Μια απορια για εμενα

Μετα απο μια σχεση που ειχα με γυναικα με διαταραχη προσωπικοτητας (κατι σε οριακη, διπολικη) και αφου κατεληξα να μαζευω τα κομματια μου κι εγω και διαβαζοντας και εδω μεσα για διαφορες διαταραχες, μου ερχονται στο μυαλο καποιες αποριες απο ενδειξεις που απλως παρατηρουσα στη ζωη μου.
Σιγουρα είμαι ενας ανθρωπος με ενσυναισθηση, θα βοηθησω σιγουρα καποιον που εχει προβλημα και δεν το κανω για να τον εκμεταλλευτω μετα, απλα μου αρεσει νοιωθω ωραια. Κανε το καλο και ριξτο στο γυαλο που λενε. Μου αρεσει επισης να βλεπω τον κοσμο να ειναι καλα, να χαμογελαει. Μην παει το μυαλο σας σε χαζοχαρουμενο η υποτακτικο, οι κακοι με αποφευγουν. Πολυ δυσκολα θα χασω την ψυχραιμια μου. Αναγνωριζω τα λαθη μου πανευκολα, δεν αποφευγω ευθυνες.
Στις δουλειες συνηθως θα μου δωσουν πιο υπευθυνη θεση.
Πιθανη αιτια ο παππους μου που τον εζησα αρκετα μεχρι τα 20 και τον θεωρω υποδειγμα Ανθρωπου. Προσωπικα τον θεωρω πλεον κατι σαν ανωτερο ανθρωπο και οχι μονο εγω αλλα και τα αδερφια μου και τα ξαδερφια μου που τον ζησαμε. Ειτε σε μαλωνε, ειτε σου μιλουσε, ειτε οτιδηποτε, μονο θετικη ενεργεια ενοιωθες, χαρα, γελιο που μεταφραζοταν σε αγαπη. Ακομη και η αυστηροτητα του εβγαινε με αξιαγαπητο τροπο.
Λοιπον εχω παρατηρησει σε εμενα τα εξης, τα οποια μου τα εχουν επισημανει και αλλοι που με ξερουν καλα. Πχ ατομα "αδυναμης" κατηγοριας οπως μικρα παιδια, ανθρωποι που υποφερουν απο διαταραχες η αλλα προβληματα, με χαμηλη αυτοπεποιθηση, με κοιταζουν, με προσεγγιζουν πιο ευκολα, με κοιταζουν πιο επιμονα, "επιδιωκουν" καποια επαφη, χωρις ομως να με γνωριζουν. Αντε σε καποιες περιπτωσεις να εχουμε πει ενα γεια.
Πχ η κοπελα που ειπα πιο πανω με προσεγγισε στην ουσια, ασχετα αν εγω της ζητησα να βγουμε. Η συγκεκριμενη ηταν κολλημενη με τον θεο (αναγκη πιθανως) και προς το τελος της σχεσης μου ειπε εσυ δεν προκειται ποτε να ψαξεις τον θεο. Με κανεις και νοιωθω ωραια, οικεια. Βεβαια στις ακραίες αλλαγες διαθεσης προβληματιστηκα, αν και της το γυριζα ακομη και σε γελιο σχετικα ευκολα. Εκει ομως που με πονεσε ηταν σε καποιες στιγμες αχαριστιας και προσβολης προς εμενα και καποιων δικων μου. Εκει απλα υπεγραψε την διαδιασια για το τελος. Δεν ειχα ιδεα βεβαια, το θεωρησα ωμη κακια, δεν ειχα διαβασει ποτε για διαταραχες, ισως να το χειριζομουν διαφορετικα. Ειμαι σιγουρος οτι κατω απο την διαταραχη της, κρυβοταν μια ψυχαρα, αλλιως εγω connect δεν εκανα.

Και τωρα λεω εγω απο μεσα μου μετα απο ολες αυτες τις σκεψεις: Εγω απο τι διαταραχη πασχω οεο? Η εστω τι προσωπικοτητα θεωρουμαι?
Τελικα μηπως οι πιο "ανθρωπινες" ψυχαρες ειναι πιο ευαλωτες στις διαταραχες? Ειμαι σιγουρος οτι και στον παππου μου ενας ψυχολογος καποια ελαφρια ταμπελιτσα θα του κολλουσε. Θα ηταν ομως τιμη μου αν την φερω κι εγω, καλυτερα ισως ετσι παρα ρομποτ.

τζωρτζ, κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς το θεματάκι του. ούτε ένας. απλά άλλοι το αντιλαμβάνονται ως διαταραχή, άλλοι λένε Σιγά τώρα, και δεν το παρακολουθούν.

εμένα πχ που φαινομενικά δεν έχω τίποτε, δεν φαρμακώνομαι και δεν παρακολουθούμαι από ψυχογιατρούς, κάτι σε ψυχαναγκαστική με κόβω και ευεπίφορη στα ψυχοσωματικά. επίσης σαν να οδεύω στην κατάθλιψη με βλέπω. και τα τρία τα αναγνωρίζω σε μένα αλλά σε λάιτ μορφή.

Να σου πω ακόμη τί παρατηρώ εδώ μέσα: παίρνω αφορμή από τα ορθογραφημένα κείμενα ολωνών. επομένως όλοι είναι μορφωμένοι. σκέφτομαι ότι τις μεγαλύτερες ζημιές τις παθαίνουν οι μορφωμένοι.

Νομιζω ομως οτι δεν πρεπει να σε ανησυχει οταν δεν προκειται για σοβαρη διαταραχη που θα επηρεάσει σημαντικα την κοινωνικη - καθημερινη ζωη.
Δεν ειναι τυχαιο οτι η προσαρμογη στις εκαστοτε ιδιαιτεροτητες μιας κοινωνιας, ειναι ενα βασικο χαρακτηριστικο του "φυσιολογικου" ανθρωπου. Οταν ομως η κοινωνια ειναι σκληρη, ανταγωνιστικη, μιζερη, ανηθικη, τι γινεται εκει? Οταν επιμενεις να διατηρεις ανθρωπινα χαρακτηριστικα ευαισθησιας, ενσυναισθησης, να αποφευγεις να πατησεις επι πτωματων αλλα αντιθετως να βοηθας, τι γινετε τοτε? Υπαρχει μια κοντρα μεταξυ αυτου που εισαι και του χωρου που ζεις.
Καπως ετσι δημιουργουντσι οι διαταραχες, ο ψυχικος πονος, ειδικα αν βρει εδαφος και σε καποια παθολογικη ιδιαιτεροτητα που θα χτυπησει πιο ευκολα.
Κι εγω με θεωρω κανονικο, δεν εχω καποιο θεμα που να φρεναρει τη ζωη μου, αλλα δεν κρυβω οτι κατι με ενοχλει γενικοτερα σε αυτα που βλεπω εξω, οτι σιγουρα θα μπορουσαμε να ειμασταν καλυτερα ολοι.
Δεν γινεται να βλεπεις σκληραδα, αναισθησια, κοροιδια, απο φαινομενικα φυσιολογικους ανθρωπους με οικογενεια, δουλεια κτλ και να γνωριζεις την ευαισθησια, την αθωοτητα, τον ρομαντισμο απο εναν διπολικο πχ. Με την διπολικη διαταραχή της κοπελας, μου διδαξε δυο ανθρωπινες εκδοχες, η μια το πως θα πρεπει να ειναι ο ανθρωπος και η αλλη το πως δεν θα πρεπει. Γενικως μπορω να πω με στιγματισε, με εβαλε σε σκεψεις.

"Δειξτε μου εναν υγιη και θα σας τον γιατρεψω" Καρλ Γιουνγκ.

Αυτο μου θυμισες με τα γραφομενα σου. Συμφωνω με την Tonya, ολοι οι ανθρωποι εχουν θεματακια. Βασικα πιστευω πως αμα παρεις εναν οποιονδηποτε τυχαιο ανθρωπο και παει σε ειδικο ψυχικης υγειας και τα σκαλισουνε σιγουρα θα βρεθουν ενα δυο ταμπελες για αυτον τον ανθρωπο.
Απλα θεωρω πως οι ανθρωποι με ανεπτυγμενη ενσυναισθηση και ευαισθησια οπως περιγραφεις απο οτι καταλαβα, αντιλαμβανονται περισσοτερο καποιες ανεπαισθητες λεπτομερειες και στον ευατο τους και στον περιγυρο τους. Εχουν πιο τσιτωμενες "κεραιες" και ειναι πιο δεκτικοι σε ερεθισματα του περιβαλλοντος, πιο αναλυτικοι, πιο ενδοσκοπικοι, νοιαζονται γενικα πιο πολυ για τα τι πως και γιατι του κοσμου. Και μαζι με τα καλα οι "κεραιες" πιανουν και πολλα ασχημα που καποιος αλλος δε τα πολυσκεφεται και τα περναει στο ντουκου.
Ε αμα παρατηρεις τα σκατα και τα σκαλιζεις και σε πειραζει που ειναι σκατα, και σε νοιαζει (δεν εισαι ωχαδερφε οτι φαμε οτι πιουμε κι οτι αρπαξει ο κωλος μας σε αυτη τη ζωη), λογικο δεν ειναι να αισθανεσαι "καπως;"

Ανεπτυγμενη αντιληψη και δεκτικοτητα σε ερεθισματα (ή μορφωση οπως ειπε αλλο μελος αν και δεν πανε απαραιτητα μαζι) + νοιαξιμο, ευαισθησια, υπαρξιακο ψαξιμο = θες να πηδηξεις απο το παραθυρο. Λολ.

Ωχ πολυ πολυ καλο το τελευταιο ερωτημα που εθεσες...αν καταλαβα καλα ρωτας πως πρεπει να ερμηνεψουμε τη σκληραδα και την αναισθησια και τη κοροιδια απο "φυσιολογικους" ανθρωπους...οτι τι αυτο ειναι η νορμα και μηπως οποιος δεν ειναι σκληρος και αναισθητος ειναι ο "περιεγος" η βαραει ψυχολογικα; Και πως γινεται να σου φαινονται οσοι εχουν ταμπελιτσες πιο...προσιτοι να το πω; Ανθρωπινοι να το πω; Δε μου φαινεται περιεργο να σου πω την αληθεια...
Η αληθεια ειναι πως το "αν δε παθεις δε θα μαθεις" το πιστευω...ανθρωπος που δεν επαθε τιποτα στη ζωη του και ζει απο τη πρωτη στιγμη της ζωης του βολικα ομορφα και ωραια και χωρις σκαμπανεβασματα μου φαινεται πολυ ανωριμος (και βαρετος) οσο χαζο και αν φαινεται αυτο. Βλεπω ετσι μερικους συμφοιτητες και λεω μεσα μου "τι να πω τωρα με σενα με τα μυαλα στα καγκελα;"...Δεν υπαρχει σημειο επαφης...η εν δυναμει εμπειρια μεσα τους δεν εχει ξεκλειδωθει για να εξελιχθουν λιγο, να αποκτησουν ενσυναισθηση...ακομα και απλα να θες να περασεις καλα και να λες μονο μαλακιες με τον αλλον εχει σημασια να ειστε σε παρομοιο μηκος κυματος ψυχικα...αμα δεν ειστε το νιωθεις, δε σου καθεται καλα.

Θα στο πω με αλλο παραδειγμα: καποτε οοοταν πηγαινα σχολειο μοιραζαμε πορτα πορτα λαχνους να μαζεψουμε χρηματα για κατι φιλανθρωπικο νομιζω. Ε παρατηρησα πως τα πιο ευπορα σπιτια δεν δινανε, τα πιο φτωχα τεινανε να ειναι πιο γενναιοδωρα. Εν ολιγοις αμα ξερεις πως ειναι να μην εχεις δινεις πιο ευκολα...και αμα ξερεις πως ειναι να μη σε καταλαβαινουν προσπαθεις να καταλαβεις τον αλλον πιο ευκολα. Και αμα ξερεις πως ειναι να πονας προσπαθεις να πρηγορησεις τον αλλον πιο προθυμα και ουτω καθεξης...

α παιδιά! αυτά που λέτε "γράφουν" μέσα μου, σαν να μιλάει ο καθρέφτης μου. έχετε ιδέα πώς μπορώ να σώσω αυτή τη συνομιλία;

Τι εννοεις να σωσεις Τονια;
Αυτη τη περιοδο περναω απο τις πιο ζορικες φασεις πλεον. Να βλεπεις εναν ανθρωπο που συνδέεσαι, που την ερωτευτηκες, την αγαπησες, να βλεπεις να ανταποδιδεται και μετα ο ιδιος να μεταμορφωνεται στο ειδος ανθρωπου που μισεις.
Εφυγα λογω σοβαρων προβληματων, καποια στιγμη κατανταει εφιαλτης και τωρα νοιωθω χαλια, κενος, νοιωθω σαν να με τεσταρε καποιος για να μου τονισει οτι μεγαλε και εσυ σκληρος εισαι, θα την αφησεις να ταλαιπωρειται μονη της, και το πετυχε! Πλεον μπαινει και η λογικη λιγο μπροστα (τυχον οικογενεια, παιδια και πολλα ζορια) και εχω ηρεμησει. Μιλαμε για δυσκολη περιπτωση οριακης - διπολικης. Αλλα νοιωθω σαν να προδωσα πρωτα απο ολα τον εαυτο μου. Λες και για να ζησεις κατι ωραιο σε μια σχεση, θα πρεπει να το πληρωνεις πανακριβα. Λες και αυτοι οι ανθρωποι βλεποντας την αδιαφορια των αλλων μεσα απο το μαρτυριο τους και την σκληροτητα της ζωης, δινουν μια γευση σε οποιον σχετιζονται να δει πως νοιωθουν, πως ειναι να πονας και να πρεπει να γελας και να μην σε κατανοει κανενας. Να εχεις κανει σχεσεις με κανονικοτατες γυναικες και ο χωρισμος να σου θυμιζει πλεον παιχνιδι. Και να ρωτας τον εαυτο σου, τωρα τι κανω; Εδω σε θελω.

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Τι εννοεις να σωσεις Τονια;
Αυτη τη περιοδο περναω απο τις πιο ζορικες φασεις πλεον. Να βλεπεις εναν ανθρωπο που συνδέεσαι, που την ερωτευτηκες, την αγαπησες, να βλεπεις να ανταποδιδεται και μετα ο ιδιος να μεταμορφωνεται στο ειδος ανθρωπου που μισεις.
Εφυγα λογω σοβαρων προβληματων, καποια στιγμη κατανταει εφιαλτης και τωρα νοιωθω χαλια, κενος, νοιωθω σαν να με τεσταρε καποιος για να μου τονισει οτι μεγαλε και εσυ σκληρος εισαι, θα την αφησεις να ταλαιπωρειται μονη της, και το πετυχε! Πλεον μπαινει και η λογικη λιγο μπροστα (τυχον οικογενεια, παιδια και πολλα ζορια) και εχω ηρεμησει. Μιλαμε για δυσκολη περιπτωση οριακης - διπολικης. Αλλα νοιωθω σαν να προδωσα πρωτα απο ολα τον εαυτο μου. Λες και για να ζησεις κατι ωραιο σε μια σχεση, θα πρεπει να το πληρωνεις πανακριβα. Λες και αυτοι οι ανθρωποι βλεποντας την αδιαφορια των αλλων μεσα απο το μαρτυριο τους και την σκληροτητα της ζωης, δινουν μια γευση σε οποιον σχετιζονται να δει πως νοιωθουν, πως ειναι να πονας και να πρεπει να γελας και να μην σε κατανοει κανενας. Να εχεις κανει σχεσεις με κανονικοτατες γυναικες και ο χωρισμος να σου θυμιζει πλεον παιχνιδι. Και να ρωτας τον εαυτο σου, τωρα τι κανω; Εδω σε θελω.

---

να αποθηκεύσω εννοώ

σε καταλαβαίνω. έχω περάσει κάτι ανάλογο με διπολικό άτομο. χρειάστηκα έξι χρόνια για να ηρεμήσω. δεν μπορούσα να τον καταλάβω. μου έλεγε ότι είχε κατάθλιψη, αλλά δεν ήξερα τί σημαίνει ακριβώς αυτό. ζούσα μια στο καρφί και μια στο πέταλο. τη μια ήμουν μια σπουδαία κυρία και την άλλη ένα τίποτα. η προσπάθειά μου να κατανοήσω δεν με οδηγούσε πουθενά, μπερδευόμουν περισσότερο. είχα σκεφτεί πολλές φορές να συζητήσω το θέμα με ψυχολόγο, αλλά οι κολλητοί μου μου έλεγαν ότι έχω εγώ το πρόβλημα τελικά που δεν μπορώ να το διαχειριστώ και ότι ο ψυχολόγος με εμένα θα ασχολούνταν και όχι για να μου εξηγήσει τί συνέβαινε με έναν τρίτο. έτσι ήρθα εδώ και άρχισα να διαβάζω σιωπηλά και τότε άρχισα να καταλαβαίνω. στο μεταξύ όμως είχα φύγει από τη σχέση γιατί δεν άντεχα άλλο. τώρα που ξέρω νιώθω καλύτερα. δυστυχώς αυτός δεν παραδέχτηκε τίποτε ποτέ.

να σου συμπληρώσω: οι φίλοι μου μου έλεγαν ότι ήταν ένας αλήτης που δεν μου άξιζε. εγώ επέμενα πως δεν είναι δυνατόν να είναι αλήτης. πίστεψα ότι ήταν άρρωστος μόλις πέρυσι. υπό αυτό το πρίσμα και με τις περιγραφές των ανθρώπων εδώ μέσα εξηγήθηκαν όλα. αποφάσισα να μην γυρίσω πίσω ποτέ, ακόμη και αν αυτός το θελήσει. μετά την τελευταία του νοσηλεία (που συμπέρανα από τα δημοσιευόμενα στο διαδίκτυο -ήταν του διπλωματικού σώματος-), δεν νομίζω ότι με θυμάται κιόλας ή μπορεί και να αποφάσισε να απομακρυνθεί. λυπάμαι πολύ

Και εγω δεν το ηξερα οταν εφυγα. Υπεθετα διαφορα. Γι αυτο προσγειωθηκα εδω μεσα γιατι ελεγα δε μπορει ρε φιλε να ειναι τοσο που...να οπως μου λεγαν και οι δικοι μου γνωστοι. Φαντασου οτι την αποκαλουσαν παλιοπου..να και με πειραζε γιατι την θυμομουν στα ωραια της. Καλα κι εγω ουτε για αστειο να γυρισω πλεον, ειναι φοβερα πρακτικο το προβλημα εκτος απο αισθηματικο.

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Και εγω δεν το ηξερα οταν εφυγα. Υπεθετα διαφορα. Γι αυτο προσγειωθηκα εδω μεσα γιατι ελεγα δε μπορει ρε φιλε να ειναι τοσο που...να οπως μου λεγαν και οι δικοι μου γνωστοι. Φαντασου οτι την αποκαλουσαν παλιοπου..να και με πειραζε γιατι την θυμομουν στα ωραια της. Καλα κι εγω ουτε για αστειο να γυρισω πλεον, ειναι φοβερα πρακτικο το προβλημα εκτος απο αισθηματικο.

---

είδες; βίοι παράλληλοι !!! λέμε τα ίδια και οι δυο !!

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Θα στο πω με αλλο παραδειγμα: καποτε οοοταν πηγαινα σχολειο μοιραζαμε πορτα πορτα λαχνους να μαζεψουμε χρηματα για κατι φιλανθρωπικο νομιζω. Ε παρατηρησα πως τα πιο ευπορα σπιτια δεν δινανε, τα πιο φτωχα τεινανε να ειναι πιο γενναιοδωρα. Εν ολιγοις αμα ξερεις πως ειναι να μην εχεις δινεις πιο ευκολα...και αμα ξερεις πως ειναι να μη σε καταλαβαινουν προσπαθεις να καταλαβεις τον αλλον πιο ευκολα. Και αμα ξερεις πως ειναι να πονας προσπαθεις να πρηγορησεις τον αλλον πιο προθυμα και ουτω καθεξης...

---

"I think the saddest people always try their hardest to make people happy because they know what it’s like to feel absolutely worthless and they don’t want anyone else to feel like that." Robin Williams

Ε ναι ετσι ειναι. Διαβαζεις για σχεσεις με διπολικους η οριακους και νομιζεις οτι σε παρακολουθουσαν!
Η υπογραφη σου παντως ισχυει και εδω. Αιτια του φοβου ειναι η αγνοια, οταν ημουν μαζι ειχα αγνοια για τις σοβαρες διαταραχες και η αληθεια ειναι ενοιωθα περιεργα, σαν φοβο να το πω, κατι τετοιο. Οχι οτι την φοβομουν, καταλαβαινεις τι εννοω. Πραγματικα δε ξερω πως θα εξελισσοταν το ολο αν γνωριζα εξ αρχης με τι εχω να κανω.
Σιγουρα παντως η καλυτερη κινηση, αν διαβαζουν καποιοι, ειναι να εξηγησεις στον αλλον το προβλημα σου εξ αρχης, και να μην τον δεσμευεις με μελλοντικα σχεδια κτλ. Κατσε αμα θελεις και οσο κρατήσει. Υπαρχει μεγαλυτερη πιθανοτητα καποιος να τους αποδεχτει. Διαφορετικα η ολη φαση μου φανηκε λιγο υπουλη.

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

"I think the saddest people always try their hardest to make people happy because they know what it’s like to feel absolutely worthless and they don’t want anyone else to feel like that." Robin Williams

---

Του ειχα παντα μια αδυναμια του Robin Williams...ηταν ψυχη...ειδαμε ομως τι εγινε :/

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Μετα απο μια σχεση που ειχα με γυναικα με διαταραχη προσωπικοτητας (κατι σε οριακη, διπολικη) και αφου κατεληξα να μαζευω τα κομματια μου κι εγω και διαβαζοντας και εδω μεσα για διαφορες διαταραχες, μου ερχονται στο μυαλο καποιες αποριες απο ενδειξεις που απλως παρατηρουσα στη ζωη μου.
Σιγουρα είμαι ενας ανθρωπος με ενσυναισθηση, θα βοηθησω σιγουρα καποιον που εχει προβλημα και δεν το κανω για να τον εκμεταλλευτω μετα, απλα μου αρεσει νοιωθω ωραια. Κανε το καλο και ριξτο στο γυαλο που λενε. Μου αρεσει επισης να βλεπω τον κοσμο να ειναι καλα, να χαμογελαει. Μην παει το μυαλο σας σε χαζοχαρουμενο η υποτακτικο, οι κακοι με αποφευγουν. Πολυ δυσκολα θα χασω την ψυχραιμια μου. Αναγνωριζω τα λαθη μου πανευκολα, δεν αποφευγω ευθυνες.
Στις δουλειες συνηθως θα μου δωσουν πιο υπευθυνη θεση.
Πιθανη αιτια ο παππους μου που τον εζησα αρκετα μεχρι τα 20 και τον θεωρω υποδειγμα Ανθρωπου. Προσωπικα τον θεωρω πλεον κατι σαν ανωτερο ανθρωπο και οχι μονο εγω αλλα και τα αδερφια μου και τα ξαδερφια μου που τον ζησαμε. Ειτε σε μαλωνε, ειτε σου μιλουσε, ειτε οτιδηποτε, μονο θετικη ενεργεια ενοιωθες, χαρα, γελιο που μεταφραζοταν σε αγαπη. Ακομη και η αυστηροτητα του εβγαινε με αξιαγαπητο τροπο.
Λοιπον εχω παρατηρησει σε εμενα τα εξης, τα οποια μου τα εχουν επισημανει και αλλοι που με ξερουν καλα. Πχ ατομα "αδυναμης" κατηγοριας οπως μικρα παιδια, ανθρωποι που υποφερουν απο διαταραχες η αλλα προβληματα, με χαμηλη αυτοπεποιθηση, με κοιταζουν, με προσεγγιζουν πιο ευκολα, με κοιταζουν πιο επιμονα, "επιδιωκουν" καποια επαφη, χωρις ομως να με γνωριζουν. Αντε σε καποιες περιπτωσεις να εχουμε πει ενα γεια.
Πχ η κοπελα που ειπα πιο πανω με προσεγγισε στην ουσια, ασχετα αν εγω της ζητησα να βγουμε. Η συγκεκριμενη ηταν κολλημενη με τον θεο (αναγκη πιθανως) και προς το τελος της σχεσης μου ειπε εσυ δεν προκειται ποτε να ψαξεις τον θεο. Με κανεις και νοιωθω ωραια, οικεια. Βεβαια στις ακραίες αλλαγες διαθεσης προβληματιστηκα, αν και της το γυριζα ακομη και σε γελιο σχετικα ευκολα. Εκει ομως που με πονεσε ηταν σε καποιες στιγμες αχαριστιας και προσβολης προς εμενα και καποιων δικων μου. Εκει απλα υπεγραψε την διαδιασια για το τελος. Δεν ειχα ιδεα βεβαια, το θεωρησα ωμη κακια, δεν ειχα διαβασει ποτε για διαταραχες, ισως να το χειριζομουν διαφορετικα. Ειμαι σιγουρος οτι κατω απο την διαταραχη της, κρυβοταν μια ψυχαρα, αλλιως εγω connect δεν εκανα.

Και τωρα λεω εγω απο μεσα μου μετα απο ολες αυτες τις σκεψεις: Εγω απο τι διαταραχη πασχω οεο? Η εστω τι προσωπικοτητα θεωρουμαι?
Τελικα μηπως οι πιο "ανθρωπινες" ψυχαρες ειναι πιο ευαλωτες στις διαταραχες? Ειμαι σιγουρος οτι και στον παππου μου ενας ψυχολογος καποια ελαφρια ταμπελιτσα θα του κολλουσε. Θα ηταν ομως τιμη μου αν την φερω κι εγω, καλυτερα ισως ετσι παρα ρομποτ.

---

Οι ευαίσθητοι(ψυχαρες που λες εσυ) παθαίνουν και παρανοούν.. ετσι νομιζω!Αλλα ειμαστε κ δυνατοι θελει δυναμη να αγαπας να προσεχεις τον αλλον δεν εχει εγωισμο ουτε κακια μαγκιά έχει κ ας μην κερδίζουμε πάντα!