειναι οτι νοιωθω πως δεν εχω πλεον τη ψυχικη δυναμη να αντιμετωπισω τις δυσκολιες της ζωης.Νοιωθω οτι με το παραμικρο ασχημο συμβαν θα καταρευσω,θα με ξαναπιασουν οι πονοι κτλ...

Περασα πολλες δυσκολιες και απογοητευσεις για να καταφερω διαφορα πραγματα στη ζωη μου αλλα ποτε δεν δειλιασα και τωρα νοιωθω πως η ζωη μου εχει διαλυθει και πως ποτε δεν θα ξαναγινει οπως ηταν πρωτα.:(

καλώς ήρθες leone.όπως λέει και η Ντάλια ειμαστε πολλά άτομα που έχουμε τα ίδια συμπτώματα με΄σένα και να ξέρεις ότι σα καταλαβαίνουμε απολύτως.Τα συμπτώματα που έχεις ειναι εμφανές ότι είναι ψηχολογικα λόγω του πατέρα σου.Μην απογοητεύεσαι ,να ξέρεις ότι σε λίγο καιρό θα περάσουν όλα αρκεί να βοηθήσεις το εαυτό σου είται με συνεδρίες για ψυχοθεραπεία είται με μια έλαφριά φαρμακευτική αγωγή.Εγώ έχω περάσει πολύ χειρότερες καταστάσεις.Τον πόνο στην καρδία τον βιώνω κατά διαστήματα 1 χρόνο τώρα.ΔΕν θέλω να απογοητευτείσ και να νομόσεις ότι και εσύ για 1 χρόνο θα είσαι έτσι.Φαντάσου ότι εγώ δεν έχω πάρει φάρμακα και ψυχοθεραπεία κάνω 4 μήνες μόνο.Κουράγιο και δες το μια εμπειρεία σαν γιατρος που είσαι,

Καταλαβαίνω.Κι εγώ συνέχεια σκέφτομαι τι έχω,αναλύω το οτιδήποτε νιώθω από συμπτώματα και γενικά είμαι μέσα στην ανασφάλεια.Εχω κουραστεί να ψάχνω συνεχώς μήπως έχω κάτι παθολογικό.

Οταν αποφάσισες να ασχοληθείς με την ιατρική δεν σου είχαν μπει ακόμη οι ιδέες για το μήπως έχεις κάτι,δεν είχες τόσο άγχος ε?
Αναρωτιόμουν πάντα πώς αντέχουν οι γιατροί να ασχολούνται με τις ασθένειες και πόση ψυχική δύναμη πρέπει να έχουν για να μην επηρεάζονται και οι ίδιοι.Θα πρέπει να είναι πολύ δύσκολο.Νομίζω όταν έχεις αγχώδη διαταραχή και νοσοφοβία όσο λιγότερα ξέρεις από ιατρικά θέματα τόσο το καλύτερο.

Σε ευχαριστω Τινα για τα καλα σου λογια...ευχομαι και εσυ να ξεπερασεις τα προβληματα σου.

Και εγω ειμαι περιπου στο τετραμηνο που βιωνω αυτη τη κατασταση και προσπαθησα ολο αυτο το διαστημα να το ξεπερασω χωρις αντικαταθλιπτικα μονο με ενα ελαφρυ αγχολυτικο.

Δυστυχως απετυχα και πλεον εχω καταλαβει οτι πρεπει να χρησιμοποιησω και φαρμακα για να βγω απο αυτο το τελμα.

Το οτι ειμαι γιατρος ειναι ταυτογχρονα ευχη και καταρα...ευχη γιατι οταν με πιανουν οι κρισεις σκεφτομαι λογικα οτι δεν ειναι κατι παθολογικο και ετσι τις ξεπερναω πιο ευκολα αλλα και καταρα γιατι οταν πρωτοεπαθα τη κριση το μυαλο μου πηγε κατευθειαν στο κακο.

Παντως χαιρομαι που αποφασισα να μιλησω για το προβλημα μου εδω μεσα...μεσα σε λιγα λεπτα μιλησα με δυο ανθρωπους που βιωνουν τα ιδια και δεν μου λενε τις κλασσικες μπαρουφες \"δεν εχεις τιποτα\",\"ολα ειναι στο κεφαλι σου\" κτλ...

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Καταλαβαίνω.Κι εγώ συνέχεια σκέφτομαι τι έχω,αναλύω το οτιδήποτε νιώθω από συμπτώματα και γενικά είμαι μέσα στην ανασφάλεια.Εχω κουραστεί να ψάχνω συνεχώς μήπως έχω κάτι παθολογικό.

Οταν αποφάσισες να ασχοληθείς με την ιατρική δεν σου είχαν μπει ακόμη οι ιδέες για το μήπως έχεις κάτι,δεν είχες τόσο άγχος ε?
Αναρωτιόμουν πάντα πώς αντέχουν οι γιατροί να ασχολούνται με τις ασθένειες και πόση ψυχική δύναμη πρέπει να έχουν για να μην επηρεάζονται και οι ίδιοι.Θα πρέπει να είναι πολύ δύσκολο.Νομίζω όταν έχεις αγχώδη διαταραχή και νοσοφοβία όσο λιγότερα ξέρεις από ιατρικά θέματα τόσο το καλύτερο.

---

Dalia μου εκει ειναι το θεμα και η δικια μου δυσκολια να αποδεχτω αυτο που μου συμβαινει.

Στο παρελθον εχω περασει πολυ πιο αγχωτικες καταστασεις ειδικα οσον αφορα την Ιατρικη και τις σπουδες που εκανα αλλα ποτε δεν ενοιωσα αδυναμος ποτε δεν πιστεψα οτι δεν μπορω να ανταπεξελθω.

Η ψυχικη μου δυναμη πιστευα οτι ηταν το μεγαλυτερο μου προσον οτι παρολο που οι αναποδιες σε εμενα ερχονται πιο συχνα παντα στο τελος τα καταφερνω με την επιμονη και τη θεληση μου.

Καταλαβαινεις λοιπον τι σοκ ειναι για εμενα να ανακαλυπτω οτι τελικα δεν ειμαι τοσο δυνατος οσο πιστευα...για την ακριβεια ειμαι ευαλωτος και ευθραυστος.

Και σκεφτομαι οτι αμα διοριστω και ξεκινησω το αγροτικο μου εκει που οι απαιτησεις και το αγχος θα ειναι σε καθημερινη βαση πως θα μπορεσω να ανταπεξελθω;

Καλησπέρα leone.
Αυτό που βιώνεις αυτή την περίοδο της ζωής σου είναι κάτι πρωτόγνωρο για σένα, αν κατάλαβα καλά. Τουλάχιστον ως προς την ένταση και την χρονική διάρκεια. Φαντάζομαι θα νιώθεις αδύναμος και ανήμπορος και φοβισμένος... Υποθέτω οτι και λόγω επαγγέλματος θα είναι πολύ δύσκολο για σένα να νιώθεις έτσι.

Quote:

---

Originally posted by Φοίβη
Καλησπέρα leone.
Αυτό που βιώνεις αυτή την περίοδο της ζωής σου είναι κάτι πρωτόγνωρο για σένα, αν κατάλαβα καλά. Τουλάχιστον ως προς την ένταση και την χρονική διάρκεια. Φαντάζομαι θα νιώθεις αδύναμος και ανήμπορος και φοβισμένος... Υποθέτω οτι και λόγω επαγγέλματος θα είναι πολύ δύσκολο για σένα να νιώθεις έτσι.

---

Καλησπερα Φοιβη.

Ετσι ειναι...τελειως πρωτογνωρη αυτη η κατασταση για μενα.

Και λογω επαγγελματος δυσκολευτηκα,και για να ειμαι ειλικρινης ακομα δυσκολευομαι,να αποδεκτω οτι ολα αυτα οφειλονται σε ψυχολογικη διαταραχη.

Γιαυτο και εκανα ολες αυτες τις εξετασεις που συνολικα κρατησαν ενα μηνα περιπου.Το μεγαλυτερο προβλημα ειναι οτι δεν μπορει να σε \"νοιωσει\" καποιος οχι γιατι δεν νοιαζεται για σενα αλλα γιατι δεν μπορει να καταλαβει αυτο που βιωνεις.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον να σε καταλάβει 100%.Μόνο αν είναι ομιοπαθείς θα μπορέσει να σε νιώσει.Πάντως το ότι είσαι γιατρός νομίζω ότι είανι ενθαρυντικό στην κατάσταση σου.Κατανοείς πλήρως ότι δεν έχεις κάτι παθολόγικό και ξέρεις ότι είανι ψυχολογικό καθαρά.Εγώ το παραμικρό να αισθανθώ κατευθείαν τρομάζω και λέω λες να έχω αυτό λες να έχω εκείνο?Σε καθημερινή βάση περνάω τέτοιες καταστάσεις σε συνδυασμό με μικρές κρισούλες πανικού(ελεγχόμενες τώρα πια) και συνεχόμενο άγχος και φόβο.Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου πια.Κια εγώ ημουν πού δυνατή κάποτε και δεν φοβόμουν τίποτα.Τελικά όμως όπως και σς σένα όλα μέσα στο μυαλό μας είναι και δεν πρέπει να το αφήνουμε να μας κανει ότι θέλει.πρέπει να επιβληθούμε στον ίδιο μας τον εαυτό στην ίδια μας την διάθεση.Γιαυτό καλέ μου leone μην απογοητευεσαι και πάρε τη ζωή στα χέρια σου.Εχεις τόσα πράγματα να κάνεις στη ώή σου από δω και πέρα και είναι κρίμα να απασχολείς το έξυπνο μυαλό σου με τέτοια.Σχέση έχεις?έχεις μιλήσει σε κάποιον για αυτό που βιώνεις?

Τινα μου μπορει να ειμαι γιατρος αλλα δεν παυω σαν ανθρωπος που ειμαι οποτε με πιανουν τετοιες κρισουλες να σκεφτομαι οπως σκεφτεσαι και εσυ και ολοι οι ομοιοπαθουντες.

Οι πρωτες σκεψεις ειναι παντα αρνητικες και ο φοβος σε κυριευει οτι θα παθεις \"κατι\"...απλα μετα απο λιγο αρχιζω και σκεφτομαι σαν γιατρος και αυτο με βοηθαει να ηρεμω πιο γρηγορα.

Σχεση δεν εχω...ειχα κατι περιστασιακο πριν λιγους μηνες που πιο πολυ στηριζοτανε στο sex παρα στην αγαπη και στα αισθηματα.

Δοκιμασα να μιλησω στους φιλους μου για το προβλημα μου αλλα απογοητευτηκα γιατι και δεν μπορουσαν να με καταλαβουν αλλα και γιατι αθελα τους με αυτα που μου λεγανε με κανανε να νοιωθω χειροτερα.

Στην ουσια μετα τον ψυχαναλητη που πηγαινω ειστε οι μονοι ανθρωποι στους οποιους εχω ανοιχτει και εχω μιλησει με τοσες λεπτομεροιες για αυτο που βιωνω.Και σας ευχαριστω γιατι ηδη αυτες οι κουβεντουλες μας με κανουν και νοιωθω καλυτερα...

Και πολύ καλά έκανες που έκανες όλες αυτές τις εξετάσεις. Είναι πάντα καλύτερο να είσαι σίγουρος οτι αυτό που έχεις δεν είναι κάτι οργανικό πρίν το ονομάσεις ψυχολογικό.
Παρόλα αυτά, όπως λες, δεν βρέθηκε κάτι οργανικό, έτσι?
Και ναι, έχεις δίκιο, είναι πολύ πολύ δύσκολο να σε καταλάβει κάποιος ο οποίος δεν έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο.

Quote:

---

Originally posted by leone76

.........ποτε δεν ενοιωσα αδυναμος ποτε δεν πιστεψα οτι δεν μπορω να ανταπεξελθω.

Η ψυχικη μου δυναμη πιστευα οτι ηταν το μεγαλυτερο μου προσον οτι παρολο που οι αναποδιες σε εμενα ερχονται πιο συχνα παντα στο τελος τα καταφερνω με την επιμονη και τη θεληση μου.
Καταλαβαινεις λοιπον τι σοκ ειναι για εμενα να ανακαλυπτω οτι τελικα δεν ειμαι τοσο δυνατος οσο πιστευα...για την ακριβεια ειμαι ευαλωτος και ευθραυστος.

---

καταρχήν καλώς ήρθες...

φιλε Leone, δεν σημαινει οτι δεν ησουν δυνατος...ήσουν κ παραησουν....τώρα δεν εισαι...για να ησουν τοτε δυνατος ειχες αποθέματα...τώρα δεν εχεις. προφανως πρεπει να ξεκουραστεις, να γεμισεις πάλι για να συνεχισεις....δεν ειναι αναμενομενο να κουραστεις κ εσυ? ανθρωπος θα σαι....θα χεις το δικαιωμα σωστα:)?

μαλλον το σωμα σου λοιπον βαραει καμπανακια να σε προσεξεις παραπανω...ξέρω οτι θα αισθανεσαι ασχημα κ μαλλον απογοητευμενος ομως μην τιμωρεις τον εαυτο σου, καλυτερο ειναι να προσπαθήσεις να σε καταννοησεις...

leone, οπως βλεπεις μια απ τα ιδια περναμε πολλοι εδω μεσα. περιττο να πω οτι κι εγω το ιδιο με σενα τραβαω. εχω περασει πολυ αγχωτικες καταστασεις στη ζωη μου κι εγω και εχω βγει νικητης, και τελικα καταφερε να με λυγισει ο ιδιος μου ο εαυτος, αυτη ειναι η ειρωνια που σκεφτομαστε ολοι σ αυτες τις περιπτωσεις. περα απ τις κρισεις που ειχα παθει τωρα μου εχει σφηνωθει η ιδεα οτι εχει κατι η καρδια μου κι εμενα οποτε ξερω απολυτα τι περνας (εχω κανει εξετασεις κι ολα καλα). εχω νιωσει απειρους πονους στην περιοχη της καρδιας, μαλιστα ενα βραδυ που πηγα να κοιμηθω ενιωσα τοσο οξυ πονο στην καρδια που ηταν λες και με μαχαιρωσαν κι αμεσως με επιασε ταχυκαρδια. εχω βαρεθει να πιανω σφυγμους να δω αν εχω αρρυθμιες κι αν ο αριθμος των σφιξεων ανα λεπτο ειναι κανονικος. παντως τωρα τελευταια που το εχω παρει πιο πολυ στην πλακα και λεω \'\'χεστηκα αν με πιασει κι εφραγμα, αν ειναι να πεθανω ας πεθανω\'\' εχουν φυγει κατα πολυ τα συμπτωματα, αν κι ακομα εχω. η αληθεια ειναι οτι θελω να κανω ακομα και ενα τεστ κοπωσεως κι ενα holter για να σιγουρευτω 100% οτι δεν εχω κατι αν και ειχα κανει τεστ κοπωσεως πριν ενα χρονο για ασχετο λογο απ τους τωρινους. κουραγιο φιλε το ξερω οτι ειναι πολυ δυσκολο εως απιστευτο να σκεφτεσαι οτι μπορει να συμβαινουν ολα αυτα σε σενα το θεμα ομως ειναι να ξαναβρουμε την εμπιστοσυνη στον εαυτο μας και να το ξεπερασουμε και να μην τ αφησουμε να μας ξανασυμβει. εγω πιστευω οτι αργα ή γρηγορα θα τα καταφερουμε ο καθενας με τον τροπο του.

Σοφια μου καλως σας βρηκα.

Εχεις δικιο σε αυτα που λες...το θεμα ομως ειναι αν υπαρχει η πολυτελεια του να ξεκουραστω και να γεμισω τις μπαταριες μου.

Θα μου πεις βεβαια και πολυ σωστα οτι ετσι οπως εχουν ερθει τα πραγματα δεν τιθεται θεμα επιλογης...ειμαι αναγκασμενος να το κανω αμα θελω να το ξεπερασω.

Ισως να ηρθε η ωρα να φροντισω και λιγο τον εαυτο μου και να σταματησω να δινω προτεραιοτητα σε ολους τους αλλους εκτος απο εμενα.