Ενος κακου, μυρια επονται... καταθλιψη και σκεψεις αυτοκτονιας (?)
Καλησπέρα. Απόψε αποφασισα να μοιραστω τις σκεψεις μου μαζι σας γιατί νιώθω να με πνίγουν προοδευτικά...
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω όσο πιο αμερόληπτα μπορώ την κατασταση μου.
Είμαι 37 ετών, παντρεμένη απο το 2011 και αυτην την περίοδο περνάω τη φάση ενός επώδυνου διαζυγίου. Επίσης, πριν απο 2 μήνες ακριβώς έκανα ένα σοβαρό γυναικολογικό χειρουργείο και τώρα βρίσκομαι στο στάδιο της ανάρρωσης αν και οχι ακριβως και θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Το πρόβλημα υγείας που είχα, αντιμετωπίστηκε με το χειρουργείο αλλά συνδυαστικά με ενέσιμη θεραπεία (6 ενέσεις για 6 μηνες) που με έχουν βαλει σε τεχνητή εμμηνόπαυση για όσο καιρό ακολουθω αυτήν τη θεραπεία. Μετά το τέλος της θεραπειας, υπάρχει πολύ μεγάλο ποσοστό να το ξαναπάθω, λόγω τάσης του οργανισμού να δημιουργεί αυτό το πρόβλημα. Η μόνη μόνιμη θεραπεία για το πρόβλημά μου θα είναι να τεκνοποιήσω, κάτι το οποίο ποτε δεν ειχα σκεφτει σοβαρα γιατί πάντα πίστευα πως 'εχω χρονια μπροστα μου". Σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω, έχασα μία απο τις 2 δουλειές που έκανα, λόγω περικοπών.
Αυτοί λοιπον ειναι οι λόγοι που βρίσκομαι σε κατάθλιψη αυτήν τη στιγμή με τον πιο βασικό το διαζύγιο. Με το σύζυγο μου (με δική μου απόφαση) περάσαμε ενα διάστημα που βρισκόμασταν σε διάσταση (2014- 2016) και το καλοκαίρι που μας πέρασε, τα ξαναβρηκαμε. Το διάστημα πο αποφάσισα να χωρίσουμε γιατί εγώ ήμουν ΤΡΟΜΕΡΑ δυστυχισμένη στο γάμο μας (για πολλους λογους που μπορώ να σας αναλύσσω στη συνέχεις), έκανα μία άλλη σχέση. Δεν ξερω αν αυτος έκανε το ίδιο γιατί δεν τον ρώτησα ποτέ. Η σχέση αυτή έληξε μετά από καποιους μήνες, τέλος του 2014. Την ημερα που ήμουν στο χειρουργείο, ο σύζυγός μου ανακάλυψε εκέινη τη σχέση και από εκέινη τη μέρα η ζωη μου είναι μαρτυρική. Δε θεωρεί πως είμασταν χωρισμένοι (απροτι δεν ειχαμε καμια σχεση, επαφη,περιπτωση επανασυνδεσης κτλ) αλλα τον απατούσα (πριν χωρισουμε κτλ) γιατί εκεινος με διεκδικουσε ακομα και γω οταν τα ξαναβρηκαμε δεν του το αναφερα. Οπως και να´χει, ενω τον παρακαλουσα να μη χωρισουμε, πηγα και υπογραψα τα χαρτια του συναινετικου διαζυγιου που μου ζητησε χωρις να το θελω αλλα γιατι το θεωρησα τιμιο. Συνεχιζει ομως να ζει στο σπιτι μας (ειναι δικο μου), να θελει να εχει καθημερινη σεξουαλικη επαφη μαζι μου (3-4 φορες την ημερα), κκαθε βραδυ να παθαινει κρισεις οπου με βριζει και με ρωταει συνεχεια για τον "αλλον" και να μου φερεται με φοβερη απεχθεια, μεταξυ αλλων. Εκανα μια αποπειρα αυτοκτονιας με ζαναξ και στεντον αλλα με προλαβαν και δεν ξερω καν αν ηθελα να τα καταφερω, απλα ηθελα να ηρεμησει το κεφαλι μου απο τις σκεψεις μου. Ο εγκεφαλος μου εχει κολλησει πως εγω φταιω για ολα, εγω τα εχω κανει ολα αυτα, πως μου αξιζει η χειροτερη συμπεριφορα, να κανουμε ερωτα και μετα να με βριζει, να μη με αφηνει να κοιμηθω κανενα βραδυ, να μη μου εχει συμπαρασταθει σε καμια παρενεργεια της θεραπειας που κανω (ναυτιες, εμετοι, ζαλαδες, κτλ). Εχει πει οτι θα φυγει απο το σπιτι και ξερω πως πρεπει να φυγει αλλα δε θελω...νιωθω πως αν φυγει θα πεθανω....
Αυτο που ηθελα λοιπον να μοιραστω, πως καθημερινα νιωθω πως η μονη διεξοδος ειναι να φυγω. Να εξαφανιστω απο ολους και απο ολα! Να "εξαφανιστω" με καθε τροπο...δεν αντεχω αλλο τις σκεψεις μου, δεν αντεχω τις τυψεις μου που τον πληγωσα αλλα και το πως δεχομαι να μου φερονται....ειμαι χαμενη...ετσι νιωθω....
Σας ευχαριστω πολυ που μου δωσατε το δικαιωμα να μοιραστω αυτο που περναω μαζί σας. Ελπιζω να μην "εριξα" κανεναν με την κακομοιρια μου :(