Πώς σας αντιμετώπισαν οι δικοί σας άνθρωποι όταν τους χρειαστήκατε στα δύσκολα?

Πολλοί απο εμάς εδώ λόγο των ψυχολογικών προβλημάτων μας ζήσαμε ή ζούμε πολύ δύσκολες καταστάσεις εώς τραγικές.
Η δική μου περίπτωση όπως έχω αναφέρει είναι γεμάτη απο υπερβολές..
Η δική μου περιπέτεια υγείας μου κόστισε τους φίλους και την οικογένειά μου και σχεδόν κανείς δεν μου στάθηκε όπως θα ήθελα ή έστω όσο θα περίμενα..κανείς βασικά δεν το είδε σαν πρόβλημα υγείας αλλά απλά σαν πρόβλημα που τους δημιουργούσε και σε εκείνους πρόβλημα. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να βρώ ένα τρόπο να φύγω απο τον τόπο μου και να ζήσω κάπου αλλού να κάνω μια νέα αρχή γιατί νιώθω οτι εδώ δεν με κρατάει κανείς και τίποτα πλέον. Έχω στιγματιστεί σε όλους και δεν έχω και καμία διάθεση να επανασυνδεθώ με τους ανθρώπους που στην ανάγκη το έβαλαν στα πόδια και με αυτούς που με εκμεταλλεύτηκαν εστω και αν καποιοι απο αυτούς είναι το ίδιο μου το αίμα. Αποδείχθηκαν πόσο ψεύτικοι οι περισσότεροι απο αυτούς και κάποιοι τώρα που είμαι καλύτερα και έχασα και τα κιλά κάνουν προσπάθειες να επανασυνδεθούν μαζί μου αλλά όσο και αν τους αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους τόσο πολύ τους μίσησα για την αδιαφορία τους, τις προσβολές, την άσχημη συμπεριφορά τους, την εκμετάλλευση και την ψευτιά τους.

Το μίσος με βοηθάει να αντικαταστήσω τον πόνο και την απογοήτευση γιατί όσο στεναχωριόμουν με έπερνε όλο και περισσότερο απο κάτω. Άνθρωποι που τους αγάπησα με όλη μου την ψυχή και ήμουν πάντα δίπλα τους και τους έχω βοηθήσει όσο δεν φαντάζεστε.. και όταν ζήτησα εγώ αγάπη πείρα τα @@@ μου.. Κάθε μέρα παλεύω να το βγάλω απο το μυαλό μου, να σταματήσω να νοιάζομαι γι αυτό και να σταματήσω να με πονάει αλλά όσο ναναι ειναι μεγάλος καημός.

Βέβαια υπάρχει και ένα καλο στην υπόθεση οτι μετά απο αυτή την περιπέτεια κατάλαβα ποιοι αξίζουν και ποιοι όχι. Απλά δεν περίμενα να είναι αυτά τα συγκεκριμένα άτομα. Πίστευα οτι σε ένα πρόβλημα υγείας αν μη τι άλλο θα ήταν δίπλα μου αλλά βλέπετε τα ψυχολογικά προβλήματα δεν τα αντιλαμβάνονται σαν προβλήματα υγείας..

Εσας που αντιμετοπίσατε ή αντιμετοπίζετε κάποια "σοβαρή" ψυχολογική διαταραχή ή που πέρνατε κάποια χάπια που σας έβγαζαν άσχημες παρενέργειες και συμπεριφορές.. πώς σας αντιμετόπισε ή σας αντιμετοπίζει το περιβάλλον σας?
Εσείς που αφήσατε τις δουλειές σας όταν την ξαναζητήσατε σας δέχτηκαν πάλι πίσω? χρειάστηκε κάποιος απο εσάς να αλλάξει τόπο?


ευχαριστώ για τον χρόνο σας..

Jock λυπάμαι πραγματικά για όσα πέρασες, μου φαίνεται φρικτό να περνάς ένα θέμα με την υγεία σου και να μην έχεις συμπαραστάτες τους φίλους και την οικογένεια σου και καταλαβαίνω τον τρόπο που μιλάς.

Ο θυμός που έχεις - εγώ δεν το έλεγα μίσος- είναι νομίζω ένα καλό στάδιο ώστε να βγει από μέσα σου όλο αυτό το φορτίο που κουβαλάς.

Θα σου έλεγα να σκεφτείς μήπως κάποιους τους αδικείς λιγάκι ή τους έκρινες πολύ αυστηρά αλλά νιώθω πως ακόμα κι έτσι να είναι, που δεν το γνωρίζω φυσικά, αυτή την στιγμή δεν μπορείς να το κάνεις γιατί ο δικός σου πόνος είναι τόσο μεγάλος που σε πνίγει.

Κρατώ το θετικό που είπες οτι αυτή η περιπέτεια σε βοήθησε να ξεκαθαρίσεις ποιοι αξίζουν και ποιοι όχι, πάντα συμβαίνει αυτό στα πολύ δύσκολα και στα πολύ χαρούμενα ξεχωρίζουμε ανθρώπους.

Σου εύχομαι καλή δύναμη και να καταφέρεις να ηρεμήσεις μέσα σου και να οδηγήσεις την ζωή σου εκεί που πραγματικά θα σε γεμίζει.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Jock λυπάμαι πραγματικά για όσα πέρασες, μου φαίνεται φρικτό να περνάς ένα θέμα με την υγεία σου και να μην έχεις συμπαραστάτες τους φίλους και την οικογένεια σου και καταλαβαίνω τον τρόπο που μιλάς.

Ο θυμός που έχεις - εγώ δεν το έλεγα μίσος- είναι νομίζω ένα καλό στάδιο ώστε να βγει από μέσα σου όλο αυτό το φορτίο που κουβαλάς.

Θα σου έλεγα να σκεφτείς μήπως κάποιους τους αδικείς λιγάκι ή τους έκρινες πολύ αυστηρά αλλά νιώθω πως ακόμα κι έτσι να είναι, που δεν το γνωρίζω φυσικά, αυτή την στιγμή δεν μπορείς να το κάνεις γιατί ο δικός σου πόνος είναι τόσο μεγάλος που σε πνίγει.

Κρατώ το θετικό που είπες οτι αυτή η περιπέτεια σε βοήθησε να ξεκαθαρίσεις ποιοι αξίζουν και ποιοι όχι, πάντα συμβαίνει αυτό στα πολύ δύσκολα και στα πολύ χαρούμενα ξεχωρίζουμε ανθρώπους.

Σου εύχομαι καλή δύναμη και να καταφέρεις να ηρεμήσεις μέσα σου και να οδηγήσεις την ζωή σου εκεί που πραγματικά θα σε γεμίζει.

---

Σε ευχαριστώ elisabet μου για την απάντησή σου..πάντα πρόθυμη και πάντα με τον καλό λόγο. Να σαι καλα!!!
Άνοιξα αυτό το θέμα για να καταλάβω πως άλλοι άνθρωποι αντιμετόπησαν μια παρόμοια κατάσταση αλλά στην ουσία εύχομαι να μην απαντήσει κανείς στα ερωτήματά μου γιατί αυτό θα σημαίνει οτι δεν πέρασαν αυτά που πέρασα εγώ. Μέχρι στιγμής δεν έχω γνωρίσει κανένα που επειδή έπαθε ότι έπαθε να τον κάνουν οι δικοί του ανθρώποι πέρα και απο την μια το ζηλεύω πολύ αυτό αλλά απο την άλλη νιώθω διπλά αδικημένη.

Αυτό που λές μηπως τους αδικώ ή τους κρίνω αυστηρά το έχω αναλύσει μέσα στο μυαλό μου για πολύ καιρό και σε πολλές περιπτώσεις πήγα να δώσω κάποιες δεύτερες ευκαιρίες αλλά το αποτέλεσμα πάντα με απογοήτευε.

Ξέρω οτι η περιπέτεια υγείας μου ήταν όχι μόνο κάτι δύσκολο αλλά και κάτι καινούριο για όλους τους ανθρώπους γύρω μου και προσπαθούσα να το δικαιολογήσω οτι δεν ξέρουν ή δεν έχουν τον τρόπο να μου σταθούν και όχι οτι δεν θέλουν... και έριχνα για πολύ καιρό τις ευθύνες σε μένα με αποτέλεσμα να με κρατάει πολύ πίσω και στον πάτο όλο αυτό.
Όμως η συμπεριφορά τους ήταν το λιγότερο απαράδεκτη.. δεν είχα μόνο να αντιμετοπίσω αυτό που μου συνέβαινε αλλά και τους ανθρώπους γύρω μου που το έκαναν χειρότερο. Ήμουν για πολλά χρόνια στο στάδιο να απολογούμαι επειδή αρρώστησα.. να προσπαθώ να τους πίσω οτι δεν φταίω και δεν το προκάλεσα εγώ αυτό και τους παρακαλούσα να το δούν σαν πρόβλημα υγείας και να φωνάζω οτι δεν είμαι καλά.. και να προσπαθώ να τους δείξω πόσο ειλικρινά προσπαθώ..αλλά κανείς δεν με έπερνε το λιγότερο σοβαρά. Γι αυτούς ήμουν η "παει αυτή το χασε" και η "χαπακωμένη" ...

Δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες και παραδείγματα γιατί είναι υπερβολικά ψυχοπλακωτικά και τραγικά με απαξίωση για την ανθρώπινη ζωή και δεν θέλω να σας ρίξω ..μπορώ μόνο να σας πώ μόνο οτι τώρα ξέρω τι νιώθουν τα σκυλιά που τα πετάνε στο δρόμο και τα κλωτσάνε με την ευχή να τα πατήσει κάποιο αμάξι...

Και πάλι σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου και τις ευχές σου elisabet.. xxx

Κι εμένα με έχουν απογοητεύσει κάποιοι άνθρωποι όπως οι γονείς μου πρώτα απ' όλα, δεν με έκαναν ακριβώς πέρα αλλά μου φέρθηκαν πολύ άσχημα στο παρελθόν επειδή δεν με καταλάβαιναν μέχρι που με έχουν χτυπήσει άσχημα κιόλας...κι ακόμα δεν με καταλαβαίνουν άσχετα αν δεν έχουμε πια τέτοια ακραία περιστατικά βίας, για παράδειγμα η μάνα μου θεωρεί ότι φταίνε τα φάρμακα για τη συμπεριφορά μου τις τελευταίες μέρες (πρόσφατα ο γιατρός μου αύξησε τη δοσολογία) επειδή είμαι νευρική ενώ είναι εκείνη που με εκνευρίζει...και στο παρελθόν με έχει αποκαλέσει ναρκομανή...λες κι εγώ θέλω να καταπίνω τόσα χάπια τρεις φορές τη μέρα...δεν καταλαβαίνει ότι είναι για ιατρικούς λόγους...

Quote:

---

Originally Posted by jock77

Πολλοί απο εμάς εδώ λόγο των ψυχολογικών προβλημάτων μας ζήσαμε ή ζούμε πολύ δύσκολες καταστάσεις εώς τραγικές.
Η δική μου περίπτωση όπως έχω αναφέρει είναι γεμάτη απο υπερβολές..
Η δική μου περιπέτεια υγείας μου κόστισε τους φίλους και την οικογένειά μου και σχεδόν κανείς δεν μου στάθηκε όπως θα ήθελα ή έστω όσο θα περίμενα..κανείς βασικά δεν το είδε σαν πρόβλημα υγείας αλλά απλά σαν πρόβλημα που τους δημιουργούσε και σε εκείνους πρόβλημα. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να βρώ ένα τρόπο να φύγω απο τον τόπο μου και να ζήσω κάπου αλλού να κάνω μια νέα αρχή γιατί νιώθω οτι εδώ δεν με κρατάει κανείς και τίποτα πλέον. Έχω στιγματιστεί σε όλους και δεν έχω και καμία διάθεση να επανασυνδεθώ με τους ανθρώπους που στην ανάγκη το έβαλαν στα πόδια και με αυτούς που με εκμεταλλεύτηκαν εστω και αν καποιοι απο αυτούς είναι το ίδιο μου το αίμα. Αποδείχθηκαν πόσο ψεύτικοι οι περισσότεροι απο αυτούς και κάποιοι τώρα που είμαι καλύτερα και έχασα και τα κιλά κάνουν προσπάθειες να επανασυνδεθούν μαζί μου αλλά όσο και αν τους αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους τόσο πολύ τους μίσησα για την αδιαφορία τους, τις προσβολές, την άσχημη συμπεριφορά τους, την εκμετάλλευση και την ψευτιά τους.

Το μίσος με βοηθάει να αντικαταστήσω τον πόνο και την απογοήτευση γιατί όσο στεναχωριόμουν με έπερνε όλο και περισσότερο απο κάτω. Άνθρωποι που τους αγάπησα με όλη μου την ψυχή και ήμουν πάντα δίπλα τους και τους έχω βοηθήσει όσο δεν φαντάζεστε.. και όταν ζήτησα εγώ αγάπη πείρα τα @@@ μου.. Κάθε μέρα παλεύω να το βγάλω απο το μυαλό μου, να σταματήσω να νοιάζομαι γι αυτό και να σταματήσω να με πονάει αλλά όσο ναναι ειναι μεγάλος καημός.

Βέβαια υπάρχει και ένα καλο στην υπόθεση οτι μετά απο αυτή την περιπέτεια κατάλαβα ποιοι αξίζουν και ποιοι όχι. Απλά δεν περίμενα να είναι αυτά τα συγκεκριμένα άτομα. Πίστευα οτι σε ένα πρόβλημα υγείας αν μη τι άλλο θα ήταν δίπλα μου αλλά βλέπετε τα ψυχολογικά προβλήματα δεν τα αντιλαμβάνονται σαν προβλήματα υγείας..

Εσας που αντιμετοπίσατε ή αντιμετοπίζετε κάποια "σοβαρή" ψυχολογική διαταραχή ή που πέρνατε κάποια χάπια που σας έβγαζαν άσχημες παρενέργειες και συμπεριφορές.. πώς σας αντιμετόπισε ή σας αντιμετοπίζει το περιβάλλον σας?
Εσείς που αφήσατε τις δουλειές σας όταν την ξαναζητήσατε σας δέχτηκαν πάλι πίσω? χρειάστηκε κάποιος απο εσάς να αλλάξει τόπο?


ευχαριστώ για τον χρόνο σας..

---

Γειά σου,
Είμαι ίσως από τους τυχερούς, η ήταν ο τρόπος που το χειριστηκα?
Όταν βρέθηκα στην δύσκολη κατάσταση που περιγράφεις, το οικογενειακό, φιλικό και εργασιακό περιβάλλον μου, με στήριξε απόλυτα.
Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου ήταν συνέχεια δίπλα μου σε ότι χρειαζόμουν, οι φίλοι μου σεβάστηκαν την επιθυμία μου για απομόνωση, και διακριτικά ενδιαφερόταν για την εξέλιξη μου, οι δε εργοδότες μου μου εδοσσαν άδεια με πλήρεις αποδοχές, για όσο χρονικό διάστημα νόμιζα ότι χρειάζεται για να επανέλθω υγιής.
Έτσι μου δίνεις την ευκαιρία να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, έστω και αν δεν το διαβάσουν
Ίσως πέρασα το πρόβλημα μου σε παλαιότερη εποχή, όταν οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν διαφορετικές ( την δεκαετία του '90).

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Κι εμένα με έχουν απογοητεύσει κάποιοι άνθρωποι όπως οι γονείς μου πρώτα απ' όλα, δεν με έκαναν ακριβώς πέρα αλλά μου φέρθηκαν πολύ άσχημα στο παρελθόν επειδή δεν με καταλάβαιναν μέχρι που με έχουν χτυπήσει άσχημα κιόλας...κι ακόμα δεν με καταλαβαίνουν άσχετα αν δεν έχουμε πια τέτοια ακραία περιστατικά βίας, για παράδειγμα η μάνα μου θεωρεί ότι φταίνε τα φάρμακα για τη συμπεριφορά μου τις τελευταίες μέρες (πρόσφατα ο γιατρός μου αύξησε τη δοσολογία) επειδή είμαι νευρική ενώ είναι εκείνη που με εκνευρίζει...και στο παρελθόν με έχει αποκαλέσει ναρκομανή...λες κι εγώ θέλω να καταπίνω τόσα χάπια τρεις φορές τη μέρα...δεν καταλαβαίνει ότι είναι για ιατρικούς λόγους...

---

Είναι τόσο άδικο και κρίμα.
Αν είχαμε κάτι παθολογικό όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Αυτο που λες με τα χαπια εμένα έγινε ακριβώς το αντίθετο.. δεν μπορούσαν να καταλάβουν οτι τα χάπια με έκαναν έτσι.. μου φερόντουσαν λες και τα έκανα όλα αυτα επίτειδες.. Μου έλεγαν οτι μαρεσει να τα περνω γιατι μαστούρωνα οπότε καταλαβαίνω τι λες οταν σε αποκαλούν ναρκομανή.. Με κάναν να νώθω σε κάποια στιγμή οτι όλο αυτό είναι μια πρόφαση για να πέρνω αυτά τα κωλόχαπα..
Φαντάσου μια φορά όταν ήμουν σε κακή κατάσταση και δεν σηκωνόμουν απο το κρεβάτι ήρθε κάποιος και με κλώτσησε να δει αν ζω.. και μετα τον άκουσα να μιλάει με κάποιους και να με κοροιδεύει.. και εγώ μέσα μου να υποφέρω όσο δεν φαντάζεσαι... δυσκολες καταστασεις.. Και όλο αυτό επειδή δεν δέχονται οτι υπάρχουν ιατρικοί λόγοι όπως λές.. δεν το βλέπουν σαν ασθένεια. Δυστυχώς...

Quote:

---

Originally Posted by kostas62

Γειά σου,
Είμαι ίσως από τους τυχερούς, η ήταν ο τρόπος που το χειριστηκα?
Όταν βρέθηκα στην δύσκολη κατάσταση που περιγράφεις, το οικογενειακό, φιλικό και εργασιακό περιβάλλον μου, με στήριξε απόλυτα.
Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου ήταν συνέχεια δίπλα μου σε ότι χρειαζόμουν, οι φίλοι μου σεβάστηκαν την επιθυμία μου για απομόνωση, και διακριτικά ενδιαφερόταν για την εξέλιξη μου, οι δε εργοδότες μου μου εδοσσαν άδεια με πλήρεις αποδοχές, για όσο χρονικό διάστημα νόμιζα ότι χρειάζεται για να επανέλθω υγιής.
Έτσι μου δίνεις την ευκαιρία να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, έστω και αν δεν το διαβάσουν
Ίσως πέρασα το πρόβλημα μου σε παλαιότερη εποχή, όταν οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν διαφορετικές ( την δεκαετία του '90).

---

Πόσο χαίρομαι για σένα και πόσο σε ζηλεύω!! πραγματικά ευλογημένος!! ..απο τα σημαντικότερα πράγματα στην ζωή, ίσως το πιο σημαντικό όλων.. να έχεις ανθρώπους γύρω σου που σε καταλαβαίνουν και σε στηρίζουν. Εγω το θεωρω κατι πολυ σπάνιο και αν ειχα τετοιους ανθρωπους αυτη την στθγμη θα αφιέρωνα όλη μου την προσπάθεια να τους το ανταποδώσω!!! και ειμαι ανθρωπος που μαρεσει τοσο πολυ να ανταποδιδω..

oυφ....εγω παλι μια ζωη μονη μου τα βγαζω περα....

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

oυφ....εγω παλι μια ζωη μονη μου τα βγαζω περα....

---

Πιστεύω θα μου ήταν πολύ καλύτερο αν είχα μάθει μια ζωή να τα βγάζω πέρα μόνη μου..
Είναι χειρότερο νομίζω μια ζωή να είσαι πλήρης απο ανθρώπους και να έχεις μια γεμάτη ζωή και σε μια μεγάλη ανάγκη να τους βλέπεις όλους όχι μόνο να το βάζουν στα πόδια αλλά να σου κάνουν και την ζωή πιο δύσκολη απο οτι είναι.
Είναι σαν τον φτωχό και τον πλούσιο.. ένας άνθρωπος που έχει ζήσει μια άνετη και πλούσια ζωή και που είχε πάντα οτι ήθελε.. όταν τα χάσει χάνει την γή κάτω απο τα πόδια του γιατί δεν έχει μάθει στην φτωχή ζωή..ενώ ένας φτωχός άνθρωπος που έχει μάθει στην φτώχια.. αν αποκτήσει λεφτά και τα χάσει, η δεν τα αποκτήσει ποτέ.. δεν του κοστίζει τόσο πολύ γιατι έχει μάθει να ζεί στα δύσκολα και θα μπορέσει να το διαχειριστεί πιο εύκολα.
Αυτός που δεν είχε ποτέ τα πολλά αλλά είχε τα λίγα είναι πιο δυνατός άνθρωπος!! και εσύ Mara πρέπει να είσαι πολύ δυνατό άτομο!!!!!

Συμπαθέστατε συμφορουμίτη jock εγώ μόνη μου είχα μάθει πάντα. Ανάμεσα και σε κόσμο μόνη μου ήθελα να ξέρω να συλλογίζομαι και να πράττω. Λίγο η κακοποίηση, λίγο το αδιάφορο και άξεστο περιβάλλον, λίγο που μεγαλώνοντας είχα κολλήσει στον εαυτό μου την ρετσινιά πως έφταιγε η κούτρα μου η αγύριστη για όσα είχαν συμβεί και κανεις ούτε να με καταλάβει μπορούσε ούτε και υπήρχε υπόνοια καλής θέλησης να βοηθήσει κάποιος την αφεντιά μου, κατέβασα στόρια και παράθυρα και όποιος αντιλαμβανόταν το συστριγκλο που επικρατούσε μέσα μου, τον έκανα πέρα κι εξαφανιζόμουν σαν τον κλέφτη.
Τώρα που με φέρνω στο μυαλό μου, στα μεγάλα μου ψυχολογικά σεκλέτια, είχα περάσει σε άλλη διάσταση. Δεν ήμουν άνθρωπος, γκουρμέ πιάτο ήμουν. Ανεμοστροβιλισμένες φοβίες σοτερισμένες σε κατάθλιψη, με γαρνιτούρα πατέ αυτοπεποήθισης (ισοπεδωμένης) παντρεμένο με γάλα ενοχικότητας και όλα αυτά περιχυμένα με παλαιωμένη παράνοια 110βαθμών. Τουτ'έστιν φόβος κυρίαρχος ότι γεννήθηκα για την καταστροφή και θα έμενα για πάντα μόνη μου, εάν πρόβαλα τον πραγματικό εαυτό μου, γι αυτό επέλεγα περίτεχνα δηθενιές και τσιτάτα και όταν οι άλλες κοπέλες εψαχναν συνολάκια για να πάνε για καφέ, εγώ έψαχνα προσωπικότητα που να πουλάει το λιγότερο σαν το thriller του τζακσον για να νοιώσω μια σχετική σιγουρια να βγω εξω ή να πάω να βγάλω τον επιούσιο.
Έτρεχα πίσω από άτομα ανόητα και γινόμουν χαλί να με πατήσουν για να μην χάσω την σκηνοθετημένη εικόνα του εαυτού που έχτιζα , γιατί πλέον μπορώ να το παραδεχτώ και σε εμένα την ίδια, ήξερα εξ αρχής ότι αν δεν έτρεχα δε θα με είχαν ανάγκη, επομένως θα έπρεπε να αντιμετωπίσω το θηρίο που λέγεται φόβος εγκατάλειψης, οπότε βολευόμουν. Αλλά αυτοί την δουλειά τους κι εγώ την δική μου.
Αυτά βέβαια έκοψαν, όταν γνώρισα τον άντρα μου, το έτερο κουτσουνοειδές, τα οποίο μου τριψε στη μούρη κάθε μου φόβο, με έναν τρόπο που χωρά όλη την γλύκα του κόσμου και όλη την ασφάλεια αλλά και την δυσκολία.
το να αποχωριστώ τις αυταπάτες, (που έλεγαν ότι πρέπει να δώσεις για να πάρεις και πάντα η δουλειά έμενε μεσοτελειωμένη, γιατι στο δώσε ήμουν πολύ χαρισμετική, όμως, το πάρε δεν έίναι δυστυχώς συνάρτηση εξαρτημένης μεταβλητής στις ανθρώπινες σχέσεις, και που πήγαζαν από την ανάγκη μου να αγαπηθώ από υποκείμενα με συναισθηματική ωριμότητα αχιβάδας, τάλε κουάλε δηλαδή με το ψυχολογικο προφίλ των βασανιστών γονέων, και να επιβεβαιωθώ με αποδείξεις ότι αφου κατάφεραν να με αγαπούν οι σμέρνες, δεν εφταιγα εγώ που με κακοποιούσαν) μου πήρε περίπου 7 χρόνια.
Πιστεύω πως είναι πολύ μεγάλο πράγμα να καταλάβεις το τι παίζει με τον περίγυρο και να ανεξαρτητοποιήσεις την οντότητα σου από αυτόν. Να μην λες είμαι ο φίλος του τάδε αλλά να λες είμαι εγώ, με τα στραβά και τα καλά, που είμαι ανεκδιήγητος άνθρωπος για χ λόγους αλλά αξίζει να με αγαπήσει κάποιος στην αιωνιότητα για τους ψ.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Συμπαθέστατε συμφορουμίτη jock εγώ μόνη μου είχα μάθει πάντα. Ανάμεσα και σε κόσμο μόνη μου ήθελα να ξέρω να συλλογίζομαι και να πράττω. Λίγο η κακοποίηση, λίγο το αδιάφορο και άξεστο περιβάλλον, λίγο που μεγαλώνοντας είχα κολλήσει στον εαυτό μου την ρετσινιά πως έφταιγε η κούτρα μου η αγύριστη για όσα είχαν συμβεί και κανεις ούτε να με καταλάβει μπορούσε ούτε και υπήρχε υπόνοια καλής θέλησης να βοηθήσει κάποιος την αφεντιά μου, κατέβασα στόρια και παράθυρα και όποιος αντιλαμβανόταν το συστριγκλο που επικρατούσε μέσα μου, τον έκανα πέρα κι εξαφανιζόμουν σαν τον κλέφτη.
Τώρα που με φέρνω στο μυαλό μου, στα μεγάλα μου ψυχολογικά σεκλέτια, είχα περάσει σε άλλη διάσταση. Δεν ήμουν άνθρωπος, γκουρμέ πιάτο ήμουν. Ανεμοστροβιλισμένες φοβίες σοτερισμένες σε κατάθλιψη, με γαρνιτούρα πατέ αυτοπεποήθισης (ισοπεδωμένης) παντρεμένο με γάλα ενοχικότητας και όλα αυτά περιχυμένα με παλαιωμένη παράνοια 110βαθμών. Τουτ'έστιν φόβος κυρίαρχος ότι γεννήθηκα για την καταστροφή και θα έμενα για πάντα μόνη μου, εάν πρόβαλα τον πραγματικό εαυτό μου, γι αυτό επέλεγα περίτεχνα δηθενιές και τσιτάτα και όταν οι άλλες κοπέλες εψαχναν συνολάκια για να πάνε για καφέ, εγώ έψαχνα προσωπικότητα που να πουλάει το λιγότερο σαν το thriller του τζακσον για να νοιώσω μια σχετική σιγουρια να βγω εξω ή να πάω να βγάλω τον επιούσιο.
Έτρεχα πίσω από άτομα ανόητα και γινόμουν χαλί να με πατήσουν για να μην χάσω την σκηνοθετημένη εικόνα του εαυτού που έχτιζα , γιατί πλέον μπορώ να το παραδεχτώ και σε εμένα την ίδια, ήξερα εξ αρχής ότι αν δεν έτρεχα δε θα με είχαν ανάγκη, επομένως θα έπρεπε να αντιμετωπίσω το θηρίο που λέγεται φόβος εγκατάλειψης, οπότε βολευόμουν. Αλλά αυτοί την δουλειά τους κι εγώ την δική μου.
Αυτά βέβαια έκοψαν, όταν γνώρισα τον άντρα μου, το έτερο κουτσουνοειδές, τα οποίο μου τριψε στη μούρη κάθε μου φόβο, με έναν τρόπο που χωρά όλη την γλύκα του κόσμου και όλη την ασφάλεια αλλά και την δυσκολία.
το να αποχωριστώ τις αυταπάτες, (που έλεγαν ότι πρέπει να δώσεις για να πάρεις και πάντα η δουλειά έμενε μεσοτελειωμένη, γιατι στο δώσε ήμουν πολύ χαρισμετική, όμως, το πάρε δεν έίναι δυστυχώς συνάρτηση εξαρτημένης μεταβλητής στις ανθρώπινες σχέσεις, και που πήγαζαν από την ανάγκη μου να αγαπηθώ από υποκείμενα με συναισθηματική ωριμότητα αχιβάδας, τάλε κουάλε δηλαδή με το ψυχολογικο προφίλ των βασανιστών γονέων, και να επιβεβαιωθώ με αποδείξεις ότι αφου κατάφεραν να με αγαπούν οι σμέρνες, δεν εφταιγα εγώ που με κακοποιούσαν) μου πήρε περίπου 7 χρόνια.
Πιστεύω πως είναι πολύ μεγάλο πράγμα να καταλάβεις το τι παίζει με τον περίγυρο και να ανεξαρτητοποιήσεις την οντότητα σου από αυτόν. Να μην λες είμαι ο φίλος του τάδε αλλά να λες είμαι εγώ, με τα στραβά και τα καλά, που είμαι ανεκδιήγητος άνθρωπος για χ λόγους αλλά αξίζει να με αγαπήσει κάποιος στην αιωνιότητα για τους ψ.

---

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου και τα όσα μοιράστηκες μαζί μου.
Ο τρόπος της σκέψης σου και έκφρασής σου με συναρπάζει..
Και συμφωνώ με τα πιστεύω σου.. και η τελευταία σου κουβέντα τα είπε όλα!
Καταλαβαίνω επίσης οτι ο άντρας σου έπαιξε τον πιο σημαντικό ρόλο σε όλο και αυτό..και αυτό θα πρέπει να σε κάνει να νιώθεις πολύ τυχερή που βρέθηκε ένας τέτοιος άνθρωπος στην ζωή σου!! αξιοζήλευτο... εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να είστε πάντα αγαπημένοι και ευτυχισμένοι και η ζωή να σας τα φέρει όλα όπως τα ποθείτε και τα ονειρεύεστε!!!!

Quote:

---

Originally Posted by jock77

Πολλοί απο εμάς εδώ λόγο των ψυχολογικών προβλημάτων μας ζήσαμε ή ζούμε πολύ δύσκολες καταστάσεις εώς τραγικές.
Η δική μου περίπτωση όπως έχω αναφέρει είναι γεμάτη απο υπερβολές..
Η δική μου περιπέτεια υγείας μου κόστισε τους φίλους και την οικογένειά μου και σχεδόν κανείς δεν μου στάθηκε όπως θα ήθελα ή έστω όσο θα περίμενα..κανείς βασικά δεν το είδε σαν πρόβλημα υγείας αλλά απλά σαν πρόβλημα που τους δημιουργούσε και σε εκείνους πρόβλημα. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να βρώ ένα τρόπο να φύγω απο τον τόπο μου και να ζήσω κάπου αλλού να κάνω μια νέα αρχή γιατί νιώθω οτι εδώ δεν με κρατάει κανείς και τίποτα πλέον. Έχω στιγματιστεί σε όλους και δεν έχω και καμία διάθεση να επανασυνδεθώ με τους ανθρώπους που στην ανάγκη το έβαλαν στα πόδια και με αυτούς που με εκμεταλλεύτηκαν εστω και αν καποιοι απο αυτούς είναι το ίδιο μου το αίμα. Αποδείχθηκαν πόσο ψεύτικοι οι περισσότεροι απο αυτούς και κάποιοι τώρα που είμαι καλύτερα και έχασα και τα κιλά κάνουν προσπάθειες να επανασυνδεθούν μαζί μου αλλά όσο και αν τους αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους τόσο πολύ τους μίσησα για την αδιαφορία τους, τις προσβολές, την άσχημη συμπεριφορά τους, την εκμετάλλευση και την ψευτιά τους.

Το μίσος με βοηθάει να αντικαταστήσω τον πόνο και την απογοήτευση γιατί όσο στεναχωριόμουν με έπερνε όλο και περισσότερο απο κάτω. Άνθρωποι που τους αγάπησα με όλη μου την ψυχή και ήμουν πάντα δίπλα τους και τους έχω βοηθήσει όσο δεν φαντάζεστε.. και όταν ζήτησα εγώ αγάπη πείρα τα @@@ μου.. Κάθε μέρα παλεύω να το βγάλω απο το μυαλό μου, να σταματήσω να νοιάζομαι γι αυτό και να σταματήσω να με πονάει αλλά όσο ναναι ειναι μεγάλος καημός.

Βέβαια υπάρχει και ένα καλο στην υπόθεση οτι μετά απο αυτή την περιπέτεια κατάλαβα ποιοι αξίζουν και ποιοι όχι. Απλά δεν περίμενα να είναι αυτά τα συγκεκριμένα άτομα. Πίστευα οτι σε ένα πρόβλημα υγείας αν μη τι άλλο θα ήταν δίπλα μου αλλά βλέπετε τα ψυχολογικά προβλήματα δεν τα αντιλαμβάνονται σαν προβλήματα υγείας..

Εσας που αντιμετοπίσατε ή αντιμετοπίζετε κάποια "σοβαρή" ψυχολογική διαταραχή ή που πέρνατε κάποια χάπια που σας έβγαζαν άσχημες παρενέργειες και συμπεριφορές.. πώς σας αντιμετόπισε ή σας αντιμετοπίζει το περιβάλλον σας?
Εσείς που αφήσατε τις δουλειές σας όταν την ξαναζητήσατε σας δέχτηκαν πάλι πίσω? χρειάστηκε κάποιος απο εσάς να αλλάξει τόπο?


ευχαριστώ για τον χρόνο σας..

---

Πάντα έλεγα πως οι Έλληνες είναι ανατολητες που προσπαθούν να το παίξουν δυτικοί. Στην ανατολή δεν χωρούν ψυχολογικά προβλήματα. Είναι έξω από τον τρόπο ζωής τους, την κουλτούρα και την παιδεία τους. Μίλησα για το θέμα μου σε φίλους, συγγενείς και συναδέλφους. Δεν τους έκρυψα τίποτα. Το αποτέλεσμα; Βαρέθηκα να ακούω το "όλα στο μυαλό σου είναι". Δεν μου ήταν δύσκολο να βάλω τον εαυτό μου στην θέση τους! ένας πολύ καλός μου φίλος χρόνια πριν είχε ένα ατύχημα. Αυτό του γύρισε σε πανικους, ιδψ και εννοείται αρρωστοφοβια. Δεν ήταν λίγες η φορές που με "επριζε" με τα "δικά του " και δεν ήταν λίγες η φορές που ήμουν απότομος η και ειρωνικός απέναντι του ώστε να τον κάνω να καταλάβει το ότι δεν έχει τίποτα. Αποδέχτηκε το πραγματικό του πρόβλημα και ζήτησε την βοήθεια που του έπρεπε. Η ειρωνεία; όταν αυτός τελείωσε με την 12μηνη φαρμακευτική αγωγή που του έδωσαν και πλέον είχε ξαναβρεί τον εαυτό του έπεσα εγώ στην λούμπα. Είναι από την αρχή δίπλα μου. Αυτός και η γυναίκα μου είναι οι μόνοι που πήρα στα σοβαρά την κατάσταση μου. Ο μάγκας δεν μου χτύπησε ούτε μια φορά την δική μου, λάθος στάση, απέναντι του και τον ευχαριστώ για αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Συμπαθέστατε συμφορουμίτη jock εγώ μόνη μου είχα μάθει πάντα. Ανάμεσα και σε κόσμο μόνη μου ήθελα να ξέρω να συλλογίζομαι και να πράττω. Λίγο η κακοποίηση, λίγο το αδιάφορο και άξεστο περιβάλλον, λίγο που μεγαλώνοντας είχα κολλήσει στον εαυτό μου την ρετσινιά πως έφταιγε η κούτρα μου η αγύριστη για όσα είχαν συμβεί και κανεις ούτε να με καταλάβει μπορούσε ούτε και υπήρχε υπόνοια καλής θέλησης να βοηθήσει κάποιος την αφεντιά μου, κατέβασα στόρια και παράθυρα και όποιος αντιλαμβανόταν το συστριγκλο που επικρατούσε μέσα μου, τον έκανα πέρα κι εξαφανιζόμουν σαν τον κλέφτη.
Τώρα που με φέρνω στο μυαλό μου, στα μεγάλα μου ψυχολογικά σεκλέτια, είχα περάσει σε άλλη διάσταση. Δεν ήμουν άνθρωπος, γκουρμέ πιάτο ήμουν. Ανεμοστροβιλισμένες φοβίες σοτερισμένες σε κατάθλιψη, με γαρνιτούρα πατέ αυτοπεποήθισης (ισοπεδωμένης) παντρεμένο με γάλα ενοχικότητας και όλα αυτά περιχυμένα με παλαιωμένη παράνοια 110βαθμών. Τουτ'έστιν φόβος κυρίαρχος ότι γεννήθηκα για την καταστροφή και θα έμενα για πάντα μόνη μου, εάν πρόβαλα τον πραγματικό εαυτό μου, γι αυτό επέλεγα περίτεχνα δηθενιές και τσιτάτα και όταν οι άλλες κοπέλες εψαχναν συνολάκια για να πάνε για καφέ, εγώ έψαχνα προσωπικότητα που να πουλάει το λιγότερο σαν το thriller του τζακσον για να νοιώσω μια σχετική σιγουρια να βγω εξω ή να πάω να βγάλω τον επιούσιο.
Έτρεχα πίσω από άτομα ανόητα και γινόμουν χαλί να με πατήσουν για να μην χάσω την σκηνοθετημένη εικόνα του εαυτού που έχτιζα , γιατί πλέον μπορώ να το παραδεχτώ και σε εμένα την ίδια, ήξερα εξ αρχής ότι αν δεν έτρεχα δε θα με είχαν ανάγκη, επομένως θα έπρεπε να αντιμετωπίσω το θηρίο που λέγεται φόβος εγκατάλειψης, οπότε βολευόμουν. Αλλά αυτοί την δουλειά τους κι εγώ την δική μου.
Αυτά βέβαια έκοψαν, όταν γνώρισα τον άντρα μου, το έτερο κουτσουνοειδές, τα οποίο μου τριψε στη μούρη κάθε μου φόβο, με έναν τρόπο που χωρά όλη την γλύκα του κόσμου και όλη την ασφάλεια αλλά και την δυσκολία.
το να αποχωριστώ τις αυταπάτες, (που έλεγαν ότι πρέπει να δώσεις για να πάρεις και πάντα η δουλειά έμενε μεσοτελειωμένη, γιατι στο δώσε ήμουν πολύ χαρισμετική, όμως, το πάρε δεν έίναι δυστυχώς συνάρτηση εξαρτημένης μεταβλητής στις ανθρώπινες σχέσεις, και που πήγαζαν από την ανάγκη μου να αγαπηθώ από υποκείμενα με συναισθηματική ωριμότητα αχιβάδας, τάλε κουάλε δηλαδή με το ψυχολογικο προφίλ των βασανιστών γονέων, και να επιβεβαιωθώ με αποδείξεις ότι αφου κατάφεραν να με αγαπούν οι σμέρνες, δεν εφταιγα εγώ που με κακοποιούσαν) μου πήρε περίπου 7 χρόνια.
Πιστεύω πως είναι πολύ μεγάλο πράγμα να καταλάβεις το τι παίζει με τον περίγυρο και να ανεξαρτητοποιήσεις την οντότητα σου από αυτόν. Να μην λες είμαι ο φίλος του τάδε αλλά να λες είμαι εγώ, με τα στραβά και τα καλά, που είμαι ανεκδιήγητος άνθρωπος για χ λόγους αλλά αξίζει να με αγαπήσει κάποιος στην αιωνιότητα για τους ψ.

---

Χαίρομαι να σε διαβάζω kutchunie ακόμα κι όταν δε με αφορά άμεσα το θέμα.
Γράφεις πολύ όμορφα!

Υγ. Συγγνώμη για την παρέμβαση jock :)

Quote:

---

Originally Posted by jock77

Είναι τόσο άδικο και κρίμα.
Αν είχαμε κάτι παθολογικό όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Αυτο που λες με τα χαπια εμένα έγινε ακριβώς το αντίθετο.. δεν μπορούσαν να καταλάβουν οτι τα χάπια με έκαναν έτσι.. μου φερόντουσαν λες και τα έκανα όλα αυτα επίτειδες.. Μου έλεγαν οτι μαρεσει να τα περνω γιατι μαστούρωνα οπότε καταλαβαίνω τι λες οταν σε αποκαλούν ναρκομανή.. Με κάναν να νώθω σε κάποια στιγμή οτι όλο αυτό είναι μια πρόφαση για να πέρνω αυτά τα κωλόχαπα..
Φαντάσου μια φορά όταν ήμουν σε κακή κατάσταση και δεν σηκωνόμουν απο το κρεβάτι ήρθε κάποιος και με κλώτσησε να δει αν ζω.. και μετα τον άκουσα να μιλάει με κάποιους και να με κοροιδεύει.. και εγώ μέσα μου να υποφέρω όσο δεν φαντάζεσαι... δυσκολες καταστασεις.. Και όλο αυτό επειδή δεν δέχονται οτι υπάρχουν ιατρικοί λόγοι όπως λές.. δεν το βλέπουν σαν ασθένεια. Δυστυχώς...

---

Εσένα δηλαδή τι σου προκαλούσαν τα χάπια;
Μέλος της οικογένειας σου σε κλώτσησε;

Καλά, ναι, άσε...δεν με καταλαβαίνουν καθόλου ούτε καν η μάνα μου γι' αυτό και δεν της μιλάω γι' αυτά ακόμα κι όταν με παροτρύνει γιατί μόνο απογοήτευση με κάνει να νιώθω κι ότι εκτίθεμαι άδικα...

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Χαίρομαι να σε διαβάζω kutchunie ακόμα κι όταν δε με αφορά άμεσα το θέμα.
Γράφεις πολύ όμορφα!

Υγ. Συγγνώμη για την παρέμβαση jock :)

---

Τι ζητάς συγγνώμη βρε καλό μου? αλίμονο.. στα δικά μου post τουλάχιστον μπορείς να παρεμβάινεις όποτε θέλεις και να εκφράζεσαι όπως θέλεις και νιώθεις!!! Όντως την kutchunie χαιρόμαστε να την διαβάζουμε.. ακόμη και τραγικές καταστάσεις τις λέει με τέτοιο τρόπο που δεν σε κάνει να την λυπάσαι αλλά να την θαυμάζεις!!