θελω να κανω μια ερωτηση

Θα ηθελα να ρωτησω οποιον εχει βαρια η ελαφρια καταθλιψη πως νιωθετε .
Ειστε λυπημενοι ολοι την ωρα ? υπαρχουν στιγμες που νιωθετε χαρουμενοι ? η απλα νιωθετε κενο ?

Εσύ πως νοιωθεις;
Μπορείς να προσδιορισεις αυτό που αισθάνεσαι με λέξεις;

Την περισσοτερη ωρα νιωθεις λυπημενος..

υπάρχει το dsm εκεί είμαστε όλοι καταγραμμενοι. Οτι κινείται θεραπεύεται.

νιωθω ή κενο, ή λυπη, ή απελπισια, ή εντονο αγχος ή θυμο ή αδικια.. αυτα συνηθως
ή καποιες φορες τρομο, στις κρισεις πανικου..

jim7 με μια λεξη κενο θα ελεγα και μια μιζερια και οτι νιωθω κουραση ψυχικη και δεν εχω ορεξη για κατι.
Το χειροτερο ειναι οτι δεν αισθανομαι κοντα με κανεναν , σκεφτομαι οταν ημουνα παιδι που ημουνα ευαισθητο τωρα πιο πολυ απαθης ειμαι , τωρα ολα αυτα που ενιωθα ως παιδι η που ζουσα ως παιδι τωρα να εχουν πεθανει.
Οι γυρω μου μεγαλωνουν και εγω μενω ετσι απαθης και στασιμη.
Προσφατα ειδα αρκετα προφιλ των συμμαθητων μου απο το δημοτικο και μου επεσε η διαθεση.
Τους προτιμουσα οταν ηταν παιδια.
Δε λεω μερικες φορες μπορει να εχω καποια ενεργεια κι να χαμογελαω ομως ειναι για πολυ λιγο κι μετα νιωθω το ιδιο εννοω κενο.


Ευχαριστω οσους αλλους απαντησαν σιγουρα θα ειναι δυσκολο ,
Νεραιδα καποιες φορες σκεφτομαι οτι δεν εχω τιποτα επειδη μπορει μερικες φορες να γελασω κιολας.

Icecream κι εγω νιωθω θυμο κι αγχος περισσοτερο με τους ανθρωπους απο παλιοτερα.

To κενο όπως το αντιλαμβάνομαι υπαρχει με δυο τροπους. Ο ενας είναι ότι δεν με ενδιαφερει τιποτα, ειτε καταστραφει ο κοσμος ειτε κερδισω το λοττο, στην πραγματικοτητα το ιδιο μου κανει γιατι θα αισθάνομαι το ιδιο απαθεια. Ο άλλος τροπος να νοιωθεις το κενο είναι πως τη στιγμη που πας να νοιωσεις κατι, ειτε θυμο, μισος ειτε επιθυμια, το καταπνιγεις γιατι φοβάσαι το βαρος του. Το θεωρεις ειτε ενοχο ειτε αδυνατο, και γι αυτό προτιμάς να μην το νοιωσεις καθολου.
Τι από τα δυο είναι;

Μάλλον το 2 όμως φοβάμαι μην καταλήξω κι με το 1 που είπες .

Εγω νιωθω πολυ λυπημενη και με κενο πολλες φορες. Χαρα πολυ σπανια, και αυτη σε μικρο βαθμο, οταν ψωνιζω ενα ρουχο πχ.

Δεν νιωθω καμμια λυπη , νιωθω ικανος και χρησιμος , εχω αυτοεκτιμηση , αλλα δεν με ευχαριστει τιποτα απολυτως , και ειχα παμπολλα χομπυ , απο τα οποια κενενα δεν μου λεει τιποτα τωρα ..............αν και τραβολογιεμαι 12 χρονια με κτθλψη , δεν ενιωσα ποτε λυπημενος , αποθαρρυμενος , ναι .........................και εχω αδυναμια συγκεντρωσης σενα βιβλιο πχ. .........προσπαθω ναπομακρυνω τυχον αρνητικες σκεψεις , με επιτυχια .......αλλα δεν περνναει η μερα , πληττω ......δεν εργαζομαι κιολας ,( εχω τσακωθει με τον πατερα μου ) , και να ξυπνας το πρωι , και να λες , τι θα κανω σημερα ? ειναι οτι χειροτερο για την κτθλψη ....

Αυτο νοιωθω και γω δν νοιωθω λυπη απλως δεν νοιωθω τπτ μια απαθεια γενικα δεν με συγκινει τπτ ουτε τα λεφτα ουτε η παρεα με φιλους ουτε οο κοπελες απλα υπαρχω μηχανικα δεν ζω δν νοιωθω τπτ..

Πλητω και εγω καθημερινα βρισκω με το ζορι ασχολιες να κανω απλα για να περναει μερα και δεν ξερω που θα παει ολο αυτο απλα κανω υπομονη σαν να εχω αφεθει απο τν ζωη..ωρες ωρες σκεφτομαι η μονη λυση ειναι η αυτοκτονια..επισης με επιρεασε πολυ ο θανατος του τραγουδιστη απο τους linkin park o οποιος επασχε απο καταθλιψη και στο τελος αυτοκτονησε..ακουω συνεχεια τα τραγουδια του με εκφραζουν με αυτα που λεει..και φοβαμαι πως δεν θα τα καταφερω να το νικησω ολο και οτι μπορει να εχω τν καταληξη του αν οχι συντομα μπορει αργοτερα γτ ειμαι μικρος ειμαι 28 και σκεφτομαι ποσο ακομα να αντεξω ποσο υπομονη να κανω.. φοβαμαι οτι καποια στιγμη θα εξαντληθει η υπομονη μου και ολος αυτος ο αγωνας που κανω καθημερινα γιατι δεν ζω απλως προσπαθησω να περασει αλλη μια χαλια μερα απο την ζωη μου.

Ευχαριστω οσοι απαντησαν ,
Στεναχωριεμαι κι θεωρω χειροτερο οτι τοσοι ανθρωποι υπαρχουν που νιωθουν κενοι η δεν τους γεμιζει τιποτα ,
λουλουδι , Macgyver και xristoforos28 εχουμε κοινα γιατι κι εγω νιωθω κενο , δε ξερω αν πρεπει να το παρω στα σοβαρα ομως με στεναχωρει που βλεπω οτι πολλοι νιωθουν ετσι τελικα , οτι πολλοι ειναι καταβαθος στεναχωρημενοι η κενοι

Quote:

---

Originally Posted by γαλαζιο14

Μάλλον το 2 όμως φοβάμαι μην καταλήξω κι με το 1 που είπες .

---

Όταν για πρώτη φορά ξεκίνησε να νιώθω κενό, δεν κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω. Τώρα που ξέρω, αυτό που έπρεπε μάλλον να είχα κάνει τότε ήταν να σκεφτώ πολύ και σε βάθος. Με εξαιρετική ένταση, και το τονίζω αυτό. Γιατί αν είχα σκεφτεί θα είχα κατανοήσει τη συμπεριφορά κάποιων ατόμων γύρω μου και θα είχα αντιδράσει διαφορετικά. Διάβασα σε ένα βιβλίο τη φράση "κρατήστε τη λύπη σαν πολύτιμο πετράδι". Αυτό εννοούσε πιστεύω, δηλαδή να είναι ένα πολύτιμο στοιχείο που να οδηγήσει σε αναζήτηση. Μπορείς να το δεις έτσι?

Όπως είπα πριν, όταν ξεκίνησα να νιώθω κενό, δεν κατάλαβα ότι οφειλόταν στις κακές, -στην ουσία ανύπαρκτες-, σχέσεις με τους γύρω μου, ξεκινώντας από την οικογένεια και καταλήγοντας στους φίλους.

Πριν αρχίσω θεραπεία δεν είχα σχέδια ούτε για την επόμενη μέρα, ήθελα όλο να κοιμάμαι, το κλαμα μου ήταν διαφορετικό, ένιωθα πως δεν αξίζει αυτή η ζωή και κλεινομουν πολύ μέσα. Επίσης είχα πολλά ψυχοσωματικα, πονοκέφαλο, πόνο σε μυς και άρθρωσεις, στομάχι, πολύ μειωμένη όρεξη και γενικά ένιωθα άρρωστη χωρίς να έχω κάτι παθολογία. Τώρα που με έχει "πιασει" η θεραπεία μου ναι μεν δεν έχω πολλά από αυτά, η τα έχω πολύ λιγότερες μέρες μέσα στο μήνα αλλά ακόμα και που προσπαθώ να κάνω πράγματα, να ζω φυσιολογικά, υπάρχει από πίσω ένα μαύρο φόντο. Χαίρομαι επιφάνειακα και όχι στο βάθος.