Ο καρδιολόγος με έστειλε στον ψυχίατρο...

Αγαπημένοι μου φίλοι....
Οι περισσότεροι ξέρετε ότι πριν από δυο και κάτι χρόνια, έχασα τη μαμά μου εντελώς ξαφνικά και πολύ νέα, (η μαμά, εγώ κοντεύω να κλείσω τα εκατό έτσι όπως νιώθω).
Ο λόγος που μπήκα εδώ ήταν για να εκφράσω το πρόβλημα ...έκφρασης στο πένθος.
Για να μη σας κουράζω, προσπαθώ τόσο καιρό να ζω "φυσιολογικά" , καταπιέζοντας τυχόν ξεσπάσματα τα οποία δυστυχώς δεν απέφυγα.
Ως αποτέλεσμα ήρθε το άσθμα και τα δερματικά μου.
Πριν τρεις εβδομάδες έχασα τον θείο μου, όντας άρρωστος και ταλαιπωρημένος.
Πριν ακόμη συνέλθω από αυτό, η καλύτερη μου φίλη χάνει τον αδελφό της από ανακοπή στον ύπνο του μόλις...39 χρονών!
Έναν άνθρωπο που μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά και δεν θέλω να σας μπουκώνω με τις στιγμές που έζησα πριν δυο εβδομάδες.
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν με έπιασαν κάτι πόνοι περίεργοι, κάτι συμπτώματα που μου θύμιζαν τη μαμά και άλλα ευχάριστα.
Έτσι...πήγα σήμερα στον καρδιολόγο.
Ο άνθρωπος γέλαγε μια ώρα όταν του είπα ότι μάλλον έπαθα έμφραγμα το Σαββατοκύριακο, (να σημειώσω ότι εγώ αν δεν πέσω κάτω, σε γιατρό δεν πάω!)-και άρχισε να μου κάνει καρδιογραφήματα, υπέρηχους και διάφορα άλλα ευχάριστα.
Αφού μου είπε ότι δεν έχω τίποτα, με διαβεβαίωσε ότι ακόμη και τα πνευμόνια μου-που έχουν άσθμα-είναι μια χαρά.
Προφανώς, επειδή με είδε νευρική και παρατήρησε διάρορα δερματικά-παρόλο που είναι ελάχιστα-μου σύστησε ένα φίλο του ψυχίατρο!
Προσέξτε, όχι ψυχολόγο, ψυχίατρο....
Με διαβεβαίωσε ότι δεν θα μου δώσει φάρμακα, αλλά κάπου πρέπει λέει να μιλήσω.
Ποιος;
Εγώ!
Που έχω τόσους φίλους, που μιλάω εδώ μαζί σας κάθε μέρα, που η δουλειά μου έχει σχέση με την έκφραση.....
Θα ήμουν ευγνώμων αν διάβαζα την άποψη σας.....

ΘΕΟΦΑΝΙΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΓΙΑΤΡΟΥΣ. ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΟΝ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟ, ΕΧΩ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΩ ΓΙΑΤΡΟ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 18 ΧΡΟΝΙΑ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΟ ΛΕΕΙ ΜΗΠΩΣ ΞΕΡΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ;

ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. ΤΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΑΤΟΜΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ. ΑΝ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΕΣ ΚΑΤΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ. ΕΓΩ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ

Απ\' ότι έχω καταλάβει, και απ\' ότι κατάλαβε ο άνθρωπος δηλαδή, είναι ότι έχω δυσκολία έκφρασης συναισθήματος.
Ενώ με τους φίλους μου, τις σχέσεις μου, την οικογένεια μου, βγάζω πολύ τρυφερότητα και αγάπη, όταν πρόκειται για κάτι άσχημο αρνούμαι να το συζητήσω.
Δεν μπαίνω στη διαδικασία να το ζήσω, ειδικά όταν δεν μπορώ να το λύσω.
Πιστεύω ότι αυτό κάνω και με τη μαμά μου.
Αυτοί οι δυο τελευταίοι θάνατοι, μπορεί να μην ήταν τόσο \"σημαντικοί\" για μένα αλλά με επηρέσαν πολύ.

Όσο για τους φίλους μου, θα σου πω μόνο ότι τις πρώτες μέρες που έχασα τη μαμά κοιμόντουσαν στα πατώματα γιατί δεν έφταναν τα κρεββάτια και αν δεν τους είχα, πραγματικά δεν ξέρω αν θα επιβίωνα μετά από αυτό...

ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ
όταν πρόκειται για κάτι άσχημο αρνούμαι να το συζητήσω.

τις πρώτες μέρες που έχασα τη μαμά κοιμόντουσαν στα πατώματα γιατί δεν έφταναν τα κρεββάτια

ΑΠΛΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΣΕΣ; ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΟΥΣΑΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ;

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ

θεοφανια ο καρδιολογος σαν γιατρος, οπως και ο παθολογος συστηνει συνηθως ψυχιατρο γιατι η ψυχιατρικη ειναι κλαδος της ιατρικης και θεωρειται σοβαροτερο. Παρ ολα αυτα απ αυτα που καταλαβα εγω ειναι οτι δεν εχουν διαφορα μεγαλη οι ψυχιατροι με τους ψυχολογους με την εννοια οτι οι ψυχιατροι απλως εχουν το δικαιωμα να συνταγογραφησουν και φαρμακα. θα βρεις αρκετα θεματα με την \'\'κοντρα\'\' ψυχιατρων και ψυχολογων. για μενα ειναι προτιμοτερο πχ να παει καποιος να μιλησει σε ψυχολογο παρα σε ψυχιατρο γιατι δεν υπαρχει κινδυνος για τη σωματικη υγεια.

στο θεμα σου τωρα, θεοφανια πρεπει να ξερεις για ποιον λογο θα πας στον ψυχολογο/ψυχιατρο αν ειναι να πας. Και φυσικα η γνωμη μου ειναι οτι πρεπει να εμπιστευτεις και λιγο το ενστικτο σου, δηλαδη ναι μεν σου συτησε ψυχιατρο ο καρδιολογος αλλα δε σημαινει οτι επειδη το πε αυτος πρεπει σωνει και καλα να πας. Η γνωμη μου ειναι οτι μονο αν δεν την παλευει καποιος πρεπει να απευθυνθει σε τετοιου ειδους γιατρους, και το χω πιο πολυ στο μυαλο μου οτι αν σχετιζεται το προβλημα καποιου με ψυχοσωματικα πρεπει να απευθυνθει, και μιλαω για αρκετα σοβαρα ψυχοσωματικα. Κι αυτο γιατι τετοιοι γιατροι θελουν να σε κανουν πελατη τους.

Έδωσα εγώ τη γραμμή...
Ακόμα και τώρα μου λένε οι φίλοι μου ότι εγώ τους παρηγορούσα παρά εκείνοι.
Είναι τρελλό αυτό που λέω, αλλά έχω την άποψη ότι το πένθος είναι κάτι πολύ προσωπικό και γενικότερα με χαλάνε οι άνθρωποι που γίνονται υστερικοί μπροστά στους άλλους.
Το πραγματικό μου πρόβλημα είναι ότι και μόνη μου αρνούμαι να αφήσω τον εαυτο μου ελεύθερο να δεχτεί αυτό που έχει γίνει.
Δεν τους φιλοξενούσα, αλλά ένιωθαν πως θα ήμουν καλύτερα αν ήταν συνεχώς μαζί μου.
Όχι γιατί μπορεί να κάνω καμιά τρέλα, αλλά για να ζούμε μαζί...
Μιλάμε για 4-5 μέρες μέχρι να τελειώσει όλη η παράσταση που, αν εκείνη τη στιγμή δεν είχα σοκαριστεί τόσο πολύ θα έκανα τελείως διαφορετικά πράγματα...

susperia...
Έχουμε ακριβώς την ίδια άποψη.
Το παλεύω πάντα μόνη μου.
Ο άνθρωπος όμως, μου το είπε έτσι ακριβώς: \"πρέπει να κλείσεις το θέμα με τα νευροφυτικά σου\"
Ελπίζω να άκουσα καλά.
Εννούσε ότι αν δεν πω σε κάποιον όλο αυτό που έχω μέσα μου για την απώλεια, θα συνεχίσω να ξεσπάω στο σώμα μου.
Το κακό είναι ότι μου το είπε πολύ σοβαρά.
Εγώ μόνο που σκέφτομαι ότι θα πω σε κάποιον τι νιώθω για αυτό που έγινε...βγάζω και άλλα σπυριά.

απο τη στιγμη που δεν εχεις καποια σοβαρα ψυχοσωματικα και την παλευεις μονη σου τοτε καλα κανεις, αλλωστε κανεις γιατρος δεν ειναι θεραπευτης της ψυχης. εμεις μονο μπορουμε να θεραπευσουμε τον εαυτο μας. Σε μια ιδανικη κοινωνια ο ψυχιατρος/ψυχολογος θα μαε βοηθουσε να ανακαλυψουμε τον εαυτο μας και να βγαλουμε αυτα που εχουμε μεσα μας, αλλα δυστυχως ζουμε σε καπιταλιστικη κοινωνια και κρατος μη-δικαιου κι ετσι αυτο φανταζει δυσκολα απο τη στιγμη που εμπορευματοποιειται ο \'\'γιατρος της ψυχης\'\'. Παντως υπαρχουν καποιοι ανθρωποι οπως σε ολα τα επαγγελματα που νιαζονται πραγματικα αλλα το θεμα ειναι πώς τους ανακαλυπτεις.

Παντως μην μπεις στη παγιδα να νομιζεις οτι αλλοι που πηγαινουν στον ψυχιατρο ειναι αδυναμοι χαρακτηρες (αν και δεν αμφιβαλλω οτι μερικοι ισως και να ναι) γιατι εγω καταλαβα πολυ καλα τι σημαινει ψυχοσωματικα και να μην την παλευεις, απορω πως τα καταφερα χωρις φαρμακα και ψυχιατρους (αν και προσωπικα δεν το μετανιωσα καθολου). σοβαρο ψυχοσωματικο σημαινει εχω ενα πραγματικο συμπτωμα δυσλειτουργιας στον οργανισμο μου που απλα δεν αποδιδεται σε βλαβη αλλα στον ψυχισμο (εφοσον η εξεταση βγει καθαρη), αλλα ειναι πραγματικο οσο δεν παει το συμπτωμα και μερικες φορες ειναι αναγκαιο να παρει το ατομο φαρμακα, γι αυτο και δεν μπαινω στο τρυπακι να κρινω καποιον που επιλεγει ψυχιατρο για να βρει ανακουφιση στο προβλημα και μαλιστα τον καταλαβαινω απολυτα, ειδικα σε οτι αφορα ψυχοσωματικα.

Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω σε γιατρό.
Θα προσπαθήσω όσο μπορώ να βρω δρόμο έκφρασης στο πένθος μου και ελπίζω να τα καταφέρω....

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω σε γιατρό.
Θα προσπαθήσω όσο μπορώ να βρω δρόμο έκφρασης στο πένθος μου και ελπίζω να τα καταφέρω....

---

ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΥΤΑ; :cool:

Σε παλιά ποστ μου μάλλον...
πραγματικά πιστεύω ότι για να πάμε στο γιατρό πρέπει να φτάσουμε σε αδιέξοδο και γω αν εξαιρέσεις το άσθμα-που θα μου κόψει και το τσιγάρο-δεν θα τρελαθώ για μερικά σπυράκια...

ΣΕ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΟΣΤ. ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΠΕΦΤΑΝ ΝΑ ΜΕ ΦΑΝΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΝΑ ΠΑΩ ΣΕ ΓΙΑΤΡΟ

Ο καθένας μετράει τις δυνάμεις του διαφορετικά.
Αν σου έλεγαν τέτοια ήταν λάθος, αν κάποιοι όμως ανακουφίζονται με τους γιατρούς τότε είναι απαραίτητοι γι αυτούς.

ΑΠΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΛΙΟΤΕΡΟ ΠΟΣΤ

Εστάλη στις 16-2-2008 στις 21:43
ΣΕ ΓΙΑΤΡΟ ΔΕΝ ΠΑΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ ΤΟΥΣ. ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΙ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ

μανθες στο θεμα με τον ψυχιατρο που λες ειχε ξεφυγει το θεμα απ ολους και ειχε παει σε τσακωμο οποτε δεν νομιζω οτι εχει νοημα να σχολιαζουμε το τι λεχθηκε εκει απ τον καθενα και τι συμβουλες δοθηκαν.